112

娱乐圈头条 หัวข้อข่าว แห่งวงการบันเทิง

ผู้แต่ง กว๋านเอ่อwr

ผู้แปล เติ้ง ลี่เฟิน

บทที่ 112 บทวิจารณ์หนัง

หนังเรื่อง ‘99 Love Letter’ นั้นรู้กันอยู่แล้วว่าเป็นชุยซิ่งที่ได้มาแสดงเป็นพระเอกของเรื่อง และนั่นก็คือเหตุผลที่ฉันรู้สึกสนใจกับหนังเรื่องนี้มานาน

ก่อนหน้านี้ฉันก็รู้สึกเหมือนทุกๆ คน รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับบทหญิงสาวในฝันที่จ้าวร่างสร้างขึ้นมาเสียเท่าไหร่ ก็ชุยซิ่งเป็นถึงผู้ชายในฝันของฉันนี่นะ คนที่ตามฉันมาตั้งแต่แรกๆ ก็น่าจะรู้ถึงจุดนี้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ

ในใจของฉันน่ะ ไม่เคยมีความรู้สึกว่าจะมีใครสักคนที่พอจะทำให้ชุยซิ่งตกหลุมรักได้เลย

แต่คืนนี้ช่างโชคดีมากๆ ที่ได้รับเชิญให้ไปร่วมงานปฐมทัศน์ของหนังเรื่องนี้ ผู้กำกับจ้าวได้ตัดเนื้อเรื่องของหนังที่มีความยาวถึงร้อยสามสิบนาทีจนเหลือแค่ไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น เพื่อให้ทุกคนในงานได้ดูมัน

ฉันน่ะ เผลอดูหนังของผู้กำกับจ้าวจนเพลิน เหมือนหลงเข้าไปในหนังเลยล่ะ

ในหนังชุยซิ่งแสดงเป็นหลี่ชิงหยางที่แสนยากจน ฐานะต้อยต่ำ แต่กลับมีความฝันที่อยากจะเป็นศิลปินอันสูงส่ง หลายครั้งที่เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าร้านเปียโน และมีเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ และสุดท้ายทั้งสองก็มีความรู้สึกดีให้กันและจบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง

ก็ถ้าถ้าหนังมันมีเรื่องราวแค่นั้น ก็พูดได้ว่าจ้าวร่างก็แค่สร้างหนังรักใสๆ ออกมาแค่นั้นเอง ก็เหมือนกับพล็อตหนังเก่าๆ อย่างคนจนคนหนึ่งพยายามทุกอย่างเพื่อทำความฝันให้สำเร็จ เนื้อเรื่องแบบนี้ก็เปรียบเหมือนข้าวโพดคั่วสูตรเดิมๆ ที่เอาไว้กินตอนดูหนังเท่านั้นแหละ ไม่มีแรงดึงดูดอะไรให้ผู้คนอยากจะดู

แต่ว่าครั้งนี้ผู้กำกับจ้าวถือว่าฉลาดในการเลือกฉากที่ตัดออกมามากๆ ในฉากที่หญิงสาวในฝันจะต้องปรากฏตัวเขากลับไม่ตัดส่วนนั้นมาให้ดูทั้งหมด ยิ่งบวกกับที่ผู้กำกับจ้าวเคยพูดอย่างกล้าได้กล้าเสียเอาไว้ตอนโปรโมตหนังก่อนหน้านี้ และนั่นก็ทำให้ฉันเกิดความแปลกใจมาโดยตลอด ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าโรงหนังเพื่อดูมันอีกรอบ

ที่น่าสงสัยและแปลกใจมากที่สุด นั่นก็คือหลังจากที่ฉันได้ดูจดหมายรักเก้าสิบเก้าฉบับนี่อีกรอบ พอเทียบกับความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ดูแล้ว มันไม่เหมือนกันเลย

ในตอนที่เสียงดนตรีประกอบหนังมันดังขึ้นมาอีกครั้ง น่าแปลกใจที่ฉันเกิดความรู้สึกมากมายขึ้นมา อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันได้เห็นอาการตอนที่พี่ซิ่งกำลังหลงรัก ได้เห็นพ่านพ่านที่ยังคงเฝ้ารออยู่เสมอ พอบทเพลงที่อาจารย์ซือเจียต้งตั้งใจเขียนดังขึ้นมา มันทำให้นึกถึงเนื้อเรื่องของหนังที่ได้ดูไปก่อนหน้านี้และรู้สึกถึงความลึกซึ้งมากกว่าเดิมเสียอีก

สิ่งที่ฉันหวังที่จะได้จากการดูในครั้งนี้ นั่นก็คือสายตาของพี่ซิ่ง ในตอนที่ได้พบกับหญิงสาวในฝัน และพอได้เห็นหญิงสาวในฝันคนนั้นแล้ว เหมือนว่ามันจะเหนือความคาดหมายของฉันมากๆ เลย กับหญิงสาวในฝันที่ฉันคิด คือหล่อนจะต้องสวมชุดที่ดูสง่าผ่าเผยอะไรแบบนั้น แต่มันไม่ใช่ ตอนที่ฉันได้เห็นเธอก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่า ถ้าหลี่ชิงหยางจะต้องได้เจอกับคู่ชีวิตละก็ ต้องเป็นเธอคนนี้นี่แหละ

เธอนั่งอยู่ตรงหน้าเปียโน และกำลังตั้งอกตั้งใจในการเล่นมัน ตอนนั้นฉันมั่นใจได้ว่าคงไม่ได้มีแค่หลี่ชิงหยางที่โดนเธอดึงดูดแน่ๆ ยังมีฉันอีกคน และผู้ชมคนอื่นๆ ก็เช่นกัน

บุคลิกท่าทางแบบนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงามและละเอียดอ่อน แต่การที่เธอนั่งอยู่ตรงหน้าเปียโนแสนสง่าหลังนั้น มันไม่สามารถกลบความงดงามของเธอได้เลย

ในตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนโดนอะไรตีเข้ามาอย่างแรง เหมือนกำลังมองเห็นภาพลวงตา ในที่สุดฉันก็เข้าใจความรู้สึกที่หลี่ชิงหยางได้พบกับหญิงสาวในฝันแล้ว

แทบจะรอไม่ไหวที่จะให้เธอหันหน้ามา อยากจะเห็นท่าทาง อยากจะเห็นความรู้สึกบนใบหน้านั้นของเธอ

แต่ก็น่าเสียดายที่ผู้กำกับจ้าวใจร้ายแพนกล้องไปที่อื่นเสียได้ ทำให้ผู้ชมในโรงพากันเผลอทำเสียงออกมาอย่างเสียดาย

ความสวยงามไม่กี่วินั่นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังเช่นเดียวกับหลี่ชิงหยางในตอนนั้น ฉันเข้าใจมันเป็นอย่างดี

จนมาได้เห็นตอนที่เขาเริ่มเขียนจดหมายทีละฉบับๆ มองดูเขาบรรจงเขียนเรื่องราวและระบายความในใจของตัวเองออกมาจนหมดเปลือก มองดูเขามีกำลังใจและความกล้าขึ้นมา จนได้ย่างก้าวเข้าไปสู่วงการเปียโน และในที่สุด ม้าพันธุ์ดีตัวนั้นก็ได้ไปอยู่ในสายตาของคนที่เห็นค่ามัน ได้อาจารย์ที่มีชื่อเสียงมาคอยฝึกสอน และกลายเป็นที่เริ่มโด่งดังขึ้นเรื่อยๆ

แต่เขาก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจในการเขียนจดหมายเหล่านั้น ในทุกๆ เดือนเขาจะเขียนเรื่องราวต่างๆ ลงไปเสมอ และกล่องในจดหมายเหล่านั้นก็เริ่มกองสูงขึ้นทุกวันๆ

ตอนที่ยังไม่ได้ดูหนังจบทั้งเรื่อง ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่จ้าวหรงทำไปมันไม่คุ้มค่ากับเธอเอาเสียเลย แต่พอได้ดูหนังทั้งเรื่องจริงๆ แล้วฉันกลับรู้สึกเสียใจและปวดใจแทนหลี่ชิงหยางเสียแทน

ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาอีกรอบ ว่าถ้าหากในวันนั้นหลี่ชิงหยางมีความกล้ามากพอเหมือนตอนนี้ ก้าวขาเข้าไปในร้านเปียโนนั่นตามความคิดของตนเอง เรื่องของเธอและเขาก็อาจจะไม่คลาดกันไปแบบนี้หรือเปล่า แล้วตอนจบของเรื่องมันก็จะไม่เหมือนเดิมใช่ไหม?

แต่ในใจของฉันเข้าใจมันดี ถ้าเลือกเส้นทางที่ต่างกันออกไป มันก็จะส่งผลกระทบไปทั้งชีวิต

เพราะสภาพแวดล้อมที่หลี่ชิงหยางอยู่นั้นหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนขี้ขลาด แค่กระจกใสบางๆ ที่คั่นตรงกลางเขามันไม่สามารถกั้นไม่ให้เขาเข้าไปในร้านเปียโนได้หรอก แต่มันเป็นเพราะจิตใจของเขาเองนั่นแหละที่ผูกมัดตัวเองเอาไว้

ในช่วงชีวิตต่อจากนั้นของเขา ถ้าจะบอกว่าเขายังคิดถึงและจดจำภาพด้านหลังของหญิงสาวในฝันได้เสมอ ไม่สู้บอกว่าเขาเพียงจินตนาการถึงความสวยงามเมื่อครั้งอดีตในใจของตัวเองเท่านั้น

หญิงสาวในฝันก็เหมือนเป็นแค่ที่ฝากความรู้สึกไว้ เป็นเหมือนความคิดที่เขาอยากจะก้าวไปให้ถึง

แต่สุดท้ายจดหมายเหล่านั้นที่ไม่ได้ส่งไปเลยสักฉบับ มันก็เป็นของที่แสดงถึงความอ่อนแอในใจที่หลี่ชิงหยางทิ้งเอาไว้ เท่านั้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะได้เป็นถึงอาจารย์แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะสมหวังดั่งที่ปรารถนาไว้แล้วก็ตาม แต่ในความคิดแรกของเขาที่เคยมี เด็กหนุ่มที่ไม่เคยคิดจะหยุดเดินต่อไปข้างหน้ามันยังคงติดตรึงอยู่ในใจเสมอ

รอจนเขามีความกล้ามากพอ เพื่อนที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กอย่างจ้าวหรงก็ได้เข้ามาเติมเต็มหัวใจของเขาจนล้นปรี่ เขาได้เขียนจดหมายถึงหญิงสาวในฝันเป็นฉบับสุดท้าย ‘ขอโทษครับ ผมไม่สามารถรักคุณต่อไปได้แล้ว เพราะว่าผมน่ะ ได้พบกับความสุขที่ตัวเองตามหามานานแล้วครับ ที่แท้เธอก็อยู่ข้างๆ ผมมาโดยตลอด ไม่เคยห่างไปไหน’

พอได้เห็นฉากตัวหนังสือที่คุ้นเคย ได้มองเห็นความระมัดระวังของหลี่ชิงหยางในตอนนั้น อีกทั้งมีความตั้งใจและเคารพต่อหญิงสาวในฝัน สายตาคู่นั้นของเขาไม่สามารถปกปิดความสุขที่เผยออกมาได้เลย และนั่นมันทำให้ขอบตาของฉันร้อนผ่าวไปหมด

บางทีความรู้สึกเจ็บปวดก็เป็นสิ่งที่สวยงาม และเรื่องราวความรักเหล่านั้นก็ยังคงอยู่ ขอแค่มันยังคงอยู่ในใจจะคิดถึงมันเมื่อไหร่ก็ได้เสมอ! รู้จักรักษาคนที่อยู่ข้างๆ เรา ก่อนที่จะก้าวไปข้าวหน้า ลองมองไปรอบๆ ตัวเองดูอีกที อย่าพลาดโอกาสวันเวลาที่จะได้รับความอบอุ่นอีก ฉันคิดว่านี่คือสิ่งที่ผู้กำกับจ้าวต้องการที่จะสื่อ

ถ้าหากเทียบว่าการได้ดูครั้งแรกคือการได้ทานสเต็กเนื้อวัว งั้นการที่ได้ดูทั้งเรื่อง ก็คงเหมือนกับการที่ได้ทานอาหารจีนครบชุดที่มีคนเดินมาเสิร์ฟเรื่อยๆ

ฝากบอกความรู้สึกไปถึงพี่ซิ่งของฉันด้วย ชายในฝันของฉัน ฝีมือการแสดงของคุณก้าวหน้าขึ้นอีกขั้นแล้วนะคะ

พ่านพ่านเองก็แสดงได้ดีเหมือนกัน

แต่ถ้าให้ฉันพูดจริงๆ ละก็ หลังจากที่ได้ดูหนังจบแล้ว ความรู้สึกที่เคยดูถูกในตอนแรก หรือจะเป็นความไม่เข้าใจที่ว่าทำไมต้องมีบทหญิงสาวในฝันด้วย ในที่สุดฉันก็เข้าใจมันอย่างชัดเจนแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้าของหล่อน แต่กลับเป็นจุดสำคัญที่ทำให้เรื่องราวนั้นดำเนินต่อไป

ผู้กำกับจ้าวไม่เสียแรงที่เป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงจริงๆ บทนี้จำเป็นต้องมีอยู่จริงๆ และฉันคงต้องกล่าวขอโทษต่อความคิดลวกๆ ที่ฉันมีด้วย และเพื่อเป็นการเคารพต่อนักแสดงสาวคนนั้นที่ผู้กำกับจ้าวเป็นคนเลือกมาเพราะเธอเหมาะสมกับการเป็นหญิงสาวในฝันจริงๆ ทำให้รู้สึกว่า นอกจากเธอก็คนไม่มีใครคนไหนที่จะเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เขียนคำวิจารณ์อันแสนยาวเหยียดมาขนาดนี้ ฉันเองก็ต้องยอมรับล่ะนะ ว่าฉันก็รู้สึกเหมือนหลี่ชิงหยางนั่นแหละ หลงใหลหญิงสาวในฝันคนนั่นเสียเหลือเกิน

ไหนๆ เป็นแบบนี้แล้ว จากที่อยากเห็นด้านหลังของหญิงสาวในฝัน ตอนนี้ฉันอยากเห็นหน้าตาของเธอแทน!!!

ตอนนี้ก็ขอภาวนาให้บัตรหนังจดหมายรักเก้าสิบเก้าฉบับของผู้กำกับเจ้าขายได้เกินร้อยล้านด้วยเถอะ ให้พวกเราได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวในฝันด้วย!

บทวิจารณ์หนังของเหอฉวี่เหอฉงนี้ ยังมีแฟนคลับมากมายของหล่อนเข้ามาทิ้งคอมเม้นท์ไว้ด้วย

ราชวงศ์จินมีเหล้า : เห็นด้วยจนไม่รู้ว่าจะเห็นด้วยยังไงแล้ว เพราะครั้งนี้จ้าวร่างทำหนังออกมาได้ดีมากจริงๆ ชุยซิ่งเองก็ได้รับบทที่ต้องใช้ฝีมือมากๆ ส่วนพ่านพ่านก็ต้องเล่นเป็นที่หลงรักเขาแบบโงหัวไม่ขึ้น แต่หญิงสาวในฝันของฉันรับบทเป็นคนที่เด่นสุดๆ ไปเลย!

การตามจีบของเสี่ยวเสี่ยวป๋าย : ช่วยให้หญิงสาวในฝันของฉันหันหน้ามาที! หวังว่าบัตรหนังจะเกินร้อยล้านเร็วๆ พอพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้ว ฉันจะไปดูหนังนี่อีกรอบเลย ถือเป็นการอุทิศตนเพื่อยอดใน Box office เลยนะ!