อ๋องมังกรนิรันดร์กาลออกศึกมหรรณพ (ตอนต้น)

บนเส้นขอบฟ้าของท้องทะเลตงไห่ที่ไกลลิบ ปรากฏกองเรือของชาวตงอิ๋นนับร้อยขึ้นมา อีกทั้งเรือแต่ละลำของพวกเขามีขนาดใหญ่โตเปรียบดั่งป้อมปราการ

บรรดาชาวเมืองสมุทรสยบบูรพาที่ประจำอยู่บนป้อมปราการต่างๆ อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ภายในใจรู้สึกกังวลยิ่ง มิอาจทราบได้เลยว่าเมืองกองทัพเรือของต้าเจิ้งนับพันเบื้องหน้าพวกเขา จะสามารถยืนหยัดต้านรับกองเรือรบของตงอิ๋นไว้ได้หรือไม่

"ถึงคราวที่พระเอกควรจะออกโรงแล้ว" หนิงหลงยิ้มมองดูกองทัพเรือตงอิ๋นไม่แยแส หัวเราะและกล่าวว่า "เตรียมเรือให้ข้า!"

เสียง ซ่า~ ดังขึ้นมา เรือพายน้อยลำหนึ่งได้ร่วงหล่นลงสู่ท้องทะเลที่กรรโชก หนิงหลงเดินขึ้นไปนั่งบนเรือน้อยลำนี้ สองมือออกแรงพายมุ่งตรงไปประจันหน้ากับกองเรือตงอิ๋นโดยลำพัง โดยทิ้งกองทัพเรือต้าเจิ้งไว้เบื้องหลัง

มาคราวนี้ทุกคนต่างงงงันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นชาวเมืองสมุทรสยบบูรพาเบื้องหลัง หรือจะเป็นกองทัพเรือต้าเจิ้งและทางฝั่งตงอิ๋น ผู้คนที่เข้าร่วมการสู้รบในครั้งนี้ ทั้งหมดล้วนแล้วแต่งงงันไปสิ้น

"เขาเป็นใครกัน?" ทหารระดับล่างที่รับชมกันอยู่บนเรือ ต่างจ้องมองหนิงหลงด้วยความสงสัย

การที่หนิงหลงกล้าเผชิญหน้ากับกองเรือตงอิ๋นโดยลำพัง ถ้าไม่ใช่ยอดฝีมือ ก็ต้องเป็นคนบ้าเสียสติแน่นอน

แม้กระทั่งระดับปรมาจารย์ยังกล้าเอ่ยเลยว่าจะสามารถสู้รบกับกองเรือนับร้อย ทหารอีกนับพันของชาวตงอิ๋นโดยเพียงลำพัง แต่ถ้าเกิดว่าสมรภูมิเป็นบนบกก็จะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่นี่เป็นบนท้องทะเลที่มีคลื่นกรรโชก และไหนจะยังมีเรือรบที่เป็นดั่งป้อมปราการอีก มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้อย่างไรกัน?

"ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่สามีตัวน้อยของข้า" เย่ฉุ่ยเหยาจ้องแผ่นหลังหนิงหลง ยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ฮ่าๆ สมกับเป็นหนิงหลงน้องชายพี่" ฟู่เทียนซาหัวเราะลั่นและกล่าวว่า "แม่ทัพเจี้ยน สั่งการให้มนุษย์กบประจำตำแหน่ง วันนี้พวกเราจักหม่ำๆ ซา ซา...อะไรนะ?"

"ซาชิมิพ่ะย่ะค่ะ!"

"ใช่ ใช่ๆ วันนี้พวกเราจักหม่ำๆ ซาชิมิให้เต็มคราบ" เพลานี้ ฮ่องเต้เจิ้งหยวนซ่างทรงพระสรวลสันหรรษาอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าได้ลองสังเกตจากพระดำรัสของหวงตี้จอมราชันองค์นี้แล้ว ดูเหมือนว่าพระองค์จะถูกอ๋องมังกรนิรันดร์กาลครอบงำกลืนกินไปมากกว่าครึ่งแล้ว

ทางด้านหนิงหลงที่ยืนตระหง่านอยู่บนเรือน้อย หมางเมินต่อใต้หล้า มองกองเรือตรงหน้าด้วยความพาล กล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่นออกมาว่า "ชื่อเสียงของนักรบแห่งแดนอาทิตย์อุทัยก้องอยู่ในรูหู มาวันนี้ข้าอยากทราบว่าจะปราศจากผู้ต่อกรดั่งคำที่กล่าวอ้างหรือไม่?"

บรรดานักรบชาวตงอิ๋นบนเรือต่างตื่นตระหนกกับพูดลักษณะเช่นนี้ การที่ชาวหัวเซี่ยสามารถพูดภาษาของพวกเขาได้เหมือนภาษาเกิดก็นับว่าเป็นเรื่องประหลาดแล้ว ไหนจะเรื่องที่คนคนเดียวเผชิญหน้ากองทัพศัตรูหลายพันอีกทั้งยังกล้าพูดจายั่วยุเช่นนี้อีก ช่างเป็นความพาลเช่นใด?

"โอหัง! เจ้าคิดว่าลำพังอาศัยเพียงคนเดียวสามารถต่อกรกับพวกเราได้อย่างนั้นรึ?" แม่ทัพในชุดเกราะซามูไรแดงเลือดจ้องเขม็งที่หนิงหลง แสดงความไม่พอใจออกมา

หนิงหลงหัวเราะลั่นเยาะเย้ยและกล่าวว่า "สำหรับพวกไก่กาข้าเพียงคนเดียวก็พอแล้ว เมื่อไรที่ข้าเกิดความคิดอยากจะฆ่าคนขึ้นมาแม้แต่สรวงสวรรค์ยังร่ำไห้ ห้วงนรกยังต้องหลีกห่าง แม้กระทั่งข้ายังรู้สึกหวั่นๆ กลัวตัวเองเสียด้วยซ้ำ!"

สีหน้าภายใต้หน้ากากซามูไรพลันแดงก่ำด้วยความโกรธ ตัวมันที่เป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ระดับเก้า อีกทั้งยังเป็นถึงระดับแม่ทัพใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นสถานะใดก็ล้วนแล้วทำให้ผู้คนต้องสั่นเทา เวลานี้มันกลับถูกเด็กหนุ่มรุ่นหลานดูถูกดูแคลน

"ดี! ข้ากลับอยากจะรู้นักว่าฝีมือของเจ้าจะเก่งดั่งที่ปากพร่ำเพ้อหรือไม่!" ชายในชุดซามูไรแดงเลือดคำรามเสียงยาวออกมา ชักคาตานะออกจากฝัก หนึ่งดาบฟาดฟันพร้อมเก็บดาบเข้าฝักในชั่วพริบตา เวลานี้ศิลปะการฟันดาบ 'อิไอโด' ของชาวตงอิ๋นได้ปรากฏให้เห็นชัดเต็มสองลูกตา

ภายใต้หนึ่งดาบ สรรพสิ่งมีชีวิตล้วนดับสูญ! แม้แต่กองทัพต้าเจิ้งที่อยู่ห่างออกไปยังต้องใจหายใจคว่ำ รับรู้ได้ถึงพลังปราศจากผู้ต่อกรของผู้ฝึกยุทธ์ระดับเก้า!

ตึง! เสียงหนึ่งดังขึ้นมา หนึ่งดาบนี้ไม่ได้สังหารหนิงหลงอย่างที่ได้จินตนาการเอาไว้ ก่อนที่คมดาบจะมาถึงตัว หนิงหลงที่รับรู้ได้ถึงอันตรายทำให้ร่างกายเกิดปฏิกิริยาขยับก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่เพราะการก้าวถอยหลังนี่แหละ ทำให้ร่างของหนิงหลงลื่นพื้นเรือที่เปียกแฉะหงายหลังล้มดังตึง สามารถหลบคมดาบไปได้อย่างฉิวเฉียด

ภายในใจหนิงหลงร่ำร้อง 'ขวัญเอ๊ย ขวัญมาเบาๆ' ดูเหมือนว่าแม้แต่ลูกพี่ใหญ่อย่างมัจุราชท่านจะยังไม่ต้อนรับน้องชายสุดที่รักคนนี้

สาเหตุคงเป็นเพราะก่อนหน้านี้หนิงหลงพาพี่ท่านเล่นเกมแพ้ยับสิบตาติดจนแต้มลดอนาถตกไปอยู่แรงค์ไอรอน ช่างน่าอนิจจัง ตัวกาลกิณีเฉกเช่นหนิงหลงแม้แต่ปรภพยังบ่ายเบี่ยง ไม่ยินดีต้อนรับ

"เป็นเคล็ดวิชาดาบที่ดี" หนิงหลงยิ้มปั้นรอยยิ้มข่มความกลัว ลุกขึ้นมายืนตรงด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยเฉยเดิม

แม่ทัพในชุดซามูไรสีแดงเห็นว่าหนิงหลงไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย มันก็เตรียมที่จะลงมือบุกเข้าไปสังหารหนิงหลง แต่ทว่ามันได้ถูกหนิงหลงได้หยุดเอาไว้ก่อน

"ตามหลักบูชิโดแล้ว หนึ่งในเจ็ดวิถีกล่าวถึงความยุติธรรม ท่านได้โจมตีข้ามาหนึ่งทีแล้ว เช่นนั้นครั้งนี้สมควรเป็นตาของข้าที่จะโจมตีท่าหนึ่งทีบ้าง นี่เป็นการแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากันอย่างเท่าเทียม!"

"ผายลม! หลักบูชิโดเป็นวิถีของนักรบซามูไร ชาวหัวเซี่ยมีสิทธิ์อะไรมาอ้างถึงหลักการของพวกเรา" นักรบตงอิ๋นบนเรือรบโห่ร้องแสดงความไม่พอใจ

"สุดท้ายแล้ว นักรบแห่งแดนอาทิตย์อุทัยก็เป็นแค่พวกชื่อเสียงจอมปลอมเท่านั้น" หนิงหลงหัวเราะและกล่าวว่า "แม้แต่ดาบเดียวของข้ายังมิกล้ารับมือ"

"เจ้าลงมือเถอะ" แม่ทัพใหญ่ในชุดเกราะซามูไรสีแดงยิ้มกล่าวว่า "จะได้ไม่หาว่าข้าไม่เปิดโอกาสให้กับเจ้า"

นักรบชาวตงอิ๋นต่างพากันมองไปที่แม่ทัพใหญ่ของพวกมันด้วยความงุนงง คำพูดลักษณะเช่นนี้ของหนิงหลง แม้แต่เด็กสามขวบฟังดูก็รู้แล้วว่านี่เป็นการยั่วยุ พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแม่ทัพใหญ่ถึงต้องเออออตามไปด้วย

"ท่านแม่ทัพ.." รองแม่ทัพใหญ่ในชุดเกราะซามูไรสีน้ำเงิน เอ่ยขึ้นด้วยความกังวล

แม่ทัพใหญ่ในชุดเกราะซามูไรสีแดงยกมือขึ้นห้ามไว้ กระบวนท่าที่ได้ปล่อยออกไปก่อนหน้านี้ ทำให้มันได้รู้แล้วว่าหนิงหลงเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น การที่สามารถหลบคมดาบไปได้มันเป็นเพราะโชคช่วยล้วนๆ ในสายตาของแม่ทัพใหญ่ในเวลานี้ หนิงหลงไม่ต่างอะไรไปจากปลาบนเขียงเลยแม้แต่น้อย

หนิงหลงฉีกยิ้มกว้างไม่พูดมากความ มือขวากำดาบสัมฤทธิ์ที่หยิบมาจากคลังกองทัพแน่น ในพริบตาเดียวดวงตาทั้งสองคู่นั้นกลับกลายเป็นดวงดาราที่เจิดจ้าท่ามกลางท้องนภายามรัตติกาล

ในเวลานี้เอง ท่าทางของหนิงหลงดูหนักแน่นจริงจัง เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เสมือนดั่งเขาไท่ซาน ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งใดสามารถสั่นคลอนเขาได้

"ปลดปล่อยสวัสดิกะ..." หนิงหลงเอ่ยขึ้นมาช้าๆ ปล่อยดาบสัมฤทธิ์จมลงสู่ท้องทะเล จังหวะการพูดของเขาไม่ช้าหรือเร็วเกินไป เหมือว่าทุกๆ ตัวพยางค์ล้วนแล้วแต่หนักเป็นหมื่นล้านตัน

"พันดอกเหมยจงร่ายรำ..."

"ฆ่า!" ทันใดนั้น ปรากฏกลุ่มคนนับจำนวนมากนับร้อยพวยพุ่งขึ้นมาจากท้องทะเล กระโดดขึ้นไปบนเรือรบ บุกเข้าโจมตีทหารชาวตงอิ๋น ด้วยท่วงท่าที่เด็ดขาด เยือกเย็นไร้ซึ่งความปรานี

"รับมือศัตรู!" เหล่าแม่ทัพชาวตงอิ๋นที่ประจำอยู่แต่ละเรือร้องเสียงดัง สั่งการด้วยความตื่นตระหนกเพื่อรับมือกับการโจมตีที่ไม่คาดคิด

"อ๊าก!!!" เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นไม่ขาดสาย เหล่านักรบชาวตงอิ๋นบนเรือที่ถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงพริบตาเดียวเท่านั้นก็ถูกกลุ่มคนที่พุ่งขึ้นมาจากน้ำเข่นฆ่าสังหารอยู่ฝ่ายเดียว

"นี่ นี่ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?" สีหน้าของแม่ทัพใหญ่ในชุดเกราะซามูไรสีแดงดูไม่จืดถึงขีดสุด

"พวกมันเป็นทหารของพวกต้าเจิ้ง!!!" รองแม่ทัพใหญ่ชุดเกราะซามูไรสีน้ำเงินร้องกล่าวด้วยเสียงอันดังออกมา

เวลานี้ เสียงร้องน่าเวทนาดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย หนิงหลงยืนรับชมด้วยท่าทีเฉยเมย ทว่าภายในใจเต้นตุ๊บๆ ตั๊บๆ แข้งขารู้สึกอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงขยับตัว