1229 หอคอยกระดูก

ตอนที่ 1229 หอคอยกระดูก

หลิวหมิงคือพ่อบ้านที่แสนธรรมดามากในคฤหาสน์

ภายใต้พลังคำสาปมังกรฟ้า เมื่อเขาตอบรับคำเรียกขานของกู่ฉิงซาน เขาจะถูกกักตัวไว้จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป

แต่ตอนนี้ เขากำลังเดินไปหากู่ฉิงซานและจ้าวเฉียง

ดังนั้นเขาไม่ใช่พ่อบ้านหลิว

และหมอกสีขาวเต็มไปด้วยปัญหา

ในแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายยาว มีหมอกไม่มีสิ้นสุด

ยุคแห่งความโกลาหลมีหมอกสีเทาเป็นตัวแทนพลังของมัน

หมอกร่างนี้ถึงกับเป็นหมอกเพราะระดับพละกำลังสูงเกินไป เกินขีดจำกัดของมิติ คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นและเข้าใจมันได้อย่างชัดเจน

นอกจากนี้ คนที่เปิดประตูในครั้งนี้ไม่ใช่จ้าวบ้านและผู้อาวุโส สถานการณ์จึงนับว่าผิดปกติยิ่ง

ตราบที่มีหนึ่งปัญหาเหล่านี้เกิดขึ้น มันก็มากพอที่จะทำให้กู่ฉิงซานระแวดระวัง

ภายใต้สายตาของทุกคน พ่อบ้านหลิวมาหากู่ฉิงซานก่อนยื่นมือออกไป

“มาสิ” พ่อบ้านหลิวกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มให้

ขณะเดียวกันก็มีก้านหนามและกรงเล็บยาวปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา

จ้าวเฉียงถือเสี้ยวกระดูกสีแดงไว้ในมือแล้วกล่าวว่า “ซากศพยักษ์กระดูกโลหิต ฆ่ามัน!”

ชั้นโลหิตมายาแผ่ลมหายใจแห่งความผันผวนออกมาจากเสี้ยวกระดูก กลายเป็นกรงเล็บกระดูกยักษ์ก่อนกระแทกใส่พ่อบ้านหลิวอย่างรุนแรง

ตูม!

พ่อบ้านหลิวถูกโจมตีเข้าอย่างจัง ร่างทะลุผ่านห้องลับจนลอยออกไปข้างนอก

จ้าวเฉียงกล่าวกับกู่ฉิงซานว่า “อยู่ที่นี่ อย่าขยับ”

หลังจากพูดจบ นางถือเสี้ยวกระดูกสีแดง ร่างตั้งตรงก่อนพุ่งออกจากรูยักษ์บนหลังคา

“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ท่านพ่ออยู่ไหน ทำไมเขาไม่มาจัดการล่ะ” นายน้อยจางตะโกน

เขาพุ่งออกไป

ผู้ชมหนุ่มสาวส่งเสียงอึกทึกก่อนออกไปคนแล้วคนเล่าเพื่ออยากดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ยังไงเสีย ครอบครัวของพวกเราก็อยู่ข้างนอก

ในห้องลับ กู่ฉิงซานอยู่เพียงลำพัง

เขาไม่แสร้งว่าปวดท้องอีกต่อไปก่อนยืนขึ้นเพื่อหาที่นั่ง

ภายใต้การโจมตีเมื่อครู่ หลังคาห้องลับทะลุกลายเป็นรู กู่ฉิงซานเพียงปล่อยจิตเทพเพื่อลอดผ่านรูออกไป

มีหมอกเลือนรางอยู่ด้านนอก หากมองด้วยตาเปล่า เกรงว่าจะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ภายในสิบก้าว

โชคยังดี กู่ฉิงซานมีจิตเทพ เขาสามารถมองเห็นจ้าวเฉียงกำลังถือกระดูกโลหิตเอาไว้ขณะกระตุ้นตัวตนหนึ่งในความว่างเปล่าก่อนเปลี่ยนเป็นกรงเล็บกระดูกโลหิตยาวสิบเมตรสองอันเพื่อต่อสู้กับแมลงอย่างดุเดือด

กู่ฉิงซานมองดูอยู่หลายอึดใจจนอดที่จะส่ายหน้าไม่ได้

กรงเล็บกระดูกโลหิตทรงพลัง แต่แมลงหมึกสีดำแทบจะเป็นอมตะ ถึงแม้จะถูกเล่นงานจนกรีดร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง มันกลับดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ ขณะทำการโจมตีและเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากยิ่งขึ้น

ความเร็วที่น่าทึ่งนั่นเป็นสิ่งที่กู่ฉิงซานเคยประสบมาแล้วตอนใช้พลังจิต

กู่ฉิงซานเมินสงครามทั้งสองฝั่งชั่วคราวขณะใช้จิตเทพสำรวจเมือง

วินาทีต่อมา ร่างกายของเขาก็ถูกสร้างขึ้นมา

ทั่วเมืองถูกทำลายจนไปกองกับพื้น

ในใจกลางเมือง หอคอยสูงที่สร้างจากแขนขาที่หัก น้ำโลหิต อวัยวะภายในและกระดูกกำลังแผ่หมอกออกมาอย่างต่อเนื่อง

แมลงสีดำใช้กระดูกของทุกคนในเมืองเพื่อสร้างหอคอยกระดูกสูงหลายร้อยเมตร!

โลหิตไหลซึมผ่านพื้น ก่อเกิดเป็นเงาบิดเบี้ยวแปลกประหลาด

ฉากที่เหมือนกับนรกนี้แทบจะทำให้คนธรรมดาที่เป็นสักขีพยานบ้าคลั่ง

กู่ฉิงซานกวาดจิตเทพอีกครั้ง

เขาเห็นว่าในคฤหาสน์จำนวนมาก ห้องลับถูกพังจนเปิดออก ไม่มีอะไรนอกจากโลหิตบนกำแพง

มีห้องลับเพียงจำนวนหยิบมือที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ เขาคิดว่าคนที่อยู่ข้างในน่าจะหาโอกาสหนีออกมาได้ทันเวลา

เมืองตกอยู่ในความเงียบท่ามกลางหมอก

กู่ฉิงซานถอนหายใจ

แมลงกลายเป็นพ่อบ้านหลิว สามารถสืบทอดความทรงจำกับนิสัยของอีกฝ่ายได้อย่างสมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังสามารถพูดได้อย่างเหมาะสมอีกด้วย

แค่นี้ก็มากเกินพอที่จะหลอกคนส่วนใหญ่ได้แล้ว

จิตเทพของกู่ฉิงซานกวาดอีกครั้งก่อนกลับมาที่หอคอยกระดูก

ใกล้หอคอยสูง หมอกมีความหนาแน่นมากที่สุดจนเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นความมืด

ไม่

นี่ไม่ใช่ความมืดบริสุทธิ์ หากมองใกล้ๆ จะพบว่าความมืดกำลังพุ่งออกมาเรื่อยๆ ราวกับคลื่น

กู่ฉิงซานพลันนึกถึงฉากที่เห็นตอนใช้พลังจิต

กระดูกขนาดใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามาจากที่ใด มันถูกห้อมล้อมด้วยความมืดไม่มีสิ้นสุด

ความมืดเหล่านั้นรวมตัวเป็นหมึกสีดำอย่างแน่นหนา

หรือว่า

แมลงพวกนั้นกำลังจะมา

หัวใจของกู่ฉิงซานพลันบีบรัด

อย่ามาล้อเล่นน่า แมลงตัวเดียวยังสามารถทำลายทั้งเมืองได้ อย่าว่าแต่กู่ฉิงซานไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย ขนาดจ้าวเฉียงยังไม่เคยเห็นมันมาก่อนด้วยซ้ำ

ถ้างั้นตัวตนหัวมนุษย์ร่างงูที่ปรากฏขึ้นจากสกิลเทพ “ไม่แตกหัก” ล่ะคืออะไร

ทำไมมันต้องเผชิญหน้ากับวันสิ้นโลกที่น่าสะพรึงขนาดนั้นด้วย

กู่ฉิงซานไม่มีเวลาคิด

ตอนนี้เขาต้องมองไปข้างหน้าก่อน

หากแมลงจำนวนไม่มีสิ้นสุดมา เกรงว่าถ้ำจะเข้าสู่การทำลายล้างของวันสิ้นโลก

“ฉานนู่” กู่ฉิงซานเรียก

ดาบยาวราวน้ำสารทปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขาก่อนกลายเป็นผู้หญิงทรงเสน่ห์

“นายท่าน อยากสู้งั้นหรือ” ฉานนู่ถาม

“เจ้ากลายเป็นหลี่ซาน อยู่ที่นี่เพื่อคอยคุ้มกัน ข้าจะไปดูสักหน่อย” กู่ฉิงซานตอบ

“ได้ นายท่านระวังด้วย”

หลังจากฉานนู่กล่าวจบ นางกลายเป็นหลี่ซานก่อนนั่งลงบนเก้าอี้

กู่ฉิงซานกลับมาเป็นรูปลักษณ์เดิม เขาหันหลังแล้วจากไป

เขาเพิ่งจะก้าวเท้าออกไป แต่ทันใดนั้นก็หยุดนิ่ง

“มีอะไรหรือ นายท่าน” ฉานนู่ถาม

“แมลงนั่นเจ้าเล่ห์เกินไป มันกำลังถ่วงเวลามาตั้งแต่ต้น ดูท่ามันอยากให้หอคอยกระดูกเสร็จสมบูรณ์เพื่อทำพิธีบางอย่าง” กู่ฉิงซานครุ่นคิด

เขาเงยหน้ามองรูบนหลังคา

ราตรีคล้อยต่ำ

มันเป็นช่วงกลางดึก

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนวางแผนอยู่ในใจ

เขาขยับร่างกายก่อนลงสู่พื้นในร่างแมวสีส้มตัวใหญ่

พลังเหนือธรรมชาติระดับขุนเขาเซียวหมีคือการกลายเป็นจักรพรรดิส้ม

“เหมียว!”

แมวสีส้มกางกรงเล็บออกก่อนพุ่งออกไปราวภูตผี มันพุ่งไปได้ครึ่งทางก่อนหายไป

เงาภูตผีแห่งราตรีมายา!

“เมื่อราตรีเคลื่อนลงมา ท่านสามารถหยิบยืมพลังจากของพิเศษได้ ใช้ได้เพียงคืนละครั้งเท่านั้น”

กู่ฉิงซานหยิบยืมพลังเหนือธรรมชาติของจี้น้ำเต้าหยกเหวยจุน “หยกไร้ข้อบกพร่อง” เพื่อทำให้ไม่มีตัวตนไหนสามารถตรวจจับได้

ท่ามกลางซากเมืองที่พังไปแล้ว มีหมอกปกคลุมจำนวนมาก

แมวตัวหนึ่งวิ่งอยู่ใต้ราตรีอย่างเงียบงันก่อนกระโดดขึ้นกำแพงสูงอย่างรวดเร็ว

มันย่อตัวบนกำแพงขณะมองออกไปไม่ไกลนัก

ทางนั้น จ้าวเฉียงและแมลงสีดำกำลังสู้กันอย่างดุเดือดไม่อาจรู้ผลแพ้ชนะได้

แมวสีส้มหันศีรษะอีกครั้งเพื่อมองไปอีกด้าน

ในหอคอยกระดูกสูงหลายร้อยเมตร พลังงานสีดำแผ่ออกมาอย่างต่อเนื่องก่อนกลายเป็นความมืด

แม้ความมืดจะอยู่ไกลแสนไกล แต่มันช่างดูใกล้เหลือเกิน

มันยิ่งมายิ่งเด่นชัด

เร็วเข้า!

แมวสีส้มกระดิกหางด้วยความเร็วที่ช้ามากก่อนตัดสินใจในทันที

เขาเห็นว่ามันหลอมรวมกับราตรีก่อนพุ่งไปยังที่ที่จ้าวเฉียงและแมลงสีดำกำลังสู้กันอยู่

มันเข้าใกล้ทั้งสองอย่างเงียบงันขณะรอโอกาสอยู่ในระยะทางที่เหมาะสม

พื้นที่ที่ทั้งสองฝ่ายกำลังสู้กันอยู่ไกลจากที่ที่มันอยู่ มันแค่ต้องรักษาระยะห่างเพื่อให้สามารถลงมือได้ทุกเมื่อ

ไม่ว่าจะจ้าวเฉียงหรือแมลงสีดำก็ไม่รู้ว่ามันมาถึงแล้ว

“บัดซบ เป็นแบบนี้ได้ยังไง…”

จ้าวเฉียงมองหอคอยกระดูกที่อยู่ใจกลางเมือง หัวใจของนางรู้สึกเย็นเยือก

กลายเป็นว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือหอคอย!

นางมีประสบการณ์เกี่ยวกับวันสิ้นโลกมามาก ทำให้เข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้

สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกจะไม่มีทางทำอะไรที่ไร้ความหมายอย่างแน่นอน!

หอคอยอาจจะอัญเชิญบางสิ่ง อาจจะเป็นแมลงสีดำเหมือนเดิมหรือไม่ก็อาจจะเป็นตัวตนระดับสูงกว่า

ถ้ำร้างทิศตะวันออกคือถิ่นทุรกันดารของหมื่นอสูร ทั้งรกร้างและแห้งแล้ง ไม่มียอดฝีมือที่แท้จริงอยู่ที่นี่

ดังนั้นต่อให้จะขอความช่วยเหลือก็ต้องใช้เวลาเพื่อติดต่อกับถ้ำอื่น

แต่แมลงสีดำตัวนี้เจ้าเล่ห์เกินไป มันเหมือนกับเข้าใจเจตนาจากการกระทำของนาง

มันไม่เปิดโอกาสให้นางใช้วิชาเพื่อขอความช่วยเหลือเลย!

ถ้างั้นก็ต้อง…

จ้าวเฉียงกัดฟัน กระตุ้นกรงเล็บกระดูกโลหิตด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อโจมตีหลายครั้งติด กดดันให้แมลงสีดำถอยไป

อาศัยโอกาสนี้ นางหันหลังแล้วพุ่งไปที่หอคอยกระดูก

แมวสีส้มหมอบอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมา

อ่อนหัด!

อ่อนหัดเกินไป แบบนี้ทำให้แมลงโกรธแน่ๆ !

แมวสีส้มเริ่มย่อตัวอีกครั้งก่อนหายไปจากจุดเดิมเพื่อขวางจ้าวเฉียงที่อยู่ไม่ไกลกันนักเอาไว้

มันรออยู่ที่นี่

ถึงแม้แมลงสีดำจะถอยไปแล้ว แต่เมื่อพบว่าจ้าวเฉียงหันหลังเพื่ออยากไปหอคอย มันจึงรีบส่งเสียงกรีดร้องสูงออกมาทันที

มันรู้เช่นกันว่าผู้หญิงตรงหน้ามองออกเรื่องที่โดนถ่วงเวลา

เช่นนั้นมันจะให้โอกาสนางไม่ได้!

ตัดสินจากความพยายามที่สู้กันมาหลายครั้ง มันสามารถสังหารอีกฝ่ายได้ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี แต่ต้องแลกด้วยบาดแผลสาหัสกลับมา

ชั้นแสงสีดำปรากฏขึ้นทั่วร่างแมลง เมื่อบิดร่างกาย มันมาขวางอยู่ข้างหน้าจ้าวเฉียง

แสงสีดำพลันเผาไหม้อย่างร้อนแรง

แมลงกำลังจะลงมือสังหารแล้ว!

แต่มันไม่รู้ว่าแมวสีส้มซ่อนอยู่ในราตรีมืดมิดอยู่ด้านหลังมัน

เพียงชั่วพริบตา ประกายดาบวูบไหวอย่างน่าตกตะลึง!

ดาบยาวแทงร่างของแมลงสีดำก่อนแยกออกเป็นสองส่วน ทันทีที่ซากศพแยกออก มันกลายเป็นความว่างเปล่าจนไม่เหลือตัวตนอีกต่อไป

กู่ฉิงซานถือดาบพิภพขณะยืนอยู่ในที่ที่แมลงเคยอยู่

เขากำลังรออยู่ที่นี่

จากนั้น หนึ่งดาบถูกปล่อยออกไป

ดาบพิภพ

การตัดสินใจของพิภพ

…………………………………….