676

บทที่ 676 สิทธิ์

เจียงเซ่อกลับช้ากว่าหนึ่งวัน ก่อนกลับเธอไปเยี่ยมเฝิงหนาน ตระกูลเฝิงส่งเธอไปพักในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำในฮ่องกง คนที่ดูแลเธอคือคนใช้สองคน คนในบ้านตระกูลเฝิงเห็นท่าทีที่คุณปู่เฝิงมีต่อเธอ จึงไม่มีใครมาเยี่ยมเธอเลย

ภาพในห้องพักฟื้นอันหรูหรา ผ้าม่านถูกปิดสนิท ใบหน้าของคนใช้ทั้งสองเต็มไปด้วยความลำบากใจ

“คุณเจียง คุณเฝิงอาจจะทำร้ายคุณได้นะคะ”

เธอเป็น ‘คุณผู้หญิง’ ของบ้านตระกูลเผยและเป็นคนเฝิงจงเหลียงเอ็นดูมากเป็นพิเศษ คนใช้ทั้งสองที่ดูแลเฝิงหนานเกรงใจเธอมาก กลัวเป็นอย่างยิ่งว่าตอนที่เฝิงหนานเกิด ‘บ้าๆ บอๆ ’ ขึ้นมาจะทำร้ายเธอเข้า

“ฉันจะระวังค่ะ” เจียงเซ่อถือดอกไม้ไว้ช่อหนึ่ง คนใช้ทั้งสองมองสายตาอันอ่อนโยนและแน่วแน่ของเธอ เพราะทำอะไรไม่ได้ท้ายที่สุดจึงยอมออกไป และปิดประตูตามการกำชับของเจียงเซ่อ ไปเฝ้าอยู่หน้าประตู ทั้งเป็นการป้องกันไม่ให้มีใครบุกรุกเข้ามา และกลัวว่าอยู่ๆ เฝิงหนานจะเกิดบ้าทำร้ายเธอขึ้นมา จนแก้วตาดวงใจของเผยอี้ได้รับอันตราย

เฝิงหนานนอนอยู่บนเตียง หลังจากได้ยินเสียงเจียงเซ่อก็เริ่มตัวสั่น ขูดผ้าปูที่นอนจนเกิดเสียง ‘ครืดครืด’

เจียงเซ่อเดินไปอยู่ข้างเตียง เปิดผ้าม่าน เธอสั่นรุนแรงกว่าเดิม ดิ้นรนต่อสู้จนเกิดเสียงดัง ‘ตุบๆ’

อากาศวันนี้ไม่ดีมากนัก ทั้งยังมีฝนตกลงมาเล็กน้อย เจียงเซ่อวางดอกไม้ที่เอามาไว้ข้างๆ มองเฝิงหนานที่สั่นไม่หยุดอยู่บนเตียง เธอหลับตาสนิท เหงื่อไหล จนร่างกายดูเหมือนเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ

ที่ไม่ได้ไปหลบซ่อนตัว เพราะแขนขาของเธอถูกมัดไว้ เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง ใบหน้าและลำคอเต็มไปด้วยแผล เธออ้าปาก แต่ไม่สามารถส่งเสียงได้

สภาพแบบนี้ ต่างจากครั้งแรกที่เจียงเซ่อเจอเธอหลังจากเกิดใหม่ราวฟ้ากับดิน

ห้องถูกตกแต่งอย่างประณีต ด้วยฐานะอย่างตระกูลเฝิงแล้ว ห้องพักฟื้นที่เตรียมให้เธอแน่นอนว่าจะต้องดีที่สุด ด้านในมีทุกอย่างที่ควรมี เจียงเซ่อหยิบแจกันใบหนึ่งเข้าไปเติมน้ำในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาแกะดอกไม้ที่ตัวเองเตรียมมาออก เฝิงหนานหลับตา ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าของเธอได้แสดงความรู้สึกในใจออกมาแล้ว

“ที่นี่ ฉันก็เคยพักมาก่อน”

เจียงเซ่อหยิบดอกไม้เหล่านั้นออกมาทีละดอกๆ แล้วเสียบเข้าไปในแจกัน

“ไม่กล้าเปิดผ้าม่านเหมือนกัน”

คำพูดของเธอทำให้ขนตาของเฝิงหนานที่นอนอยู่บนเตียงสั่นทีหนึ่ง ดวงที่อยู่ในเปลือกตากลอกไปมา

คำพูดของเจียงเซ่อ เป็นการยืนยันการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเฝิงหนานอ้อมๆ เธอไม่ใช่ ‘เจียงเซ่อ’ จริงๆ ด้วย แต่อาจจะเป็น ‘เฝิงหนาน’ ตัวจริง

ข้อข้องใจที่สงสัยมาโดยตลอด ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้ว แต่มันจะมีประโยชน์อะไร?

ท้องฟ้านอกหน้าต่างครึ้มๆ แค่แสงเพียงเท่านี้ก็ทำให้เฝิงหนานไม่กล้าลืมตาขึ้นมาแล้ว

“แต่ถ้าไม่เปิดมัน เธอก็ไม่มีทางเดินออกไปจากที่นี่ได้” เจียงเซ่อถือกรรไกรเอาไว้ ตัดแต่งกิ่งดอกไม้ เสียบดอกไม้ที่ตัวเองเอามาไว้เข้าในแจกันทีละดอกๆ

“ฉันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้น” คำพูดของเธอทำให้ร่างกายของเฝิงหนานกระตุกทีหนึ่ง แต่เจียงเซ่อกลับทำเหมือนไม่เห็น

“ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ เหมือนทุกคนต่างทอดทิ้งเธอไปแล้ว”

เฝิงหนานดูหมดหวังมากกว่าเธอ เพราะตอนนั้นอย่างน้อยเธอก็เริ่มจากการมีความหวังก่อนจะหมดหวัง แต่เฝิงหนานนั้นจิตใจไม่สงบมาตั้งแต่แรกแล้ว

อย่างที่เผยอี้บอก ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ คนในตระกูลเฝิงไม่มีญาติคนใดที่เป็นของเธออย่างแท้จริงเลย

เฝิงชินหลุนและภรรยาในตอนนั้น ลูกสาวแท้ๆ ถูกลักพาตัว ยังไม่รู้สึกรู้สา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฝิงหนานในตอนนี้ที่ภายในไม่ใช่ ‘เฝิงหนาน’ ตัวจริงถูกลักพาตัวไปเลย ส่วนเฝิงจงเหลียงก็ทราบเรื่องนี้ดี

สำหรับเฝิงหนาน สิ่งที่ผิดหวังน่าจะเพราะบนโลกนี้ไม่มีที่ยืนให้กับเธอ เธอเหมือนหัวขโมยที่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ กลัวว่าใครจะรู้ฐานะที่แท้จริงของตัวเอง กังวลอยู่ตลอดเวลา

หลังจากเฝิงจงเหลียงเดาฐานะที่แท้จริงของเจียงเซ่อออกก็ห่างเหินกับเธอมาก ส่วนเธอก็เคยแก้แค้นเจียงเซ่อ เฝิงจงเหลียงจะต้องเกลียดเธอแน่ สำหรับเฝิงหนานแล้ว อาจจะคิดว่าหลังจากตัวเองถูกลักพาตัว เฝิงจงเหลียงอาจจะหวังให้เธอตาย

“แต่หลังจากคุณปู่รู้ว่าเธอหายตัวไปก็ตามหาเธอมาโดยตลอด คิดหาทางช่วยเธอ”

เฝิงหนานลืมตาขึ้นมา สายตาเผยความเหลือเชื่อ เพียงแต่ว่าวินาทีต่อมา เธอก็หลับตาแน่นเหมือนดวงตาถูกแสงทำร้าย

เจียงเซ่อเสียบดอกไม้ช่อนั้นลงในแจกันอย่างไม่เร่งรีบ เพิ่มชีวิตชีวาให้ห้องอันขาวซีด และเอาแจกันไปวางข้างโต๊ะเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะเก็บของบนพื้น

“ไม่ว่าระหว่างเธอกับ ‘ฉัน’ มีความแค้นอะไรต่อกัน ฉันก็หวังให้มันจบลงเพียงเท่านี้ ฉันไม่ติดค้างอะไรเธออีก” เธอยืดตัว มองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ครั้งแรกที่เจอ ‘เธอ’ เหมือนเป็นคนแปลกหน้า ราวกับได้หลุดพ้นจากจิตวิญญาณแล้ว และตัดขาดความสัมพันธ์จากร่างกายและฐานะของ ‘เฝิงหนาน’ ไปแล้ว

“ฉันไม่รู้เหตุผลที่เธอได้มาเกิดใหม่ แต่ในเมื่อชะตาฟ้าลิขิตมาแบบนี้ ให้โอกาสนี้กับเธอก็อยากให้เธอรักษามันไว้ให้ดี”

หางตาของเฝิงหนานมีหยดน้ำตาไหลลงมาผ่านขมับสองข้างก่อนจะหายเข้าไปในกลุ่มผม “เธอ...” เธอสะอื้นทีหนึ่ง เสียงดูแหบพร่า เพิ่งจะอ้าปากพูดก็สั่นจนไม่เหลือสภาพ

แม้เธอจะหลับตา แต่ก็สัมผัสได้ว่าสายตาของเจียงเซ่อกำลังมองตัวเอง ท่ามกลางสายตาของเจียงเซ่อ เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรให้ปิดบังอีกต่อไป ราวกับทั้งภายในและภายนอก ล้วนถูกเจียงเซ่ออ่านออกทั้งหมดแล้ว

“การเกิดใหม่ไม่ใช่ให้เธอทำตามใจ ไม่ได้ให้เธอทำร้ายใครเพื่อระบายอารมณ์ แต่อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาสงสารชีวิตที่ไม่ได้ดั่งใจของเธอ จึงเมตตาเธอมากเป็นพิเศษ ทำเธอมีโอกาสเริ่มใหม่ ใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองปรารถนา ชดเชยสิ่งที่ในอดีตไม่มี ให้รักษาทุกอย่างให้รู้คุณค่าของทุกสิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

สิ่งเหล่านี้ เป็นสิ่งที่เจียงเซ่อค่อยๆ เข้าใจหลังจากเกิดใหม่ ตอนนี้จึงมาพูดให้เฝิงหนานฟังได้

“เธอ ที่เธอพูดแบบนี้...” เฝิงหนานพูดออกมาช้าๆ มีเสียงสะอื้นตามหลังทุกคำที่พูด “ก็เพราะอยากข่มขู่ อยากจะข่มขู่ฉันเหมือนกับเขาใช่ไหม”

เจียงเซ่อยืนอยู่ข้างเตียง พยักหน้าช้าๆ

“หมายความว่าแบบนั้นด้วย” เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม “แต่ก็หวังว่าเธอจะรักตัวเองมากขึ้น”

เธอมองร่างนี้มีรูปลักษณ์ภายนอกดูคุ้นเคย แต่ตอนนี้กลับดูไม่คุ้นเคยเลย

“หวังว่าในขณะที่ ‘เธอ’ ได้รับมัน เธอจะทำให้ดีมันให้ดีที่สุด อย่าเอาแต่ไขว่คว้า อย่าคิดว่าทุกอย่างควรเป็นแบบนี้ หวังว่าเธอจะเป็นลูกสาวที่ดีของตระกูลเฝิง อย่าทำให้คุณปู่ต้องเป็นห่วง”

น้ำเสียงของเจียงเซ่อไม่เร่งไม่รีบ เมื่อก่อนเฝิงหนานเคยรู้สึกว่าเธอโหดเหี้ยมมาก เพราะเรื่องในอดีต ไม่ว่ายังไงก็ไม่ถูกชะตากับเธอ รู้สึกว่าเจียงเซ่อน่ารังเกียจ

แต่ตอนนี้พอเธอมายืนอยู่ข้างเตียงตัวเอง ท่าทางดูอ่อนโยน ไม่ได้เยาะเย้ยดูถูก พูดกับตัวเองด้วยเหตุผล ซึ่งต่างกับเจียงเซ่อในความทรงจำของเฝิงหนานอย่างสิ้นเชิง

ชาติที่แล้ว เธอเคยจินตนาการภาพของเฝิงหนานเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง คิดว่าผู้หญิงที่เป็นคุณหนูของวิสาหกิจจงหนาน คนที่ไปลงหลักปักฐานอยู่ที่ฝรั่งเศส แต่กลับยังทำให้จ้าวจวินฮั่นจากเจียงหัวกรุปนึกถึงและชื่นชมอยู่ตลอดนั้น แม้จะไม่กลับมาหลายปีแล้ว แต่ตระกูลจ้าวก็ยังไม่ยอมยกเลิกการหมั้นหมายจะมีหน้าตาเป็นยังไง

เธอเคยได้ยินคนมากมายพูดถึง ‘เฝิงหนาน’ ว่ามีบุคลิกโดดเด่น ใจกว้างรู้กาลเทศะ เป็นคุณหนูจากตระกูลชั้นสูง เธอคิดว่าการที่เธอเรียนมารยาททางสังคม เรียนรู้วิธีคิด รู้จักใช้ของแบรนด์เมน ใส่เครื่องประดับเพรชพลอย เธอคิดว่าเท่านี้ตัวเองก็กลายเป็น ‘เฝิงหนาน’ ได้แล้ว จนถึงตอนนี้จึงค้นพบว่า เธอกับ ‘เฝิงหนาน’ ตัวจริงนั้นยังต่างกันมาก

‘บุคลิก กาลเทศะ’ ไม่ใช่สิ่งที่ตายตัว แต่เป็นการที่คนๆ นั้นปรากฏตัวตรงหน้าตัวเองและมองเธอพร้อมรอยยิ้มอย่างแท้จริง

“คุณปู่บอกฉันว่า คุยเรื่องการแต่งงานของเธอกับจ้าวจวินฮั่นจากเจียงหัวกรุปเรียบร้อยแล้ว หลังจากเธอดีขึ้นก็จัดงานแต่งงานได้เลย”

เฝิงหนานฟังถึงตรงนี้ จากที่ดิ้นรนต่อสู้ในตอนแรกก็หยุดไป มือทั้งคู่ที่ถูกมัดเอาไว้ก็กำหมัดแน่ สายตาพลันส่องแสงประกายออกมา

“มีตระกูลเฝิง มีวิสาหกิจจงหนานคอยหนุนหลัง มีคุณปู่ไปคุยเรื่องแต่งงานให้เธอ ตระกูลจ้าวไม่สร้างความลำบากใจให้เธอแน่”

เฝิงหนานค่อยๆ สงบลง ขนตาที่สั่นไม่หยุดกลับเริ่มเปียกปอน ใบหน้าเกร็งแน่น กัดริมฝีปากล่าง จนแทบจะมีเลือดซึมออกมา

“หลังแต่งงานก็ใช้ชีวิตของเธอให้มีความสุข อย่าจมอยู่กับอดีต” เจียงเซ่อเตือนเธอ “การที่เธอได้มีชีวิตอีกครั้ง เป็นรางวัลจากสวรรค์และโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีเป็นครั้งที่สองแล้ว”

พูดจบเธอก็จัดกระโปรง คนอย่างเฝิงหนาน เมื่อคิดถึงแต่เรื่องความตาย ก็ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ตอนนี้พอมาให้ความหวังเสี้ยวหนึ่งกับเธอ เธอก็จะไขว่คว้าเอาไว้เหมือนเป็นท่อนไม้ที่เข้ามาช่วยชีวิต

ตัวเองเปิดใจเรื่องที่ตัวเองคือ ‘เฝิงหนาน’ ในขณะเดียวกันตัวเองก็จับจุดอ่อนของเธอได้แล้ว เธอจะต้องกลัวว่าความหวังนี้จะดับสลายไปมากกว่าเจียงเซ่อแน่นอน

เจียงจื้อหยวน ‘รู้’ แล้วว่าเธอเป็นใคร เฝิงหนานไม่มีอะไรที่จะเอามาข่มขู่เธอได้อีกแล้ว

หลังจากรอดจากการถูกตระกูลเฝิงกักบริเวณ ถูกเจียงจื้อหยวนลักพาตัว การที่ยังสามารถมีชีวิตที่สงบและมั่นคงได้อีกครั้ง เฝิงหนานคงจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปง่ายๆ แน่

เธอหวั่นไหวแล้วจริงๆ ดิ้นรนอยากลุกขึ้นและพูดเสียงสั่นว่า

“เธอ เธอพูดจริงเหรอ?”

“ฉันจะโกหกเธอทำไมเล่า”

เจียงเซ่อยกยิ้ม ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะโกหกเฝิงหนานจริงๆ ความจริงทั้งสองมีจุดเริ่มต้นเดียวกัน ต่างก็เกิดใหม่เพราะชะตาฟ้าลิขิต แต่เพราะเลือกเดินบนเส้นทางที่ต่างกัน จึงเห็นชีวิตที่แตกต่างกันตั้งแต่แรกแล้ว

“เธอ...” เฝิงหนานกัดริมฝีปากและถามเธอว่า “ที่เธอมาเยี่ยมฉัน เพราะจะบอกเรื่องนี้กับฉันใช่ไหม?”

“แน่นอนว่าไม่เพียงแค่เท่านี้” เจียงเซ่อส่ายหน้าและพูดพร้อมรอยยิ้ม “ยังมีอีกเรื่องที่ฉันอยากขอความร่วมมือจากเธอ”

เฝิงหนานอึ้งไปครู่หนึ่ง เจียงเซ่อพูดต่อว่า

“ฉันอยากจะขอให้เธออย่าฟ้องเจียงจื้อหยวน”

พอได้ยินชื่อเจียงจื้อหยวน ใบหน้าของเธอก็เริ่มขาวซีดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าคิดถึงเรื่องน่ากลัวอะไร เธอกัดฟันแน่นจนส่งเสียงดัง ‘กึกๆ’

เจียงจื้อหยวนนำพาความมืดมนที่ทั้งชีวิตนี้อาจยากที่จะลบเลือนมาให้กับเธอ เจียงเซ่อเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี ความกลัวในใจของเธออาจจะมากกว่าตัวเองสียอีก

“เธอดูสิ เธอสร้างปัญหามากมายขนาดนี้ให้ฉันแท้ๆ ฉันยังช่วยชีวิตเธอเอาไว้” เธอดึงเก้าอี้มานั่งข้างเฝิงหนาน เห็นกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเธอกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ ตัวสั่นไม่หยุด “ต่อจากนี้ฉันจะให้เขาออกไปให้ไกลจากชีวิตของเธอและจะไม่ให้เขาทำร้ายเธออีก”

เธอพูดจบก็ทนรออยู่นาน ระหว่างนั้นได้เรียกคนใช้เพื่อตามหมอเข้ามาช่วยให้เธอสงบสติอารมณ์

หลังจากหมอและคนใช้ออกไป ใบหน้าของเฝิงหนานยังคงขาวซีด ใบหน้าของเธอเผยความทุกข์ทรมาน เธอไม่อยากตอบตกลงข้อเสนอของเจียงเซ่อ แต่เธอไม่ได้โง่ ถ้าเธอไม่ตอบตกลง บางทีคำพูดก่อนหน้านี้ของเจียงเซ่อและภาพอันงดงามที่วาดฝันไว้ให้เธออาจจะไม่มีทางเป็นจริงได้

แม้ตระกูลเฝิงรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ ‘เฝิงหนาน’ ตัวจริง แต่ยังช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ แค่นี้เธอก็ดีใจและเหนือความคาดหมายของเธอแล้ว เฝิงจงเหลียงคงจะไม่ทำเพื่อคนอย่างเธอมากขนาดนี้

ความจริงการแต่งงานกับจ้าวจวินฮั่นไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนัก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นทางเลือกเดียวที่เธอมี

ลองคิดดูว่า ชาติที่แล้วเธอทำทุกวิถีทางแต่ก็ยังไม่สามารถเป็นสะใภ้ของตระกูลจ้าวได้แม้จะคลอดลูกชายให้จ้าวจวินฮั่น เธอเป็นนางบำเรอให้เขาอยู่หลายปี แต่ก็ยังไม่มีสถานะที่ชัดเจน ชาตินี้กลับได้เป็นสะใภ้ของตระกูลจ้าวได้ในฐานะของเฝิงหนาน

ต่อจากนี้ ไม่มีศัตรูบนโลกใบนี้อีกต่อไป เธอเป็นคุณผู้หญิงจ้าวอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เธออาจจะให้กำเนิดลูกชายเหมือนที่ตัวเองเคยให้กำเนิดเมื่อชาติที่แล้ว แม้จะไม่มีชื่อเสียงที่โด่งดัง แต่อย่างน้อยก็ได้ทำตามความฝันเมื่อชาติที่แล้ว ทั้งหมดนี้ ทำให้เธอหวั่นไหว

แม้ชาติที่แล้วจะตายด้วยน้ำมือของเจียงจื้อหยวนและชาตินี้ก็แทบจะจบชีวิตในมือของเขา แต่เธอหวาดกลัวเจียงจื้อหยวนมากกว่าเกลียดชัง

การต่อสู้จนต้องตายกันไปข้างหนึ่งไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ หลังจากผ่านเรื่องพวกนี้ เธออยากมีชีวิตที่สงบสุขและมั่นคงมากกว่า ไม่ต้องถูกข่มขู่ด้วยความตาย ไม่ต้องหวาดระแวงอะไรอีก

เจียงเซ่อพูดถูก เรื่องการเกิดใหม่มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น บางโอกาสพลาดแล้วก็พลาดเลย

จะเลือกฆ่าเจียงจื้อหยวนหรือจะแต่งงานเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลจ้าว แน่นอนว่าเฝิงหนานไม่จำเป็นต้องลังเลเลย

แต่เธอยังคงแคลงใจจึงอดหันมองเจียงเซ่อไม่ได้

“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย?”

เธอคือ ‘เฝิงหนาน’ ตัวจริง เธอคือคนที่เคยถูกเจียงจื้อหยวนทำร้ายตอนเด็ก ความหวาดกลัวที่เธอมีต่อเจียงจื้อหยวนคงไม่น้อยไปกว่าตัวเอง

เธอพูดเองว่าห้องพักฟื้นห้องนี้เธอก็เคยพัก

การที่เจียงจื้อหยวนติดคุก เป็นผลดีต่อทั้งสอง ทำไมเธอต้องให้ตัวเองปล่อยเจียงจื้อหยวนไปและหยุดสืบเรื่องทั้งหมดด้วย

เฝิงหนานยังโกรธอยู่ จึงพูดด้วยความเคียดแค้น

“เธอมีเฝิงจงเหลียงคอยหนุนหลัง มีสามี เธอต้องการให้เป็นยังไงก็เพียงแค่พูดออกมาคำเดียว ทำไมต้องมาขอความร่วมมือจากฉันด้วย”

“นี่เป็นเรื่องกฎหมายของสังคม” เจียงเซ่ออ้างเหตุผล แน่นอนว่าเธอสามารถทำอย่างที่เฝิงหนานพูดได้ ใช้วิธีบางอย่างทำให้เจียงจื้อหยวนรอดพ้นจากกฎหมาย ไม่ต้องรับโทษ เพราะยังไง เฝิงหนานก็ยังมีชีวิตอยู่ และเพราะเจียงเซ่อ เฝิงจงเหลียงจะไม่ทำให้เรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ การที่เธอจะประกันตัวเจียงจื้อหยวน ก็มีวิธีมากมายเหลือเกิน

“แต่ ‘เขา’ คุ้นชินกับการใช้วิธีของตัวเองแก้ไขปัญหาไปแล้ว ฉันเลยต้องใช้เรื่องนี้บอก ‘เขา’ ว่ามันไม่ถูกต้อง”

การกระทำและการดำเนินชีวิตของเจียงจื้อหยวนกลายเป็นหลักการตามแบบของตัวเอง ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แต่เสียดายที่โอกาสในชีวิตของเขาถูกจำกัด ไม่เคยมีใครบอกเขาว่าอะไรผิด อะไรถูก เขาจึงเดินไปในทางที่ผิด เส้นทางยากลำบาก ทำร้ายทั้งคนอื่นและทำร้ายตัวเอง

เจียงเซ่ออ้อมค้อมขนาดนี้ ก็เพื่อจะ ‘แสดง’ เหตุผลให้เจียงจื้อหยวนได้เห็นว่า ทุกเรื่องสามารถแก้ไขด้วยวิธีที่ถูกต้องได้ เมื่อเผชิญกับปัญหา ไม่ใช่เพียงแค่การทำผิดกฎหมายเท่านั้นที่เป็นทางออก

ในเมื่อไม่มีใครบอกเรื่องพวกนี้กับเขา ก็มีเพียงเธอที่จะต้องใช้การกระทำมาแสดงให้เขาเห็น หวังว่าหลังจากนี้ เขาจะจดจำมันจนขึ้นใจ

เฝิงหนานมองเธออึ้ง พูดอะไรไม่ออกไปนาน ก่อนจะถามว่า

“เธอไม่กลัวเขาเหรอ?”

“ก็กลัวอยู่บ้าง” เธอยอมรับตามจริง แต่ในชีวิต เรื่องบางเรื่องใช่ว่ากลัวแล้วจะต้องหลีกหนีและไม่เผชิญหน้ากับมันอีก

“อีกอย่าง ฉันคือ ‘เจียงเซ่อ’ ซึ่งมาคู่กับทั้งสิทธิ์และความรับผิดชอบของเธอ” เธอได้รับอิสระจากการเกิดใหม่ แน่นอนว่าต้องแลกกับหลายสิ่งหลายอย่าง

เจียงเซ่อพูดจบก็หันมองเฝิงหนานแวบหนึ่ง “นี่เป็นพื้นฐานของการเป็น ‘มนุษย์’”

เฝิงหนานเข้าใจ สิ่งที่เธอพูดออกมา เพื่อจะ ‘สอน’ วิธีการดำเนินชีวิตให้ตัวเอง เธอรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เถียงไม่ออก ในใจเธอเข้าใจดีว่า ก่อนเกิดใหม่เธอใช้ชีวิตเลียนแบบ ‘เฝิงหนาน’ ในจินตนาการของตัวเองมาหลายปี คิดว่าตัวเองเหมือนเฝิงหนานแล้วและกำลังจะ ‘ตาม’ เธอทันแล้ว หลังจากเกิดใหม่ก็ได้ใจ แต่หลังจากเข้าใจแล้วจริงๆ ก็พบว่าจุดยืนของตัวเองยังห่างไกลจากเธออยู่มาก

“จนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งรู้ว่า โชคชะตาอาจจะเป็นสิ่งที่ยุติธรรมมากที่สุด”

เฝิงหนานพูดติดๆ ขัดๆ “ ‘เจียงเซ่อ’ ฆ่าฉัน เธอจึงหายไป ส่วนฉันเกิดใหม่” หลังจากเกิดใหม่เธอกลายเป็น ‘เฝิงหนาน’ ที่เธออยากเป็นมากที่สุด แต่ ‘เฝิงหนาน’ กลับเกิดใหม่เป็น ‘เจียงเซ่อ’