ดวงอาทิตย์กับกลางคืน

"อะไรอีกล่ะเนี่ย"

สตรีวัยกลางคนวิ่งเข้ามาหานางด้วยความตกอกใจใจยิ่ง ทั้งยังสำรวจเนื้อตัวนางไปมาอีกด้วย

"ดะ…เดี๋ยว…เดี๋ยว ๆ ท่านป้าเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย หนูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไม…"

"นี่…นังลูกคนนี้! บังอาจไปกล่าวหาคุณหนูอันหนิงของเจ้าต่อหน้าฮูหยินเลยหรือ เจ้านี่มันไม่ได้เรื่องนัก ข้าต้องตีเสียให้เข็ด!!"

หญิงวัยกลางคนวิ่งเข้ามาหมายจะฟาดฝ่ามือหนาใส่เด็กสาว นางรีบวิ่งวนรอบคุณหนูทันทีโดยมีมารดาวิ่งไล่ตามติด ๆ ปากนางยังส่งเสียงร้องลั่น "อย่านะท่านแม่! ข้าให้ท่านมาดูอาการคุณหนูไม่ใช่มาตีข้า ท่านแม่…อย่า!!!"

เฮ่อซินหมิงแทบหัวหมุนเมื่อแม่ลูกมาวิ่งไล่จับกันโดยมีนางยืนคั่นกลางจึงเอ่ยเสียงแกมหัวเราะ "โอ้โห! ดูน่าสนุกดีนะ ข้าอยากเล่นด้วยเหมือนกัน"

เมื่อจินอู๋ได้ยินประโยคนั้นเท้าก็หยุดชะงักแล้วหันมาหาสาวน้อยด้วยความประหลาดใจยิ่ง "คุณหนู?…เมื่อครู่ท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?"

"หนูบอกว่าอยากเล่นด้วยค่ะ" ยิ้มสดใสของคนตรงหน้าดูน่าชื่นชมหลงใหล แต่ทว่าไม่รู้เหตุใดใบหน้าของสตรีวัยกลางคนถึงบิดเบี้ยวขึ้นมา

"เดี๋ยวนะ ข้าไม่เข้าใจ อาหมิง! เล่าให้แม่ฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น" จินอู๋หันไปหาบุตรสาวของตน

"ฮ้า! เธอชื่ออาหมิงเหมือนกันเหรอเนี่ย ฉันก็ชื่ออาหมิงเหมือนกัน" ดวงตาเฮ่อซินหมิงพราวระยับด้วยความตื่นเต้น แต่แม่ลูกทั้งสองกลับใบหน้ายิ่งบิดเบี้ยวเข้าไปกันใหญ่

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูจะชื่ออาหมิงได้อย่างไร ท่านชื่อว่าฉีอันหนิงต่างหากล่ะเจ้าคะ" อาหมิงเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

"ฉีอันหนิงเหรอ?" นางชี้นิ้วมาที่ตนเอง แล้วหัวเราะคนเดียวเอิ๊กอ๊ากเสียงดังลั่นไม่หยุด

จินหมิงก้าวเข้ามากระซิบกับมารดา "ท่านแม่เห็นหรือไม่ ข้าก็มิรู้ว่าคุณหนูเป็นอะไรเช่นกัน เมื่อเช้าตอนที่ข้ามาถึงเห็นคุณหนูนอนสลบอยู่ที่พื้น...ตะ แต่ท่านแม่!! นางจับชีพจรนางยังเต้นอยู่ พอคุณหนูตื่นมาก็เกิดอาการแปลก ๆ ดังเช่นที่ท่านเห็นนี่แหละ"

สายตาดุดันที่ตวัดมองมาเมื่อครู่ทำเอาหัวใจนางหล่นวูบไปกองที่ตาตุ่ม ถึงแม้จะพูดไปเช่นนั้นแล้วชีวิตน้อย ๆ ของนางก็ยังไม่รอดอยู่ดี

เพี๊ยะ!

"เจ้าลูกคนนี้ปล่อยให้คุณหนูไปนอนที่พื้นได้อย่างไร! ทำไมเจ้าไม่รีบวิ่งมาเร็ว ๆ ฮึ! ไปมัวโอ้เอ้ที่ไหนบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ!!"

"โอ๊ย!…ท่านแม่ปล่อยหูข้าก่อน ข้าเจ็บแล้ว…ข้าไม่ได้ไปโอเอ้ที่ไหนเลย ข้าก็ตรงมาที่เรือนนี้เป็นปกติดังเช่นทุกวันนั่นแหละ ท่านแม่ ๆ ปล่อยข้าได้แล้ว"

เสียงแม่ลูกทะเลาะกันทำให้เฮ่อซินหมิงหันมามองดูทั้งคู่ด้วยความสนใจ "เล่นอะไรกัน ขอข้าเล่นด้วยสิ"

"โอ๊ยยยยยย!!!" อาหมิงน้ำตาร่วงเมื่อมีมือมาจับหูนางอีกข้างดึงไปด้วย ครานี้ยิ่งทำให้มารดาของนางยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่

"ต้องเป็นเพราะเจ้าแน่ ๆ ไม่เช่นนั้นคุณหนูจะมาทำโทษเจ้าได้เช่นไร ทั้งที่เมื่อก่อนก็ใจดีกับเจ้าแท้ ๆ ครั้งนี้แสดงว่าเจ้าทำเกินไปแล้ว"

"ไม่นะท่านแม่…คุณหนูเจ้าขา ท่านช่วยบอกแม่ข้าทีว่าเมื่อเช้าข้ามาตรงเวลาใช่หรือไม่" อาหมิงส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคุณหนู เห็นนางทำหน้าครุ่นคิดใจก็เริ่มมีความหวังขึ้นมา

"ไม่รู้สิ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง" คำพูดใสซื่อนั้นทำเอานางต้องร้องโอดโอยมากยิ่งขึ้นเมื่อมือหนาเหนียวราวคีมเหล็กยิ่งดึงหูนางหนักมากขึ้นหลายเท่า

"เห็นหรือไม่!! เป็นเพราะเจ้าแท้ ๆ เชียว ทำให้คุณหนูต้องลำบากเช่นนี้!!"

"หนูขอถามหน่อยได้มั้ย ว่าท่านป้าเป็นใครเหรอคะ?"

".............."

".............."

"ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ" กว่าจะมีเสียงตอบรับจากหญิงวัยกลางคนตรงหน้าทำเอาเฮ่อซินหมิงเกือบลืมไปแล้ว

"หนูถามว่าท่านป้าเป็นใครเหรอคะ?"

"...............…........….."

ครานี้ยิ่งรอนานกว่าเก่าเมื่อเห็นหน้าของหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนวิณญาณจะออกจากร่างไปเสียแล้ว จนคิดว่าตนเองคงพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

"ท่านป้า…นั่งก่อนดีกว่า…" เฮ่อซินหมิงเชื้อเชิญให้คนตรงหน้านั่งแต่นางกลับเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

"เมื่อวานคุณหนูคงจะพักผ่อนน้อยเกินไป วันนี้ต้องรีบนอนแต่หัวค่ำ อาหมิง…เจ้าต้องดูแลคุณหนูให้ดีกว่าที่ผ่านมา วันนี้แม่คงจะเหนื่อยเกินไปจึงรู้สึกหูตาไม่ค่อยดี…"

จินอู๋ลากขาอันหนักอึ้งออกจากเรือนไปด้วยใบหน้าไร้วิณญาณ พยายามคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่ว่าเป็นแค่ความหลอนของตนเอง วันพรุ่งนี้มาเยี่ยมคุณหนูอีกครา นางคงจะสติดีขึ้น

เฮ่อซินหมิงยืนอยู่ในห้องกับสาวใช้วัยเดียวกัน "ท่านป้าคนนั้นเป็นอะไรเหรอ?"

อาหมิงมองนายสาวของตนด้วยแววตาเศร้าสร้อยสงสารยังไม่ลืมคำสั่งของมารดาเมื่อครู่ "คุณหนู…วันนี้ท่านต้องรีบพักผ่อนนะเจ้าคะ บ่าวจะเตรียมที่นอนให้เดี๋ยวนี้"

อาหมิงก้าวเท้าตรงไปยังที่นอนจัด หมอนผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วหันมาเอ่ยกับคุณหนูอันหนิง "เสร็จแล้ว เชิญคุณหนูมานอนพักผ่อนก่อนเถิดเจ้าค่ะ"

เฮ่อซินหมิงนิ่งคิด หัวคิ้วเรียวงามขมวดมุ่นจนแทบชนกันก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วยื่นแขนเรียวเล็กออกไปจนกระทบกับแสงแดดที่สาดส่องลงมา

"คุณหนูทำอะไรเจ้าคะ เดี๋ยวก็อาการกำ…"

"ข้าได้ยินมาว่าตอนกลางวันมีดวงอาทิตย์กลางคืนมีดวงจันทร์ แสงแดดจะร้อนสว่างจ้าแสงจันทร์จะเย็นสว่างนุ่มนวล เราต้องนอนตอนกลางคืนแล้วตื่นตอนกลางวัน…แต่นี่ยังร้อนแสดงว่าเช้าอยู่เลย แล้ว…จะนอนได้ยังไงล่ะ?"

ใบหน้าหมดจดชะงักไปกับคำพูดที่ซับซ้อนแต่ก็ลากตัวคุณหนูออกมาจากหน้าต่าง "โธ่คุณหนู…ก็ปิดหน้าต่างสิเจ้าคะ มาเร็วเถิดเจ้าค่ะ ท่านต้องรีบพักผ่อนตั้งแต่ตอนนี้ ข้าอยู่นอกห้องหากท่านมีอะไรก็เรียกข้าได้เลยนะเจ้าคะ"

ระหว่างที่พูด มือของนางก็จัดการลากตัวคุณหนูที่ยืนทำหน้างงอยู่มานั่งบนเตียงพร้อมกับดันตัวให้นอนลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายจนแน่ใจว่ามิดชิดทุกด้าน

ความมืดปกคลุมทั่วทั้งห้องทันทีเมื่อบ่าวรับใช้งับหน้าต่างเข้าหากันแล้วโค้งคำนับก่อนจะถอยกายออกจากห้องไปพร้อมกับประตูที่ปิดเข้าหากัน

เฮ่อซินหมิงนอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดที่มีแสงสลัวเป็นนานพักใหญ่ แล้วตะโกนออกไป

"ถามหน่อยสิ!…ทำไมฉันนอนไม่หลับเลยล่ะ?"

..............

ไร้เสียงตอบรับจากภายนอกโดยสิ้นเชิง