[ปิดฉากสงคราม] - 2

รอธฟิลด์กระทืบเหยียบแมงมุมตัวที่อยู่ใต้เท้าของตนเองจนบี้แบน จากนั้นมันระเบิดออกเป็นสายฟ้าขนาดเล็กแล่นไปตามพื้นเชื่อมถึงแมงมุมตัวอื่นทั้งหมด ทุกตัวระเบิดออกพร้อมกัน

เปรี้ยง! ตืด! ตื~ด! เปรี้ยง!

ทุกคนในระยะ 10 เมตรรอบตัวรอธฟิลด์ ต่างถูกโครงข่ายใยแมงมุมสายฟ้าช๊อตกันถ้วนหน้า

"รอธฟิลด์… กะ แก… คิดว่าจะหนีรอดรึไง?!" ไนท์ฮอว์กพยายามตะโกนทั้งๆ ที่ถูกช๊อตตัวสั่นงั่กๆ อยู่

"ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่า!!" รอธฟิลด์ลอยตัวขึ้นกลางอากาศ "ไม่ต้องห่วงหรอกเว้ยไนท์ฮอว์ก ข้าไม่ได้คิดจะหนี เพราะไอเท็มนี้หยุดพวกแกได้เพียง 5 วินาที หนียังไงก็ไม่พ้นหรอก ข้าแค่อยากมีเวลาเล็กน้อยเพื่อปลดปล่อย 'ไพ่เด็ดใบสุดท้าย' เท่านั้นเอง"

รอธฟิลด์อ้าสองแขนออกกว้างตะโกนว่า

"กิลด์มาสเตอร์คอมมานด์ เปิดใช้งาน [คำสั่งคุณสมบัติพิเศษ โค้ด:666] เป้าหมายคือลานต่อสู้กิลด์ไฮเอนด์!!"

"คำสั่งนี้จำเป็นต้องใช้งบประมาณกิลด์ 100% จากที่เหลือทั้งหมดในการเปิดใช้งาน [ระดับพลังทำลายขั้นแรก] ขอคำสั่งยืนยันด้วยค่ะ"

หมดเวลาสายฟ้าช๊อต 5 วินาที ไนท์ฮอว์กกระโดดพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วสุดชีวิตเท่าที่ตัวเองจะทำได้ เขาคว้าตัวรอธฟิลด์เอาไว้และจับดึงลงมาฟาดกับพื้นเต็มแรง แต่กระนั้นก็ไม่สามารถหยุดปากของ

รอธฟิลด์ได้ทัน…..

"ข้าขอยืนยัน!! ลงมือเดี๋ยวนี้!!"

วู้ม-------ม!!

"คำสั่งคุณสมบัติพิเศษ โค้ด:666 [มหาเวทโบราณ อุกกาบาตยักษ์ล้างเผ่าพันธุ์] พลังทำลายขั้นแรก เปิดใช้งานแล้วค่ะ!"

"แก-! ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!" ไนท์ฮอว์กเอามีดสปาต้าออกมาจ่อที่คอหอยของรอธฟิลด์ "มหาเวทโบราณนี้มันอะไรกัน?! สั่งหยุดมันเดี๋ยวนี้!!"

"กะแล้วว่าแกต้องไม่รู้ นี่คือคอมมานด์ลับสุดยอดที่มีแต่กิลด์มาสเตอร์เท่านั้นที่สามารถเข้าถึงได้ และเมื่อสั่งเปิดใช้งานไปแล้ว ไม่มีทางยกเลิกได้ว้อย ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่า สะใจจริงๆ! นี่ต่างหากคือไพ่เด็ดใบสุดท้ายของข้า ซึ่งจริงๆ ข้าไม่อยากใช้หรอก แต่แกเป็นคนที่บีบให้ข้าต้องใช้เอง อีกไม่ถึง 10 นาทีจะมีอุกกาบาตขนาดยักษ์ตกตูมลงมาตรงนี้ยังไงล่ะวะ!! รัศมีทำลายล้างขั้นแรกเบาะๆ คือ 5 กิโลเมตร หนึ่งในสี่ของเมืองนี้จะพังพินาศย่อยยับแบบไม่เหลือซาก ดาเมจของมันคงไม่ต้องให้บอกนะ ทันทีที่มันตกถึงพื้นรับรองทุกคนหายวับในพริบตาแน่นอน!! ฮ้า!ฮ่าฮ่าฮ่า-!!"

"...."

ทันทีที่ฝูงชนรอบๆ ได้ยินสิ่งที่รอธฟิลด์พูด ทุกคนพร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นฟ้า และสิ่งที่ทุกคนเห็นคือบนท้องฟ้าสูงลิบมีวงเวทหลายสิบชั้นซ้อนกันเกิดขึ้นอย่างรัวๆ และสิ่งที่กำลังเคลื่อนตัวออกมานั่นก็คือ 'หินอุกกาบาตยักษ์' ที่กำลังลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงสีแดงเข้ม มันส่องแสงสว่างไสวขนาดมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลยทีเดียว

"ทุกคนที่อยู่ที่นี่ รีบอพยพออกจากเมืองเดี๋ยวนี้!! หนีไปให้ไกลเกินกว่า 5 กิโลเมตร!!" หัวหน้าอัศวินบาร์เทลตะโกนเสียงดังลั่น จากนั้นเขาหยิบไอเท็ม [โทรโข่งเตือนภัย] ออกมา และเริ่มป่าวประกาศใหม่อีกครั้ง คราวนี้เสียงของเขาดังขึ้นจากลำโพงที่อยู่ตามเสาไฟมุมถนน เป็นเสียงก้องกังวานไปทั่วเมือง

"ฉุกเฉิน! ฉุกเฉิน! เตือนภัยเหตุวิกฤตระดับ [มังกร] กำลังจะมีอุกกาบาตยักษ์ตกลงมา ผู้ที่อยู่ภายในพื้นที่ตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองทั้งหมด รีบอพยพโดยด่วน!!"

เมื่อเสียงของหัวหน้าบาร์เทลที่ประกาศสิ้นสุด ฝูงชนก็ต่างแตกตื่นทันที ความโกลาหลเกิดขึ้นในพริบตา ทุกคนต่างวิ่งหนีตายกันอย่างชุลมุนเพื่อไปให้ไกลจากตรงนี้ บาร์เทลยังคงประกาศซ้ำอีก แต่รอธฟิลด์ที่นอนคว่ำอยู่บนพื้นโดยมีไนท์ฮอว์กจับล็อกอยู่ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

"ฮ่ะฮ่ะฮ่าฮ่า!! พวกที่อยู่ริมเมืองอาจรอดพ้นได้ แต่ข้าพูดเลยว่าคนที่อยู่ในรัศมีจากจุดนี้ไปประมาณ 3 กิโลเมตรก็เท่ากับตายไปแล้ว ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่า!! เป็นไงวะไนท์ฮอว์ก อ้าว? อะไรกัน ไม่ยิ้มมั่นใจเหมือนหยั่งเคยแล้วเหรอวะ แน่จริงก็ยิ้มต่อไปสิว้อย--!!"

ผัวะ! ผัวะ! ไนท์ฮอว์กที่กัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้นลงมือต่อยรอธฟิลด์จนเลือดกลบปาก รอธฟิลด์ถุยเลือดออกมา และพูดต่อว่า "ทำไมวะ ไม่อยากตายพร้อมข้ารึไงหา?! จิ๊ๆๆ ข้าเคยบอกแล้วไงว่า แกไม่มีทางชนะข้าได้ ขอเพียงแค่ไม่หลงเหลือหลักฐาน หลังจากนี้ข้าก็จะใช้เส้นสายหาทางรอดไปจนได้ล่ะวะ หรือไม่ก็ย้ายไปสุขสำราญที่เมืองใหม่ก็ยังได้ ฮ่ะฮ่าฮ่า..."

ผัวะ! ผัวะ! ปึ้ก! ไนท์ฮอว์กกระหน่ำหมัดต่อไปอีก "แกมันไอ้ชั่ว! ไอ้สันดานสุนัข แค่จะกลบเกลื่อนความผิดตัวเอง แกถึงกับตัดสินใจฆ่าคนเป็นหมื่นได้ลงคอเชียวเรอะ แกมันโคตรของโคตรเลว ไอ้นรกสั่งมาเกิด...!"

ครืน~! ครืน~! ครืน~~!

ติ๊ง!

เหลืออีก 8 นาที อุกกาบาตยักษ์จะถึงเป้าหมาย!

ขณะที่ไนท์ฮอว์กกำลังอัดรอธฟิลด์อยู่ เสียงอุกกาบาตจากบนฟ้าเริ่มดังหวีดหูขึ้นทุกขณะ ผมแหงนหน้ามองและเห็นว่ามันใหญ่ขึ้น แสดงว่ามันเข้าใกล้ทุกทีแล้ว จากนั้นผมรู้สึกว่ามีใครบีบมือผมขวาอยู่… วิสเปอร์นั่นเอง ผมจึงเอ่ยถามเธออย่างสิ้นคิด

"วิสเปอร์ เธอพอจะมีหนทางช่วยพวกเราได้ไหม?"

วิสเปอร์ก้มหน้าและส่ายหัวเบาๆ ผมจึงเอามือลูบหัวเธออย่างนุ่มนวล แต่ทันใดนั้นน้ำกับแก๊งค์ของเธอก็โผล่มา

"แจ็ก! นายทำอะไรอยู่น่ะ"

"นะ น้ำ!! พวกเธอมาได้ไง ทำไมไม่หนีไปล่ะ?" ผมรีบเดินเข้าไปหาพวกเธอทันที

แนนซี่ส่ายหน้าและพูดว่า "พวกเราดึงลากเธอให้หนีแล้ว แต่ยัยนี่ไม่ยอม จะมาหานายให้ได้น่ะสิ"

"แล้วก็คงจะหนีไม่พ้นอยู่ดีแหละมั้ง" เรย์พูด

"ว่าแต่...เด็กคนนั้นเป็นใคร แล้วทั้งหมดนี่มันเรื่องบ้าอะไรหา?!" น้ำตะโกนถามพลางชี้ไปที่วิสเปอร์ที่ยืนนิ่งเหม่อมองพวกเราอยู่

"อีกไม่กี่นาทีจะเกมโอเวอร์กันหมดอยู่แล้ว เธอจะมาเม้งแตกอะไรตอนนี้!" ผมสวนกลับบ้าง จากนั้นผมก็เอามือทั้งสองข้างจับไหล่น้ำ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"แค่มีเธออยู่ข้างกาย ฉันก็เกมโอเวอร์ได้อย่างอุ่นใจแล้วละ"

น้ำทำตาโตฟังที่ผมพูด เธอเหมือนอยากพูดอะไรต่อ แต่เธองับปากตัวเองนิดหนึ่งแล้วเงียบไป จากนั้นพวกเราทุกคนก็เงยหน้ามองอุกกาบาตด้วยกัน

"พวกเรายังมีความหวัง!" หัวหน้าบาร์เทลก้าวออกมาตะโกนประกาศทั่วเมืองเสียงดัง เขาชี้ไปที่ปราสาทลอยฟ้า "ข้าคิดว่ากษัตริย์ต้องทรงรับรู้เหตุการณ์นี้แล้ว ท่านต้องสั่งใช้บาเรียหรือเวทมนตร์ทรงพลังเพื่อช่วยเหลือเหล่าราษฏรมากมายเป็นแน่ ดูนั่นสิอุกกาบาตกำลังผ่านเขตปราสาทแล้ว อีกไม่กี่วินาทีนี้แหละ มันจะต้องเกิดขึ้นแน่ พวกเราจะต้องไม่เป็นไร!"

ครื~น! ครื~น! ครื~น!

ซูมมมมมมม!!

แต่ปรากฏว่าอุกกาบาตร่วงลงมาตามเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย ผู้คนที่อยู่เบื้องล่างนับหมื่นคนไม่ว่าจะเป็นคนพื้นโลกหรือว่าคนจากฟ้า ต่างกรีดร้องด้วยเสียงแห่งความสิ้นหวังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

"ไม่นะ…! อะไรกัน ทำไมพระราชาหรือเหล่าราชวงศ์ไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง! ไม่จริง!!" บาร์เทลหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ "ข้าเป็นคนผิดเอง ข้าผิดที่ไม่ใส่กุญแจมนตรากับลอร์ดรอธฟิลด์ตั้งแต่แรก ข้ามันตาแก่เถรตรงไร้น้ำยาที่ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตามกฏ และความประมาทของข้าครั้งนี้หมายถึงชีวิตของคนนับหมื่นที่จะต้องตาย...อึ่ก!"

บาร์เทลยืนตัวสั่น หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความคับแค้นใจ ผมอยากเดินไปปลอบว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย แต่กระนั้นแม้แต่เวลาให้ปลอบใจกันก็ยังไม่มี เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาอีกครั้ง

ติ๊ง!

เหลืออีก 5 นาที อุกกาบาตยักษ์จะถึงเป้าหมาย!

ปึ้ก! ผัวะ!

"อั่ก! แค่ก!"

รอธฟิลด์เจ็บหนักขึ้นทุกที แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มอย่างสะใจ "ขา~ก ถุย! พอใจรึยังวะไนท์ฮอว์ก หึหึ… เอางี้ก่อนตายพร้อมกัน ข้าจะเล่าให้ฟังเอาบุญ แกรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงลงทุนวางแผนลอบสังหารลอร์ดริชท์ แล้วยึดกิลด์นี้เป็นของตนเอง…"

"...."

"นั่นก็เพราะหินกิลด์ยังไงล่ะเว้ย หินกิลด์ก้อนใหญ่ที่สุดในทวีป ที่แกเป็นคนช่วยนำมาให้กับลอร์ดริชท์นั่นแหละ ความลับของมันก็คือ 'ปลดล็อคกิลด์คอมมานด์มหาเวทโบราณ' ยังไงเล่า เป็นไง? สะใจไหมวะที่จะต้องตายด้วยพลังของหินกิลด์ที่แกรักและภูมิใจกับมันนักหนาน่ะหา?"

"ฮึ่ย! ไอ้เวรเอ๊ย!!" ไนท์ฮอว์กลุกขึ้นกระทืบเข้าที่ท้องรอธฟิลด์แบบเต็มๆ

"อ่อก! แค่ก...! แฮ่ก… แฮ่ก..." รอธฟิลด์นอนแผ่สองสลึง เขาน่าจะใกล้ตายเต็มที แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะหยุดปากของเขาได้

รอธฟิลด์เอาสองมือป้องหูตัวเองและพูดว่า "ไนท์ฮอว์ก… เหล่าอัศวินพิทักษ์เมือง… สมาคมโจรเร้นเงาทุกคน… พวกแกได้ยินเสียงนั่นไหม? เสียงร้องไห้ เสียงคร่ำครวญ เสียงแห่งความโศรกเศร้า ของคนนับหมื่นที่กำลังจะตายก็เพราะพวกแกยังไงล่ะ ฮ้า~ฮ่าฮ่าฮ่า! สมน้ำหน้าเว้ย ไอ้พวกเศษสวะ! ไอ้พวกชั้นต่ำเอ๊ย! ริอาจจะลองดีกับคนชั้นสูงอย่างข้า มันก็ต้องจบแบบนี้! นี่คือพลังอำนาจของข้า! ข้าคือผู้ที่จะตัดสินว่าพวกแกจะอยู่หรือตาย-! ข้าคือเจ้าเหนือหัวของพวกแก จงยอมแพ้ซะ! จงหมอบกราบ---!!"

แปะ!

มีเปลือกกล้วยปลิวไปปิดที่ปากของรอธฟิลด์ ใช่ครับ ผมเป็นคนปาเอง

"หุบปากซะที ไอ้ตัวร้ายบ้าอำนาจ..."

"แก..! ไอ้หนู กล้าดียัง--!"

ฟิ้~ว แปะ! แปะ! คราวนี้เขาโดนเปลือกกล้วยปิดปากอีกสองลูก

"เอ๊ะ ก็บอกให้หุบปากไง เลิกพล่ามได้แล้ว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่เป็นเหมือนที่คุณคิดหรอก" ผมมองหน้าเขาและยิ้มอย่างมั่นใจพร้อมกับชี้นิ้วขึ้นบนท้องฟ้า

"...เพราะเพื่อนผมจะพิสูจน์ให้คุณดูเอง"

"เฮ้ย-! ดูนั่นสิ มีคนลอยตรงขึ้นไปหาอุกกาบาต!"

"เขาเป็นใครกัน?!"

"โอ คุณพระคุณเจ้าช่วย ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ขอให้เขาทำสำเร็จด้วยเถอะ ได้โปรด!"

"สู้ๆ นะครับ! อย่ายอมแพ้! อย่ายอมแพ้เด็ดขาด!"

"ฉันยังไม่อยากตาย~!! ช่วยพวกเราด้วยเถอะ!"

"เดี๋ยวนะ…? ฉันรู้แล้ว-ว่าเขาเป็นใคร!"

"รอยสักเปลวไฟที่แขนขวาแบบนั้นมัน…?!"

"ฉันจำเขาได้!!"

"เขาคือ…!!"

"เขาคือเด็กหนุ่มหายนะคนนั้น!!"

ติ๊ง!

เหลืออีก 3 นาที อุกกาบาตยักษ์จะถึงเป้าหมาย!

วินเหาะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า พุ่งตรงเข้าหาอุกกาบาตยักษ์อย่างไม่มีทีท่าลังเลแม้แต่น้อย ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ แววตาและสีหน้าของเขายิ่งเปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่นออกมามากเท่านั้น เมื่อได้ระยะ เขาตัดสินใจแผดเสียงตะโกนก้องเพื่อปลุกความกล้าหาญในตัวและขับไล่ความกลัวออกไปจากจิตใจ…

"เปิดใช้งานสกิล [กายาเหล็กขั้นสูงสุด!]"

"เปิดใช้งานไอเท็ม [โพชั่นอมตะ!]"

"เปิดใช้งานไอเท็ม [โพชั่นเยือกแข็ง!]"

"เปิดใช้งานไอเท็ม [โพชั่นสตามิน่า!]"

"เปิดใช้งานไอเท็ม [โพชั่นพละกำลัง!]"

"เปิดใช้งานไอเท็ม [โพชั่นความว่องไว!]"

"เปิดใช้งานสกิล [หมัดเสริมพลังปราณ!]"

"ปลดปล่อย [สะสมพลังขั้นสาม!]"

"และสุดท้าย…"

"ปลดปล่อยสกิล…!"

"ลม ปราณ จักรพรรดิ!!"