กาลครั้งหนึ่ง…พระจันทร์เคียงข้างดอกไม้
หลังจากที่ฉันตกใจไปสักพัก ฉะนก็พยายามเรียกสติกลับมา
"ใช่แล้ว ฉันเป็นภรรยาเขาเอง!!" จู่ๆธุมเกตุก็ตาโตแล้วจ้องหน้าฉันด้วยความตกใจ (ตอนที่เขาทำตาโตก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย)
"ชะ..ใช่แล้ว! เจ้ากล้าขัดภรรยาข้ารึ!"
"มะ..ไม่ขอรับ เชิญขอรับๆ"
หลังจากที่เราเดินห่างจากยามหน้าประตูไกลพอสมควรแล้วฉันก็กล่าวขอบคุณเขา
"ขอบคุณมากนะจ๊ะที่ช่วยฉันเอาไว้"
"ไม่เป็นไรฉันยินดีช่วยภรรยาของฉันอยู่แล้ว"
ภะ…ภรรยา .////.
"งั้นฉันรีบไปก่อนนะจ๊ะ ไว้คราวหน้าฉันจะตบรางวัลให้อย่างงาม" เอาจริงๆก็ไม่ได้รีบอะไรมากหรอก แค่เขิน!! เดี๋ยวเขาจับพิรุธได้~
หลังจากนั้นฉันก็รีบแอบเข้าไปที่พักของทิพย์เกสร โดยทันที
"นั่นใคร!!" ทิพย์เกสรหันพร้อมกำมีดชี้หน้าฉันเอาไว้แน่น
"ฉันเองๆ จันทร์เจ้าไงง"
"จันทร์เจ้า!!" ทิพย์เกสรวิ่งเข้ามากอดฉันด้วยความดีใจ แล้วไม่ใช่กอดธรรมดานะ เป็นกอดที่…แน่นมาก จนฉันแบบ แฮ่ก… หายใจ ไม่..
"ทิพย์..ฉะ..ฉัน..หายใจ…มะ…ไม่…ออก"
"อุ๊ย ขอโทษนะฉันคิดถึงมาไปหน่อยน่ะ เลยกอดแรง"
"เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนไหม" ฉันจับเนื้อตัวของทิพย์เกสรดู เพื่อให้แน่ใจว่าทิพย์เกสรไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ (เพราะนางยี่สุ่นมันร้าย!!!)
"ไม่เป็นอะไรจ่ะ ขอบคุณมากนะที่ยังจำฉันได้ ไม่เหมือน.." น้ำเสียงที่สดใสหม่นหมองลงเล็กน้อย ก็เพราะลักษณวงศ์ คนเดียวนั่นแหละ!! โอ๊ยยย ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องเป็นพระเอกด้วย!!
"ไหนเกิดอะไรขึ้นเล่าให้ฉันฟังหน่อยซิ"