1196 สำรวจความจริง

ตอนที่ 1196 สำรวจความจริง

ย้อนเวลากลับไปสักเล็กน้อย

ทันทีที่หลังคาห้องสมุดเปิดออก

“อย่าขยับ!”

กู่ฉิงซานกล่าวกับสามคนที่เหลือ

เขาเปลี่ยนรูปทรงร่างกาย ทันใดนั้น เขากลายเป็นงูยักษ์ก่อนอ้าปากแล้วดูดพวกเขาสามคนเข้าไปในปาก

งูตัวนี้ยาวหลายร้อยเมตร มันเลื้อยออกจากห้องสมุดผ่านหลังคาทันที

ในท้องนภา ฉากของระเบิดนิวเคลียร์หกลูกที่ระเบิดพร้อมกันสะท้อนในลูกตาแนวตั้งหนึ่งคู่ของงูยักษ์

พวกมันเหมือนกับดาราหกดวงปลดปล่อยแสงร้อนแรงออกมา

แสงสีขาวในท้องนภากระจายไปทุกทิศทาง เปลี่ยนให้โลกทั้งใบกลายเป็นสีขาว

ไม่ว่าจะหันสายตาไปทางไหนก็พบเพียงสีขาว

คลื่นกระแทกกำลังมา

ผ่านไปสักพัก คลื่นกระแทกที่เกิดจากแรงระเบิดพร้อมกันของระเบิดนิวเคลียร์หกลูกจะเคลื่อนลงมาเพื่อทำลายทุกสิ่งบนพื้น

ถึงแม้งูยักษ์จะไม่หวาดกลัวระเบิดนิวเคลียร์ พลังของคลื่นกระแทกรุนแรงมากเกินไปจนขัดขวางการกระทำของมันเป็นอย่างมาก

ฟ่อ!

เพียงชั่วพริบตา

งูยักษ์ปล่อยจิตเทพออกมา ร่างกายของมันเคลื่อนไปข้างหน้า

เมื่อแสงสีขาวจากท้องนภากระจายออก มันได้หายไปเช่นกัน

สกิลเทพ ก้าวพริบตา!

เมื่อใช้สกิลเทพกับร่างกายรูปทรงนี้ มันเดินทางระยะไกลจนไปถึงก้นแม่น้ำขนาดใหญ่

เหนือแม่น้ำ สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกจำนวนมากหลับตาอยู่

ถึงแม้ลำแสงที่ผ่าออกมาจะไม่สามารถสังหารพวกมันได้ แต่ก็ยังทำให้พวกมันมองไม่เห็นอยู่ดี

อาศัยประโยชน์จากการกระจายของแสงนี้ น้ำในแม่น้ำพลันกระจายออก เผยให้เห็นเส้นทางลูกรังที่ลาดลงไปด้านล่าง

งูยักษ์เลื้อยลงไป

แม่น้ำปิดไล่หลัง

สิ่งเหล่านี้กล่าวมาเหมือนใช้เวลานาน แต่พวกมันถึงกับเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

ในวินาทีต่อมา แสงหายไปอย่างช้า ๆ

โลกกลับมามองเห็น

คลื่นกระแทกจากระเบิดนิวเคลียร์หกลูกเริ่มกวาดทั่วเมือง

สัตว์ประหลาดลืมตาขึ้นขณะมองเมืองตกอยู่ในหายนะอย่างเงียบงัน

ทุกอย่างจบลงแล้ว

สัตว์ประหลาดมองหาเมล็ดพันธุ์แห่งความโกลาหลในเมืองที่ถูกทำลายล้าง

จากนั้น พวกมันเดินทางไปเมืองอื่น

ทุกสิ่งถูกทำลายไปแล้ว

มีเพียงงูยักษ์ที่ซ่อนอยู่ในทรายก้นแม่น้ำเท่านั้นที่ยังจำศีลอย่างเงียบงัน

เมื่อสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่อยู่ในน้ำจากไปแล้ว งูยักษ์ขยับช้า ๆ

มันกำลังมุ่งหน้าไปทิศทางตรงข้าม

มันเริ่มว่ายทวนน้ำขณะมองหาเมืองต้นน้ำอื่น

ตามที่เย่หรูซีว่า มันคือเมืองที่ถูกทำลายโดยวันสิ้นโลก

งูยักษ์ว่ายอยู่ก้นแม่น้ำอย่างรวดเร็ว น้ำในแม่น้ำตามทางช่วยให้มันเคลื่อนไหวได้อย่างไม่มีอุปสรรค

ตอนนี้ สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกถอยไปแล้ว

บัญญัติถูกกู่ฉิงซานเตะออกไปแล้ว ความเป็นความตายของเย่หรูซียังไม่เป็นที่แน่ชัดในตอนนี้

ผลจากรังสีนิวเคลียร์และคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า มนุษย์จึงไม่สามารถรู้ผลลัพธ์สุดท้ายได้ในเวลาอันสั้น

ดังนั้นนี่คือเวลาที่ดีที่สุดในการหลบหนีออกจากฉากดังกล่าวมา

ผ่าไนปหนึ่งชั่วโมง

ทั้งสี่คนยืนอยู่ใต้ร่มเงาบนชายฝั่งเพื่อพักผ่อน

“หากข้ามาถูกฆ่าในโลกล้าหลังแบบนี้ ข้าก็จะตายจริง ๆ ” จางหยิงห่าวจุดบุหรี่ขณะส่งให้กู่ฉิงซาน

“ไม่เอาบุหรี่ดีกว่า ส่งขวดสุรามา” กู่ฉิงซานจ่อเข้าไปก่อนส่ายหน้าแล้วโยนบุหรี่ออกไป

จางหยิงห่าวหยิบขวดสุราแรงออกมาก่อนส่งให้

กู่ฉิงซานเปิดฝาแล้วยกซดทันที

เมื่อครู่อันตรายจริง ๆ

อันตรายกว่าตอนเผชิญหน้ากับปีศาจสองร้อยล้านตน

พละกำลังระดับก่อตั้ง เมื่ออยู่ต่อหน้าระเบิดนิวเคลียร์หกลูก มีแต่จะถูกกวาดล้างเท่านั้น

หากตายที่นี่ อย่าว่าแต่จางหยิงห่าวเลย กู่ฉิงซานเองก็ต้องตายเช่นกัน

“เดี๋ยวนะ พวกเจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ไม่ได้มาจากโลกนี้งั้นหรือ” เย่หรูซีถามด้วยเสียงคมปลาบ

จางหยิงห่าวยักไหล่

กู่ฉิงซานยอมรับ “ใช่ พวกข้าเหมือนกับเจ้า”

เย่หรูซีตกตะลึง

“เหมือนกับข้าหรือ” นางทวนซ้ำ

“ถูกต้อง”

กู่ฉิงซานจำสิ่งที่ผู้พันพูดในหลุมลึกได้

คนเหล่านั้นหวาดกลัวเย่หรูซี

เย่หรูซีคล้ายกับคิดบางสิ่งเช่นกัน สีหน้าของนางตึงเครียด ความคิดหนึ่งเกิดขึ้นมาจนยากจะอธิบาย

“โปรดเจาะจงด้วย ทางที่ดีอย่ามาโกหกข้าจะดีกว่า” นางกล่าว

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “เจ้าต้องไปทำบางอย่างมาถึงทำให้พวกพ้องอิจฉา”

เย่หรูซีเผยสีหน้าครุ่นคิด อารมณ์ค่อย ๆ ดิ่งลง

กู่ฉิงซานก้าวมาข้างหน้าขณะจ้องดวงตานางแล้วถามว่า “เจ้าคงไม่ลืมเรื่องแบบนั้นหรอกใช่ไหม”

“ใช่ ข้าลืมไม่ลงหรอก” เย่หรูซีไม่อาจหลบเลี่ยงได้ ดวงตาของนางสบเข้ากับกู่ฉิงซาน

กู่ฉิงซานมองนางขณะกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “พวกเขากลัวเจ้าเพราะสิ่งนี้ แต่จงเชื่อเถอะว่าพวกข้าไม่ปฏิบัติกับเจ้าในฐานะคนแปลกหน้าแน่นอน”

วิชาโลก ย้อนเวลา!

ทันใดนั้น

โลกทั้งใบถอยห่างจากสายตาของกู่ฉิงซาน

เขาพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในความว่างเปล่า

เส้นจำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นจากอากาศบาง ก่อเกิดเป็นโลกอีกใบขึ้นมา

เมือง ถนน โรงเรียน ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน

ท่ามกลางแสงสายัณห์ของอาทิตย์ตกดิน ผู้หญิงผมยาวสะพายกระเป๋าโรงเรียนขณะเดินกลับจากโรงเรียน

เย่หรูซีสมัยที่ยังเป็นสาวรุ่น

กู่ฉิงซานยืนอยู่ข้างนางขณะมองดูเงียบ ๆ

คำพูดของบัญญัติไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างผิดถูกได้ ดังนั้นกู่ฉิงซานจึงตัดสินใจที่จะดูด้วยตัวเอง

มันน่าพิศวงเกินไป

กู่ฉิงซานไม่สามารถจินตนาการได้ว่าทำไมความโกลาหลถึงให้ความสนใจเทพที่ยังไม่ตื่นขึ้นมามากขนาดนี้

ตรงกันข้าม วิญญาณกรีดร้องใช้เวลาอย่างยาวนานเพื่อช่วยให้ยุคแห่งความโกลาหลมาถึง แต่มันกลับไม่ได้รับความสนใจใด ๆ

เย่หรูซี นางทำอะไรลงไป

กู่ฉิงซานยืนอยู่ด้านหลังผู้หญิงขณะเดินตามนางไป

เด็กผู้หญิงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ผ่านไปสักพัก นางรวบรวมความกล้าเพื่อกดหมายเลข

“ไง คุณแม่ คืนนี้ลูกไม่กลับไปกินข้าวเย็นนะ”

“อืม มีติวน่ะ ใช่ เสร็จแล้วเดี๋ยวกลับไป”

“ไม่ต้องห่วง”

“เข้าใจแล้ว ลูกวางสายก่อนนะ”

เด็กผู้หญิงวางสาย ใบหน้าเผยความยินดีออกมา

นางเร่งความเร็วขณะเดินไปทางหนึ่ง

ผ่านไปสักพัก

เด็กผู้หญิงเดินมาใกล้โรงหนัง

“ไง! ทางนี้!”

ไกลออกไป เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา

กู่ฉิงซานและผู้หญิงมองพร้อมกัน

เขาเห็นนักเรียนผู้หญิงสองสามคนยืนอยู่ที่ประตูหน้าโรงหนังขณะโบกมือให้ผู้หญิงที่ชื่อเย่หรูซี

“เร็วเข้า หรูซี หนังกำลังจะเริ่มแล้ว!” ผู้หญิงอีกคนกล่าว

เย่หรูซียิ้ม

นางกำลังจะเดินไปหาเพื่อน แต่ทันใดนั้น สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น

ปฐพีสั่นไหวอย่างรุนแรง

ท้องนภาปกคลุมด้วยสีแดงโลหิต ในเวลาเดียวกัน เสียงหนึ่งดังขึ้น

“มนุษย์ทั้งหลาย วันตายของพวกเจ้ามาถึงแล้ว”

อุกกาบาตตกลงมาจากท้องนภา

อุกกาบาตเหล่านี้มหาศาลจนไม่อาจนับจำนวนได้

ตูม!

อุกกาบาตกระแทกจัตุรัสตรงหน้าโรงหนัง

เปลวเพลิงโหมกระหน่ำ

เขาเห็นจระเข้ยักษ์คลานออกมาจากปากหลุมขณะมองกลุ่มคนด้วยสายตาเย็นชา

มันเอียงศีรษะเล็กน้อยขณะสุ่มกัดไปหนึ่งที

คนเจ็ดแปดคนถูกมันกัดก่อนเข้าปากไป

ฟันอันน่าสยดสยองเผยมให้เห็นเล็กน้อย โลหิตพลันสาดกระเซ็น

กลุ่มคนตกอยู่ในความปั่นป่วน

เสียงร้องไห้ เสียงกรีดร้องและเสียงตะโกนปกคลุมจัตุรัส

ผู้หญิงนามเย่หรูซีมองสัตว์ประหลาดอย่างเหม่อลอย ลืมที่จะหลบหนีไปสักพักใหญ่

“เหลวไหล กล้ามากินคนต่อหน้าข้าได้ยังไง” นางพึมพำเสียงต่ำ

กู่ฉิงซานมองนางจากด้านข้าง

เขาเห็นว่าใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความลังเลและความรู้แจ้ง มือของนางกำอยู่

กลายเป็นว่านางรู้เรื่องพลังอยู่ก่อนแล้ว

ถ้างั้น มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ

เย่หรูซีลังเลสักพัก พลังจากร่างของนางที่เพิ่งเพิ่มขึ้นมาพลันหายไป

“ไม่นะ ข้าทำไม่ได้”

นางถอนหายใจ ในที่สุดก็คลายหมัดก่อนหันหลังแล้วจากไป

ตูม!!!

แค่ก้าวออกมาไม่กี่ก้าว เสียงกระแทกรุนแรงดังขึ้นอีกครั้ง

“ยุควันสิ้นโลกของพวกเจ้าเริ่มขึ้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกมนุษย์เอ๋ย”

ในปากหลุมที่สอง หมีดุร้ายขนาดใหญ่ที่มีแสงสีเหลือปฐพีปีนขึ้นมา

มันทะยานมาข้างหน้าก่อนคว้ามนุษย์ไปสองสามคน

เป็นกลุ่มผู้หญิงเมื่อครู่นี้

“ช่างเป็นตัวตนที่อ่อนแออะไรอย่างนี้ ตัวตนเช่นพวกเจ้ามีเป้าหมายการคงอยู่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น” หมีดุร้ายกล่าว

พวกผู้หญิงส่งเสียงร้องไห้และกรีดร้องออกมา

เย่หรูซีผู้กำลังจะไปหยุดนิ่ง

ผู้หญิงพวกนั้นคือเพื่อนของนาง!

นางกัดฟันก่อนรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวเสียงดังว่า “ปล่อยพวกนางไป ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้าเอง!”

หมีดุร้ายไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ฝ่ามือขนาดใหญ่เทียบเท่ารถบรรทุกออกแรงบีบ

เสียงกรีดร้องหยุดลงทันที

โลหิตไหลออกจากฝ่ามือขนาดใหญ่

กู่ฉิงซานอดที่จะถอนหายใจไม่ได้

แต่นี่คือความทรงจำของเย่หรูซี คืออดีตของนาง กู่ฉิงซานไม่สามารถช่วยผู้หญิงเหล่านั้นได้

เขาทำได้เพียงมองดูเงียบ ๆ

ตอนนี้ เสียงของหมีดุร้ายดังขึ้น

“อาหารไม่มีทางขัดขืนชะตากรรมของตัวเองได้อยู่แล้ว”

มันมองเย่หรูซีก่อนเผยรอยยิ้มกว้างออกมา

เย่หรูซีตกตะลึง

เลือดเนื้อเหล่านั้น

เพื่อนเหล่านั้นที่อยู่กับนางจนเติบใหญ่มาด้วยกันตายต่อหน้าเพราะแบบนี้

นางสั่นสะท้านก่อนล้มลงกับพื้น หยาดน้ำตาไหลออกมา

“ข้าบอกให้ปล่อยพวกนางแล้วแท้ ๆ ไอ้พวกเจ้าสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลก!” เย่หรูซีพึมพำ

หมีดุร้ายเดินมาหานางทีละก้าว

“ในเมื่อพวกเจ้ามีความสัมพันธ์กันดีนัก ข้าจะให้ไปอยู่ด้วยเลยก็แล้วกัน” มันกล่าวขณะเดินเข้าหา เย่หรูซีตกตะลึง ได้แต่หลั่งน้ำตาเงียบ ๆ

หมีดุร้ายมาถึงนางก่อนยื่นมือขนาดใหญ่อีกข้างมาคว้าเย่หรูซีไว้

เย่หรูซีส่ายหน้าอย่างจนใจขณะเงยหน้ามองท้องนภา

“มา”

นางกล่าว

ก่อนจะทันได้กล่าวจบ โลกทั้งใบพลันตกอยู่ในความเงียบสงัด

อุกกาบาตที่กำลังตกลงมาหยุดนิ่งในอากาศ

กลุ่มคนที่กำลังวิ่งอยู่ในสภาพนิ่งงัน

จระเข้ที่กำลังกินอยู่นั้นยังคงอยู่ในท่าเคี้ยวไม่ขยับไปไหน

ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่หมีดุร้ายเงื้อออกมาอยู่ตรงหน้าผากของเย่หรูซี ไม่อาจขยับไปไหนได้อีก

หนึ่งวินาที

สองวินาที

สามวินาที

เสียงครืนมาจากส่วนลึกของท้องนภา

“ยุควันสิ้นโลกยังไม่จบ ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงที่ข้าควรตื่นขึ้นมา ทำไมถึงเรียกข้า”

เย่หรูซีตอบว่า “ข้า”

เกิดความเงียบในส่วนลึกของท้องนภา

“เป็นแบบนี้เองสินะ…” เสียงดังกล่าวลังเลเล็กน้อย

“ช่วยข้าฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ที แต่อย่าทำร้ายคนอื่นได้หรือเปล่า ขอร้องล่ะ” เย่หรูซีวิงวอน

ไม่มีคำตอบจากท้องนภาอีกครั้ง

แต่หลังจากนั้น นิ้วทองแดงเคลื่อนลงมาจากส่วนลึกของหมู่เมฆ

นิ้วมีขนาดใหญ่ดุจขุนเขาโอ่อ่าหลายพันไมล์ มันตกลงมาตรงหน้าเย่หรูซี

นิ้วทองแดงแตะลงมาบนพื้นอย่างแผ่วเบา จากนั้นถอยกลับไป ไม่ปรากฏขึ้นในหมู่เมฆอีก

ตัวตนนั้นหายไปแล้ว

วินาทีต่อมา

ทั่วทั้งเมือง

ทุกสรรพสิ่ง

กลายเป็นเถ้าถ่าน

……………………………………………