1291 มาและไป

ตอนที่ 1291 มาและไป

ก่อนยานอวกาศถูกทำลาย

แวนเดอร์ซาร์กำลังคิดถึงแผนการแย่งชิงประเทศ

หลังจากวางแผนมานานนับไม่ถ้วน ในที่สุดเขาก็รอจนมาถึงวันนี้

จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิตายแล้ว ลูกชายคนโตสุดของจักรพรรดิถูกเขาวางยา ส่วนที่เหลือก็จัดการได้ง่าย ๆ

ตราบที่ราชินีก้มหัวเพื่อยอมเป็นข้าราชบริพาร…

ตอนนี้ เสียงหนึ่งพลันดังมาจากนอกยานอวกาศ “แวนเดอร์ซาร์! เจ้าเฒ่าหัวหงอก ออกมาสู้กับข้าถ้าแน่จริง!”

แวนเดอร์ซาร์ขมวดคิ้ว

ยอดฝีมือคนหนึ่งรายงานว่า “นายท่าน มีคนบ้าอยู่ข้างนอก”

“แค่คนเดียวหรือ”

“ขอรับ”

“ฆ่ามันให้ตาย”

“รับทราบ”

หลังจากคำสั่งนี้ถูกถ่ายทอดออกไป ยานอวกาศก็เคลื่อนเข้าหาชายคนนั้น

ทันทีที่ยานอวกาศเปลี่ยนเส้นทาง แวนเดอร์ซาร์ก็พบว่าเขาไม่สามารถขยับได้

เขาเข้าใจทันทีว่าสถานการณ์ย่ำแย่

“เปิดวงเวทต้องห้ามขนาดใหญ่!” แวนเดอร์ซาร์สั่ง

“ขอรับ”

ทหารยามชุดดำสองคนตอบรับก่อนใช้งานวงเวทต้องห้ามขนาดใหญ่ภายในขอบเขตยานอวกาศทันที

นี่เป็นสิ่งที่ซื้อมาจากสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าตัวหนึ่งด้วยราคามหาศาล

ตามที่สัตว์ประหลาดว่ามา มันถูกค้นพบโดยไม่ได้ตั้งใจท่ามกลางซากปรักหักพังของจักรวรรดิเวทมนตร์โบราณ

เวทมนตร์ต้องห้ามเป็นพลังที่หาได้ยากยิ่ง ในโลกฝั่งเวทมนตร์ มันถูกนับว่าเป็นวงเวทระดับสูงสุด

แสงสีดำแรงกล้ากระจายไปทุกทิศทาง

วงเวทขยายออกช้า ๆ

แวนเดอร์ซาร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตูม!!!

เกิดความโกลาหล

ยานอวกาศถูกฟันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วนในวังวนความว่างเปล่า

ผู้ร่ายเวททุกคนตอบสนองทันที

พวกเขาล้วนพุ่งออกจากวงเวทต้องห้ามขณะร่ายเวทเพื่อเตรียมสู้กับผู้ที่มาขวางทาง

นักสู้ประชิดทรงพลังเหล่านั้นเข้าถึงตัวแวนเดอร์ซาร์ขณะคุ้มกันเอาไว้อย่างระแวดระวัง

ทุกสิ่งเป็นไปตามคำสั่ง

หัวใจของแวนเดอร์ซาร์สงบลงเล็กน้อย เขาสั่งด้วยสีหน้าสงบว่า “ข้าสงสัยว่ามันคือนักฆ่าจากราชวงศ์ พวกเจ้าไปจับคนคนนั้นมาให้ข้า ข้าจะทรมานและสืบสวนมันช้า ๆ ”

“ขอรับ” ใครบางคนตอบรับก่อนถ่ายทอดคำสั่ง

หัวหน้าทหารยามที่อยู่ข้างเขาเดินเข้ามาก่อนกระซิบว่า “อย่าห่วงไปเลย นายท่าน ข้าจะปกป้องอยู่ข้างท่านเอง”

แวนเดอร์ซาร์พยักหน้า

หัวหน้าทหารยามเป็นนักสู้ประชิดทรงพลัง เก่งการใช้มีด ปืน กระบองและไม้เท้า

…ความจริงในอดีตได้พิสูจน์แล้วว่าตัวตนของเขาสร้างความวางใจได้เสมอ

แวนเดอร์ซาร์ตบบ่าหัวหน้าทหารยามแล้วกล่าวว่า “หลังจากได้ตัวนักฆ่ามาแล้ว เรื่องสืบสวนให้เป็นหน้าที่เจ้าแล้วกัน จงสอนสั่งบทเรียนให้มันไม่มีวันลืม แต่อย่าเอาให้ถึงตาย ข้าจะส่งตัวมันให้ราชินี ดูซิว่านางจะตอบสนองยังไง”

หัวหน้าทหารยามยิ้มกว้างแล้วกล่าวว่า “อย่าห่วงไปเลย นายท่าน ข้าจะให้นักฆ่าคนนี้ได้รู้เองว่า…”

ก่อนจะทันได้พูดจบ หัวหน้าทหารยามพลันหายไป

มันถูกแทนที่โดยนักฆ่าถือดาบยาวในชุดเกราะศึกสีดำสนิท

เสียงเลือนรางมาจากชุดเกราะศึก

“อาจจะเจ็บนิดหน่อย หวังว่าเจ้าจะทนไหวนะ”

แวนเดอร์ซาร์พลันหน้าถอดสี แต่เขาไม่มีเวลาทำอะไร

ท้องนภาหมุนคว้าง

มีเสียงดังสนั่นรอบข้าง

จากนั้น เขาเห็นร่างไร้ศีรษะของตัวเอง

โลกมืดสนิท

กู่ฉิงซานเก็บดาบขณะมองรอบข้างอย่างสงบ

นี่คือภายในวงเวทต้องห้าม ไม่สามารถร่ายวิชาใด ๆ ได้

การเคลื่อนย้ายพริบตาทำงานจากนอกวงเวท อีกอย่าง มันสามารถทะลวงสิ่งกีดขวางทั้งหมดได้ แม้กระทั่งวงเวทก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ ดังนั้นมันจึงใช้งานได้สำเร็จ

…ถ้าอย่างนั้น แล้ววิชาโลกใหม่ล่ะ

ด้วยการเคลื่อนไหวจิตของกู่ฉิงซาน เขาใช้งานวิชาเนตรลึกลับในดวงตาข้างซ้าย: การจุติของโลกหมอก

รอบข้างเขา หมอกทึบพลันปรากฏขึ้นมา

วงเวทต้องห้ามไม่สามารถหยุดวิชาโลกได้!

เมื่อคิดดูแล้ว นี่คือวิชาเนตรลึกลับที่ผสานฝั่งผู้ฝึกยุทธ์ โลกภายใน ความโกลาหลและแหล่งกำเนิดพลังของทุกอาณาจักรเอาไว้ มันจะมาถูกยับยั้งด้วยวงเวทต้องห้ามได้อย่างไร

สีหน้าของกู่ฉิงซานขยับขณะตวัดดาบอย่างไม่ใส่ใจ

ตัง!

ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพปะทะหอกยักษ์

ชายถือปืนที่เป็นหัวหน้าทหารยามนั่นเอง

“เจ้าฆ่าท่านนายกของจักรวรรดิ! ทั่วทั้งจักรวรรดิจะเป็นศัตรูกับเจ้า เจ้าจะตายโดยไม่มีที่ให้ฝัง!” เขาคำราม

กู่ฉิงซานจับดาบยาวไว้มั่นขณะถ่ายน้ำหนักลงไป

หัวหน้าทหารยามถูกดันออกไป

คนจำนวนมากเข้าโจมตีกู่ฉิงซาน

“ฆ่ามัน! แก้แค้นให้ท่านนายก!”

“ฆ่ามัน!”

“ไอ้นักฆ่าสารเลว!”

เสียงตะโกนดังกึกก้องจนแทบสะเทือนขุนเขาและท้องทะเล

ขณะสกัดกั้นการโจมตีราวคลื่นที่ถาโถมของยอดฝีมือประชิดเหล่านั้น กู่ฉิงซานก้าวถอยหลังแล้วมองไปยังผู้คนที่กำลังพุ่งเข้ามาก่อนกล่าวช้า ๆ ว่า

“อย่าตื่นเต้นไป เดี๋ยวก็จบแล้ว”

เขาเดินเข้าไปในหมอก

หมอกหมุนรอบตัวอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่าไนปในอึดใจสั้น ๆ มันสลายหายไปสิ้น

…ไม่เหลืออะไรอยู่ตรงนั้น

ยอดฝีมือทั้งหมดแข็งทื่ออยู่กับที่

หัวหน้าทหารยามพุ่งมาด้านข้าง ยื่นมือคว้าทหารยามคนหนึ่งแล้วตะโกนอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ได้เปิดวงเวทต้องห้ามหรือ”

ทหารยามตอบทั้งน้ำตาว่า “เปิดแล้ว หัวหน้า ดูสิ!”

ทหารยามสองคนแสงสมบัติวิเศษในมือให้หัวหน้าทหารยามดู

เขาเห็นว่าสมบัติวิเศษกำลังแผ่คลื่นออกมาอย่างต่อเนื่อง

“เปิดอยู่จริง ๆ ขนาดพวกเรายังร่ายวิชาไม่ได้เย” ยอดฝีมือคนหนึ่งกล่าว

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ

ขนาดวงเวทต้องห้ามยังใช้การไม่ได้จนทำให้นักฆ่าคนนี้ไปมาได้ตามต้องการเลยหรือ

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันไวเกินไป

จู่ ๆ นักฆ่าปรากฏตัวขึ้นข้างนายกรัฐมนตรีก่อนตวัดดาบใส่

การโจมตีสุดกำลังของหัวหน้าทหารยามถูกอีกฝ่ายขัดขืนด้วยดาบได้อย่างง่ายดายก่อนกระเด็นออกมา

เขาไม่แม้แต่จะมองการโจมตีของอีกฝ่าย เพียงปัดป้องหลังจากพยายามไม่กี่ครั้ง

หลังจากนั้น นักฆ่าหายไปในหมอก

…ใครบ้างจะสามารถรับพละกำลังของนักฆ่าคนนี้ได้

ยิ่งผู้คนคิดมากเท่าไหร่ ความหวาดกลัวยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้น มีใครบางคนกล่าวว่า “ไม่! ข้าไม่เชื่อ! ทำไมมันถึงมาและไปได้ตามใจอยาก! ต้องมีบางอย่างในเรื่องนี้ที่เรามองข้ามไปแน่ ๆ !”

เมื่อทุกคนคิดถึงตรงนี้ พวกเขามองไปทางหัวหน้า

หัวหน้าทหารยามกำหมัดแล้วตะโกนว่า “ใช่ พวกเราต้องแก้แค้นให้ท่านนายก!”

“หัวหน้าพูดได้ดี!”

“ใช่แล้ว แก้แค้นให้ท่านนายก!”

ผู้คนขานรับ

ทันใดนั้น

หมอกปรากฏขึ้นจากที่ใดไม่ทราบอีกครั้ง

นักฆ่าน่าสะพรึงในชุดเกราะสีดำเดินออกมาจากหมอก

“ฆ่ามัน!” หัวหน้าทหารยามตะโกน

ทุกคนโจมตีใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า

สายลมเริ่มพัดพา

ตูม…

ทุกคนกระเด็น จากนั้นยืนอยู่ในอากาศไม่กล้าขยับ

พายุดาบ

พายุดาบที่หาได้ยากหมุนรอบตัวทุกคน ทำให้หวาดกลัวที่จะขยับ

ดาบศักดิ์สิทธิ์ ทางเลือกสวรรค์…

ค่ายกลดาบไท่อี่เก้าเท่า!

ด้วยพละกำลังตอนนี้ของกู่ฉิงซาน พลังในการใช้ค่ายกลดาบจึงน่าสะพรึง

ยิ่งกว่านั้น ดาบศักดิ์สิทธิ์ซ้อนทับเป็นค่ายกลดาบถึงเก้าชั้น!

“ข้าขอโทษด้วย พวกเขาบอกว่าข้าลืมนำหัวกลับไป ไม่งั้นภารกิจจะไม่เสร็จสมบูรณ์”

นักฆ่ากล่าวขอโทษ

เขาคว้าศีรษะของแวนเดอร์ซาร์ด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างโบกทักทายกลุ่มคน

“ลาก่อน ข้าหวังว่าครอบครัวพวกเจ้าจะมีชีวิตสุขสบายดี”

นักฆ่าเดินเข้าไปในหมอกอีกครั้ง จากนั้นก่อนหายไปสิ้น

ทันทีที่ไป พายุดาบก็สลายตัว

ยอดฝีมือทุกคนกลับมามีอิสระอีกครั้ง

ทุกคนมองหน้ากัน

ใครบางคนกล่าวว่า “ไม่ต้องคิดแล้ว นักฆ่าระดับนี้ไม่ใช่คนร้ายกาจจากตระกูลไหนหรอก เป็นนักฆ่าในสมาคมนักฆ่าแน่นอน”

ทุกคนมองผู้พูด เป็นหัวหน้านักเวทนั่นเอง

เขาคล้ายกับยืนยันบางสิ่งได้ สีหน้าซีดเผือดก่อนกล่าวด้วยเสียงหมองหม่นว่า “นักฆ่ามีฝีมือไม่ธรรมดา อย่างน้อยต้องเป็นตัวตนระดับ ‘ผนึก’ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราสามารถรับมือได้อย่างแน่นอน”

หลังจากกล่าวจบ เขาบินขึ้นท้องนภา

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าจะไปไหนน่ะ” หัวหน้าทหารยามถาม

หัวหน้านักเวทไม่หันหลังกลับก่อนตอบว่า “ความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดทั้งกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยความลึกลับ พลังอันแข็งแกร่งช่างน่าสะพรึงและทำให้เลือดลมสูบฉีด ข้าควรไล่ตามความจริงของเวทมนตร์และความลับของความเป็นความตายแทนที่จะไล่ตามอำนาจและเงินที่ทำให้ตามืดบอดจนไม่เป็นอันทำอะไรทั้งวัน”

“หากไม่แข็งแกร่งขึ้น ทั้งชีวิตก็จะถูกเมินเฉย ไม่อาจกล่าววาจาใด ๆ ได้”

ร่างของเขาค่อย ๆ หายไปในความว่างเปล่า

ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือเขาออกจากจักรวรรดิซวีจือแล้วไม่กลับมาอีกเลย

“หัวหน้าทหารยาม พวกเราทำยังไงต่อดี”

ใครบางคนถามอย่างแผ่วเบา

หัวหน้าทหารยามเงียบ

เขากำหมัดแน่นแล้วคลายออก จากนั้นกำและคลายอีกครั้ง ทั่วร่างสั่นสะท้าน

“บัดซบ!”

“นักฆ่านั่นไม่คิดว่าข้าคู่ควรที่จะเป็นศัตรูด้วยซ้ำ มันถึงขั้นอยากให้ครอบครัวมีชีวิตสุขสบายดี”

หัวหน้าทหารยามพึมพำเสียงหม่นขณะปลดชุดเกราะทหารยามคฤหาสน์ของนายกรัฐมนตรี

ขณะหันหลัง เขาบินขึ้นวังวนความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด

…เขาจากไปเช่นกัน

……………………………………………….