กาลครั้งหนึ่ง…หายไปไหนกันหมด
คืนนี้ช่างหนาว..อยากกอดใครสักคนจัง ไม่ได้ๆจะบ้าหรอ ตอนนี้เราอยู่กับผู้ชายสองต่อ จะมากงมากอดอะไรเล่า แม้ว่าตอนนี้เราจะหันหลังให้กันแต่พลังงานแห่งความเขินก็อบอวนทั่วทุกซอกมุมในกระท่อม
"แม่จันทร์" ขะ..เขาเรียกชื่อฉันหรอ .////.
"คะ"
"ยังไม่นอนอีกรึ"
"ยะ..ยังเจ้าค่ะ"
"นอนไม่หลับรึ" ก็เพราะใครล่ะค้าาา
"นิดหน่อยเจ้าค่ะ" เปรี้ยง! ฟ้าผ่าแรงมากจนฉันต้องหันไปอีกทาง หน้าอก… อย่าบอกนะว่าฉันกำลังซบอกเขาอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง จะ..จริงด้วย ./////.
"ไม่เป็นไรนะ ข้าอยู่ตรงนี้ปกป้องเจ้าเอง" กรี๊ดๆๆๆๆ เขาลูบหัวฉันด้วย!
"หลับฝันดีเถิดหนา แม่จันทร์"
"ท่านก็เช่นกันนะเจ้าคะ" อย่างกับพระนางในนิยาย เขินจัง ชีวิตนี้เกิดมาพึ่งจะมีโมเมนต์แบบนี้ครั้งแรกในชีวิต นอนตายตาหลับแล้วฉัน อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องอายเพื่อนที่อยู่อยู่ในนรกตอนตาย ฮ่าๆ ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆไม่อยากกลับโลกปัจจุบันแล้ววุ้ย ตาของฉันตอนนี้หนักมาก มะ..ไม่ ไหว แล้ว
"หึ เจ้าอย่าคิดที่จะมาเปลี่ยนเรื่องราวของข้านะโนเวล นิยายของฉันใครก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!!" เฮือก! ฝันอะไรของฉันเนี่ย อ้าว พ่อหนุ่มสุดหล่อฉันไปไหนแล้วเนี่ย นี่ก็เช้าแล้ว ไหนบอกจะไปส่ง ชิ! เดทแรกก็โดนเทซะแล้ว ใช้ไม่ได้ๆ
งั้นเดี๋ยวเขียนกระดาษวางไว้แถวๆนี้แล้วกัน
เมื่อถึงถ้ำ
ทำไม!! ทุกคนหายไปไหน
"แม่ทิพย์เกสร!!" หายไปไหนกันหมด
"พระลักษณวงศ์!!!" แล้วนี่มันตอนที่เท่าไหร่กันแล้วเนี่ย ถ้างั้นเราต้องเข้าเมืองของพระลักษณวงศ์แล้ว