ส่วนที่ 2 บทที่ 041-3

บทที่ 41-3 โมโห

เซี่ยหลินซียิ้มออกมาทันทีพลางวางพู่กันลง จากนั้นก็มองใบหน้าซีดขาวของฮูหยินหมิ่นด้วยความเย็นชา “แม้ข้าจะฉลาด มีวิธีพาพี่น้องออกไปจากเมือง แต่ก็ทราบว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร เหตุการณ์ในตอนนี้ ทหารองครักษ์กำลังเข้าปิดล้อมจวนเรือนใหญ่ แม้แต่แมลงวันเพียงตัวเดียวก็ห้ามบินเข้ามา อย่าว่าแต่จะไปไหนมิได้เลย ถึงไปได้ก็ไปมิได้อยู่ดี หรือท่านอยากให้ลูกๆ ของท่านต้องลี้ภัยไปทั่วสารทิศ ถูกราชสำนักปิดประกาศจับไปทั่วจนไม่กล้าเปิดเผยใบหน้าและชื่อแซ่ที่แท้จริงเพื่อใช้ชีวิตต่อไปได้?”

“ก็ดีกว่าต้องถูกตัดศีรษะแล้วกัน!” ฮูหยินหมิ่นหน้าหงายก่อนตำหนิออกมา