Ang Pagsilang

Sa isang silid panganak, sinimulan ng doktor ang proseso ng pagpapanganak kay Josephine. Huminga ng malalim si Josephine at sumigaw ng malakas, kasabay ng pagtitiis ng kanyang sakit. Sa gitna ng hirap, hindi niya pinansin ang kirot na sumisira sa kanyang katawan. Ang tanging iniisip niya ay ang kanyang magiging anak.

"Sige pa misis, konting konti na lang at lalabas na ang bata," sabi ng doktor, habang pinapalakas ang loob ni Josephine. Hindi sumuko si Josephine, nagtangkang magpatuloy at ilabas ang kanyang anak sa mundo.

Naramdaman ni Josephine ang sakit sa kanyang katawan habang unti-unting lumalabas ang kanyang anak. Nang maranasan niya ang hapdi at sakit, hindi siya nag-atubiling ipagwalang-bahala ito alang-alang sa kanyang anak.

Sa kanyang isip, akala niya tapos na ang lahat. Subalit, hindi pala. Maling akala niya.

"Nakikita ko na ang ulo ng sanggol. Ngunit hindi dapat lamang ang ulo ang lumabas, misis. Kailangan lumabas din ang iba pa para makahinga ang bata," sabi muli ng doktor.

Iniisip ni Josephine na natapos na ang kanyang paghihirap nang maranasan niya ang paglabas ng isang bahagi ng katawan. Ngunit hindi pa pala. Hindi pa tapos ang paghihirap niya.

Napaluha si Josephine sa sakit na kanyang naramdaman. Ngunit hindi siya nagpatalo. Mayroon siyang anak na dapat mahalin at alagaan. Kaya sa kabila ng hirap, naglakas-loob siya at harapin ang pagsubok.

Nagpatuloy siya sa pag-ere at sa pagkakataong ito, kinapitan niya ang lakas na nararamdaman niya sa bawat pag-alala sa kanyang sanggol. Sa mga sumunod na sandali, naramdaman ni Josephine ang tulad ng napunit na laman sa kanyang loob. Isang hapdi na tila pinahirapan ang kamay sa mainit na tubig bago ito inilubog.

Isang sakit na parang pinutol ang kanyang mga paa mula sa katawan, na nagpapahina at nagdudulot ng kawalan ng pakiramdam sa kanyang mga kalamnan.

Pagod na pagod si Josephine sa lahat ng nangyari. Nais niyang makita ang kanyang anak. Ngunit pati ang kanyang mga mata ay wala nang lakas na nagtutulak sa kanya na manatiling gising.

Ngunit biglang may boses na nagpamulat sa kanya. Isang iyak ng sanggol ang kanyang narinig.

Sa labas ng malabo niyang paningin, nakita niya ang isang babae na nakangiti. Narinig pa niya ang sinabi ng babae.

"Congratulation, ma'am. You are now a mother," sabi nito habang ipinapakita ang kanyang anak na umiiyak, na hawak ng isang babaeng nars.

Nang marinig ni Josephine iyon, napangiti siya ng bahagya. Parang nawala ang kanyang pagod sa sinabi ng nars.

Lumapit ang midwife na naroon, hawak ang papel at ballpen. Humarap ito kay Josephine na nanginginig at nagsalita, "Ma'am, ano pong gusto ninyong maging pangalan ng bata?"

Saglit na tumingin si Josephine sa kanyang anak na inaalagaan ng nars na malapit lamang. Pagkatapos, agad niyang sinagot ang tanong ng midwife sa mahina niyang boses.

'Zack,' sabi niya. "Zack. Yan ang pangalan ng aking anak."

"Thank-you ma'am," narinig niya ang sagot ng midwife bago siya sumuko sa pagod na kanyang nadarama.