ส่วนที่ 3 บทที่ 041-2

บทที่ 41-2 กระตือรือร้น

ฉินเจิงยิ้มกว้างพลางเอื้อมมือไปโอบตัวนางเข้าหาอ้อมกอด “ข้าอุตส่าห์ระดมความคิดอย่างลำบาก ยอมทุกข์ทรมานมาเป็นเวลานานขนาดนี้ ในที่สุดก็สามารถหลอมละลายหัวใจเจ้าได้โดยไม่เปล่าประโยชน์ ต่อให้เขาป้อนคำหวานหรือหลอกล่อขู่บังคับไปก็ไม่ได้ผล”

“ข้าไม่ค่อยเข้าใจนัก หลังจากที่เขาถูกเนรเทศไปยังม่อเป่ย ตอนนั้นข้ายังไม่รู้จักเขาเลยคิดอยากใช้ประโยชน์จากเขาด้วยการส่งคนไปม่อเป่ย ทว่าหลังถูกเขาจับตัวได้ พอมาถึงเมืองผิงหยางแล้วถึงได้พบเขา ฉินอวี้เขามีเหตุผลใด” เซี่ยฟางหวาไม่เข้าใจ

“เราไม่ถูกชะตากันมาตั้งแต่เด็ก ขอเพียงเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายโปรดปรานก็แย่งมาเป็นของตัวเองทั้งนั้น แย่งกันจนติดเป็นนิสัย” ฉินเจิงกอดเซี่ยฟางหวาแน่น “เขาไปม่อเป่ยเพราะอยากได้อำนาจทหารสามแสนนาย ข้าต้องการแค่เจ้าเลยอยู่รอเจ้าที่เมืองหลวง ดังนั้นเจ้าจงจำไว้ให้ขึ้นใจ เขาไม่ได้ชอบเจ้าแต่แค่ทนเห็นข้าได้ดีไม่ได้ พอกลับมาแล้วพบว่าข้ากับเจ้าไปกันได้ดีเลยอยากแย่งไป”

“พวกเจ้าเป็นคู่อาฆาตกันมาตั้งแต่ชาติก่อนรึ” เซี่ยฟางหวายิ้ม

“อาจจะ!” ฉินเจิงพยักหน้า