1014 คนตาย

ตอนที่ 1014 คนตาย

ราชามองอสนีบาตบนดาบ ใบหน้าเปลี่ยนไป

พลังของดาบเล่มนี้ไม่แก่กล้านัก แต่มันทำให้เขารู้สึกถึงความอันตรายเป็นอย่างยิ่ง

ราชาพลันอ้าปากแล้วพ่นลมหายใจสีดำใส่ดาบ

เห็นได้ชัดว่าเป็นกู่ฉิงซานที่ลงมือก่อน แต่การโจมตีของราชากลับไวกว่าเขา

นี่คือการกำราบของพละกำลัง

เพียงชั่วพริบตา ดาบยาวของกู่ฉิงซานยังคงฟาดลงไปอย่างไม่ลังเล

เหล่าต้ารักษาระยะห่างอย่างเหมาะสมเพื่อร่ายคาถาก่อนตะโกนว่า “การคุ้มครองของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!”

เสียงสั่นไหวออกมาจากหนังสือในมือของเขา

เบื้องหน้ากู่ฉิงซาน สัตว์ประหลาดหลายเขาไร้นามถูกเหล่าต้าอัญเชิญมา

สัตว์ประหลาดอ้าปากแล้วกลืนกินพลังงานสีดำเข้าไป

สัตว์ประหลาดแผดเสียงกรีดร้องก่อนหายไปทันที

ด้วยความช่วยเหลือของสัตว์ประหลาดที่ถูกอัญเชิญโดยเหล่าต้า กู่ฉิงซานไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องหลบ

เขาเพียงต้องลงมือ

และไปต่อ

เพื่อฟาดฟัน!

พลังอสนีบาต สะเทือนฝัน!

ราชาถูกดาบเล่มนี้ฟาดฟันจนขยับไม่ได้ทันที

กู่ฉิงซานกวัดแกว่งดาบที่สองก่อนฟันใส่มือและเท้าของอีกฝ่าย

ตอนนี้ เหล่าต้าพลันตะโกนขึ้นมาว่า “ถอย!”

กู่ฉิงซานวูบไหวก่อนหายไป

วินาทีต่อมา ราชาอีกคนพลันปรากฏขึ้นในความว่างเปล่า มือเอื้อมออกไปยังตำแหน่งที่กู่ฉิงซานเคยอยู่

รอยแยกมิติสีดำปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา เปลี่ยนรอบข้างให้เป็นความว่างเปล่า

หากกู่ฉิงซานโดนท่านี้เข้าไป เกรงว่าร่างคงแหลกเป็นชิ้นๆ โดยไม่ต้องสืบอย่างแน่นอน

โชคยังดี กู่ฉิงซานหลบทัน

ราชาคนที่สองไม่ไล่ตามเขา แต่ลงไปหลอมรวมกับราชาคนแรก

มือและเท้าของราชาฟื้นคืนเหมือนเก่า

กู่ฉิงซานมองฉากนี้ ถึงแม้จะประหลาดใจ แต่เขาไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า

เขาปรากฏตัวข้างจางหยิงห่าวก่อนกวัดแกว่งดาบเพื่อฟันประตูต่างมิติปิดตายที่จองจำพวกจางหยิงห่าวเอาไว้

ลอร่าหายไปทันที

เย่เฟยหลีและจางหยิงห่าวออกมาจากความว่างเปล่าก่อนหายไป

ตรงข้ามคนกลุ่มนั้น ราชามองพวกเขาด้วยความสนใจ

“ถึงแม้พละกำลังจะไม่แข็งแกร่ง แต่เจ้าก็มีความสามารถพิเศษที่ดีทีเดียว”

ราชายิ้มก่อนจงใจถอนหายใจออกมา “แต่น่าเสียดาย ดาบแรกเมื่อครู่เป็นโอกาสเดียวที่เจ้ามี ทำไมถึงไม่ฆ่าข้าไปเสียเลยล่ะ”

“ข้าเดาว่าเจ้าน่าจะเข้าใจกฎเกณฑ์แห่งความตายในโลกใบนี้สินะ หมายความว่า ทันทีที่มีใครตาย สัตว์ประหลาดจะสังเกตเห็นทันที ตอนที่มันโกรธ มันจะทำลายทุกสิ่งจนสิ้นใช่ไหมล่ะ”

เหล่าต้าตอบว่า “ไม่เพียงแค่นั้น ข้าเพิ่งเห็นเจ้าใช้ทักษะวิเศษ: วิญญาณทดแทน สิ่งที่เรียกว่าวิญญาณทดแทนคือการให้วิญญาณคนอื่นอาศัยอยู่ร่วมกับเจ้าด้วยเงื่อนไขโหดร้ายบางอย่าง แบบนี้ ตอนที่เจ้ากำลังจะถูกฆ่า วิญญาณจะตายเพื่อเจ้า แต่เจ้าจะยังปลอดภัยดี”

จิตของกู่ฉิงซานขยับ

ราชาพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “ถูกต้อง ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคุยกับสหาย แต่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

“ทำไมล่ะ” เหล่าต้าถาม

“เพราะข้ารวบรวมวิญญาณผู้คนให้มาอาศัยอยู่ร่วมกับข้ามากมาย ตอนนี้ ข้ามีชีวิตทั้งสิ้นเก้าร้อยเก้าสิบเก้าชีวิต”

ราชามองชายทั้งสองเพื่ออยากเห็นสีหน้าสิ้นหวัง

แต่เขาต้องผิดหวัง

ทั้งสองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามไร้สีหน้า

ราชากล่าวต่อว่า “ฟังนะ เจ้าไม่แม้แต่จะกล้าฆ่าข้าหรือไม่ก็ฆ่าข้าไม่ได้ แต่ถ้าข้าอยากฆ่าเจ้า ข้าสามารถทำได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดให้มากความ”

“มันช่างน่าทึ่งจริงๆ” กู่ฉิงซานชื่นชม

ราชาประสานมือแล้วกล่าวว่า “เหตุผลที่ทำไมข้าไม่พยายามสุดกำลังเพราะไม่อยากลงมือจนดึงดูดความสนใจจากคนพวกนั้นมากจนเกินไป”

“ถ้าเจ้าระวังขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีความคิดอยู่ในใจแล้วล่ะสิ” กู่ฉิงซานกล่าว

“แน่นอน ข้าต้องการให้คนอย่างพวกเจ้ามารับใช้ข้า”

ราชากล่าวต่อว่า “จำให้ดี ตอบข้าเมื่อเจ้าคิดดีแล้ว ไม่อย่างนั้นครั้งต่อไปที่ข้าลงมือ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทันที จากนั้นก็จะส่งวิญญาณของพวกเจ้าไปให้สัตว์ประหลาดกิน”

กู่ฉิงซานและเหล่าต้ามองหน้ากัน

กู่ฉิงซานรับดาบก่อนไอเล็กน้อย “เจ้าคือราชา มีผู้คนนับไม่ถ้วนคอยรับใช้ ทำไมถึงต้องมาร่วมมือกับพวกข้าด้วยล่ะ”

ราชาตอบว่า “บอกไปก็ไม่เสียหาย เพราะคนที่เกิดในโลกนี้มีตราประทับเทพแห่งชีวิตอยู่ในวิญญาณ แต่ตระกูลราชวงศ์ไม่มีตราประทับวิญญาณเพราะสถานะพิเศษของพวกเขา”

“ตราประทับวิญญาณของเทพแห่งชีวิตหรือ”

“ใช่ ตอนเทพแห่งชีวิตยังอยู่ นี่คือวิธีปกป้องสิ่งมีชีวิต”

“แต่ตอนนี้เทพแห่งชีวิตล่วงลับไปแล้ว สัตว์ประหลาดนั่นเคยต่อสู้กับเทพแห่งชีวิตมานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้อ่อนไหวกับตราประทับของเทพแห่งชีวิตมากจนถึงขั้นมีวิธีสัมผัสตราประทับ”

“แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับพวกข้า” กู่ฉิงซานถาม

ราชาลดเสียงต่ำแล้วรีบตอบว่า “เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ มีเพียงพวกเจ้าที่สามารถหลบการสอดแนมของพวกมันได้ ทั่วทั้งโลกใบนี้มีเพียงพวกเจ้าที่สามารถทำเรื่องนี้ได้! ข้าต้องการคนอย่างพวกเจ้ามาทำเรื่องนี้”

กู่ฉิงซานพยักหน้า

เป็นแบบนี้เอง

เขากล่าวช้าๆ ว่า “ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าส่งเชี่ยนหยามาพบพวกข้าก่อนหน้านี้”

ประโยคนี้ค่อนข้างคลุมเครือ

ทว่า เชี่ยนหยาตอบสนอง ทั่วร่างของนางสั่นไหว

ราชาเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา ปากเม้มแน่นก่อนสบกับตาของกู่ฉิงซาน

“เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่” ราชาถาม

กู่ฉิงซานกล่าวต่อว่า “ในตอนนั้น สัตว์ประหลาดและสี่เทพหาทางบรรยายว่าเหล่าต้าคือคนทรยศชั่วช้า อีกด้าน พวกเขาหาทางฆ่าพวกข้าเพื่อปกปิดหลักฐาน”

“นั่นคือตอนที่พวกเขาวิตกยิ่ง”

“ดังนั้นทันทีที่เชี่ยนหยาปรากฏตัว สัตว์ประหลาดจึงไม่สนว่านางไปอยู่ในอุโมงค์ลับเพราะอะไรก่อนส่งใครบางคนไปฆ่านางทันที”

“และในกระบวนการช่วยเหลือพวกข้า เจ้าถึงขั้นเสียสละลูกน้องของตัวเอง นี่มันทำให้พวกข้ารู้สึกผิดจนเผลอคิดไปว่าเจ้าเป็นสหายคนหนึ่ง”

“เจ้าคงคิดว่าพวกข้าจะปล่อยผ่านร่างของเชี่ยนหยาแล้วเข้าประตูที่อยู่ด้านหลังอุโมงค์ลับทันที”

“ข้าเดาว่าน่าจะมีค่ายกลเคลื่อนย้ายพริบตาแบบใช้ครั้งเดียวอยู่หลังประตูนั่น พวกข้าจะถูกเคลื่อนย้ายพริบตาไปยังสถานที่ที่กำหนดเพื่อพบกับเจ้า”

“เจ้าจะแสดงความเสียใจต่อการเสียสละของเชี่ยนหยาจนทำให้พวกข้ารู้สึกผิด จากนั้นก็กลายเป็นกำลังให้กับเจ้าเพื่อช่วยทำบางสิ่งให้สำเร็จเพื่อเป็นการไถ่โทษ”

กู่ฉิงซานถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เชี่ยนหยาผู้น่าสงสาร ทั้งที่นางมีสกิลเคลื่อนย้ายพริบตาที่สามารถใช้งานได้อย่างสะดวกแท้ๆ แต่นางไม่รู้เลยว่าจุดประสงค์เดียวคือแสดงให้พวกข้าเห็นว่าเจ้าคิดที่จะฆ่านางอย่างยากลำบากแค่ไหนเพื่ออยากให้พวกข้าช่วย”

เกิดความเงียบรอบข้าง

วิญญาณของเชี่ยนหยาป้องปาก น้ำตาไหลรินอย่างแผ่วเบา

ราชามองกู่ฉิงซานด้วยท่าทีแปลกประหลาดราวกับกำลังมองตัวเขาเอง

ความจริง ทุกสิ่งเป็นไปตามที่ราชาคำนวณจนกระทั่งพวกกู่ฉิงซานเห็นร่างของเชี่ยนหยาในเส้นทางลับ

การตัดสินและการเลือกของกู่ฉิงซานเกินกว่าที่ราชาจะคาดคิดได้

ในตอนนั้นเอง ทุกสิ่งได้เปลี่ยนไป

ราชาครุ่นคิดสักพักก่อนกล่าวว่า

“ขอโทษที เจ้าชื่ออะไร”

“กู่ฉิงซาน”

ราชาเผยความสนใจเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าชอบคนแบบเจ้า”

“ขอโทษด้วย ข้าไม่ชอบเจ้าน่ะ” กู่ฉิงซานกล่าว

ราชาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจแล้วกล่าวว่า “พละกำลังของเจ้าแย่เกินไป แต่ความสามารถพิเศษของเจ้าถือว่าเข้าขั้น ประกอบกับสมองที่เจ้ามีด้วยแล้ว ในที่สุดข้าก็รู้สึกว่าได้รับบางสิ่งมา”

“เจ้าอยากให้พวกข้าทำอะไร” กู่ฉิงซานถามอย่างสงสัย

“สถานที่ที่เทพแห่งชีวิตหลงเหลือเอาไว้ไม่สามารถเข้าไปคนเดียวได้ แต่ถ้าข้าพาคนอื่นเข้าไปที่นั่น สัญลักษณ์บนตัวคนอื่นจะถูกสัตว์ประหลาดสัมผัสได้”

ราชาพลันนิ่งไป

เขาหยิบคัมภีร์ออกมาจากแขนเสื้อแล้วกล่าวว่า “เริ่มจากเจ้าลงนามสัญญานี้ว่าจะจงรักภักดีต่อข้าก่อน จากนั้นพวกเราจะคุยเรื่องอื่นในอนาคต”

“แต่พวกข้าไม่อยากจงรักภักดีต่อเจ้า” เหล่าต้ากล่าว

ราชาหัวเราะ

“อย่ามากดดันให้ข้าลงมือด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี” น้ำเสียงของเขาช้าลง “ข้าสัญญาเลยว่าก่อนพวกเจ้าตาย ข้าจะขอร้องสัตว์ประหลาดนั่นให้รอข้าทรมานพวกเจ้าจนหนำใจก่อนแล้วค่อยกินวิญญาณ”

“ถ้าพวกเจ้าเป็นพวกโง่ที่ไม่กลัวตายนักก็เตรียมตายได้เลย”

“ถ้าเจ้ายังรู้อะไรควรไม่ควร เช่นนั้นก็ยอมรับสัญญาผู้พิทักษ์นี้ ข้าสัญญาว่าจะดูแลพวกเจ้าเป็นอย่างดีในอนาคต เหมือนกับคนของข้าทุกคน”

กู่ฉิงซานไอแห้งแล้วถามว่า “ดูแลเป็นอย่างดีของเจ้านี่มันหมายความว่าอย่างไร เหมือนกับเชี่ยนหยาหรือ”

ใบหน้าของราชามืดมนช้าๆ

“บอกในสิ่งที่เจ้าเลือกมา” เขาคำรามเสียงต่ำ

กู่ฉิงซานมองเหล่าต้า

“เจ้ากลัวหรือ” เขาถาม

“ข้ากลัว” เหล่าต้าตอบ

“พวกข้าก็ด้วย”

“อืม ยอมจำนนเถอะ”

กู่ฉิงซานมองราชาอีกครั้งก่อนถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง “พวกข้าตัดสินใจที่จะยอมจำนน”

มุมปากของราชายกขึ้น เป็นรอยยิ้มกึ่งเหยียดหยันกึ่งมีชัย

แต่สองคนที่อยู่ตรงข้ามกลับหายไปในฉับพลัน

ราชาสัมผัสรอบข้าง

แต่ไม่พบอะไร

“ใช้วิธีนี้หรือ”

เขายกมือขึ้นพลางยิ้มกว้าง

แต่ก่อนจะทันได้ร่ายคาถา น้ำเสียงรุนแรงดังขึ้น

‘ฟิ้ว’

เพียงพริบตา กระสุนนัดหนึ่งพลันปรากฏตรงกลางหว่างคิ้วของราชาก่อนพุ่งเข้าใส่โดยตรง

คาถาถูกขัด

โลหิตสาดกระเซ็น

ราชาล้มลง

แต่ราชาอีกคนยืนขึ้นแล้วกล่าวว่า

“ทำอะไรโง่ๆ ต่อให้ฆ่าข้าไป สัตว์ประหลาดก็จะมาทันทีเพราะกฎเกณฑ์แห่งความตาย”

“เทพไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน”

“ยิ่งกว่านั้น ข้ามีวิญญาณทดแทนมากกว่าเก้าร้อยดวง ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเจ้าก็ฆ่าข้าไม่ได้หรอก”

ร่างของเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้บ้านทั้งหลังแทบพังทลาย

ไม่ว่าจะซ่อนอยู่ที่ไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังมหาศาลนี้ มีแต่จะถูกบดขยี้เท่านั้น

ราชากระซิบ

“ดูท่าข้าจะจำกัดพละกำลังมากเกินไปหน่อยจนเผลอให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับพวกเจ้าไปสินะ”

“เอาเถอะ ตอนนี้พวกเจ้าต้องรับโทสะของข้า”

ทันใดนั้นใครบางคนตบบ่าเขา

ราชาเพียงรู้สึกสั่นไปทั้งตัว เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้ ไม่สามารถพูดอะไรได้

ในความว่างเปล่า ตะขอยาวคมปลาบสัมผัสร่างของเขา จากนั้นออกแรงดึงอย่างหนักหน่วง

ร่างมายาหลายร้อยร่างถูกฉีกออกมา

ในเวลาเดียวกัน ราชาพลันรู้สึกเสียวซ่านอยู่ในอก

เขามองลงไป

เขาเห็นคทายาวทะลวงผ่านร่าง

โดยไม่ทราบสาเหตุ เขารู้สึกว่าวิญญาณทั้งหมดกำลังสั่นไหว

นี่มันคทาบ้าอะไรกัน!

กู่ฉิงซานปรากฏขึ้นอย่างเงียบงัน

เขาจับหัวกะโหลกบนคทาแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ถ้าเป็นเรื่องความตาย ข้าก็มีบางอย่างจะพูดเหมือนกัน”

……………………………