Chapter 34: Sayang

Pagkatapos mananghalian. Nagpahinga kami sa may kubo. May duyan duon kung saan pwede kang magpahangin bago matulog. Ako sana ang pepwesto, kaso hinila ako ni ate paatras upang sila ni Klein ang sumakay doon. Nagpaubaya nalang ako. Umupo sa tabi ni Mama.

"Jaden, nakita nga pala namin sina Bamby sa simbahan kanina. Grabe. Ang gandang bata. Madaming humahanga sa kanya.." puri ni ate habang hinehele si Klein sa.duyan.

Sayang!. Kung alam ko lang na linggo pala ngayon. Magsisimba ako. Bakit ba kasi bigla nalang nawala sa isip mo yun Jaden?. Dala ng alak?. Ang sabihin mo, tinamad ka dahil masyado kang nasaktan sa mga sinabi nya kagabi. Posible bang mawala nalang bigla ang pagtingin ng tao sa'yo?. Sa apat na taon?. Posible nga. Pero bakit ako?. Hanggang ngayon, sya pa rin ang gusto ko. Tingin ko pa nga, mas lumalim pa.

"Sinong kasama nya?.." tanong ko makalipas ng ilang minuto. Nag-isip kung itutuloy pa ba ang tanong ko o hinde na. Heto ka na naman ba Jaden?. Mahihiya?.

"Ang buong pamilya nya syempre. Kamukha pala nina Mark papa nila noh?.. Gwapo.."

"Sinabi mo pa. Hindi halatang may edad na.." si mama habang minamasahe si Papa aa likod. Ang sweet. Kailan kaya ako magkakaroon ng kasweetan sa katawan?.

Di ko na dinugtungan pa ang tanong ko. Baka ibalik sakin ang tanong. Alam mo na. Kumpleto pa naman kami. At lalong, naging masigla na si ate. Mas delikado na ako.

Pero totoo bang sya ang naghatid sakin kagabi?. Hindi mapalagay ang utak kong tinotorete ako. Kaya nagpasya akong tanungin nalang si mama. "Ma?.." pagbibitin ko sa gustong sabihin.

"Hmmm..." she just hummed.

Lumunok ako at nag Indian sit sa kahoy na upuan. "Sino po palang naghatid sakin dito kagabi?. Di ko na po kasi matandaan.." paliwanag ko agad para di sya mag-aasume ng kung anuman. Tsaka, gising pa si ate. Malamang maririnig nya ako.

"Paano mo matatandaan e. Sobrang lasing mo na. Mabuti pa nga at nabuhat ka ni Bamby e. Naku anak. Ano bang ginawa mo kagabi at nagpakalasing ka ha?. Buti di mo nalunok pati yung bote ha?.." sutil nito sakin. Pinandilatan pa ako ng mata.

Sya nga. sinabi na ni ermat. Walang duda. Pero ang tanong ko naman ngayon ay bakit?. Bakit nya pa ako hinatid?. Dapat sana, pinabayaan nya nalang ako. Tutal, ganun naman ata ako sa kanya. Balewala.

"Ahahahaha..." halakhak ni ate.

"Grabe ka naman ma.." sita naman sa kanya ni papa.

"Ma naman. Nagkasayahan lang kami.. Alam mo na..tsaka di ko alam na sya pa pala ang maghahatid sakin.."

Nginiwian ako ni ate. Pero binalewala ko iyon.

"Anong alam ko ha?.." umayos ng upo si mama at tinitigan ako ng masama.

"Party kasi yung pinunthaan namin ma. Alangan naman na di kami uminom .Tsaka, kilala mo naman sila Kian diba. Mga lango sa alak ang mga yun.."

"Tapos gumaya ka naman?..." tinaasan na talaga ako ng mataray nyang kilay. Susmaryosep!!..

"Nagkasayahan nga lang ma."

"Yung totoo, nagkisaya ka ba o nabroken hearted?.." si ate ito. Inagaw ang pansin ko.

Umiwas ako ng tingin sa kanila. May alam kaya sila?.

"No need to answer. Halata naman sayo kagabi. Di mo gawaing uminom ng marami tapos ihahatid ka ditong luray luray na. Sinong niloko mo boy?." si ate pa rin ito. Di ko magawang sumagot sa kanya. Kasi may katotohanan yung mga sinabii nya. "Wag ka ng umasa kung ayaw mong masaktan pa.."

"Ate?.." tanong yun na di nakatakas saking bibig. Tumayo ng bahagya ang kanyang ulo upang silipin ako. Binasa ko lang ang labi sa kaba. Kabang hindi alam kung saan nagmula.

"May kasama syang binata kanina with her whole family Jaden. What do you think about them huh?.."

Nagkibit ako ng balikat. I don't think so.

"Aba malay ko sa kanila.." Ang sakit bigkasin ng mga katagang ayaw sabihin. Para itong patalim. Unti unti kang papatayin.

"Really?!.. Sinabi sakin ni Mark bago sila umuwi dito. Malapit na raw silang ikasal.." laglag ang panga ko kay ate. Nabingi ang tainga ko dahilan upang walang marinig sa patuloy nyang sinasabi.

Kasal?. Ang bata pa nya para doon.

Akala ko, mahirap na yung nangyari kagabi. Kaya ba ganun yung mga sinabi nya at yung mga reaksyon nya?. Yun ba iyon?. Akala ko okay lang yung kagabi. Kaso, hinde pala. Hinde pala ayos dahil mas masakit pa itong narinig ko kumpara noong nakalipas na mga oras. Oras lang ang pagitan ng pagkawasak ng puso kong sawi. Taon ko itong binuo. Pero bakit isang pitik at salita lang, basag na agad ito ng pinu pino?.. Ang sakit. Sana ako nalang. Sana hinintay nya ako. Sana... sana pwede pa kami. Bullshit!.

Eto na ba katapusan ng love story namin?. O ito palang ang simula?.

Hindi ko na alam.

Basta ang tanging alam ko lang ngayon. Nasasaktan ako. That's that!.