กาลครั้งหนึ่ง…รักแรกมันแยกยาก

เมื่อฉันได้ยินเรื่องรางทั้งหมดนั้น ฉันก็พอเดาได้แล้วว่าเหตุการณ์อะไรที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ใกล้แล้วสินะ…เวลาที่เกสรจะต้อง..

"เป็นอะไรรึจันทร์เจ้า"

"ป่าววว ข้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ทิพย์เกสรข้าขออะไรอย่าหนึ่งได้ไหม"

"ว่ามาเลยข้าทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง"

"แน่ใจสิ เจ้าคือสหายเพียงคนเดียวของข้า แล้วข้าก็รักเจ้ามาก"

"คือว่า…ไปจากเมืองนี้กันเถอะนะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ทำไมรึ"

"เจ้าอยากเห็นคนที่เจ้ารักกอดหญิงอื่นหรอ เจ้าอยาเห็นคนที่เจ้ารักได้อยู่เคียงคู่มีลูกมีเต้ากับหญิงอื่นหรอ"

"ตะ..แต่ชีวิตข้าก็มีแต่ท่านพี่เสมอมา" น้ำตาของทิพย์เกสรค่อยๆรื้นขึ้นมา

"ทิพย์เกสร ชีวิตเราไม่ได้มีแค่ผู้ชายคนเดียว ผู้ชายมีอยู่ทั่วอาณาจักร คนบางคนควรเก็นไว้เป็นความทรงจำดีกว่าทนอยู่ด้วยน้ำตา"

"ฮึกๆ…ฮือออออ~" ฉันกอดทิพย์เกสรแล้วลูบหลังเบาๆ

เอาจริงๆฉันก็เข้าใจนางแหละ รักแรกมันแยกยาก ตอนที่ฉันอกหักครั้งแรกก็อาการหนังเหมือนกัน แบบว่าา น้ำตามันไหลออกมาเอง แล้วก็หยุดไม่ได้ด้วย มันเจ็บ..เจ็บมากๆเลยแหละ แต่ก็นะเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง

"ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ปลอบเธอตรงนี้เอง"

"ฉัน…ฉันท้องกับพระลักษณวงศ์"

"ห๊าาาาา"

"ไม่เป็นไรร ฉันจะช่วยเธอเองนะ ซิงเกิ้ลมัมชิวๆ"

"ห้ะ!? สิงมัมอะไรรึ" ทิพย์เกสรถอนกอดแล้วมองหน้าฉันอย่างงุนงง ซวยแล้วกุหลุดพูดคำยุคเราจนได้

"เอ่ออ ฉันหมายถึงเราสองคนช่วยกันเลี้ยงลูกไง ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายก็ได้ ก่อนหน้านี้ที่เราไม่มีเขาเข้ามาเรายังทำเองได้เลย แค่เราต้องกลับไปตอนนั้น…"

"ถ้างั้นข้าจะไปกับ.." อ้าวทำไมทิพย์เกสรถึงหายไป!