1249 ถูกเผยตัว

ตอนที่ 1249 ถูกเผยตัว

เพราะมันคือระดับต่ำสุดของความลับ จึงไม่มีการบรรยายอย่างละเอียดบนชิ้นส่วนกระดูก มีเพียงรายชื่อและข้อความระบุตัวตนอันเรียบง่ายเท่านั้น

“ลำดับที่ห้า สัตว์ประหลาดหุบเหว วิญญาณกรีดร้อง”

เมื่อกู่ฉิงซานเห็นชื่อนี้ โลหิตของเขาแทบจะแข็งตัว

เขาสังหารวิญญาณกรีดร้องที่ทำลายทุกสรรพสิ่งมานานนับไม่ถ้วนไปกับมือ

วิญญาณกรีดร้อง

จะต้องเกลียดไปถึงกระดูกดำแน่ๆ

แต่ในวันสิ้นโลกของวิญญาณขุ่นเคือง เขาเห็นมันกับตา แถมยังตัดใจจากการแก้แค้นอย่างรวดเร็ว

ภายใต้ความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง เทพแห่งความโกลาหลนี้ยอมหลอมรวมเข้ากับความโกลาหลและหายไปอย่างสมบูรณ์ดีกว่าต่อสู้กับอีกฝ่ายจนตัวตาย

…มันต้องเห็นสิ่งที่ตัวเองจะประสบจนทำให้ละทิ้งความคิดไปแน่ๆ

มันหวาดกลัวสิ่งเหล่านั้น

ในห้องโบราณว่างเปล่า แมวสีส้มตัวใหญ่วางชิ้นส่วนกระดูกลง ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสงสัย

ทุกสิ่งช่างสับสน

เงาไร้ที่สิ้นสุดคล้ายกับซ่อนอยู่ในความมืดและพร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่เพื่อกลืนกินจนสิ้นทุกเมื่อ

ข้อมูล

เขาต้องการข้อมูลมากกว่านี้

…ในสุสานขนาดใหญ่ สิ่งที่วิญญาณกรีดร้องเห็นคืออะไร

“เหมียว!”

แมวสีส้มพลันหูตั้งก่อนส่งเสียงร้องอันแผ่วเบาออกมา

เพียงพริบตา มันหายไปจากที่ที่เคยอยู่

ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพอยู่ตรงหน้า แมวสีส้มอยู่ข้างหลัง มันพุ่งออกจากช่องลมของห้องโบราณด้วยความเร็วเหลือเชื่อ

ชิ้นส่วนกระดูกป้องกันทั้งหมดวูบไหวทันทีก่อนกลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

กลุ่มทหารยามวิ่งเข้ามาแต่ยังไม่ได้อะไร แม้แต่เส้นผมในความว่างเปล่าก็ไม่ได้สักเส้น

พวกเขาอดที่จะมองหน้ากันไม่ได้

เร็วปานสายฟ้าแลบ

แมวสีส้มกลายเป็นภาพติดตา ความเร็วของมันแทบจะเท่ากับดาบบิน

มันเก็บดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพไปแล้วขณะบินตรงไปยังถนนว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น นายท่าน!” ฉานนู่ถามอย่างวิตก

“ใครบางคนกำลังเข้าใกล้ค่ายกลของข้า” กู่ฉิงซานส่งกระแสจิตตอบกลับมา

ฉานนู่ประหลาดใจ

ถ้าใครบางคนเข้าถ้ำของหลี่ชิวอวี่ เขาจะต้องพบว่าหลี่ชิวซานหายไปกับหลี่ชิวอวี่นอนหลับอยู่ในค่ายกลนับไม่ถ้วนอย่างแน่นอน

แบบนี้กลายเป็นปัญหาแน่!

แมวสีส้มยังคงใช้ก้าวพริบตา แต่บางสถานที่ในเมืองนี้ถูกตัดขาดด้วยเขตต้องห้ามพิเศษ เขาต้องหยุดบ่อยครั้งเพื่อเปลี่ยนทิศทางแล้วไปต่อ

ในที่สุด แมวสีส้มมาอยู่นอกถ้ำของหลี่ชิวอวี่

มันชำเลืองมองดู หน้าต่างที่ไม่ได้ปิดไว้ตอนออกมายังเปิดอยู่ ประตูเปิดอยู่เช่นกัน ร่างหนึ่งกำลังเดินออกจากห้องนอนของเขา

หรือก็คือ คนคนนี้พบว่าหลี่ชิวซานไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว

…ท่านหมื่นดาบศักดิ์สิทธิ์ หลี่ชุนเตา!

เขาเดินออกจากห้องนอนของหลี่ชิวซานก่อนเดินตรงไปที่ห้องนอนของหลี่ชิวอวี่

หนึ่งก้าวและอีกหนึ่งก้าว เขามาถึงประตูก่อนยื่นมือเพื่อเปิดประตู

ค่ายกลกำลังจะถูกสัมผัส!

ทำไมถึงมีค่ายกลฝั่งฝึกยุทธ์อยู่ในห้องของหล่าชิวอวี่ได้

ทำไมหลี่ชิวซานถึงไม่อยู่ในห้อง

สิ่งเหล่านี้คือข้อบกพร่องที่แก้ไขไม่ได้ หากใครฉุกคิดขึ้นมาได้เล็กน้อยจะต้องเป็นปัญหาแน่นอน

“กู่ฉิงซาน คิดเข้า!” ดาบพิภพตะโกน

“รู้แล้ว!” กู่ฉิงซานตอบ

แทบจะในเวลาเดียวกัน เสียงหนึ่งดังมาจากห้อง

“น้องเล็ก ทำไมเจ้าถึงเข้านอนไวนัก ชิวซานไปไหนหรือ”

ขณะพูด หลี่ชุนเตายกมือขึ้นและกำลังจะสัมผัสประตูของหลี่ชิวอวี่

…ตรงข้ามประตู เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ยาวสม่ำเสมอของหลี่ชิวอวี่

ตูม!!!

เสียงกระแทกอย่างรุนแรงดังขึ้น

มันมาจากนอกห้อง!

สีหน้าของหลี่ชุนเตาเปลี่ยนไป เขายกมือขึ้นเพื่อตวัดดาบ กำแพงถูกแยกออก เขาพุ่งตรงออกไป

“ใครกล้าทำตัวโอหังที่นี่!”

เขาตะโกนเสียงดัง

ดาบยาวขยายออกอย่างไม่มีสิ้นสุดตรงหน้าของเขา

ฟิ่ว!

สายลมพัดหวีดหวิวจนเกิดเป็นคลื่นหมุน

ในวินาทีสุดท้าย ดาบยาวผลักดาบอีกฝ่ายออกไป

ใครบางคนตะโกนว่า

“ช่วยข้าด้วย พี่ชุนเตา!”

หลี่ชุนเตาหันศีรษะไปมอง

หลี่ชิวอวี่เต็มไปด้วยโลหิตขณะกองอยู่บนพื้น

เขามองฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง

นักดาบนิรันดร์กู่ฉิงซานลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบงันขณะมองเขาอย่างเหม่อลอย

หลี่ชุนเตาพุ่งไปข้างหน้าทันทีเพื่อยืนอยู่ข้างหน้าหลี่ชิวซาน

เขาตั้งท่าพร้อมสู้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“สารเลว แม้แต่เด็กก็ยังลงมือหรือ!”

หลี่ชุนเตากัดฟันขณะผลักมือทั้งสองไปด้านข้าง

เพียงพริบตา ดาบยาวสิบเล่มจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบก่อนปรากฏขึ้นในความว่างเปล่า

แต่เขาเห็นกู่ฉิงซานยิ้มหยันขณะถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ คิดว่าข้าไม่รู้งั้นหรือ”

หลี่ชุนเตาตกตะลึง

เขาไม่พุ่งเข้าไปจู่โจม เพียงแค่บีบผนึกด้วยมือข้างหนึ่ง

หวือ…

เสียงแจ้งเตือนดังทั่วท้องนภาราตรี แม้กระทั่งมหาสมุทรเหนือราตรีก็สั่นไหวเล็กน้อย

ตอนนี้ทั้งเมืองที่กำลังหลับใหลตื่นขึ้นมา

ทหารยามนับไม่ถ้วน แม้กระทั่งคนใหญ่โตต่างสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่นี่

“พี่ชุนเตา ข้าทำลายการป้องกันทั้งหมดของเขาได้แล้ว ฟันเขาเลย!” หลี่ชิวอวี่กล่าวอย่างอ่อนแรงจากด้านหลัง

หลี่ชุนเตาขมวดคิ้ว

ทว่า กู่ฉิงซานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเร็วกว่าเขา

เพียงพริบตา เขาหายไปจากที่ที่เคยอยู่

…เขาปรากฏตัวในท้องนภาราตรีที่สูงลิบ เขาชูดาบขึ้น วาดจันทราสีขาวด้วยประกายดาบที่พุ่งตรงสู่ท้องนภาเพื่อตัดผ่านทั่วราตรี

เขาถือดาบด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างทำการร่ายค่ายกลซ้ำ

ในวินาทีต่อมา ร่างของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์

แม้จะอธิบายอย่างช้าๆ แต่ความจริง เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา

ก่อนหลี่ชุนเตาจะทันได้ลงมือ เขาก็หนีไปเสียแล้ว

วินาทีต่อมา

จ้าวสำนักซานไห่ ซานไห่ชีเสีย

ผู้เฒ่ากระดูก

นักดาบนิรันดร์

ร้อยหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์ทำลายล้าง

คนใหญ่โตมากมายล้วนอยู่ที่นี่

“เกิดอะไรขึ้น… ช่วยชิวซานก่อน!” ซานไห่ชีเสียกล่าว

“ขอรับ”

ผู้เฒ่ากระดูกก้าวไปข้างหน้า โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของหลี่ชิวซาน เขาฉีกชุดออกทันที

รอยดาบน่าตกตะลึงนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นตรงหน้าทุกคน

รอยฟันนับไม่ถ้วน ราวกับการแล่เนื้อเถือหนัง

“นี่คือปราณดาบ เจ้าอยากไล่ตามไปหรือเปล่า”

“ไม่ กู่ฉิงซามาและไปอย่างไร้ร่องรอย ตามไม่ได้หรอก”

ผู้เฒ่ากระดูกหยิบชิ้นกระดูกสีขาวออกมาก่อนวางบนตัวหลี่ชิวซานแล้วกระซิบว่า “อย่าขยับ”

เขากล่าวบางอย่างในปาก

บาดแผลบนร่างกายของหลี่ชิวซานหายไปด้วยความเร็วที่เห็นด้วยตาเปล่า

“เจ้าหนีรอดจากดาบของเขาได้ยังไง”

นักดาบนิรันดร์ถาม

หลี่ชุนเตาดูตกตะลึงขระตอบติดอ่างว่า “ขะ ขะ ข้ากำลังฝึกฝนพลังจิตอยู่ เขาปรากฏตัวขึ้นมา… เขาเหมือนจะไม่ได้อยากฆ่าข้า”

“เขาบอกอะไรกับเจ้า” ซานไห่ชีเสียถาม

“เขาบอกว่าบังเอิญผ่านมาแล้วพบว่าหมัดพลังจิตของข้าทรงพลังมาก สามารถช่วยเขาสำรวจสถานที่พิเศษในสุสานได้ ดังนั้นเขาจึงอยากพาตัวข้าไป” หลี่ชิวซานตอบ

หลายคนมองหน้ากัน เกิดความเงียบชั่วขณะ

ใช่แล้ว

คนที่มีพลังจิตแก่กล้าควรจะเอาไปใช้ที่ไหนล่ะ ก็ต้องเอาไปใช้สำรวจสุสานแล้วทะลวงการป้องกันที่อยู่ข้างในอยู่แล้ว

ไม่สงสัยเลยว่าแม้แต่กู่ฉิงซานก็ยังถูกล่อหลอก

…เรื่องแบบนี้ไม่น่าใช่เรื่องโกหกได้

“จากนั้นยังไงต่อ” ผู้เฒ่ากระดูกถาม

หลี่ชิวซานตอบว่า “แน่นอนว่าข้าปฏิเสธ บอกว่าเขาเป็นผู้ใช้ดาบ การใช้วิธีเช่นนี้มาลักพาตัวคนอื่นช่างไม่สมกับเป็นผุ้ใช้ดาบเลย ถ้าหากมีความสามารถจริงก็ลองรับหมัดจากข้าสองสามหมัด ไม่อย่างนั้น ต่อให้ข้าตายก็ไม่ยอมช่วยเขาแน่นอน”

หลายคนมองหน้ากัน

รับสองสามหมัดหรือ

ด้วยหมัดของเขา การป้องกันของทั้งสำนักซานไห่ถูกทำลายยับเยิน

กู่ฉิงซาน…

“ดังนั้นเขาก็เลยสู้กับเจ้าสินะ” ผู้เฒ่ากระดูกถาม

“ไม่เลย! เขาแค่ยิ้ม คว้าตัวข้าแล้วก็ออกมา” หลี่ชิวซานชี้ไปที่กำแพงข้างถ้ำ

“ข้ารู้ว่ามีกระดูกป้องกันที่นี่ พอถูกเขาจับ ข้าฉวยโอกาสซัดสองหมัดใส่กำแพง”

ผู้เฒ่ากระดูกชำเลืองมอง

“กระดูกถูกทำลาย เขาเป็นคนลงมือจริงๆ ” ผู้เฒ่ากระดูกกล่าว

หลี่ชิวซานถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าท่านี้จะทำให้เกิดเสียงดัง มันอาจจะดึงดูดความสนใจจากคนอื่นและมันอาจจะช่วยให้ข้ารอดได้”

“กู่ฉิงซานตอบสนองยังไง”

“เขาผงะและอยากฆ่าข้าทันที แต่สุดท้ายก็ยั้งมือไว้แล้วกล่าวว่าจะทำให้ข้าเจ็บปวดนิดหน่อย จากนั้นก็เล่นงานข้าอย่างที่เห็นนี่แหละ”

คนใหญ่โตจำนวนมากมองหลี่ชุนเตา

หลี่ชุนเตาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เป็นความจริง ข้าสัมผัสได้ถึงเสียงคำรามที่ทะลวงทุกสิ่ง พอออกไปสำรวจ ข้าเกือบถูกกู่ฉิงซานฆ่า ในตอนนั้น ชิวซานได้รับบาดเจ็บจากปราณดาบก่อนลงไปกองกับพื้น ไม่สามารถขยับไปไหนได้”

ดูท่านี่จะเป็นความจริง

หลี่ชุนเตาครุ่นคิดสักพัก จากนั้นกล่าวว่า “เขาพูดบางอย่างออกมาเหมือนกัน”

“พูดว่าอะไร”

หลี่ชุนเตาพูดตามน้ำเสียงของกู่ฉิงซาน “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ คิดว่าข้าไม่รู้งั้นหรือ”

คนใหญ่โตจำนวนมากเงียบอีกครั้ง

แม้จะไม่แน่ชัดว่าทำไม แต่กู่ฉิงซานสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างเงียบงัน

บางคนคล้ายกับมีการเปลี่ยนท่าทีเล็กน้อย

พวกเขาไม่แคลงใจหลี่ชิวซานที่อยู่ตรงหน้า

ยังไงเสีย ตัวตนของเด็กคนนี้ใสซื่อมากและผ่านการตรวจสอบมาหลายครั้งแล้ว

แถมเขาเป็นแค่เด็ก

หลังเกิดเหตุการณ์นี้ เขาต้องเกลียดกู่ฉิงซานคนนั้นแน่

นักดาบนิรันดร์กล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “น่าสนใจ ถึงแม้เขาจะเป็นนักดาบนิรันดร์ที่เอาชนะสามเทพมาได้ แต่ถ้าอยากบุกเข้าไปในสุสาน จุดจบของเขาก็มีแค่ความตายเท่านั้น”

“ใช่แล้ว เขาถึงขั้นกล้าเข้ามาสำนักของพวกเราเพราะอยากได้เด็กอายุสิบสามปี” ซานไห่ชีเสียกล่าว

นางเดินมาหาหลี่ชิวซาน ช่วยเขาเช็ดโลหิตบนใบหน้าแล้วกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ชิวซาน ไม่ต้องกลัวนะ ข้าสัญญาว่าเขาจะไม่มาอีก”

“จ้าวสำนักพูดจริงหรือ”

หลี่ชิวซานคล้ายกับเข้าใจว่าตอนนี้เขากลัวมาก เขาดูเหมือนกับอยากร้องไห้ออกมาแต่ก็ไม่กล้าทำ

ซานไห่ชีเสียสัมผัสศีรษะของเขาแล้วตอบอย่างแผ่วเบาว่า “พูดจริง ข้าจะหาทางฆ่าเขาหากปรากฏตัวอีกครั้ง”

…………………………………………