กาลครั้งหนึ่ง…ในโลกอีกมิติ
หลังจากที่พวกคนร้ายได้เห็นธุมเกตุก็รีบวิ่งแบบสุดชีวิต
"เป็นอะไรหรือไม่" ธุมเกตุรีบกระโดดลงจากม้ามาดูฉัน
"ไม่เป็นไร"
"ก็ดีแล้ว…ว่าแต่ท่านรู้จักชื่อข้าได้เยี่ยงไร" ทำไมเราจะไม่รู้จักกัน ก็ผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ หรือว่านี่คือโลกอีกมิติ!
"เอ่ออ ท่านหน้าเหมือนคนที่ข้ารู้จัก และแอบชอบ" ฉันพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย ทำไมน่ะหรอ ถ้าพูดเสียงดังเขาก็รู้หมดสิว่าฉันแอบชอบบ .////.
"เหมือนคนรู้จักและอะไรหรือ ข้าได้ยินไม่ถนัด" กี้ดดด จู่ๆเขาก็ขยับเข้ามาใกล้และโน้มหูลงมา อยากจะหอมแก้มแทนกระซิบสักฟอด~
"สรุปแล้วเจ้า.." ดะ..เดี๋ยวนะะ นี่มันเหมือนฉากในละครเลยแบบ..พระเอกรางเอกจมูกชนกันนนน
"ขะ..ข้าขอโทษ" แล้วเขา ก็รีบเอาตัวออกห่าง โอ๊ยย กำลังได้อารมณ์เลออ เดี๋ยวนะฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยย~ ฉันโนเวลสาวสวยหมวยแบน (ขอโทษได้ไหมที่ฉันมันกระดาน) ก็นั้นแหละ เอาเป็นว่าฉันต้องเป็นหมูผู้หญิงสิ!! (หมูผู้หญิง=กุลสตรีไทย) เอาเป็นว่า..ช่างมันๆๆ
"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"
"ไม่ทราบว่าแม่นางคือจันทร์เจ้าใช่หรือไม่" หรือว่าเขาจำฉันได้!!! นึกว่าจะลืมกันซะแล้วว
"ท่านจำฉันได้.."
"ใช่สิ ทำไมข้าจะจำไม่ได้ก็เราสองคนเป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่สมัยเด็กไง" ห๊าาาาา
"ขะ..ข้าเนี่ยนะ"
"ใช่สิ หรือว่า..ท่านลืมข้าไปแล้ว" ธุมเกตุก็ทำหน้าหงอยน่ารักเชียวพ่อคุณ~
"ไม่ลืมข้าจะลืมท่านลงได้เยี่ยงไร"
"เดี๋ยวข้าจะรีบไปส่งท่านกลับบ้านนะ"
"อื้ม" เป็นเด็นคือตอนนี้ฉันอยู่ในเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยย