กาลครั้งหนึ่ง…ณ ที่ไหนสักที่
ณ ลานประหาร
"ฮือๆ พราหมณ์เกสรลวนลามน้อง ฮือๆ" นั่นมันนางยี่สุ่นงูพิษ! ที่นี่ลานประหาร อย่าบอกนะ
"ทิพย์เกสร!!!" มะ..ไม่ฉันกำลังจะเห็นเพื่อนตัวเองตายค่อหน้าต่อตาหรอ
"จากการกระทำของพราหมณ์เกสรที่ได้เข้าไปลวมลามมเหสี ซึ่งทำให้เกิดความอัปยศเสื่อมเสียเป็นอย่างมาก
ข้าจึงขอตัดสิน ประหารชีวิต!!" ไม่! ฉันจะไม่ยอม!! ฉันรีบวิ่งเข้าไปกลางลานพิธี แล้วภาพฉันก็ตัดไปเลย เหมือนว่ามีคนถอดปลั๊ก ฉันพยายามรวบรวมสติและแรงทั้งหมดในการลุกขึ้น เมื่อลืมตา ฉันก็อยู่กลางป่าเช่นเดิม
"โอ๊ยย…" ฉันปวดหัวมากเลยแล้วทิพย์เกสรป่านนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง จู่ๆก็มีพรานป่าสามคนเดินมา
"แม่นางมาเดินป่าคนเดียวหรอจ๊ะ" ชายคนที่1 กล่าว
"ไปพักกับพวกพี่ก่อนไหมม ผู้หญิงเดินทางคนเดียวอันตรายน้าา" ชายคนที่ 3 กล่าว ฉันว่า พวกมันสามตัวยังน่ากลัวกว่าป่าอีก
"ไม่จ่ะ ฉันมีที่พักแล้ว" ฉันพยายามฝ่าวงช้อมสามตัวนั้นหนีออกมา
"พักที่ไหน พี่ไปส่งได้น้าา เดี๋ยวจะส่งทั้งวันทั้งคืนเลยย" ไอ้คนที่สองพูดมาได้ไงวะ ทุเรศ
กร็อปๆ
ฉันได้ยินเสียงม้าที่ขี่มาจากด้านหลัง จากไกลๆเริ่มเข้ามาใกล้ๆ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะอย่าแตะตัวผู้หญิงของข้า!!" เสียงนี้มันน
"ธุมเกตุ!"