1191 ลอบสังหาร!

ตอนที่ 1191 ลอบสังหาร!

พวกเขาสามคนมองไปทางที่แมวสีดำชี้

เขาเห็นว่าแมวสีดำกำลังสื่อถึงถนนอีกเส้นทาง ทหารจำนวนมากกำลังรักษาระเบียบเพื่อช่วยคนถอยออกจากวงเวียนเมือง

แถวยาวเต็มไปท้องถนน ผู้คนต่างเงียบปากขณะอพยพไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

ทว่า ยังไงเสีย ผู้คนมีจำนวนมากเกินไป ไม่ช้าพวกเขาก็ไม่มีที่ไป

นอกจากถนน ยอดฝีมือและผู้โหลดบัญญัติที่อยู่แนวหน้าพยายามสุดความสามารถเพื่อขัดขืนสัตว์ประหลาดเพื่อให้มีเวลามากพอในการอพยพไปรวมกับกองกำลังขนาดใหญ่

“ทางนั้นหรือ หรือให้ย้อนกลับไปจากทางนั้น” จางหยิงห่าวถาม

แมวสีดำพยักหน้าแล้วตอบว่า “เหมียว!”

เย่เฟยหลีขยับร่างกายก่อนพุ่งออกไป

“ถอยไป!”

เสียงก่นด่าหลายเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

เสียงเหล่านี้มาจากทหารที่รักษาระเบียบในการถอย

เย่เฟยหลีตกตะลึงก่อนถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมล่ะ”

ไม่ช้า ผู้หญิงสวมชุดนายพลก้าวออกมาขณะจ้องเขาอย่างจริงจัง “ยอดฝีมือต้องไปสู้ ที่นี่ล้วนเป็นของพลเรือน ทำไมเจ้าอยากหนีไปกับพลเรือนล่ะ”

เย่เฟยหลีโดยถากถางด้วยคำดูหมิ่น

ผู้ชายในชุดเครื่องแบบมองทั้งสามคนแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าอยากไปทางไหนน่ะ ทางนั้นมันพาไปกองทหารรักษาการณ์ชั่วคราวของกองทัพกลุ่ม พวกเราต้องฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ก่อน ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครสามารถถอยออกจากวงเวียนเมืองได้”

กู่ฉิงซานมองไปข้างหน้า

งูยักษ์ขดบนตึกระฟ้าขณะพ่นหมอกเย็นใส่ยอดฝีมือที่เข้ามาโจมตี

ลูกตาแนวตั้งหนึ่งคู่ของมันมองกลุ่มคนบนถนนเป็นครั้งคราวขณะเผยจิตสังหารโหดเหี้ยมออกมา

หากไม่มีใครจับตาดูไว้ เกรงว่ามันจะพุ่งไปที่ถนนเพื่อสังหารทุกคนทันที

“มีเหตุผล ดูท่าพวกเราต้องฆ่างูตัวนี้ก่อน” กู่ฉิงซานกล่าว

จางหยิงห่าวพ่นควันออกจากปากขณะถือสไนเปอร์ไรเฟิลเบาเอาไว้ เขาบรรจุกระสุนพิเศษเข้าแม็กกาซีนแล้วเริ่มปรับศูนย์เล็ง

ดาบยาวราวน้ำสารทปรากฏขึ้นข้างกู่ฉิงซานก่อนกระซิบว่า “นายท่าน ท่านมีพลังวิญญาณเทียบเท่ากับระดับก่อตั้งเท่านั้น ทำให้ไม่สามารถเหาะได้ ทำได้เพียงจับพวกข้าเพื่อออกไปต่อสู้เท่านั้น แต่ระวังตัวด้วย”

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ให้พวกเขาโจมตี ข้าจะป้องกัน อีกอย่าง ข้ายังมีคันธนูและลูกธนูอยู่”

“อีกอย่าง ยังมีข้าอยู่” เย่เฟยหลีกล่าว

เขาเผยสีหน้ารำลึกถึงความทรงจำก่อนกล่าวว่า “ตอนทุกคนมีพละกำลังเท่าเทียมกัน พลังทำลายล้างและฟื้นฟูในตัวข้าสามารถใช้ได้อย่างบ้าคลั่ง”

เขาหยิบหน้ากากตัวตลกออกมาก่อนสวมเข้าไป เขากลายเป็นแสงสีแดงแล้วพุ่งขึ้นท้องนภา

“เลือดหยดแรก” เสียงของจางหยิงห่าวดังขึ้น

ปัง!

เสียงคำรามหมองหม่นจากการยิงปืนดังขึ้น

แรงถีบกลับอันทรงพลังผลักจางหยิงห่าวให้ถอยสองก้าว ฝุ่นปลิวรอบตัวเขา

งูยักษ์กรีดร้อง

รูขนาดใหญ่ระเบิดขึ้นบนศีรษะของมัน โลหิตไหลออกมาจากรูนั่น

งูยักษ์ตกอยู่ในอาการบ้าคลั่งขณะพ่นหมอกเย็นเยือกไปทั่วท้องนภา ยอดฝีมือเหล่านั้นไม่กล้าเข้าใกล้สักพัก

กู่ฉิงซานมองงูยักษ์ จากนั้นมองจางหยิงห่าวแล้วถามว่า “สไนเปอร์ไรเฟิลเบาของเจ้างั้นหรือ”

จางหยิงห่าวยิ้มกว้างขณะลูบไหล่ จากนั้นตอบว่า “พละกำลังถูกลดทอนลงไป พลังที่แท้จริงของอาวุธชิ้นนี้ไม่สามารถสำแดงออกมาได้”

ตอนนี้ เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเย่เฟยหลีดังมาจากท้องนภา

“ฮ่า ๆๆ มีรูในศีรษะแล้วแท้ ๆ ยังกล้ามาทำตัวอวดดีอีก!”

ตัวตลก

ตัวตลกสังหาร

ขณะลอยอยู่ในอากาศ เขากำลังรอช่วงเวลานี้อยู่ตลอด

ตัวตลกพลันเร่งความเร็วจนกลายเป็นแสงสีแดงแล้วพุ่งตรงเข้าไปในรูขนาดใหญ่บนศีรษะของงูยักษ์

งูยักษ์แข็งทื่อสักพัก ทั่วร่างงูบีบรัดแน่นอย่างรุนแรง

เห็นได้ชัดว่ามันบาดเจ็บถึงขีดสุด

ตึกระฟ้าถูกฟันขาดก่อนกระแทกลงกับพื้นพร้อมซากศพ

โพล้ะ!

ศีรษะงูระเบิด ชั้นหมอกโลหิตทะลักออกมา

ตัวตลกเดินออกจากหมอกโลหิตก่อนคำนับอย่างสง่าให้กับจางหยิงห่าวแล้วกล่าวว่า “ข้าขอรับเลือดหยดแรกไปเลยแล้วกัน การได้ช่วยเจ้าแบบนี้ช่างวิเศษยิ่งนัก”

จางหยิงห่าวยักไหล่อย่างจนใจ

ผู้ชายที่อยู่ข้างพวกเขาสามคนมองร่างซากศพงูยักษ์ด้วยความสับสนจนอดที่จะไออย่างแรงไม่ได้แล้วกล่าวว่า “ปะ… ปรมาจารย์สามคน ยินดีที่ได้พบ ข้าคือพันตรีหลี่ต้าจุน”

“ในเมื่อท่านมีพละกำลังขนาดนี้ ข้าก็ไม่คิดจะปกปิดอีกต่อไป สัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกนับไม่ถ้วนรวมตัวอยู่นอกวงเวียนเมืองเพื่อเตรียมกวาดล้างทุกคนที่อยู่ในวงเวียนเมืองด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว”

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “คนที่อพยพไปทางนั้นสินะ”

“พวกเขาสามารถถอยไปกองทหารรักษาการณ์ชั่วคราวของกองทัพกลุ่มได้ แต่กองทัพกลุ่มถูกสัตว์ประหลาดล้อมเอาไว้รอบวงเวียนเมืองด้วยเช่นกัน” หลี่ต้าจุนกล่าว

โฮก

“อออา ใครฆ่าราชางู!”

ไม่ไกลกันนัก มีเสียงคำรามเสียดแทงหูดังขึ้น

หลี่ต้าจุนเปลี่ยนสีหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ พวกเราต้องถอยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ สองวานรมารปฐพีรู้สถานการณ์ที่นี่แล้ว มันกำลังรีบมาที่นี่!”

สิ้นคำพูดของเขา ยอดฝีมือเหล่านั้นต่างเข้ามารวมตัวเพื่อหนีไปข้างหลัง

“สองวานรมารปฐพีหรือ” กู่ฉิงซานถามด้วยความสงสัย

“ใช่ พวกมันคือภัยพิบัติประเภทพลังของห้าธาตุ ร่างพวกมันสามารถต้านทานกระสุนและวิชาทั้งหมดได้ เป็นการยากยิ่งที่จะฆ่ามันได้!” หลี่ต้าจุนกล่าว

เงาสีดำที่บดบังท้องนภาเคลื่อนลงมา

ตูม!!!

ปฐพีสั่นสะเทือน ขุนเขาสั่นสะท้าน

เขาเห็นวานรมารสูงยี่สิบเมตรตกลงมาตรงหน้าซากปรักหักพังของตึกระฟ้าขณะจ้องร่างของงูยักษ์

“ใครฆ่ามัน!” วานรมารตะโกน

ปัง

เสียงคำรามหมองหม่นอีกเสียงดังขึ้น

วานรมารก้าวถอยออกมาขณะมองจางหยิงห่าวทันที

มีรูโลหิตขนาดเท่ากำปั้นบนไหล่ของมัน

วานรมารเผยรอยยิ้มออกมาจนเห็นเขี้ยวคมปลาบก่อนกล่าวว่า “แค่นี้เองสินะ”

มันพลันก้มศีรษะลง

มันเห็นชายสวมหน้ากากตัวตลกใช้หินที่เปื้อนโลหิตงูมาวาดวงกลมบนหน้าอกมัน

“ลั้ลลั้ลลา ตรงนี้มีหัวใจกำลังเต้นอยู่สี่ดวง เจ้าหนูจางหยิงห่าว เจ้าต้องยิงสี่นัดรวด!”

ตัวตลกฮัมเพลงเบา ๆ ขณะกล่าวอย่างมีความสุข

จางหยิงห่าวยกสไนเปอร์ไรเฟิลยาวขึ้น

ใบหน้าของวานรมารเปลี่ยนไป

มันไล่ตัวตลกขณะตะโกนว่า “ข้าจะคุ้มกันให้ จากนั้นฆ่าพวกมันแล้วค่อยไป!”

เกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน

เขาเห็นวานรมารอีกตัวพลันปรากฏขึ้นด้านหลังวานรมารตัวแรก

ตูม

ทรายและหินกระจายไปทั่ว

วานรมารพลันพุ่งไปทางที่ใช้ถอยทัพ

มันก้าวเท้ายาวก่อนมาถึงถนนเส้นนั้นด้วยความเร็วเหลือเชื่อ

“ตายให้หมด!” วานรมารตะโกน

มันยกหมัดขนาดใหญ่ก่อนกระแทกลงไปด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

กลุ่มคนไม่มีเวลาหลบหนี ดังนั้นพวกเขาทำได้เพียงแผดเสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังออกมา

เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของหลี่ต้าจุนพลันซีดเผือด เข่าทรุดลงก่อนกล่าวว่า “มันจบแล้ว…”

เพียงชั่วพริบตา หมัดยักษ์กระแทกลงไป!

โลกเงียบสงัด

หนึ่งอึดใจ

สองอึดใจ

สามอึดใจ

ผู้คนประหลาดใจที่พบว่าตัวเองยังไม่ตาย

หลี่ต้าจุนเงยหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อมองกลุ่มคนด้วยความไม่อยากเชื่อ

เขาเห็นว่ากู่ฉิงซานยืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มคนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

คันธนูยาวถูกเหวี่ยงไปอยู่ด้านหลัง เขาถือเพียงดาบยาวเรียบง่ายไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างรับหมัดวานรมารเอาไว้

วานรมารทุ่มพละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อกดลงไปอย่างแรง

กู่ฉิงซานไม่ขยับ

ดาบยาวขวางหมัดเอาไว้อย่างมั่นคง ไม่ขยับไปไหน

พลังของ “แดนศักดิ์สิทธิ์” ระเบิดออกมาด้วยพลังหนึ่งพันเท่าเพื่อขัดขืนวานรมาร ทำให้มันไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

ด้านหลังกู่ฉิงซาน แมวสีดำเพิ่งพุ่งออกมาก่อนลงบนบ่าของผู้หญิงในชุดเครื่องแบบ

“…พบเป้าหมายแล้วสินะ” กู่ฉิงซานกระซิบ

ดาบพิภพพลิกไปข้างหน้า

ซู่ม

ประกายดาบเจิดจ้ากลายเป็นพายุหมุนก่อนกลืนกินวานรยักษ์เข้าไปจนสิ้น…

..............................