ข้ามมิติรักแท้ทะลุออนไลน์: ตอนที่16 อ้อมกอดอันคุ้นเคย
ร่างโปร่งบางสมส่วน ความสูงเพียง 163 เซนติเมตรของนิมนิม
ถูกดึงเข้าไปแนบกับแผ่นอกแข็งแรงกว้างใหญ่บึกบึน ของบุรุษ
รูปร่างสูงประมาณ 182 เซนติเมตร คนแปลกหน้าที่สวมแว่นกันแดดสีดำ
เสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินเข้มลายเล็กๆกับกางเกงยีนส์ตัดขาเลยครึ่งเข่า
คล้ายๆ เสื้อผ้าสไตล์เดียวกัน กับที่นิมนิมสวม
ทั้งสองร่างต่างเปียกปอนน้ำทะเลไปพร้อมๆกัน
นับได้ว่าชะตาลิขิตให้พบกัน
แนวเปียกๆเค็มปะแล่ม! ปะแล่ม!! ท่ามกลางบรรยากาศ
แสนสวยโรแมนติกซะมากมาย ของวิวยามพระอาทิตย์ตกทะเล
บนชายหาดที่สวยงามมากแห่งหนึ่งในเมืองไทย.....
"อุ๊ยยยย!!!"
นิมนิม อุทานอย่างตกใจ!! ปนโล่งใจ(เฮ๊อ!!!)
ที่ร่างกายของตนเองไม่ได้จมลงไปในสายน้ำทะเล
พราะสิ่งที่นิมนิมขี้เกียจทำมากที่สุด!! หนึ่งในสิบลำดับ นั่นก็คือ
การอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แบบรีบๆ นั่นเอง
"คุณ!! ไม่เป็นอะไรใช่ไม๊ครับ?!"
อุ๊บ!!!!! คำทักทายโคตรพระเอ๊กพระเอกหวะ!!
(ณนนท์ เผลอคิดคนเดียว)
"เหมือนกำลังแสดงละคร เป๊ะเวอร์! เลยตู"
เขาเผลอแว๊บ!คิดต่อ)
นิมนิม เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าบุรุษร่างงามที่เป็นฮีโร่
ผู้เข้ามาช่วยเธอจากกการถูกคลื่นซัดจมหาย
แต่เพราะเกล็ดละเอียดของผงฝุ่นทรายที่ปลิวลอยตามกระแสลม
จนเข้าไปในดวงตาคู่งามของเธอ ทำให้เธอลืมตาได้ไม่ถนัด
อีกทั้งยังกระพริบตาถี่ๆ มีน้ำตาไหลออกมา.... เพราะความขัดเคือง
จากการมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในลูกตาในขณะนั้น
ณนนท์ รู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก!!
ในทันที ที่เขาได้มีโอกาสใกล้ชิดและจ้องมองใบหน้าคมขำ
งดงามผ่องใสของสตรีแปลกหน้าผู้นี้
ความรู้สึกแรกสัมผัส.. เสมือนเธอกำลังกระจ่างเข้าไป
ถึงในหัวจิตหัวใจลึกๆของเขา แทบจะ!
ในทันที!! ทันใด!!! อย่างบอกไม่ถูก
พระเอกหนุ่มโสดหล่อเหลาชื่อดัง อึ้ง!!!!
เหมือนถูกดึงเข้าไปอยู่ในภวังค์ใดภวังหนึ่ง อย่างมิทันรู้เนื้อรู้ตัว!!
เขารู้สึกคุ้นเคยกับกิริยาท่าทาง ที่กำลังทำอยู่ขณะนี้
กับสุภาพสตรี ผู้ซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อนคนนี้ มากเหลือเกิน....
( เหมือนเราเคยทำ? เหมือนเราเคยทำแบบนี้? กับ...????
ณนนท์ถามคำถามในใจตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างงุนงง
บอกไม่ได้ว่าเพราะเหตุใด? มีแต่ความรู้สึกที่รุนแรงกระเพื่อมขึ้น...
ในจิตลึกๆ ..... )
"แก้วดอกนี้หอมยวนฤดีพี่อยู่ทุกวัน
กลิ่นเจ้านั้น
สัมพันธ์ใจพี่ปองภักดีเสมอ
น้องงามผ่องพรรณ
ทุกคืนพี่ฝัน
ทุกวันพี่เพ้อ
พี่รักเธอด้วยวิญญาณสะท้านใจ
แก้วใจจ๋ารู้ตัวไหมว่างามน่าภิรมย์
โอพระพรหม
คงปั้นเสกสรรให้สดใส
สวยปนโศก
หวานปนเศร้ายั่วเย้าใจ
แก้วผ่องใส
แม้อยู่ในความมืดเอย
แก้วใจจ๋ารู้ตัวไหมว่างามน่าภิรมย์
โอพระพรหม
คงปั้นเสกสรรให้สดใส
สวยปนโศก
หวานปนเศร้ายั่วเย้าใจ
แก้วผ่องใส
แม้อยู่ในความมืดเอย"
(เพลง : ดอกแก้ว ศิลปิน : สุเทพ วงศ์กำแหง)
ส่วนนิมนิม เมื่อร่างกายของตนถูกดึงเข้าไปตกอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแรงล่ำสัน
ของชายหนุ่มแปลกหน้า! ใบหน้าและลำตัวช่วงบนของเธอหมุนคว้างเข้าปะทะเบาๆ
กับแผ่นอกกว้างผึ่งผายของเขา เธอรู้สึกตกใจ! แปลกใจ!!
แต่กลับมีความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก!!!!??? เกิดขึ้นพร้อมๆกัน........
นิมนิม เห็นตัวเองสวมชุดไทยในยุคสมัยของรัชกาลที่5 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
เธอสวมเสื้อผ้าไหมละเอียดสีม่วงอ่อน ปักฉลุตามไหล่,แขน และชายเสื้อ
ด้วยผ้าลูกไม้ลายดอกไม้อันงดงามอ่อนหวาน นิมนิมสวมผ้าถุงผ้าไหมทอมือ
ลายไทยวิจิตรบรรจงตามแบบสมัยนิยมในยุคนั้น ซึ่งมีสีสันงดงามขับกับสีเสื้อ
และสีผิวของหญิงสาวชาวไทยผู้กำลังอยู่ในวัยดรุณสดใส ให้แลดูผ่องพิศ
อ่อนหวานเป็นกุลสตรีไทย ที่ดูเพียบพร้อมด้วยรูปร่าง หน้าตา กิริยา มารยาท
รวมทั้งการแต่งกาย เธอสวมรองเท้าคัทชูสีครีมส้นสูงประมาณหนึ่งนิ้วครึ่ง
หญิงสาวผู้เป็น "คุณหนู" เพียงคนเดียว
ในจวนของท่านปลัดอาวุโสฯ กำลังยืนเขย่งตัว เงยหน้าขึ้น
ชมความงดงามของช่อดอกแก้ว ซึ่งกำลังออกดอกบานสะพรั่งสีขาวสะอาดสะอ้าน
ดอกไม้ที่คุณหนูมรกตได้ช่วยคุณแม่ปลูกลงดินเมื่อสองปีก่อน
บัดนี้กำลังผลิดอกแตกกิ่งก้านใบกลายเป็นต้นไม้พุ่มขนาดกลาง
อยู่ข้างเรือนไมัสัก คุณหนูมรกตอดใจไม่ได้ จึงยกมือขวาขึ้น
เพื่อหมายจะเอื้อมไปจับช่อดอกแก้วอันงดงามสวยสมบูรณ์
ซึ่งอยู่สูงกว่าใบหน้าของเธอ
จู่ๆ ! ผึ้งตัวเล็กๆ บินฉวัดเฉวียน!!! อยู่ใกล้ศีรษะ
ของคุณหนูมรกต มันทำให้เธอตกใจเพราะกลัวถูกผึ้งต่อย!!
เธอจึงเอียงตัวหลบวูบแบบกระทันหัน!
เพื่อให้พ้นจากเจ้าแมลงตัวเล็กๆแต่มีพิษแสนร้ายกาจตัวนั้น
จนทำให้ร่างสูงโปร่ง บอบบาง สมส่วน และงดงามด้วยวัยสาวแรกรุ่น
ของเธอสูญเสียการทรงตัว เซถลา!! ตัวเอียงจะล้มลงกับพื้น!!
" น้องหนู ระวังครับ!! "
พลัน! เสียงทุ้มนุ่มที่เธอรักและคุ้นเคย ก็ดังขึ้นข้างๆหู
ร่างกายที่เอียงถลาจะล้มคว่ำลงไปแล้วนั้น
ถูกกอดเอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่จะเซล้มลงไปบนพื้นดิน
" พี่พี "
คุณหนูมรกต ออกเสียงอุทานเรียกชื่อชายหนุ่มวัยรุ่นราวคราวเดียวกัน
ในทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น แล้วอยู่ใกล้ชิดกับใบหน้าของเขา จนตาสบตา
" พี่พี ระวังผึ้งด้วยค่ะ "
เธอรีบพูดต่อด้วยความห่วงใยในตัวของบุรุษ ผู้มาอุ้มร่างเธอเอาไว้ได้ทันเวลา
ช่วยให้เธอไม่ต้องล้มคะมำลงไปกับพื้น จนอาจบาดเจ็บและเปรอะเปื้อน
" ยังจะมาห่วงพี่อีกนะเรา ห่วงตัวเองก่อนเถอะ!
จะถลาล้มลงดินไปแล้วนั่น!! "
ปฐพี รีบดุเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอันแสดงถึงความห่วงใยและความรัก
ที่มีให้ต่อสตรีสาวน้อยผู้งดงามที่สุดในจิตใจของเขา
นับตั้งแต่เธอได้เกิดมาบนโลกใบนี้จนถึงบัดนี้
ขณะที่แขนทั้งสองแขนของปฐพี ยังกอดยึดตัวของสุภาพสตรีสาวรุ่นน้องเอาไว้
คุณหนูมรกต จึงค่อยๆใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างยันแผ่นอกกว้าง
ที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีครีม มีกระดุมปิดถึงลำคอของบุรุษหนุ่มน้อย
ผู้มีรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลา เป็นที่สะดุดตาดึงดูดใจสตรีทุกคนที่ได้พบเจอ
และยังเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว ผู้ซึ่งเธอรักและสนิทสนมด้วยมากที่สุด
นับตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้
นอกเหนือจาก "คุณพ่อ" ของเธอ ซึ่งหมายถึงท่านปลัดอาวุโสคำสอนฯ
ผู้เป็นเจ้าของจวนอันงดงามสงบสุข แห่งนี้
" แหม! น้องหนูไม่เป็นอะไรดอกค่ะ พี่พีอย่าห่วงนักเลย
แค่หลบผึ้งกลัวมันต่อยหน้า แค่นี้เอง!! แหะ! แหะ! "
คุณหนูมรกต รีบตอบเสียงอ่อยๆ เมื่อสบตากับดวงตาคมเข้ม
บนใบหน้าที่ค่อนข้างบึ้งของบุรุษหนุ่ม ผู้เป็นดุจพี่ชายแท้ๆเพียงคนเดียวในโลกของเธอ
" แค่นี้เอง!!?
โห! นี่ถ้าพี่มาอุ้มไว้ไม่ทันนะครับ
ป่านนี้จะหัวทิ่มลงไปนอนกับดินแล้วกระมังสินะนี่?
ยังจะมาพูดอีก โตเป็นสาวแล้วนะครับน้องหนู
อย่าทำให้คุณท่านหญิงแม่ต้องบ่น สิครับ
จะเด็ดดอกแก้วก็ไปเอาไม้มาสอยมันได้ ไม่ใช่ มาเขย่งๆ
จะดึงเอา ให้ทันใจตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้ "
ปฐพี บ่น ๆ ๆ ด้วยความรักห่วงใยและความเคยชิน
ต่อสตรีรุ่นดรุณแสนสวยผู้อ่อนวัยกว่าเขา ผู้ซึ่งเป็น "คุณหนูในจวนแห่งนี้"
เพียงหนึ่งเดียว และถูกเลี้ยงดูคู่กันมากับเขา นับตั้งแต่คุณหญิงสวาทฯ
คลอดบุตรคนแรกและเป็นลูกในไส้จริงๆ เพียงผู้เดียว ของ
ท่านปลัดอาวุโสฯ คำสอน กับ คุณหญิงสวาทฯ
พร้อมๆกับการเติบโตของชีวิตลูกกำพร้าของเขาเอง ที่ซึ่งได้อาศัยความรัก
ความเมตตากรุณาปรานีอย่างมากมาย จากท่านผู้เป็นบุพพการีของเธอคนนี้
อันว่า ความรัก
ระหว่างบุรุษกับสตรี นั้น
โดยส่วนมาก
มักเกิดขึ้นแบบฉับพลัน!
ตำนานแห่ง รักแรกพบ
จึงตราตรึงซึ้งอยู่ในจินตนาการ
แห่งความรัก ของผู้โหยหาปรารถนามัน
ผู้เขียน(นามแฝง) : เพนกวินรักโลมา