Si Zack

Sa isang simpleng bahay, ang kaluskos ng mga galaw sa maliit na kusina ang siyang bumubuhay sa lugar. Naroon ang isang babaeng nagluluto ng masarap na almusal. Napapansin ang kanyang masayang ekspresyon na naglalarawan ng kasiyahan sa kanyang mukha.

Sa loob ng bahay, maririnig ang malambing na boses ng isang batang tila nasa langit sa tuwing siya ay kumakanta-kanta. Nakahawak ang bata sa isang maliit na laruang gitara, at sinasagad niya ang pag-strum nito sa mga nakaukit na kuwerdas. Ang mga tunog na lumalabas mula sa laruan ay kanyang sinusundan sa pamamagitan ng pagpi-press sa mga buton sa gilid nito. Bagamat walang mga salitang nasasabi, patuloy pa rin ang paglalaro ng bata.

Sa labas ng bahay, hindi mapigilang ngiti ni Josephine sa mga naririnig niyang tunog mula sa kanyang anak. Tumataas ang kanyang lakas tuwing marinig niya ang kasiyahan ng anak na naglalaro sa loob.

Matapos ang kanyang pagluluto, nagmamadali siyang dalhin ang pagkain sa mesa, ngunit hindi muna niya maiwasang tingnan ang kanyang anak na naglalaro. Napangiti siya nang mas lalo pang bumilis ang pagpi-press ng anak sa mga buton ng laruan. Kasabay nito ang pagtaas ng tono ng kanyang "kanta".

Sa kaloob-looban ng puso ng ina ni Zack, naroon ang matinding hangarin na ang mga magulang lamang ang maghatid ng mga pangarap para sa anak. Umaasa siya na mananatiling mabuti at walang malisya ang anak sa mundong magdudulot ng kaguluhan sa buhay ng tao.

"Bagaman ang aking nakaraan ay puno ng kalungkutan, ikaw ang nagbibigay-sigla sa aking buhay ngayon. Sa kabila ng lahat ng sakit at lungkot na dulot ng aking dating pag-ibig, ikaw ang natatanging lakas na patuloy na nagpapalakas sa akin. Ikaw ang ilaw ng aking buhay, Zack. Sana… sana manatili kang mabuti at walang malisya hanggang sa iyong paglaki, anak ko," sambit niya sa kanyang sarili.

Nang maaalala ang mga pagsubok na kanyang pinagdaanan—ang panloloko ng isang tao sa kanya para makaahon sa kahirapan, ang kakulangan niya sa pang-araw-araw na pangangailangan, ang sakit ng pag-iwan ng minamahal, at ang pag-ibig na nararamdaman niya sa kanyang anak—unti-unting dumaloy ang luha sa kanyang mga mata.

Bago niya tinawag ang kanyang anak, pumaling siya palayo at pinunasan nang palihim ang kanyang mukha. Pagkatapos, humarap muli siya sa kanyang anak na naglalaro pa rin at tinawag ito.

"Anak, halika na. Tayo na at mag-almusal na tayo," ang sabi niya habang lumalapit sa kanyang anak.

Ipinatong ng bata ang kanyang laruang gitara at lumapit sa kanyang ina.

"Mama!" sabi pa nito, at inunat ang kanyang maliit na braso upang hilingin ang yakap ng kanyang ina.