เสียสติ

เช้าที่แสนสดใสของวันรุ่งขึ้น

ร่างในชุดสีฟ้าครามเต็มไปด้วยรอยปุปะเดินลิ่วผ่านกำแพงสีหม่นมีตะไคร่สีเขียวขึ้นตรึมดูเย็นตา สายลมพัดผ่านใบไผ่สีเหลืองหลุดจากกิ่งก้านลอยละล่องไปทั่วบริเวณ ใบไผ่ที่เสียดสีกันก่อให้เกิดเสียงซ่าๆ ฟังแล้วราวกับอยู่ในดงป่าไผ่กลางหุบเขาลึกก็มิปาน

ที่แขนของหญิงสาวมีตะกร้าใส่อาหารขนาดไม่ใหญ่นักคล้องอยู่ ดูท่าคุณหนูของนางคงจะต้องกินอาหารชาวบ้านธรรมดาดังเช่นเดิมทุกวัน

เมื่อเดินไปได้อีกสองจั้งนางก็เลี้ยวเข้าประตูทรงกลมหน้าเรือนแสนคุ้นเคย ห้องยังไม่เปิดประตูแสดงว่าคุณหนูคงจะยังไม่ตื่น สาวใช้ระบายยิ้มแล้วตรงเข้าไปในเรือนทันที

"คุณหนูเจ้าคะ"

ระหว่างเอ่ยปากเรียกนางก็จัดอาหารออกมาวางบนโต๊ะ วันนี้แปลกนัก ปกติคุณหนูจะนั่งรออยู่บนโต๊ะด้วยท่าทางเรียบร้อยหรือไม่ก็ยืนชมทิวทัศน์อยู่ริมหน้าต่างอย่างสงบนิ่ง แต่วันนี้กลับตื่นสายเสียนี่

อาหมิงย่างก้าวไปหยุดหน้าห้องนอนของนายสาวก่อนจะเคาะประตูเรียกเสียงแผ่ว "คุณหนูเจ้าคะ?"

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับนางจึงตัดสินใจแง้มประตูออกช้าๆ เพื่อไม่ต้องการให้เกิดเสียงดังรบกวนคนข้างใน แต่เมื่อหลุบสายตาลงต่ำก็ต้องเบิกตาโพลงอย่างตกตะลึงยิ่ง

"คุณหนู!!!"

หัวใจของอาหมิงเหมือนหล่นวูบตกพื้นรีบเปิดประตูผางแล้วทรุดกายลงข้างร่างที่กองอยู่บนพื้น "คุณหนู ๆ ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ท่าน…..ท่าน...!"

นางรีบประคองตัวร่างบอบบางที่ไม่มีผ้าห่มคลุมขึ้นมาจากพื้น ด้วยความที่คุณหนูของนางตัวผอมบางอยู่แล้วจึงไม่เป็นปัญหาหนักของอาหมิงที่พยายามพยุงร่างนั้นให้กลับไปนอนบนเตียง แต่อาหมิงเองก็ร่างผอมบางไม่แพ้กันจึงต้องออกแรงอยู่บ้าง

อาหมิงเหงื่อไหลโซมกายด้วยความเหนื่อยหอบและตื่นตระหนกรีบคว้าข้อมือเรียวบางมาตรวจชีพจรทันที มือของนางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

ชีพจรยังเต้นอยู่! ค่อยโล่งใจเปลาะหนึ่ง…

นางไม่รอช้ากางผ้าห่มที่อยู่ข้างเตียงมาห่มให้กับร่างนั้นอย่างมิดชิดทันที ก่อนน้ำตาเม็ดเล็กจะไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

โธ่… นี่ถ้านางมาช้าไปหนึ่งก้าวคุณหนูจะ… นางไม่อยากจะคิดเลย เป็นเพราะนางเองแท้ ๆ ที่ไม่มาดูคุณหนูก่อน ถ้าหากคุณหนูเป็นอะไรไปละก็ นางก็คงไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรแล้ว

สาวน้อยกุมมือเย็นเฉียบของร่างที่ทอดกายนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา ในใจหวังให้คุณหนูฟื้นขึ้นมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับนางโดยเร็ว

อืม... อะไรเนี่ย ทำไมมันแสบตาอย่างนี้นะ แล้วใครมาจับมือฉันล่ะเนี่ย

ผ่าง! ดวงตากลมโตเบิกโพลง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสิ่งใดนางก็ไม่อาจบอกได้

แต่เดี๋ยวนะ!?!...…ลืมตางั้นเหรอ ดะ…เดี๋ยวก่อนนะ!

มือทั้งสองพุ่งมาแตะดวงตาทั้งสองข้างก่อนจะคลำไปมาอย่างตื่นตกใจ นี่ดวงตาของนางหรือ โอ๊ย! ทำไม่มันเจ็บอย่างนี้ ตาของนางเปิด!

ตาของนางเปิดแล้ว!!

แต่ว่าทำไมหน้าของฉันนุ่มแล้วก็เรียบเนียนขึ้นเยอะเลยแฮะ พลันนั้นนางรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ หน้าของเธอเปลี่ยนไปเหรอเนี่ย ทำไมแก้มหายไปหน่อยนึง จมูกโด่งขึ้น ปากก็นุ่มนิ่มขึ้น แถมยังผิดตำแหน่งไปนิดนึงด้วยนะ!

สาวใช้ข้างกายที่ถูกคุณหนูสะบัดมือออกก็สะดุ้งเฮือกเงยหน้ามาเห็นคนบนเตียงลูบคลำหน้ายกใหญ่จนหน้าแดงเถือกขึ้นมาทีละน้อย ใจหนึ่งก็ยินดียิ่ง อีกใจหนึ่งก็ตกใจนัก

"ค...คุณหนู…คุณหนู ท่าน…"

ยังไม่ทันจบก็ต้องหุบปากฉับเมื่อคนบนเตียงหันขวับมาอย่างรวดเร็วแล้วลุกลี้ลุกลนขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางแปลกพิกล

แปะ! มือทั้งสองข้างของคุณหนูแนบลงบนใบหน้านางแล้วลูบคลำไปทั่วจนนางตื่นตระหนกยิ่ง

"นี่…คือ…หน้าของคน?…มนุษย์?...ใช่มั้ย?"

คนร่างเล็กถูกลูบคลำไปทั่วทั้งหัวจนผมที่เกล้าไว้หลุดลุ่ยกระเซอะกระเซิงหมด นางมองคนตรงหน้าราวกับเห็นผี

"คุณหนู! ท่านเป็นอะไรไป?" เสียงสั่นเครือนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"หา!" คุณหนูรึ? ผู้หญิงคนนี้ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ ว่าแต่…คุณตากับคุณยายไปอยู่ไหนเนี่ย ไม่สิ ต้องถามว่านางมาอยู่ที่ไหนต่างหาก

ดวงตาโตกวาดไปรอบห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ นั่นอะไร? แล้วโน่นอะไรเนี่ย? ร่างบอบบางลุกพรวดพราดลงจากเตียงอย่างเซไปเซมา ทำไมมองเห็นแล้วถึงเดินได้ไม่ค่อยดีเลยนะ

ร่างบอบบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรอบห้อง หยิบสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมาดูอย่างตื่นเต้น นางหยิบของสิ่งหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ก็แน่นอน...นางตาบอดจะไปเคยเห็นมันได้อย่างไรเล่า

มือบางลูบคลำไปทุกมุมของของสิ่งนั้นก่อนจะ ยิ้มสดใสด้วยความยินดียิ่ง 'นี่ต้องเป็นถ้วยน้ำชาแน่ ๆ' รูปร่างความมนและขนาดหยิบมือแบบนี้ ถ้วยน้ำชาไม่ผิดแน่

นางวิ่งโร่ไปทั่วห้องนี้หยิบสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมาดูอย่างตื่นตาตื่นใจราวกับเด็กได้ของเล่น อาหมิงที่ตะลึงค้างอยู่มองร่างนั้นด้วยดวงตาเบิกโพลง

'คุณหนู…ต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ...ไม่นะ!…ต้องรีบหาทางช่วยคุณหนู!!'

ขณะที่อาหมิงลุกขึ้นยืนก็เห็นร่างนั้นหยุดชะงักอยู่กับที่ด้วยใบหน้าว่างเปล่า มุมปากนางค่อย ๆ ยกขึ้นอย่างมีความหวัง หัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความร้อนรน

'หรือคุณหนูละเมอ กำลังจะตื่นแล้ว!'

"ฮ้า!...ชุดนี่แปลกจัง ทำไมมันเป็นแบบนี้นะ" คุณหนูของนางลูบอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่อย่างตื่นเต้น เห็นนางหมุนตัวไปมาหลายรอบแล้วยิ้มหน้าระรื่นอย่างเบิกบาน

เพล้ง! เสียงหัวใจอาหมิงแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลริน

'คุณหนูเสียสติไปแล้วจริง ๆ !!!'