ส่วนที่ 2 บทที่ 028-1

บทที่ 28-1 มาเอง

จากที่เซี่ยฟางหวาและฉินเจิงบอกว่าลมจะหยุดพัดฝนจะตกลงมาห่างกันร่วมหนึ่งชั่วยามเต็ม

ไต้ซือผู่อวิ๋นกับเจ้าอาวาสวัดฝ่าฝอซื่อ รวมทั้งภิกษุกว่าพันรูปเนื้อตัวเปื้อนด้วยขี้เถ้า บางรูปถูกเปลวไฟรมจนหน้าดำ บางรูปถูกไฟเผาจนหนวดเคราหาย บางรูปเสื้อผ้าถูกเผาจนขาดเป็นรูโบ๋ ยังมีบางรูปเหลือเพียงผ้าผูกเอวติดกาย แต่ละรูปดูกระเซอะกระเซิงเป็นอย่างยิ่ง ไต้ซือผู่อวิ๋นกับเจ้าอาวาสคอยบัญชาการเหล่าภิกษุดับไฟจึงมีสภาพดีกว่ามาก แต่ก็ดูอเนจอนาถไม่แพ้กัน

เดิมคนเหล่านี้คิดว่าประวัติศาสตร์พันปีของวัดฝ่าฝอซื่อจะล่มสลายลงแล้ว

ทว่าเมื่อย่างเข้ามาในโถงโพธิธรรม ฝนก็ตกจากฟากฟ้าทันที

ทุกคนยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิมพลางเงยหน้ามองฟ้าชั่วขณะ

ไต้ซือผู่อวิ๋นกับเจ้าอาวาสเงยหน้ามองฟ้าพร้อมกัน

พระชายาอิงชินอ๋อง หลินไท่เฟย ฮูหยินเสนาบดีฝ่ายขวา หลี่มู่ชิง และฉินชิงก็เช่นกัน

ฝนเม็ดเล็กกระทบลงบนใบหน้าและร่างของทุกคน วินาทีนี้ไร้เสียงพูดจา นอกจากฝนเม็ดเล็กห่าใหญ่ที่ตกจากฟากฟ้าก็เงียบสงัดมาก ผู้คนกว่าพันคนทั้งในและนอกโถงโพธิธรรมเงียบสงบจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ