1194 สู่จุดจบ
ตอนที่ 1194 สู่จุดจบ
ราตรีคล้อยต่ำ
เครื่องบินรบหกลำบินด้วยความเร็วสูง
เครื่องสื่อสารดังขึ้นพร้อมกัน
“ซ่า”
“ฟ็อกซ์หนึ่ง ฟ็อกซ์สอง โปรดอ้อมไปทางตะวันออกเฉียงใต้ด้วย”
“ฟ็อกซ์โฟว์ ฟ็อกซ์ไฟว์ พวกเจ้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมือง”
“ฟ็อกซ์ซิกซ์ ฟ็อกซ์เซเว่น เลี้ยวแนวทแยง เตรียมรับคำสั่งโจมตี!”
“โปรดทราบ กรุณารอคำสั่งให้ดี การโจมตีนี้จะเปิดฉากพร้อมกัน”
“โปรดตอบรับด้วย”
คนขับทั้งหกกล่าวพร้อมกันว่า “รับทราบ!”
เครื่องบินรบหกลำกระจายตัวจากที่สูงขณะบินไปตามทิศทางต่าง ๆ
ในเวลาเดียวกัน
เมืองที่ถูกล้อมเอาไว้
หลุมลึก
เย่หรูซีมองรอบข้าง
ทุกคน
คนที่ต่อสู้มาด้วยกันมีสีหน้าแปลกประหลาด
“ข้า… ข้าแค่อยากพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถเท่านั้น…”
นางพูดออกมาอย่างยากลำบาก
หลี่ต้าจุนกองอยู่บนพื้นขณะจ้องมองความว่างเปล่า ทันใดนั้น เขาหัวเราะออกมาอีกครั้ง
จมูกและปากของเขาเต็มไปด้วยโลหิต เขากล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “นายพลเย่ ตราบที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะไม่หยุดกระหน่ำโจมตีที่นี่ หากเจ้าอยากช่วยโลกจริง ๆ เจ้าก็ต้องรีบตาย”
ปั่ก!
กู่ฉิงซานเอาฟันดาบกระแทกคอของเขาจนหมดสติไป
เย่หรูซีหันศีรษะช้า ๆ ขณะมองสหายของนาง
“พันเอกจางคิดว่าไง”
นางถามอย่างราบเรียบ
นายทหารคนหนึ่งเผยสีหน้าซับซ้อนออกมาเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว
“หรูซี เจ้ารู้อะไรไหม” เขาพยายามสุดความสามารถที่จะเลือกคำพูดขณะกล่าวอย่างช้า ๆ ว่า “ที่จริงข้าก็เป็นผู้ใช้บัญญัติ ตอนนี้เจ้าคือภารกิจสูงสุดของทุกคน เจ้าต้องตาย”
“แต่ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าพบความเป็นหรือความตายอะไรทั้งนั้น ไปเสียเถอะ”
นายทหารเบือนหน้านี้แล้วกล่าวเสียงต่ำว่า “ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่ คนที่เหลือทั้งหมดจะตาย”
เย่หรูซีตกอยู่ในความเงียบ
ประโยคสุดท้ายคือส่วนสำคัญที่สุด
นางพลันมองพวกกู่ฉิงซานสามคนแล้วถามว่า “ทำไมเมื่อครู่เจ้าถึงช่วยข้า”
จางหยิงห่าวจิบกระป๋องเครื่องดื่มพลังงาน เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขายกกระป๋องขึ้นแล้วกล่าวว่า “เส้นทางไม่ได้ราบเรียบ”
เย่เฟยหลีดื่มเช่นกันก่อนยกกระป๋องขึ้นแล้วกล่าวว่า “ชักดาบออกมาแล้วให้การช่วยเหลือ”
กู่ฉิงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ถ้าเจ้าอยากไปก็ต้องรีบไปให้ไว ผ่านไปสักพัก รังสีและฝุ่นจะตกลงมา เป็นการยากที่จะหนีได้อีก”
หลังจากพูดจบ เขายกกระป๋องขึ้นแล้วซดเครื่องดื่มพลังงานเช่นกัน
พลังวิญญาณฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว
ความสามารถของเย่เฟยหลียอดเยี่ยมจริง ๆ ไม่สงสัยเลยว่าแม้แต่เหล่าต้าก็ยังไม่เต็มใจที่จะให้เขาออกมา
เย่หรูซีมองคนแปลกหน้าสามคนตรงหน้า จากนั้นมองสหายร่วมรบราวกับอยากเก็บภาพฉากนี้เอาไว้ในความทรงจำ
“ข้าไปล่ะ รักษาตัวด้วย”
นางยืนขึ้นก่อนเหาะตรงขึ้นไปแล้วหายไปในหมอกสีเทา
“เฟยหลี ตามไป” กู่ฉิงซานกล่าว
“ได้”
เย่เฟยหลีก้าวไปข้างหน้าก่อนคว้าพวกเขาสองคน ปีกสีแดงสยายออกจากข้างหลังก่อนนำพวกเขาบินขึ้นไป
…
“ทำไมพวกเจ้าถึงตามข้ามา”
เย่หรูซีมุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่หันหลังกลับมา
พวกกู่ฉิงซานสามคนตามหลังไปติด ๆ
“นายพลเย่ เจ้าแข็งแกร่ง เจ้าสามารถร่วมมือกับพวกเราเพื่อประสิทธิภาพการต่อสู้ที่ดีได้ ยังไงเสีย พวกข้าแค่อยากรอด หวังว่าเจ้าจะเข้าใจ” กู่ฉิงซานตอบ
อยากรอด
เย่หรูซีตกตะลึงเล็กน้อย ไม่กล่าวอะไรสักพัก
บนถนน
พวกเขาสี่คนมุ่งไปตามทาง
พวกเขาเห็นปฐพีไหม้เกรียมกับซากศพกระจายทั่วทุกหนแห่ง
เปลวไฟและควันพัดออกมาจากซากปรักหักพัง ทั่วโลกคล้ายกับประสบกับทะเลเพลิง เผยให้เห็นเป็นทิวทัศน์ของแดนชำระ
ดวงตาของเย่หรูซีกวาดมองซากศพ
นางยกมือขึ้นเพื่อขยี้หางตา
“ทั้งหมดนี่เป็นความผิดข้าหรือ ผิดหรือที่ข้ามีตัวตนอยู่” นางพึมพำกับตัวเอง
กู่ฉิงซานถอนหายใจ
เพื่อกำจัดเทพแห่งความโกลาหลที่ยังไม่ตื่นขึ้นมานี้ คาดไม่ถึงว่าบัญญัติจะเต็มใจกระทำสิ่งที่ป่าเถื่อนเช่นนี้
แบบนี้มันแตกต่างจากวันสิ้นโลกตรงไหนกัน
กู่ฉิงซานตอบว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้าผิดหรอก แต่มนุษย์มักทำผิดพลาดมากมาย สิ่งนี้จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ เจ้าไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ”
เย่หรูซีถามว่า “พวกเราเอาชนะความผิดพลาดได้หรือเปล่า”
กู่ฉิงซานตอบว่า “ยากเหมือนกัน ธรรมชาติของมนุษย์เป็นแบบนี้ มันไม่มีวันจบสิ้นหรอก”
เย่หรูซีกล่าวเสียงต่ำว่า “ในเมื่อมันไม่มีทางสำเร็จมาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้างั้นทำแบบนี้ไปจะมีความหมายอะไร”
กู่ฉิงซานตอบว่า “มันไม่เกี่ยวกับว่าสำเร็จหรือล้มเหลว มันอยู่ที่ว่ากล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันหรือเปล่า”
เย่หรูซีเงียบ ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยออกมา
“คาดไม่ถึง คนที่เดินกับข้าในวันสุดท้ายจะเป็นคนแปลกหน้า”
นางยังคงเดินไปข้างหน้า แต่ฝีเท้าไม่ได้เร็วขึ้น
กู่ฉิงซานรู้สึกถึงทิศทางของสายลมที่เปลี่ยนไปจึงกล่าวว่า “ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะจะหนีแล้ว พวกเราจะไปในทางที่ตั้งฉากกับสายลมเพื่อหลีกเลี่ยงสารกัมมันตภาพรังสีที่ตกลงมา”
เย่หรูซีหยุด
ทั้งสี่เปลี่ยนืทิศทางก่อนก้าวต่อไป
“นี่ ฉิงซาน ข้ามีเรื่องอยากจะถามน่ะ” เย่เฟยหลีกล่าว
“ว่ามา” กู่ฉิงซานกล่าว
“การยิงของหยิงห่าวกระแทกใส่ระเบิดนิวเคลียร์เต็ม ๆ มันไม่น่าจะระเบิดเมื่อถูกทำลายนี่ มันต้องเหมือนกับในหนังสิ”
“ในหนังที่เจ้าดู นั่นมันหัวรบนิวเคลียร์สำรองน่ะ” จางหยิงห่าวขัด
“มันต่างกันยังไงล่ะ” เย่เฟยหลีถาม
จางหยิงห่าวตอบว่า “จำให้ดี เจ้าอย่าได้ดูถูกธรรมชาติอันน่ากลัวของมนุษย์เด็ดขาด”
กู่ฉิงซานอธิบายว่า “ตัดสินจากประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาหลายครั้ง ระเบิดนิวเคลียร์เหล่านั้นมุ่งไปสู่จุดหมายปลายทาง ทันทีที่เข้าใกล้เป้าหมาย พวกมันจะเปิดใช้งานโปรแกรมพิเศษทันที”
จางหยิงห่าวกล่าวเสริมว่า “หากชั้นนอกของหัวรบนิวเคลียร์ถูกโจมตีในระดับหนึ่ง โปรแกรมจะถูกกระตุ้นในศูนย์ถึงหนึ่งวินาทีเพื่อจุดชนวนระเบิดนิวเคลียร์ทันที!”
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “แบบนี้เรียกว่ายอมกระทำผิดแทนที่จะปล่อยให้รอด”
“น่าจะเรียกว่ายอมฆ่าทั้งเมืองแทนที่จะปล่อยให้คนคนหนึ่งรอดมากกว่า” จางหยิงห่าวกล่าว
เย่เฟยหลีครุ่นคิดอย่างจริงจังจนอดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้
กู่ฉิงซานพลันหยุดนิ่ง
เขาเห็นพาหนะและอุปกรณ์จำนวนมากจากกองทัพกองอยู่ข้างถนน
“รอเดี๋ยว”
เขาวิ่งไปทางนั้น
จางหยิงห่าวเอาแขนไว้ด้านหลังแล้วกล่าวว่า “สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้อีกแล้ว”
กู่ฉิงซานขึ้นรถ คลำอยู่สักพักก่อนหยิบแผนที่ออกมา
เขาเดินกลับมาพร้อมแผนที่แล้วส่งให้เย่หรูซี
“ตอนนี้พวกเราอยู่ไหนหรือ”
เย่หรูซีมองแผนที่ก่อนชี้ไปทางหนึ่ง
กู่ฉิงซานมองรอบข้างก่อนพึมพำว่า “ถึงแม้สัตว์ประหลาดจะล้อมเมืองเอาไว้ แต่มีแม่น้ำขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลจากเรา”
“เป็นไปไม่ได้ที่จะข้ามแม่น้ำหรอก” เย่หรูซีกล่าว “มีสัตว์ประหลาดน้ำทรงพลังมากเกินไปซ่อนอยู่ในแม่น้ำ”
“นั่นแหละ” กู่ฉิงซานกล่าว
เย่หรูซีกล่าวว่า “ถ้าพวกเราอยากฝ่าไป อาจจะต้องเดินพื้นไป อย่างน้อยก็สามารถแสดงพลังการต่อสู้ของพวกเราได้ ถ้าพวกเราลงแม่น้ำ พวกเราจะไม่สามารถใช้ได้ ทำให้ถูกกำจัดได้ง่าย ๆ”
กู่ฉิงซานพลันหยุดนิ่ง
“มีอะไรหรือ” จางหยิงห่าวถาม
“ไม่มีอะไร” กู่ฉิงซานยิ้ม
จางหยิงห่าวมองเขา จากนั้นมองที่แขน
เขาเห็นว่าขนที่หดลงไปเริ่มตั้งขึ้นอีกครั้ง
“บัดซบ… เหล่ากู่ มาดูนี่เลย” จางหยิงห่าวพึมพำ
“รอเดี๋ยวหนึ่งนะ”
กู่ฉิงซานตอบ แต่ดวงตาจับจ้องในความว่างเปล่า
เขาพลันเห็นแถวหิ่งห้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้น
“หมื่นสวรรค์สิ้นโลกออนไลน์: บัญญัติของทุกชีวิต พยายามโหลด”
“เพราะการขัดขวางของหน้าต่างระบบเทพสงคราม การโหลดนี้จึงล้มเหลว”
“บัญญัติร้องขอให้สื่อสารทางวิญญาณ มันมีการเชื่อมโยงหรือเปล่”
กู่ฉิงซานลังเลสักพักก่อนตอบว่า “ถูกต้อง”
ทันใดนั้น เสียงที่เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์ดังขึ้นในหูของกู่ฉิงซาน
“ตัวตนที่ไม่รู้จุดกำเนิดเอ๋ย จงฟังให้ดี”
“อย่าปล่อยเทพแห่งความโกลาหล: เย่หรูซี ตื่นขึ้นมา เจ้าต้องฆ่านางทันที! เดี๋ยวนี้!”
กู่ฉิงซานถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางตื่นขึ้นมา ในเมื่อเจ้าคือบัญญัติของสิ่งมีชีวิต ทำไมต้องฆ่ามนุษย์นับหมื่นด้วย”
“ข้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไง!”
เสียงโอ่อ่าพลันกล่าวเช่นนั้น จากนั้นเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถ้าเจ้าเปลี่ยนเป็นเทพแห่งความโกลาหลอีกองค์ ภายใต้สถานการณ์วันสิ้นโลกในตอนนี้ บัญญัติที่มองเรื่องตัวตนของสิ่งมีชีวิตเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเสมอจะตกอยู่ภายใต้สภาพที่ยากลำบาก”
“แต่จะปล่อยนางไม่ได้ นางต้องไม่ตื่นขึ้นมา!”
“ทำไมล่ะ” กู่ฉิงซานอดที่จะถามไม่ได้
“เพราะนางคือเมล็ดพันธุ์ชั่วร้ายในบรรดาเมล็ดพันธุ์แห่งความโกลาหลทั้งหมด”
“นางคือเทพแห่งความโกลาหลที่ไม่สามารถถูกหยุดยั้งโดยประตูโลกได้”
“เพื่อกำจัดวันสิ้นโลก นางจะถูกอัญเชิญเพื่อทำลายตัวตนของทุกชีวิตบนโลก”
“สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะถูกทำลาย วันสิ้นโลกจะไม่คงอยู่อีกต่อไป”
“ทำลายทุกสิ่ง นี่คือความหมายของตัวตนนาง”
“เจ้าต้องไม่ปลุกให้นางตื่นขึ้นมา!”
ตอนที่กู่ฉิงซานกำลังจะพูด เย่เฟยหลีพลันคว้าแขนเขาเอาไว้
“แย่แล้ว!”
เย่เฟยหลีรีบกล่าวว่า “มีเสียงของระเบิดนิวเคลียร์ดังขึ้นเมื่อครู่! รวมทั้งหมดหกลูก!”
……………………………………….