ส่วนที่ 5 บทที่ 138-2

บทที่ 138-2 ม่อหานใกล้ตาย

เยี่ยนถิงเห็นชูฉือออกไปแล้วจึงสืบเท้ามาหนึ่งก้าว ยื่นมือไปแตะเซี่ยม่อหาน ส่งเสียงเรียก “จื่อกุย ฟื้นได้แล้ว”

ฉินอวี้ยื่นพระหัตถ์ห้ามเขา “เขาคงไม่ฟื้นมาเร็วๆ นี้ เจ้าถอดเสื้อเขาออกก่อน ดูว่าบาดแผลเขาเป็นอย่างไรบ้าง”

เยี่ยนถิงพยักหน้าแล้วพลิกตัวเซี่ยม่อหาน ถอดเสื้อบริเวณหลังเขาออก แต่เพียงพบแผ่นหลังอันเกลี้ยงเกลา เขาสับสนไปครู่หนึ่งแล้วส่งเสียงดัง “มหัศจรรย์เพียงนี้เชียวรึ?”

ฉินอวี้เม้มพระโอษฐ์ ตรัสว่า “วิชาภูตผีเดิมทีมีอยู่อย่างอัศจรรย์โดยฝืนกฎธรรมชาติ ดังนั้นหลายคนถึงใฝ่หาแม้แต่ในความฝัน มุ่งตามหาอย่างไม่เลิกรา อยากได้วิชาของเผ่าภูตผีให้จงได้ ปรมาจารย์สายลับราชสำนักของหนานฉินก็ถูกตระกูลอวี้แห่งเป่ยฉีกับฉีอวิ๋นเสวี่ยทำลายเพียงเพราะปรารถนาเคล็ดวิชาลับของเผ่าภูตผีเช่นกัน โดยไม่สนใจว่าจะต้องทรยศต่อหนานฉิน” หยุดชั่วครู่แล้วตรัสอีก “แต่ชาวภูตผีกลับต้องทรมานเพราะฐานะนี้ อย่างที่ชูฉือบอกไว้ว่ามีบ้านแต่มิอาจกลับ บางทีในใจของพวกเขาแค่อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดาบ้างก็เท่านั้น”