Prologue

May ngiti kong tinignan ang camera sa harapan ko habang iniinterview.

"So ayun na 'yun? Ganoon natapos 'yung love story? Bakit parang hindi normal?" Tanong ng nag iinterview.

Mapait akong ngumiti, "Wala naman po kasing normal na love story eh. Mayroon nga riyan, nag end dahil sa umutot 'yung partner nila sa harapan nila," nag tawanan ang audience, nag iinterview, at maging ako. "Mayroon rin riyan na nag end 'yung relationship sa simbahan pero nag bago ang isip because of their gender. May uniqueness siya kasi doon mo malalaman if they are right to each other. Kung malalampasan ba nila or mag eend nalang."

Ngumiti iyong nag iinterview, "Huling tanong. Masaya ka ba sa desisyon mo?"

Mas lumawak ang ngiti ko, "Oo naman po. Kasi alam kong hindi lang ako ang nag benefit kung hindi siya rin. Masaya ako roon. Umayos ang buhay naming dalawa. That's unconditional love, younger audience. When you choose to let go of that person for their good."

Nag palakpakan iyong mga audience at maging ang nag iinterview.

"Once again, let's give a round of applause for Ms. Emoni!" Saad ng nag iinterview

Natapos ang program at isa isa akong kinamayan ng staffs. Nang makuha ko ang bag sa dressing room ay dumiretso ako sa parking area. Hinahabol ko ang oras ng dinner para makapagluto ako.

Iistart ko na sana ang kotse ng may message na mag pop up sa lockscreen.

Home:

Hi! I've watched your interview. It makes me want to go home early. Those young mens are drooling because of you.

Seloso amp.

Home:

But seriously, I'm thankful that you have chosen me. I'm forever thankful. I love you, Home. In a few hours, I'll meet you. What's our ulam? I want to make you my ulam but I really want a food because I'm hungry. I don't sound malandi na right?

Natatawa kong inistart ang kotse ko at nag umpisa na mag maneho. Habang nasa daan ay napabalik tanaw ako sa istorya naming dalawa? Bigla pang tumugtog ang kanta ng One Direction na "Night Changes".

Does it ever drive you crazy

Just how fast the night changes?

After looking back to the past, I can say that nothing changes between me and him. Because of that abnormal decision, I'm able to have him. All pain are worth it.

"You made it, Emoni."

And I can't wait to meet my home.

It takes half an hour to reach our house. Pagakatapos kunin ang bag sa passenger seat ay lumabas na ako ng kotse. Nag tataka ako kung bakit hindi niya ako sinalubong gayong nandirito na naman ang kotse niya. Dagdag pa doon, gawi na niya ang salubungin ako kapag galing ako sa trabaho.

What's the chase?

Dahil gusto ko na rin naman siyang makita ay pumasok na ako sa bahay. Sobrang tahimik rito na para bang walang nakatira. Sunod na tinunton ko ang kwarto namin. Na-eexcite akong makita ito dahil he's on abroad for months.

As I opened the door, I found him laying at our bed. I gasped as soon as I saw him.

My home…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~