1021 ตื่นขึ้น
ตอนที่ 1021 ตื่นขึ้น
เทพแห่งความว่างเปล่าถูกลำแสงเจิดจ้าที่ยิงออกมาจากพี่ปืนใหญ่ระเบิดใส่โดยตรง
หลุมขนาดใหญ่ที่ถูกฟาดโดยคทาของราชาปิดลงในที่สุด
ทุกคนรออยู่หลายอึดใจ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เห็นได้ชัดว่าเทพแห่งความว่างเปล่าไม่สามารถทะลวงเขตอาคมเข้ามาด้วยตัวเองได้
ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ในที่สุดก็หนีรอด” เหล่าต้ากล่าวอย่างสงบ
ลอร่าลูบหน้าอกตัวเองแล้วกล่าวว่า “ถ้าเมื่อครู่มันเข้ามา พวกเราจะต้องตายอย่างแน่นอนใช่หรือไม่”
“แน่นอนสิ” เหล่าต้าตอบอย่างสง
“พวกเราล้วนวิตกกันหมด แต่ทำไมเจ้ายังดูสงบล่ะ ตอนนั้นเจ้ามีแผนรับมืออะไรหรือเปล่า” ลอร่าถาม
“ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าแผนรับมือหรอก ข้าแค่เคยชินกับการได้เห็นฉากอันยิ่งใหญ่ จึงไม่ได้รับผลกับเรื่องพวกนี้ได้ง่ายๆ” เหล่าต้าตอบอย่างสงบ
หลังจากพูดจบ เขาเดินนำไปทางน้ำพุ
เพราะแมวยื่นอุ้งเท้าชี้ไปยังน้ำพุงดงามกลางสวน
“ช่างเป็นคนที่ทรงพลังจริงๆ”
ลอร่ามองแผ่นหลังของเขาขณะกล่าวเสียงต่ำด้วยความนับถือ
จางหยิงห่าวพลางยกนิ้วชี้ไปที่แผ่นหลังของเหล่าต้า
เขาเห็นชุดของเหล่าต้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นแนบกับร่างกาย เผยให้เห็นรูปทรงมัดกล้ามแผ่นหลัง
เห็นได้ชัดว่านี่มันช่างน่าตกตะลึงนัก
ทุกคนพูดไม่ออก
กู่ฉิงซานกล่าวว่า “เอาล่ะ ไปดูทางนั้นกันดีกว่า”
ดังนั้นทุกคนจึงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันเพื่อดูน้ำพุอย่างละเอียด
น้ำกำลังไหลรินในน้ำพุที่ใสกระจ่าง
ทั่วสระน้ำพุมีขนาดราวสามสิบคนโอบ รูปปั้นนางเงือกที่ดูมีชีวิตชีวาตั้งอยู่ตรงกลาง
นางเงือกยิ้ม มือถือตรีศูลเอาไว้
น้ำพุพุ่งออกมาจากปลายตรีศูล
ราชาเดินมาที่นี่ หลับตาลงช้าๆ แล้วกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า “อา ข้ารู้จักที่นี่ ในจิตของข้า ที่นี่ถูกทิ้งไว้โดยเทพแห่งชีวิต…”
เสียงของเขาค่อยๆ เบาลง เห็นได้ชัดว่ากำลังคลายผนึกแห่งความทรงจำ
กู่ฉิงซานมองเขา จากนั้นมองเหล่าต้า “เจ้าสังเกตเห็นอะไรหรือเปล่า”
เหล่าต้ามองรูปปั้นนางเงือกก่อนส่ายหน้า “เวลาผ่านมานานเกินไป เป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินสถานการณ์ที่นี่ ต้องรอจนกว่าเขาจะคลายความทรงจำได้”
กู่ฉิงซานกล่าวอย่างมีอารมณ์ว่า “ใช่ ที่ที่พวกเราอยู่ตอนนี้กลายเป็นรังของเทพแห่งความว่างเปล่าไปแล้ว ใครจะรู้ล่ะว่าที่นี่เป็นยังไง”
ทุกคนรออยู่กับที่เงียบๆ
ตอนนี้ เสียงลุ่มลึกดังขึ้นบนไหล่ของจางหยิงห่าว
“วางข้าลงบนพื้น”
“ได้เลย พี่ปืนใหญ่”
จางหยิงห่าววางปากกระบอกปืนที่อยู่บนไหล่ลงบนพื้น
พี่ปืนใหญ่กล่าวว่า “เจ้าเป็นเด็กดี มีนิสัยชอบฆ่าคนชั่ว ดังนั้นข้าจึงให้โอกาสเจ้า ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ชื่อเสียงของข้าเสื่อมเสียแน่นอน”
“อ้า” จางหยิงห่าวพยักหน้า
พี่ปืนใหญ่กล่าวต่อว่า “ตามกฎที่ข้าตั้งเอาไว้ ทำให้สามารถช่วยได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น จากนั้นข้าก็จะไป ตอนนี้ เจ้าเอาปืนพกออกมาก่อน ข้าจะอธิบายบางสิ่งให้ฟัง”
จางหยิงห่าวหยิบปืนพกจู่โจมออกมา
“พี่ปืนใหญ่แสนดี” ปืนพกจู่โจมกล่าวด้วยความเคารพ
เสียงลุ่มลึกของพี่ปืนใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าได้ยินเสียงเจ้าแล้ว เจ้าเคยเป็นปืนพกจู่โจม พรสวรรค์ของเจ้าเหนือกว่าอาวุธมากมาย เดิมเจ้ามีอนาคตสดใส แต่น่าเสียดาย เจ้าไม่รู้วิธีที่จะฟูมฟักมัน หลังจากที่เอาแต่กินดื่มอย่างสนุกสนาน ในที่สุดก็ทำให้เผชิญกับความยากลำบาก แม้กระทั่งร่างของข้าก็ไม่รอดจากความล้มเหลว”
“…บทเรียนจากพี่ปืนใหญ่คือสิ่งที่ทำให้ข้าละอายใจเสมอ”
“อืม ช่วงนี้ข้าสังเกตเจ้ามาตลอด เจ้ากำลังควบคุมความสามารถตัวเองอย่างต่อเนื่อง มันคือการเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริง ดังนั้นก่อนข้าจะไป ข้าจึงอยากช่วยเจ้า”
‘คลิก!’
สิ้นเสียงคมชัด ปากกระบอกปืนใหญ่ติดบ่าพังทลายจนสิ้น ชิ้นส่วนแตกกระจายไปทั่วพื้น
เสียงของพี่ปืนใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง “ชิ้นส่วนเหล่านี้ขอมอบให้กับเจ้า คิดหาทางใหม่ด้วยตัวเอง”
ปืนพกจู่โจมตกตะลึงก่อนกล่าวว่า “ขอบคุณพี่ปืนใหญ่ที่มอบโอกาสให้ข้า ข้าจะทุ่มเทอย่างสุดกำลัง”
“ปืนพกจู่โจมเอ๋ย อย่าตะโกนเสียงดังตอนจู่โจมอีกในอนาคต เจ้ารู้หรือเปล่าว่ามันน่าอาย”
“อา ขอรับ พี่ปืนใหญ่”
“ดีมาก ข้าจะกลับไปที่ที่เจ้าของอยู่ เมื่อไม่นานมานี้ มีคนหนุ่มสาวบางกลุ่มที่ไม่รู้จักฟ้าสูงดินต่ำกล้ามากระตุกหนวดเสือทันทีที่ปรากฏตัว ข้าต้องกลับไปช่วย”
“พี่ปืนใหญ่ ข้าอยากร่วมสู้กับท่านในอนาคต”
“เหอะ…”
พี่ปืนใหญ่หัวเราะ ไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด
“หายไปแล้ว” จางหยิงห่าวเตือน
“อืม รู้แล้ว”
ปืนพกจู่โจมทะยานออกจากมือของจางหยิงห่าวก่อนมาอยู่ตรงกลางชิ้นส่วนบนพื้น
“ตอนแรกข้าคิดว่าตัวเองเป็นอาวุธยุคใหม่เพื่อต่อสู้กับผู้มาใหม่ทางฝั่งเทคโนโลยี แต่สุดท้ายดันมามีจุดจบแบบนี้”
“ข้าจะฆ่าเจ้านั่น ข้าจะใช้เลือดของมันมาล้างอายให้กับตัวเอง!”
ปืนพกจู่โจมตะโกน สลายกลายเป็นชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนก่อนแตกสลายจนสิ้น
ฉากแปลกประหลาดปรากฏขึ้น
ชิ้นส่วนเหล่านั้นที่เป็นของปืนพกจู่โจมผสานเข้ากับชิ้นส่วนพี่ปืนใหญ่ พวกมันยังคงส่งเสียง ‘ตึงๆ แกร้กๆ’
ชิ้นส่วนราวกับมีชีวิตขณะประกอบเข้าด้วยกันอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อประกอบเข้าด้วยกันสำเร็จ พวกมันก็แยกออกจากกันอย่างรวดเร็วราวกับตัดสินใจไม่ได้เล็กน้อย
จางหยิงห่าวมองฉากนี้เงียบๆ ก่อนพลันกล่าวขึ้นว่า “ถ้าเจ้าอยากฆ่าใครบางคนเพื่อล้างแค้นก็ต้องทุ่มเทอย่างสุดกำลัง”
ทุกชิ้นส่วนนิ่งไป
‘คลิก! คลิก!’
เสียงกระแทกของชิ้นส่วนต่างๆ ดังซ้อนทับกัน
พวกมันคล้ายกับพบหนทางก่อนรวมตัวเข้าด้วยกันด้วยวิธีอันน่าทึ่งอย่างรวดเร็ว ดูแน่วแน่เด็ดขาดนัก
ไม่มีสถานการณ์ที่ชิ้นส่วนแยกออกหลังจากประกอบเข้าด้วยกันอีกต่อไป
ภายในไม่กี่อึดใจ ชิ้นส่วนทั้งหมดหายไปจากพื้น
กลับกัน มันกลายเป็นปืนยาว
นี่คือปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่มีขนสีดำมันเป็นวาว ถึงแม้จะดูหยาบกร้านและบอบบาง แต่ทั่วร่างแผ่จิตอันเย็นเยือกและเคร่งขรึมออกมา
ปืนไรเฟิลซุ่มยิงลอยกลับมาที่มือจางหยิงห่าวก่อนกล่าวเสียงต่ำว่า “ข้าเพิ่งประกอบเสร็จ ต้องพักผ่อนเสียหน่อย”
หลังจากพูดจบก็ไม่มีเสียงใดๆ
จางหยิงห่าววางปืนไรเฟิลซุ่มยิง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นยินดี
“ยินดีด้วย ปืนนี้แข็งแกร่งขึ้นแล้ว” ลอร่ากล่าว
กู่ฉิงซานและเหล่าต้าพยักหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา
ตอนนี้ ราชาพลันลืมตาขึ้น
“อา… ข้ารู้แล้วว่านี่คือร่างชีวิตทั่วไปที่ถูกเตรียมไว้โดยเทพแห่งชีวิตจกาอาณาจักรเทพ นางจะช่วยข้ากำจัดศัตรูทั้งมวล!” ราชากล่าวอย่างตื่นเต้น
เขาเริ่มเดินรอบน้ำพุขณะร่ายคาถา
ราชาเดินวนรอบน้ำพุไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปช้าๆ
เมื่อราชาเดินรอบน้ำพุครบสิบรอบ เขากลับมารวมกลุ่มอีกครั้งแล้วกล่าวกับนางเงือกในน้ำพุเสียงดังว่า
“จงตื่นขึ้น ข้ารับใช้ของเทพแห่งชีวิต แม่นางห้วนเฉา ข้าต้องการให้เจ้าจัดการศัตรูของเทพร่วมกันกับข้า!”
หลังจากกล่าวเช่นนั้น ราชาเฉือนนิ้วแล้วหยดโลหิตในน้ำพุ
“ข้าคือผู้สืบทอดของเทพแห่งชีวิต ในฐานะลูกหลานของเทพ เจ้าต้องมาหาข้า” ราชาท่องคาถาเสียงต่ำ
ทุกคนฟังจนอดมองหน้ากันไม่ได้
กลายเป็นว่าตระกูลราชวงศ์ในเมืองเรเควี่ยมคือลูกหลานของเทพแห่งชีวิต
ถ้าคิดแบบนี้
ตอนโลกถูกทำลาย เทพแห่งชีวิตไม่ได้หลบหนีเพียงลำพัง แต่ยังพาทั้งอาณาจักรเทพไปด้วย ซึ่งมันสมเหตุสมผล
เจ็ดเทพก็เช่นเดียวกัน เพื่อช่วยลูกหลานสร้างสถานที่ที่ปลอดภัย พวกเขาต้องสู้กับสัตว์ประหลาดในวังวนความว่างเปล่า
ทุกคนครุ่นคิด จากนั้นเห็นรูปปั้นนางเงือกในน้ำพุเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมาเล็กน้อย
หินสีขาวจางหายไปจากรูปปั้นอย่างรวดเร็ว รูปปั้นค่อยๆ ขยับ
กู่ฉิงซานสัมผัสได้เล็กน้อยก่อนปล่อยจิตเทพไปยังดวงตาของนางเงือก
เขาเห็นดวงตาของนางเงือกกำลังจ้องมองทุกคน
………………………