กาลครั้งหนึ่ง…เคยมีพระเจ้าตา

เมื่อถึงหน้าประตูเมือง

"ข้ามาส่งเจ้าทั้งสองได้แค่นี้นะ เดี๋ยวคนในเมืองเห็นจักดูมิงาม" เสียดายอยากอยู่บนหลังให้นานกว่านี้สักหน่อยย ผู้ชายอะไรรร ตัวห๊อมหอม~

"ขอบคุณท่านมากนะคะที่พาฉันมาส่ง" ส่งสายตาให้สองที ปิ๊งๆ

"แล้วท่านจะไปที่ใดฤา" แม่ทิพย์เกสรถามได้ถูกใจข้ายิ่งนัก!

"ข้าต้องไปตามที่ชะตาฟ้ากำหนดน่ะ ไว้ถ้าชะตาเราสามต้องกัน คงจะมีบุญวาสนาให้กลับมาเจอกันใหม่" แค่สองได้ไหมคุณพี่ น้องไม่อยากปล่อยคุณพี่ไปป~

"ลาก่อนนะคะ"

"ไว้คราวหน้าข้าจะตอบแทนคุณท่านนะ"

ในเมืองมีของมากมายให้ซื้อขาย ฉันเลยซื้อมาไม่มากมายเพราะฉันเกรงใจแม่ทิพย์เกสร บ่ายๆเราก็รีบกลับ เดี๋ยวถ้าฟ้ามืดจะเดินทางลำบาก ยิ่งเป็นแค่ผู้หญิงสองคนตัวเล็กๆ (แต่ตัวเล็กจริงๆก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ) ถ้าเกิดหลงป่าแล้วเจอหนุ่มหล่อเข้ามีหวัง! ข้าคงได้…ไปฉุดเขามาขอไอจี เอ๊ะ! ยุคนี้ไม่มีไอจี งั้นก็ต้อง…. หุหุๆๆๆ

"แม่จันทร์จ๊ะ เดินระวังนะจ๊ะ ดูทางด้วย" ลืมไปเลอว่าแม่ทิพย์เกสรกำลังพยุงช่วยเราเดินอยู่

ผ่านไปสักพัก

ถึงสักที

"พระเจ้าตาวันนี้หลานซื้อของมาทำกับข้าวเต็มเลย" โห พระเจ้าตา ปกติฤาษีเขาต้องบำเพ็ญตบะไม่ใช่หรอ แต่พระเจ้าตากับอู้มานอนซะนี่ แต่ก็นะคนแก่ก็ต้องการพักผ่อนเป็นธรรมดา

"พระเจ้าตา" ทิพย์เกสรเริ่มเข้าไปสะกิดพระเจ้าตา ไม่ขยับเลยแหะ หลับลึกแหละ ไหนๆก็ไหนๆละ จับชีพจรดูก็คงไม่เสียหาย อ่ออ ไม่เต้นแล้วก็แล้วไป ฮะ!? ไม่เต้น

"ทะ…ทิพย์เกสร เจ้าตา.."

"พระเจ้าตาทำไมจ๊ะ"

"ไม่อยู่แล้ว…" อยู่ดีๆน้ำตาของทิพย์เกสรก็เอ่อล้นออกมา

"เกสรไม่เชื่อหรอกจันทร์เจ้าอย่ามาพูดเช่นแบบนี้สิ" ทิพย์เกสรจึงเอามือไปตรงจมูก ปรากฎว่า…ไม่หายใจ

"จันทร์เจ้า" น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นอาบแก้ม จู่ๆก็เข้ามากอดฉันอย่างรวดเร็ว ไม่คิดเลยว่าพระเจ้าตาจะจากไปเร็วกว่าที่คิด…