ข้ามมิติรักแท้ทะลุออนไลน์ : ตอนที่ 17 ร่องรอยหัวใจ
นิมนิม รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ!!!!!
ในช่วงเวลา..... ที่ร่างของเธอถูกดึงเข้าไป กอดเอาไว้
ในอ้อมกอดอันแข็งแรงบึกบึนของผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ ...???????
" พี่พี พี่พี พี่พี ????? "
นิมนิม ได้ยินเสียงของเธอเองเรียกชื่อนี้ดังอยู่ลึก ๆ ในใจ
ในทันทีทันใด! ที่ร่างกายของเธอสัมผัสกระทบเข้ากับร่างกายของ ณนนท์
ร่างกายของคนทั้งสอง
ต่างเปียกปอนด้วยน้ำทะเลซึ่งกระเซ็นมาถูกเส้นผมบนศีรษะ
ณนนท์ ตกอยู่ในภวังค์อันลึกลับไปชั่วขณะหนึ่ง!!!!!
เขาจ้องมองใบหน้าของสตรีแปลกหน้าผู้นี้อย่างงงงวย
เขารู้สึกเหมือน..... คุ้นเคย!! แต่..... ก็ไม่เคยรู้จักมาก่อน???
" น้องหนู น้องหนู น้องหนู "
ณนนท์ ได้ยินเสียงในจิตของเขาเอง กำลังเรียกชื่อๆหนึ่งขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ!!
เป็นชื่อของใครสักคนหนึ่ง เป็นคนที่เค้ารัก คิดถึง โหยหา...และผูกพันมากเหลือเกิน
ณนนท์ เห็นภาพซ้อนของผู้หญิงตรงหน้า
ผู้ที่เขากำลังกอดดึงตัวของเธอเอาไว้นี้!! เป็นภาพของสตรีสาวรุ่น
ผู้งดงามอ่อนหวานเยี่ยงสุภาพสตรีไทย ในยุครัชสมัยของรัชกาลที่ 5
แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ เธอผู้นี้สวมเสื้อผ้าไหมละเอียดสีม่วงอ่อน ปักฉลุตามไหล่,แขน
และชายเสื้อด้วยผ้าลูกไม้ลายดอกไม้อันงดงามอ่อนหวาน เธอสวมผ้าถุงผ้าไหมทอมือ
ลายไทยวิจิตรบรรจงตามแบบสมัยนิยมในยุคนั้น ซึ่งมีสีสันงดงามขับกับสีเสื้อ
และสีผิวของสตรีวัยดรุณนางนี้ ทำให้แลดูผ่องพิศอ่อนหวานละมุนละไม
สมกับเป็นกุลสตรีไทยที่ดูเพียบพร้อมด้วยรูปร่างหน้าตา กิริยามารยาท
รวมทั้งการแต่งกาย เธอสวมรองเท้าคัทชูสีครีมส้นสูงประมาณหนึ่งนิ้วครึ่ง
ใบหน้ารูปไข่อันงดงามราวกับภาพวาดของจิตรกรไทย อยู่ในกรอบของผมยาวสลวย
สีน้ำตาลเข้มเลยบ่าไปทางด้านหลัง ผมด้านหน้าปิดหน้าผากทรงหน้าม้าปัดนิด ๆ
สวมที่คาดผมเล็ก ๆ ซึ่งทำจากไข่มุกสีชมพูอ่อนเรียงกันส่องประกายแวววาว
ขับดวงตากลมโตคู่นี้ ให้ดูงดงามตรึงตาตรึงใจอย่างบอกไม่ถูก.....
"แม่คร๊าบ แม่คร๊าบ คุณแม่คร๊าบบบบ!!!!!!"
เสียงตะโกนเรียกมาจากบนฝั่งด้านโรงแรมแอนด์รีสอร์ท
ดังขึ้นประสานกันอย่างต่อเนื่อง เกิดจากลูกชายทั้งสามหนุ่มน้อยของนิมนิม นั่นเอง
ซึ่ง ได้ช่วยดึงภวังค์ของคนทั้งคู่ ที่กำลังกอดดึงร่างกันเอาไว้ ท่ามกลางเกลียวคลื่น
ทะเลยามเย็นที่กำลังซัดขึ้นซัดลงบนชายหาด ส่งผลทำให้ร่างของหญิงชาย
ที่ซึ่งต่างก็เป็นคนแปลกหน้าของกันและกันนั้น เปียกปอนด้วยน้ำเค็ม
ทั้งคู่ต่างผงะ!! ออกจากกันแทบจะในทันทีที่รู้สึกตัวต่อปัจจุบันกาลนี้
" คุณ!!!! " " อุ๊ย!!!!! "
นิมนิม อุทานด้วยความตกใจปนประหม่า หน้าแดงก่ำขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกตัว!
เมื่อเริ่มตั้งสติได้ ความรู้สึกตัวทำให้เธอพยายามดิ้น
เพื่อเอาตัวเองผละออกจากการถูกกอดดึงร่างเล็กบอบบางของเธอ
ด้วยอัอมแขนที่ล่ำสันแข็งแรงของชายแปลกหน้าหน้าตาคมเข้มหล่อเหลา
ทั้งหมดล้วนเป็นไปด้วยสัญชาติญาณของมนุษย์ทั่วไป
" เอ่อ!!!!! "
ณนนท์ สะดุ้งจากภวังค์ และสะบัดหน้าของตนแบบงงๆ
เขารู้สึกตื่นตัวและเก้อเขิน ผิดกว่าปกติวิสัยของเขา ซึ่งเป็นถึงดาราชื่อดัง
ระดับเอเชีย สาธารณะบุคคลผู้ต้องเผชิญกับการพบปะผู้คนมาตลอด
สิบกว่าปี จนกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับการวางตัวของเขา
ณนนท์ มองจ้องหน้าหญิงสาวแปลกหน้าผ่านทะลุแว่นตากันแดดสีเข้ม
เธอผู้ซึ่งมีน้ำเสียงที่แสนไพเราะ เมื่อยามเธอร้องเพลงอย่างมีความสุขสบายใจ
เมื่อเขาได้มาเห็นเธอใกล้ๆ เช่นนี้ ณนนท์รู้สึกคุ้นเคยและถูกชะตากับเธอ
ขึ้นมาเองอย่างประหลาด!? ความรู้สึกนี้รุนแรงจนทำให้เขาเองรู้สึกประหม่า
อย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นต่อความเป็นความปกติของเขาสักเท่าไหร่
เขาจึงต้องรีบพูดแบบติดๆขัดๆ ออกไป เพื่อแก้ความเก้อเขินของตัวเอง
" คือ..?.. ผมมาช่วยคุณครับ "
" เอ่อ!! คุณ...?.."
ใช่ ! เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยมีเสน่ห์เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
โดยเฉพาะดวงตากลมโตคู่นี้ ซึ่งเป็นประกายวิบวับเปลี่ยนไปตามอารมณ์
ของเจ้าของดวงตา ดั่งมีประกายดาวเล็กๆซุกซ่อนอยู่ข้างใน แต่สิ่งที่สำคัญมากที่สุด
คือ ทำไมณนนท์ จึงรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเธอและได้พบเจอกันมาก่อนแล้ว?
อะไรทำให้เขารู้สึกในเรื่องนี้แบบตะหงิด ๆ อยู่ในใจ ??
จนเขาเอง อยากชวนเธอไปนั่งที่โต๊ะซึ่งเขานั่งอยู่ก่อนแล้ว
เพื่อจะได้แสดงความเป็นมิตรและขอทำความรู้จักกับเธอให้หายสงสัยกันไปเลย!
ทว่า..... ยังมิทันที่ณนนท์ จะเอ่ยปาก
ชวนเธอไปนั่งที่โต๊ะเพื่อทำความรู้จักกัน
ร่างบอบบางสมส่วนของนิมนิม ก็รีบขยับออกจากการกอดรัดของเขา
จนเป็นอิสระ เธอถอยหลังขึ้นไปยืนบนชายหาดที่เกลียวคลื่นซัดไปไม่ถึง
นิมนิม ไม่รู้จักว่าณนนท์ คือพระเอกละครทีวีคนดังของเมืองไทย
เพราะเธอไม่ได้มีเวลาดูรายการบันเทิงทีวีมานานนับสิบปีแล้ว เธอจึงหันหน้ามา
จ้องมองเขาอย่างอายๆ ด้วยแววตาที่แสดงความรู้สึก "ขอบคุณ"
" คุณ เอ่อ!....
ขอบคุณมากนะคะ ที่กรุณามาช่วยดึงตัวฉันเอาไว้
ก่อนที่คลื่นจะปะทะ จนล้มลงไปเปียกปอนทั้งตัว "
นิมนิม รีบพูดแสดงความขอบคุณด้วยน้ำเสียงประหม่าสูงสุด
พร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นพนมไหว้ณนนท์ อันเป็นการแสดง
ความขอบคุณตามวิถีแห่งมารยาทไทย ที่สุภาพและงดงาม
" ไม่เป็นไรครับ สบายมาก ฮะฮ่า!
ผมดีใจมากกว่า ที่ดึงคุณไว้ได้ทัน เอ่อ! ว่าแต่...
คุณร้องเพลงไพเราะมาก ๆ นะครับ สงสัยชอบร้องเพลงใช่ไม๊ครับ? "
ณนนท์ ก้มลงมองดูเสื้อเชิ้ตที่เปียกน้ำบางส่วนของตัวเอง
พร้อม ๆ กับ เอ่ยคำสนทนากับสาวแปลกหน้าไปด้วย
" แม่คร๊าบ! แม่ครับ!! แม่!!!!!!!
น้าต่ายและทุกคนออกมานั่งรอที่โต๊ะอาหารเย็นแล้วครับ
พวกผมหิวมากด้วยครับ แม่!!!! รีบไปที่โต๊ะกันเถอะคร๊าบ
ปะแม่ป่ะ! เพราะความหิว ไม่เคยปราณีใคร !! "
เจ้าหนุ่มน้อยหน้ามลทั้งสามคนของนิมนิม ซึ่งกำลังเดินแกมวิ่ง
และกระโดดโลดเต้นตามประสาวัยรุ่น ลงมาที่ชายหาดจนมาถึงตัวนิมนิม
รีบแข่งตะโกนร้องชวนคุณแม่ที่ยังสาวของพวกเค้า ให้รีบเดินกลับขึ้นไป
ที่ด้านบนของโรงแรมฯ พร้อมกับลูก ๆ เดี๋ยวนี้!!!!
" เอ่อ! ลูก ๆ มาตามแล้วค่ะ เด็ก ๆ คงหิวหนักมาก
เพราะเดินทางตลอดวัน ฉันขอขอบคุณจากใจอีกครั้งนะคะ
ที่กรุณาเข้ามาช่วยฉันไว้ในครั้งนี้ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ขออนุญาตไปร่วมโต๊ะกับครอบครัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ "
นิมนิม รีบพูดอย่างเกรงใจ ณนนท์ ผู้ซึ่งกำลังชวนสนทนา
แต่เธอไม่สามารถอยู่ตรงนี้ต่อได้ เธอจึงปิดฉากการสนทนา
กับชายหนุ่มผู้มีรูปร่างหน้าตาเท่ห์สะดุดใจ ผู้ซึ่งเธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อน
ว่าเขาคือใคร? ด้วยการยกมือไหว้ พร้อมกับพูดว่า
"สวัสดีค่ะ"
อย่างนุ่มนวลงดงาม แล้วเธอก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มสวยละมุนละไม
ตามแบบฉบับของเธอให้ณนนท์ ก่อนจะหันหลังกลับ
จูงมือลูกชายของเธอ เดินตามกันไปด้านบนทั้งสี่คนแม่ลูก
ณนนท์ ยืนค้าง แบบงงๆ!!
เขาไม่เคยพบเจอการกระทำแบบง่าย ๆ ตรงไปตรงมา
และช่างซื่อสัตย์ต่อความคิดของตนเอง ในแบบที่ผู้หญิงแปลกหน้า
คนนี้กำลังทำกับเขามาก่อน จริงๆ!!
เขาทึ่ง! อึ้ง!และ พูดอะไรไม่ออก! ได้แต่ยืนทำตาปริบๆ
อ้าปากค้าง.... คำพูดที่กำลังจะพูดต่อ... แต่กลับไม่ได้พูด....
" เอ่อ! คุณ?!.....
อ้อ!? ครับ! ได้ครับ!!
อ๊าวววว!!!!!!!!!!! เดี๋ยวครับคุณ! "
พระเอกละครทีวีคนดังระดับแถวหน้าในโลกมายามากว่ายี่สิบปี
ยืนหันรีหันขวาง ซ้ายที! ขวาที! อยู่เพียงลำพังบนชายหาด
ความคิดของณนนท์ประดังพรั่งพรูในใจ
" เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นดีใจอะไรเลยรึนี่?
ชั้นเป็นถึงพระเอกชื่อดังนะเว๊ย!!!!
เฮ๊ยยยย!!!!! หรือว่าเธอจะไม่รู้จักเราจริงๆวะ ????? "
เฮ๊ออออออ!!!!!! คือ.. กู.. งง.. มาก.. ว๊อยยยยยยย!!!!!
งงกว่านี้ ม่ายมีอีกแล๊ววววว!! โอ๊ยยยยย!!!!! เกิดอะไรขึ้นวะนี่????