Chapter 5

Saturday. Today is my birthday and guess what? My parents just gave me an envelope of birthday greeting and a money, lots of it. I know because it is in a shape of an ATM card. I rolled my eyes and crumpled the envelope together with the greeting card.

I don't need this damn card. This two freaking damn cards!

Inis akong naupo sa hapagkainan. Hindi ko ngayon lam kung saan ko dadalhin itong dalawang cake. Naiinis ako, sa inis ko pwede ko nang itapon itong cake pero nanghinayang din agad ako. Kasi diba, maraming bata na nagbi-birthday ng walang cake kaya bakit ko itatapon?

Then an idea pops in my mind, like a bulb that suddenly lights up inside my freaking head. Ipamimigay ko nalang ito sa mga batang nasa daan! Tama!

Kaya kumuha ako ng mga maliliit na styrocontainers to put the slices of cakes in it. I was all smiles while dividing the cake and putting it in the styro, I was even humming! I feel so excited!

I was so happy that I almost forgot about the ATM card. Wait, magkano kaya ang laman nito?

Pagkatapos kong maayos iyong mga slices ng cake ay ipinalagay ko lahat iyon sa malaking plastic bags at ipinatabi sandali. I immediately ran upstairs to wash myself and get changed to check how much money did I get today.

"One.hundred.thousand.pesos?!" hindi ako makapaniwala?! Really? What can I do to this money in just one day?!

Agad akong nagpahatid kay manong driver pauwi para kunin iyong mga cake. I just made an 50 slices on them. Yes, fifty because my cakes are big that's why. After getting those, dumaan pa kami sa supermarket para bumili rin ng bottled water at take out fastfoods.

I bought 50 bottles waters and 50 take outs of foods but it didn't cost half of my ATM money. Maybe later I can thing some ways to drain this thing off.

Nagpahatid ako kay kuya sa isang square, kung saan ako madalas nakakakita ng mga batang pagala gala. Pagdating roon ay pinababa ko kaagad kay manong iyong mga pagkain.

Pagkababang pagkababa ko palang, agad nang may kumalabit sa akin nq bata. Hy heart broke seeing this poor child begging for money so they can eat.

"Pambili lang po namin ng pagkain ate, kahapon pa ho kasi kami hindi kumakain ng kapatid ko."

I squatted infront of this young boy, his eyes were in a verge of crying. I heard his tummy made a sound, and my heart just sank thinking how hard his life to be.

"Nasaan ba mga magulang mo. Bakit hindi pa kayo kumakain?"

"Si tatay po kasi pinahuli noon dahil nagnakaw daw po siya ng pera. S-si mama po.... I-iniwan na po kami simula ng makulong si papa..."

And there, I hugged him tight not minding if I will get dirty because he started crying and me too. How could a mother being so heartless leaving her children alone and so young?! HOW HEARTLESS.

"Don't cry... Shush." pinatahan ko yung bata kahit ako mismo ay hindi pa tumitigil sa pagluha.

Nung tumigil na siya ay saka ko palang naalala na mamimigay na pala ako ng pagkain.

"May dala akong pagkain saka inumin, gusto mo ba tawagin mo muna silang lahat para makakain kayo?"

He nods fast in excitement and joy and rand to the other side. Agad kong nakita iyong mga batang tumatakbo na papunta sa akin. Yung ilang tao na nandoon ay napatingin sa akin ng makitang nagkukumpulan iyong mga bata at nagkakagulo na nang makalpit sa akin.

Binigyan ko sila isa-isa ng mga dala ko, kasali na rin yung ibang matatanda na at kasama nila. Nakangiti lang ako habang pinagmamasdan silang lahat na nakaupo't kumakain sa lupa. May nakita pa akong buong pamilya na masayang kumain din kasama ang mga anak. That view somehow made me so envy because I can't remember the last time I eat with my family for the past 10 years. But I still feel lucky because I didn't experienced to be as poor as this, just without a parent though.

Ipinamigay ko na rin iyong sobra pa dahil binili ko naman iyon para sa kanila. After that thay thanked me for the food, I was all smiles saying that it was just nothing.

Aalis na sana ako nang makita ko yung batang lalaking nangalabit sa akin kanina. Hindi niya pa kinakain yung pagkain niya, oo dahil hindi niya iyon binubuksan at nakalapag lang sa tabi niya. Oo pala, yung tatay niya.

"Bakit hindi mo pa kinakain yung pagkain mo? " tanong ko pagkaupo sa tabi niya.

"Ibibigay ko nalang po sa kapatid ko mamaya. Baka po kasi hindi pa rin siya kumakain..." I sighed then I remember that he has a sibling.

"Eh yung kapatid mo nasaan?"

"Nasa bahay po mag-isa."

"Ilang taon na ba siya?"

"Five po."

"E ikaw?"

"Eight po."

Nahabag ako sa kalagayan nilang magkapatid. Hindi biro yung hindi makakain tatlong beses sa isang araw. Akalain mo yun, nakakaya nila sa murang edad? Ako nga isang oras lang malate kumain humahapdi na tiyan ko, paano pa kaya sila?

"Gusto mo ba ihatid ka namin sa papa mo?"

Mabilis siyang tumango, paulit ulit at mabilis kaya natawa ako.

"Tapos punta tayo sa kapatid mo mamaya."

Inaya ko na siyang sumakay sa sasakyan at hinayan siyang ituro ang daan papunta roon. Pumasok siya sa presinto at nakito ko kung paano siyang tumakbo. Papalapit sa selda nang makita niya yung tatay niya.

"Anak!" he hugged his son tight not minding the bars between them.

"Asan yung kapatid mo ha? Bakit ikaw lang mag-isa? Iniwan mo nanaman ba siya?"

"Eh wala po kasi kaming makain tay kaya naghanap po ako sandali. Eto nga po o, ibinigay ni ate." ipinakita niya yung kaninang ibinigay ko na pagkain.

"Uh, hello po..." ngumiti ako sa tatay niya. Alnganin naman siyang ngumiti pabalik.

"Ano ang sabi ng tatay sa'yo anak?" mahinahon na sabi ng tatay niya. Ipinapaalala kung ano man iyon.

"Pero tatay, mabait po si ate! Lahat nga po kami kanina doon binigyan niya ng pagkain! Makakakain na po kami ni ading ng masarp mamaya. Mukhang mahal pa ho ito oh saka mukhang sobrang sarap!"

Hinayaan ko nalang muna silang mag-ama doon at kinausap si kuya Raul.

"Kuya Raul, pwede pa akong makisuyo? Paki tanong naman kung pwede pang makalabas yung tatay niya saka kung paano?"

Tumango lang naman siya saka nagpunta sa harap, ngayon kinakausap na yung bantay. Pagbalik ay nalaman kong kailangan lang palang magpiyansa ng twenty thousand para makalabas siya kaya pinaalis ko muna siya para magwithdraw si kuya kuya ng pera. Mabilis naman siyang nakabalik agad at nagabot ng pera roon.

"Tay, laya ka na."

"Ha? Paanong-" hindi niya na naituloy ang tanong nang makita ako.

"Tay! Makakauwi ka na daw!" masayang masaya na sabi nung bata.

Nagpirmhan pa sandali bago siya tuluyang nakalabas.

"Naku ineng, malaking utang na loob ko ito sa'yo."

"Nako, wala po iyon 'tay, para naman po sa bata."

Umiiyak siyang niyakap ako ng mahigpit. Bahagyang nanginginig ang mga balikat.

"Hindi ko alam kung paano akong makakalabas kung hindi mo ako tinulungan ineng. Isa kang hulog ng langit."

Niyakap at tinapik ko ng marahan ang likod ni tatay. Sarap siguro kapag ganito rin ako yakapin ng mga magulang ko 'no?

Nagpresinta p akong ihatid sila, noong una ay tumanggi pa si tatay pero napilit ko rin sa huli. Siya n mismo ang nagturo ng daan papunta sa kanila,. Bago kami tuluyang makadating doon, dumaan muna kami sa drive thru para makabili ng pagkain.

"Ineng, sobra naman na ata ito..."

"Okay lang po. Pagbigyan niyo na po ako kasi birthday ko naman 'tay. Hindi ko alam kung saan ko igagastos yung pera ko kaya dito nalang. Kesa naman mapunta sa kung saan." nakangiting sagot ko.

"Napakaswerte ng magulang ko sa iyo ineng. Napalaki ka nila ng maayos at may puso."

Kung alam niyo lang tatay kung sino ang nagpalaki sa akin, baka hindi niyo masabi iyan ngayon.

Habang hinihintay namin saglit iyong pagkain at naglagay ako ng sobreng may laman na kaunting pera sa loob ng supot na naunang ibinigay. Sapat na siguro pamuhunan sa simpleng pagkakakitaan. Naglagay rin ako ng sulat sa loob ng sobre.

Nang ayos na ay ako ang naghawak noon hanggang maihatid namin sila sa isang simpleng barong barong na tahanan.

"Hindi ko na po kayo maihahatid itay ha? Pasensya na kasi nagmamadali ako."

"Ayos lang. Sobra sobra na itong tulong mo sa amin. Pagpalain ka sana lagi anak."

Anak. Sarap naman pakinggan.

"Sige po itay. Aalis na po kami."

Nag maniobra pa si kuya kaya nakita kong sinalubong na sila nung isa pa niyang anak galing doon sa munting bahay. Bago kami tuluyang makalayo, nakita ko kung paanong tingnan at buksan iyon ni tatay kasabay ng pagluha niya, tinatanaw ang sasakyan namin na ngayon ay palayo na.

Nang makauwi ay agad akong dumiretso sa kwarto para magshower. Nakatulog ako agad sa pagod pagkatapos magbihis. Nagising nalang ako sa ring ng cellphone ko.

"Hello."

[Hoy birthday mo pala! Bakit hindi ka manlang nag-aaya? Ano shot?]

"Sa dati? Sige libre ko."

[Yes! Sige pupunta na ako. HAHAHAHA.]

"Putang ina. Kabilis naman?"

[Hinihintay ko nalang na ayain mo ako eh! Sige pupunta na ako hintayin nalang kita.]

Pinatay ko na ang tawag at napahilamos sa mukha. The fuck, alas tres palang pala?! Ilang oras ba akong nakatulog?

Bumaba ako sa kusina at nakita ko si Aling Erna na nagpupunas ng hapagkainan.

"Kumain na po ba kayo?"

Tanong ko hangang naghahanap ng pagkain sa ref.

"A-ah eh oo, katatapos lang."

"Po? Eh alas tres na ah?"

"Hinihintay ka kasi namin kanina, nakakahiya naman..."

"Nako alin Erna, hwag na po kayong mahiya saka ituring niyo na rin pong bahay niyo ito. Tayo lang naman po ang nandito, wala naman pong iba."

"Naku, salamat ineng."

Ngumuti lang ako saka ibinalik ang mata sa loob ng ref para maghanap ng makakain. May nakita akong nakamangkok doon kaya iyon ang kinuha ko at ipinainit. Pagkatapos ay ako na ang kumuha ng pinggan at kanin saka pumunta sa hapagkainan.

"Ang sarap..." grabe! Anong luto ba ito? Ngayon ko lang ata natikman.

"Bulalo ang tawag diyan. Masarap ba? Ako ang nagluto niyang ineng."

"Opo sobra!" tuwang tuwa ko pang sagot.

Matapos kong kumain ay dumiretso ako sa kwarto para mag toothbrush at magbihis. Simpleng highwaist jeans at white hanging hoodie shirt lang ang isinuot ko. White sneakers at black golden chained slingbag lang ang gamit ko dahil phone at wallet ko lang naman ang dala ko. I tie my hair in ponytail because for sure kainit doon mamaya.

Nagpahatid lang ako kay kuya hanggang sa labas kung saan ako may masasakyan na tricy. Bumaba ako sa sa kanto sa labasan pa ng subdivision sa waiting shed. Pinaalis ko na si kuya Raul saka palang ako pumara pagkaalis niya.

Pagdating ko sa inuman nandoon na agad si Hanna. Her hair in a high ponytail, simple maroon shirt with a word HOPE in gold printed in the front, tattered white jeans, black wedge heeled sandals and a white circle sling bag. Katabi niya si gagong Laurel na naka simpleng plain maroon Vneck shirt and also wearing a white maroon shirt with a black rubber shoes. Anong meron, bakit couple damit netong dalawa?

Agad akong pumunta sa counter at um-order ng isang bote ng malaking empe, isang pitcher ng malamig na juice at dalawang malalaking supot ng junkfood.

Pagkaupo ko agad akong kwinentuhan ni Hannah. Kung paanong pinansin siya ng crush niya, na naka move-on na, na badtrip yung mga kaklase niya at kung anu-ano pa. Hinayaan ko lang siyang magkuda. Nagpaalam siyang magc-CR sandali kaya naiwan ako kasama ni Laurel dito.

"Happy Birthday Nel." He said, looking at me smiling.

"Thank you." I smiled a bit.

He put a small rectangular box at the table and tossed it to me. Nagtataka kong tinignan iyon.

"Walang malisya. It's only a birthday present Nel. No other meaning."

Kinuha ko iyon at binuksan. I saw a thin pink ballpen. Has diamond crystals inside that can be seen through it's transparent case on the upperside. Below was all pink.

Wtf?! This is a very expensive ballpen! Alam ko dahil ganito ang gamit ni mama, kulay black lang. Puta!

"T-this is expensive!"

"Oh, you knew?"

"Of course I know! My mom has this kind of ballpen that she often use to sign papers! Are you...."

"Yes."

Nang makita kong pabalik na si Hannah ay ibinalik at itinago ko na iyon sa bag ko.

"Thank you." I sincerely said. No hint of sarcasm.

"I like you."