464

บทที่ 464 มิตรภาพ

นักแสดงสาวชาวหัวเซี่ยคนนี้รู้จักกับเชี่ยซ่าเหลยมาก่อนแล้วเหรอ แถมยังดูสนิทกันอีกด้วย

ในบริเวณที่ไกลออกไปมีเสียงซุบซิบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มีคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และส่งสายตาให้กัน คนจำนวนมากถึงขั้นสงสัย ดาวดวงที่เพิ่งจะเจิดจรัสของหัวเซี่ย ทำไมถึงรู้จักกับเชี่ยซ่าเหลยได้

ตอนที่เห็นเชี่ยซ่าเหลยและเจียงเซ่อทักทายกัน โม่อานฉีเองก็โล่งอก

บนทางเดิน ผู้จัดการของเถาเฉินที่ชื่อว่าเฉินเจียวหน้าซีด แม้แสงไฟในโรงหนังจะไม่สว่างมากนัก แต่ก็เห็นได้ชัดรอยยิ้มของเธอดูฝืนมาก ตอนที่เจียงเซ่อเดินเข้ามา เธอลองพยายามกีดกันเอาไว้แล้ว แต่กลับไม่สำเร็จและถูกโม่อานฉีผู้เก่งกาจขวางเอาไว้

ตอนที่เห็นเจียงเซ่อเดินเข้าไปหาเชี่ยซ่าเหลย เธอยังพูดว่า

“คุณเจียง คุณอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ คุณเชี่ยซ่าเหลยกำลังคุยอยู่กับคุณเถา โปรดอย่ารบกวน...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นภาพที่เชี่ยซ่าเหลยและเจียงเซ่อกอดกันและดูสนิทสนมกว่าเถาเฉินมากอย่างเห็นได้ชัด

“ถอยไปได้รึยังคะ”

โม่อานฉีมองเฉินเจียวที่ขวางตัวเองเอาไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มเย็นทีหนึ่ง ในสายตาของเฉินเจียวแฝงไว้ด้วยความโกรธ แต่ใบหน้ากลับเผยรอยยิ้ม

“อย่าเลยดีกว่าค่ะ หนังกำลังจะเริ่มฉายแล้ว คุณกับคุณเจียงไปเลือกที่นั่งที่อื่นจะดีกว่านะคะ”

กว่าเถาเฉินจะหาโอกาสเข้ามานั่งข้างเชี่ยซ่าเหลยได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เจียงเซ่อกลับเข้ามาทักทาย ทำให้เฉินเจียวได้แต่โกรธแต่พูดอะไรไม่ได้ นักข่าวรอบข้างยังคงจ้องมาทางนี้ เพื่อไม่ให้นักข่าวเขียนข่าวมั่ว และไม่อยากให้ใครเห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของตัวเอง เฉินเจียวจึงได้แต่พยายามยืดอกเอาไว้

เธอเพิ่งจะพูดจบ โม่อานฉียังไม่ทันได้ตอบกลับ เถาเฉินที่นั่งอยู่ข้างเชี่ยซ่าเหลยกลับลุกขึ้น

“เชี่ยซ่าเหลยและคุณเจียงเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน คุณเจียงนั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ”

ความใจกว้างของเธอทำให้เฉินเจียวกังวล นักข่าวที่อยู่ในบริเวณที่ไกลออกไปต่างคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างคนเหล่านี้

ตามหลักแล้ว เถาเฉินเป็นตัวละครในหนังเรื่อง ‘The Lost City’ ของเชี่ยซ่าเหลย ความสัมพันธ์ของทั้งสองน่าจะดีกว่าเจียงเซ่อที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเชี่ยซ่าเหลยเลยแม้แต่น้อย แต่ทำไมเถาเฉินกลับเสียสละที่นั่งข้างเชี่ยซ่าเหลยให้เธอ

เถาเฉียวรู้สึกกังวล เจียงเซ่อมองเถาเฉินที่รวบกระโปรงขึ้นแล้วเตรียมจะลุกออกจากที่นั่งพร้อมรอยยิ้ม

ตอนนั้นเธอเจอเชี่ยซ่าเหลยที่เทศกาลหนังที่หัวเซี่ย เถาเฉินฉวยโอกาสจากการที่ตัวเองมีผู้จัดการคนเดียวกับเธอในการทำความรู้จักกับเชี่ยซ่าเหลย

และแอบผลักเธอจากที่มืด ทำให้สามารถช่วงชิงโอกาสการร่วมงานกับ ‘The Lost City’ ไปได้

ตอนนั้นถ้าเถาเฉินได้บทนั้นมาด้วยความสามารถของตัวเธอเองแล้วล่ะก็ ตอนนี้ก็คงจะสามารถทนรับความกระอักกระอ่วนจากการโดนแย่งที่นั่งได้อยู่แล้ว

เจียงเซ่อขอบคุณด้วยท่าทางเปิดเผย เถาเฉินและเฉินเจียวย้ายไปนั่งข้างหลัง

ที่นั่งในโรงหนังค่อยๆ เต็ม และถึงเวลาฉายหนังแล้ว ไฟจึงถูกหรี่ลง แต่เมื่อทุกคนคิดถึงฉากเมื่อครู่หนึ่ง ในใจกลับไม่สามารถจดจ่อกับหนังได้

ท่ามกลางความมืด เฉินเจียวไม่เก็บความโกรธที่แสดงออกมาบนใบหน้า และฉวยโอกาสตอนที่ในหนังมีเสียงดัง บ่นที่ข้างหูเถาเฉินว่า

“เจียงเซ่อทำแบบนี้ ไม่สนใจเลยว่าคุณและเธอมาจากบริษัทเดียวกัน คุณไปนั่งข้างเชี่ยซ่าเหลย แต่เธอกลับไล่คุณออกมาอย่างเผด็จการ และยังให้คุณเสียสละที่นั่งให้กับเธออีก แบบนี้มันจะมากเกินไปหรือเปล่า” เฉินเจียวโกรธจนเจ็บใจ การที่โม่อานฉีขวางเธอเอาไว้บนทางเดินเมื่อครู่นี้ ทำให้เธอโกรธมาก

“คุณเป็นรุ่นพี่ ไม่ว่าจะตามหลักเหตุผลหรือความรู้สึก เธอก็ควรให้เกียรติคุณ ให้ฉันโทรกลับไปที่บริษัท ให้ท่านประธานจัดการดีไหมคะ”

“ไม่ต้องหรอก” เถาเฉินส่ายหน้า แม้สายตาจะจับจ้องหน้าจอ แต่หางตากลับกำลังชำเลืองมองไปที่เชี่ยซ่าเหลยและเจียงเซ่อ ตอนนี้ทั้งสองเหมือนกำลังคุยกันอย่างเบาๆ ภาพนี้ทำให้เถาเฉินขมวดคิ้วแน่น เรื่องที่เชี่ยซ่าเหลยประทับใจในตัวเจียงเซ่อ ทุกคนที่เห็นก็ต้องดูออกอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะอะไรกันนะ

ทั้งสองล้วนเป็นนักแสดงหญิงของจากหัวเซี่ยเหมือนกัน แม้รูปลักษณ์ภายนอกเจียงเซ่อจะสวยกว่า แต่ตัวเธอมีสิ่งที่เหนือกว่า นั่นก็คือชื่อเสียง ฐานะในหัวเซี่ยและฝีมือการแสดงอันยอดเยี่ยมที่ฝึกฝนมานานหลายปี

ในเรื่อง ‘The Lost City’ เชี่ยซ่าเหลยน่าจะเห็นถึงความจริงใจของตนเอง ภายใต้ตัวเลือกอันกดดัน เธอถึงขั้นเสียสละบทนางเอกในหนังของจางจิ้งอานเพื่อตัวละครเล็กๆ ตัวหนึ่งใน ‘The Lost City’ รับบทนางรองที่ได้ค่าตัวน้อยมากในหนังรายได้สูงของเชี่ยซ่าเหลย

ทั้งสองก็ถือว่าร่วมงานกันอย่างราบรื่น ในกองถ่ายเธอก็ถือว่าได้สนิทสนมกับเชี่ยซ่าเหลย เมื่อเทียบกับความสัมพันธ์ระหว่างเจียงเซ่อที่มีต่อเชี่ยซ่าเหลยแล้ว เจียงเซ่อก็ทำได้เพียงแค่เคยเจอเขาในเทศกาลหนังของหัวเซี่ยแค่ครั้งเดียว และพูดคุยเกี่ยวกับหนังสือเล่มหนึ่งก็เท่านั้น

เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ มันสามารถทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคงอยู่มานานหลายปีขนาดนี้เชียวเหรอ

เถาเฉินสงสัย

เฉินเจียวที่อยู่ข้างๆ ยังคงบ่นไม่หยุด ผู้จัดการคนนี้สู้เซี่ยเชาฉวินไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะในเรื่องคอนเนคชั่นและวิธีการ นิสัยก็มีปัญหาแถมวิสัยทัศน์ยังคับแคบอีกด้วย

ในสงครามการแย่งชิงครั้งนี้ หล่อนเห็นว่าเจียงเซ่อไม่เคารพเธอก็ไม่คิดจะตอบโต้ด้วยวิธีอื่น แต่กลับเสนอให้ฟ้องลัวหยิ่น มันทำให้เถาเฉินรู้สึกเหลือเชื่อมากจริงๆ

เธอไม่ใช่เด็ก การกระทำที่ไม่มีผลอะไรเลยและไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างการฟ้องนี้ นอกเสียจากว่าเจียงเซ่อจะด้อยกว่าเธอการทำนี้จึงจะได้ผล แต่ตอนนี้สำหรับบริษัทซื่อจี้หยินเหอ การพัฒนาของเจียงเซ่อถือว่าดีมาก ตั้งแต่เข้าวงการมา ก็ได้แสดงหนังหลายเรื่องที่มียอดขายสูงและถูกพูดถึงในทางที่ดีมาตลอด

ผู้จัดการของเธอคือเซี่ยเชาฉวินซึ่งตัวเธอเองก็ทำผลงานออกมาได้ดี นอกจากแสดงหนังของผู้กำกับมือทองหลายคนแล้ว ในขณะเดียวกัน ในปีนี้ก็ได้การรับรองจาก Federer และต่อสัญญากับบริษัทกังหัวด้วยค่าตัวที่สูงลิ่ว จึงทำให้บริษัทซื่อจี้หยินเหอได้กำไรมหาศาล เป็นไปไม่ได้ที่ลัวหยิ่นยอมให้ต้นเงินต้นทองที่อยู่ในกำมือต้นนี้ไม่พอใจแน่

เหตุผลที่ฟ้องอาจจะทำให้ลัวหยิ่นออกมาห้ามทั้งสองฝ่าย ซึ่งไม่ได้ส่งผลเสียต่อเจียงเซ่อเลยแม้แต่น้อย และยิ่งเป็นการแสดงให้เห็นว่าตนเองใจแคบ

คำถามแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่ฉลาดพอ ก็คงไม่เอามาเสนอเธอแน่ๆ แต่เฉินเจียวกลับพูดไม่หยุด

เถาเฉินหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง โดยที่เฉินเจียวยังคงพูดต่อไป

“ทำไมคุณต้องเสียสละที่นั่งให้เธอด้วย คุณเป็นรุ่นพี่ เธอควรจะเคารพคุณ อีกอย่าง คุณเชี่ยซ่าเหลยนั่งอยู่กับคุณก่อนแล้ว ที่เธอเข้ามาอย่างไม่มีมารยาท อาจจะทำให้เชี่ยซ่าเหลยไม่พอใจก็ได้ เพราะถึงยังไงหลังจากเรื่องที่เชี่ยซ่าเหลยเดินทางไปตี้ตูและนัดเจอเธอได้ถูกเปิดเผยออกไป ตัวละครในหนังเรื่อง ‘The Lost City’ ก็ถูกเปลี่ยนตัวแล้ว...”

“อาเจียว” เถาเฉินขัดจังหวะคำพูดของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบ

“ก่อนอื่น ถ้าเชี่ยซ่าเหลยไม่อยากให้เธอเดินเข้ามาหา ผู้ช่วยของเขาก็คงจะกีดกันเจียงเซ่อออกไปแล้ว”

แต่ระหว่างทางที่เจียงเซ่อเดินเข้ามา ผู้ช่วยของเชี่ยซ่าเหลยไม่มีท่าทีที่จะเคลื่อนไหว ผู้ช่วยคนนี้อยู่กับเชี่ยซ่าเหลยมานานหลายปีและรู้ใจเขาเป็นอย่างดี

เขาไม่ได้ขวางเจียงเซ่อเอาไว้ เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่าเชี่ยซ่าเหลยอยากคุยกับเจียงเซ่อ ถึงเธอห้ามไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร