1195 ไม่มีผู้รอดชีวิต

ตอนที่ 1195 ไม่มีผู้รอดชีวิต

นอกเมือง

เครื่องบินลอยอยู่หกทิศทาง: ตะวันตกเฉียงใต้ ตะวันตกเฉียงเหนือ ตะวันออกเฉียงใต้ ตะวันออกเฉียงเหนือ เหนือและใต้

“ซ่า…”

“หน่วยฟ็อกซ์รายงานศูนย์บัญชาการ พวกเราประจำที่แล้ว”

“ย้ำอีกครั้ง พวกเราประจำที่แล้ว ทราบแล้วเปลี่ยน”

อีกเสียงดังขึ้น

“ขอสั่งให้ใช้แผน ‘ทำลายล้างแม่มด’ ทันที”

“โปรดทราบ นี่ไม่ใช่การซ้อม ความอยู่รอดของมนุษย์ในมือพวกเจ้าแล้ว ตอนนี้เริ่มใช้แผน ‘ทำลายล้างแม่มด’ ทันที”

“ซ่า…”

“รับทราบ พวกเราเข้าสู่สภาพโจมตีแล้ว จะทำตามแผนในอีกห้าวินาที”

“ห้า”

“สี่”

“สาม”

“สอง”

“หนึ่ง”

“ปล่อยสารพิษ”

“…ขอทวยเทพอยู่ข้างพวกเรา ขอให้คนรุ่นหลังอภัยให้กับการกระทำของพวกเราด้วย”

ขีปนาวุธนิวเคลียร์ทางยุทธวิธีหกลูกวาดเงาสีขาวบนท้องนภาขณะบินตรงไปที่เมืองจากทุกทิศทางของเมือง

ในเวลาเดียวกัน

ในเมือง

ในหลุมขนาดใหญ่ที่กู่ฉิงซานระเบิดไว้

“ผู้พันจาง ขอบคุณมาก” หลี่ต้าจุนกล่าว

เขาถูกดึงขึ้นจากพื้นโดยผู้พันขณะทำความสะอาดโลหิตบนหน้า

“เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก” ผู้พันจางกล่าว “ถ้านายพลหรูซีอยู่ที่นี่ พวกเราจะตาย ข้าก็อยากให้ตัวเองมีชีวิตรอดเหมือนกัน”

ทั้งสองมองคนและทหารรอบข้าง

หลี่ต้าจุนถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ระเบิดนิวเคลียร์ไม่ได้ฆ่านาง ข้าไม่รู้ว่ากองกำลังพันธมิตรระดับสูงคนอื่นจะหาทางทำลายนางได้ยังไง”

ผู้พันจางกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องกังวล พวกเราแค่ต้องอยู่ที่นี่เพื่อรอการช่วยเหลือที่จะมาถึง”

เมื่อหลี่ต้าจุนได้ยินดังนั้น มีร่องรอยความโล่งอกบนใบหน้าของเขา

ใช่แล้ว ยังไงก็ตาม เขารอดแล้ว

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

ในเมือง

สี่คนที่กำลังเดินบนถนนพลันหยุดนิ่ง

เย่เฟยหลีเปลี่ยนสีหน้าแล้วกล่าวว่า “เมืองถูกล้อมเอาไว้ ระเบิดนิวเคลียร์หกลูกกำลังมา!”

เสียงเพิ่งจางไป

กู่ฉิงซานกล่าวในใจทันทีว่า “หน้าต่างระบบเทพสงคราม เตะบัญญัติออกไป”

“รับทราบ”

เสียงของบัญญัติหายไป

ตอนนี้ ไม่มีผู้ใช้บัญญัติหรือคนอื่นอยู่รอบข้าง กู่ฉิงซานเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่สามารถตามรอยที่ที่พวกเขาอยู่ได้สักพัก

สายล

กำลังพัดพามาจากไกลๆ

มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยในอากาศ

การเคลื่อนไหวนี้ค่อยๆ เพิ่มขึ้น กลายเป็นเสียงทะลวงอากาศของขีปนาวุธที่บินเข้ามา ยิ่งมายิ่งเด่นชัด

จางหยิงห่าวยกปืนขึ้นก่อนวางลงด้วยความจนใจ

นั่นมันระเบิดนิวเคลียร์หกลูก

ด้วยพละกำลังที่จำกัดของเขาในตอนนี้ ทำให้ไม่สามารถยิงทีละลูกได้

ต่อให้ยิงโดนก็เปล่าประโยชน์ ระเบิดนิวเคลียร์อยู่ใกล้เมืองแล้ว ต่อให้ถูกจุดชนวนจากระยะไกลก็จะกลายเป็นพลังร้ายกาจยากจะขัดขืนจนทำลายทั้งเมืองสิ้น

ไม่มีใครสามารถรอดจากพลังดังกล่าวได้

ดวงตาของจางหยิงห่าวกวาดมองสิ่งปลูกสร้างรอบข้างก่อนพลันทอประกาย

“เร็ว มีห้องสมุดอยู่ตรงนั้น!” เขาตะโกน

ทุกคนมองไปทางที่เขาชี้

พวกเขาเห็นสิ่งปลูกสร้างสูงโอ่อ่าอยู่ไม่ไกลนัก ประตูแง้มอยู่เล็กน้อย

ห้องสมุด!

เทียบกับสิ่งปลูกสร้างทั่วไปแล้ว ระดับการรองรับน้ำหนักและความต้านทานแผ่นดินไหวของห้องสมุดนับว่าสูง หนึ่งในนั้นเป็นเพราะมันเก็บหนังสือธรรมดาและหนังสือโบราณล้ำค่าจำนวนมากเอาไว้ อีกเหตุผลคือมันสามารถรองรับคนนับพันที่มาอ่านหนังสือในเวลาเดียวกันได้ ดังนั้นเหล็กเส้นและโครงสร้างคอนกรีตจึงแข็งและมีระดับการป้องกันที่สูงกว่า

กู่ฉิงซานกล่าวทันทีว่า “ไป ข้าหวังว่าจะมีห้องใต้ดิน!”

ทั้งสี่คนรีบวิ่งเข้าไป

ตอนพวกเขาวิ่งไปที่ประตูห้องสมุด โลกภายนอกก็พลันเปลี่ยนไป

ราตรีหายลับ

ทั่วโลกเป็นสีขาว

แสงแรงกล้าปกคลุมทั่วพื้นที่ ไม่เว้นแม้กระทั่งทุกหัวมุมของเมือง

กู่ฉิงซานและจางหยิงห่าวปิดประตูพร้อมกัน

แสงถูกบดบัง

“เร็ว! เร็ว! เร็ว!” เย่เฟยหลีเร่ง

เย่หรูซีพุ่งเข้าไปข้างในแล้วขณะมองรอบข้างเพื่อหาที่ที่เหมาะจะซ่อนตัว

“ข้าจำได้แล้ว ไม่มีห้องใต้ดินในห้องสมุดนี้!” เย่หรูซีกล่าวเสียงดัง

วินาทีต่อมา

หลังคาของห้องสมุดถูกยกออก

ขีปนาวุธนิวเคลียร์ทางยุทธวิธีหกลูกถูกจุดชนวนพร้อมกัน ก่อเกิดเป็นคลื่นกระแทกที่เกินจะต้านทาน

หากก้มมองจากที่สูงก็จะพบว่าทั่วทั้งเมืองถูกลบออกจากแผนที่ไปแล้ว

ถึงแม้ห้องสมุดจะแข็งแรง แต่มันก็สามารถถูกทำลายได้เมื่อเผชิญหน้ากับพลังดังกล่าว

“คาดไม่ถึง สุดท้ายแล้วข้าจะต้องตายในเมืองนี้อยู่ดี”

เย่หรูซียิ้มอย่างเศร้าโศก

แสงจ้าตกลงมาจากท้องนภา

จากนั้นตามมาด้วยอุณหภูมิสูง

…อุณหภูมิมากกว่าหนึ่งร้อยล้านองศาเซลเซียสจนน่าเหลือเชื่อ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างระหายการเป็นไอทันที

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดถูกหลอมละลายจนสิ้น

อากาศที่อยู่สูงขึ้นไปจะแตกตัวเป็นไอออน คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดระเบิดออกมาราวกับแสงสีครามที่บินไปทั่วท้องนภาอย่างเสรี

ระเบิดนิวเคลียร์หกลูกกระหน่ำใส่เมือง กวาดล้างความหวังที่จะอยู่รอดจนสิ้น

แม้กระทั่งทหารและคนที่ซ่อนอยู่ในหลุมขนาดใหญ่ก็ถูกหลอมละลายก่อนระเหยด้วยอุณหภูมิสูง ไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก

ทำลายๆๆ

เสียงคำรามดังสนั่นกลบเสียงอื่นๆ ขณะกระจายออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับเมฆที่เกิดจากแรงกระแทกของนิวเคลียร์

โลกตกอยู่ในความปั่นป่วนอย่างสมบูรณ์

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

ในที่สุด

ทุกสิ่งค่อยๆ เบาลง

นี่เป็นเพียงภาพมายาชั่วคราว เมฆลอยสูงในท้องนภาเคลื่อนลงมาช้าๆ ในที่สุดเมื่อถึงเวลาก่อนปกคลุมพื้นจนเปลี่ยนที่นี่ให้กลายเป็นพื้นที่แห่งความตาย

แม้กระทั่งซากปรักหักพังก็ไม่คงอยู่

…แม้กระทั่งห้องสมุดที่พวกกู่ฉิงซานอยู่ก็ไม่เว้น ไม่มีสิ่งปลูกสร้างเหลืออยู่ในเมืองแล้ว

ปฐพีแห้งเหือดและรกร้าง

ไม่มีสิ่งมีชีวิต

ตึง! ตึง! ตึง!

วานรมารสองหัวสี่แขน รวมถึงสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกทรงพลังตัวอื่นเริ่มเข้าสู่พื้นที่

พวกมันวิ่งไปบนพื้นร้อนขณะมองหาที่ที่เป้าหมายอยู่

“ถ้าแบบนี้ เมล็ดพันธุ์แห่งความโกลาหลนั่นก็ไม่น่ารอดแล้วล่ะ” วานรมารคาดเดา

ด้านหลังมันคือกลุ่มหมาป่าที่มีเปลวเพลิงสีดำบนร่าง

“ใช่” ราชาหมาป่ากล่าว “ด้วยความรู้สึกถึงเลือดเนื้ออันเฉียบแหลมของข้า ไม่พบสิ่งมีชีวิตอยู่แถวนี้”

วานรมารกล่าวว่า “ข้าไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมมนุษย์ถึงโหดเหี้ยมกับพวกเดียวกัน… แต่นี่แหละคือสิ่งที่พวกเราต้องการ”

ราชาหมาป่าครุ่นคิด “มนุษย์ที่โหลดบัญญัติจะต้องกังวลเกี่ยวกับผลลัพธ์ของช่วงเวลานี้แน่ๆ แต่พวกมันไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ลึกเท่าพวกเรา เกรงว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเลยล่ะ”

“ดังนั้น นี่คือโอกาสพวกเราที่จะเริ่มการทำลายล้างใหม่”

มันหันหลังแล้วเดินออกจากเมืองไปพร้อมกับพวกตัวเอง

สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกตัวอื่นยังค้นหาอยู่ ไม่ได้คิดอะไรแต่อย่างใด กระบวนการค้นหาจบลงในไม่ช้า

…ไม่มีมนุษย์อยู่ที่นี่แล้ว

ตอนนี้แหละคือเวลาที่เหมาะที่สุด

ขณะความสนใจของมนุษย์ยังอยู่กับเมืองที่ถูกทำลายนี้ สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกกำลังไปเมืองอื่นที่แน่นหนายิ่งกว่าเพื่อเปิดฉากโจมตีและสร้างหายนะวันสิ้นโลก

มนุษย์ที่ขัดแย้งและถูกกำจัดโดยกฎเกณฑ์ธรรมชาติน่าจะต้องมีอันสูญพันธุ์

หลังจากวานรมารสองหัวสี่แขนไปแล้ว

ไม่นานนัก

ราชาหมาป่าจากไปพร้อมพวกตัวเองเช่นกัน

สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกจำนวนมากกำลังออกจากเมือง

พวกมันเรียกมิตรสหายเพื่อย้ายไปเมืองอื่นที่อยู่ใกล้ๆ

ในแม่น้ำขนาดใหญ่ที่อยู่สุดขอบเมือง

ถึงแม้มันจะอยู่ไกลจากใจกลางเมือง แต่กระแสน้ำบนแม่น้ำกว้างใหญ่นี้ที่กว้างหลายพันเมตรเปลี่ยนไปเพราะแรงระเบิดนิวเคลียร์

แม่น้ำค่อยๆ กลับสู่ความสงบ

…สัตว์ประหลาดน้ำเหล่านั้นที่คอยขวางแม่น้ำได้โผล่ขึ้นแม่น้ำเพื่อเริ่มอพยพไปที่เมืองอื่น

ในแม่น้ำ ซากศพของสัตว์ประหลาดน้ำธรรมดานับไม่ถ้วนลอยอยู่บนผิวน้ำ พวกมันไหลเกาะกลุ่มไปด้วยกัน ช่วยปกปิดตำแหน่งพวกมันได้เป็นอย่างดี

แม่น้ำเงียบสงัด

มีเพียงโคลนที่ก้นแม่น้ำเท่านั้นที่มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

งูยักษ์ยาวหลายร้อยเมตรซ่อนอยู่ในส่วนลึกของโคลนไม่ขยับไปไหน

มันคือสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลก

มันคือราชางู

………………………………………