กาลครั้งหนึ่ง…กลางดึกอันหนาวเหน็บ

ณ เมืองอาคิรา

"ขอโทษจริงๆนะเจ้าคะ ที่ต้องมารบกวนท่านพี่"

"ไม่เป็นไรเลย พี่เต็มใจ" คืออยากจะบอกว่าแม่พี่เขาก็ใจดีเว่อร์ทรงเดียวกับหญิงแม่ฉันเป๊ะ แต่นี่หนักกว่านิดหน่อย เพราะให้นอนห้องเดียวกันจะได้ปรับกันได้ คือฉันแบบ อะไรกันครับเนี่ย และตอนนี้ฉันกับธุมเกตุก็นั่งอยู่ในห้องกับนางสองต่อสองงง อัดอัดกว่านี้ไม่มีอีกแล้วพูดเลยย

"งั้นน้องไปอาบน้ำก่อนนะเจ้าคะ"

"เชิญจ่ะ"

ในห้องน้ำ

กรี๊ดดดดด หรูสุดๆหลังจากที่ฉันต้องอาบน้ำแบบกลางป่ากลางดงคิกธรรมชาติตั้งนาน วันนี้! ฉัน! ได้อาบน้ำดีๆกับเขาบ้างแล้วว~

"ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมองเพราะในคลองมีหอยปูปลาา~"

'ก็อกๆ'

"น้องเป็นอะไรหรือเปล่า คุยกับพี่หรือ" คุยอะไรก่อนน ฉันร้องเพลงต่างหากก เสียงออกจะไพเราะขนาดนี้แยกไม่ออกรึไงง ชิ!

"เปล่าจ้าา น้องร้องเพลง"

"ร้องเพลง?"

"เอ่ออ เอาเป็นว่าไม่ได้คุยกับพี่จ้า"

"ได้จ่ะ มีอะไรเรียกพี่ได้นะ"

"ค่าา"

15 นาทีผ่านไป

"อาบเสร็จแล้วค่า"

"น้อง.. ./////." ทำไมพี่เขาหันมาแล้วก็รีบหันไปล่ะ

"มีอะไรหรือไม่"

"น้องไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดีไหม" อ้ากกกก ลืมไปว่านุ่งแค่ผ้าาา

"น้องขอโทษๆเดี๋ยวน้องจะรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันก็รีบไปแต่งตัว

"งั้นพี่อาบน้ำเลยนะ"

"จ้าาาา"

หลังจากจัดการธุระกันเสร็จก็ถึงเวลา….

"เหมือนเดจาวูเลย"

"หื้มน้องว่าเยี่ยงไรนะ พี่ฟังไม่ถนัด" ธุมเกตุหันมาหาฉัน (ตอนนี้เรานอนอยู่เตียงเดียวกันจากพื้นสู่เตียง)

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เรารีบนอนกันเถอะค่ะ"

กลางดึก

หนาวเว่อร์ประหนึ่งติดแอร์ หนาวจนผ้าห่มตอนนี้ก็เอาไม่อยู่

เมื่อฉันหันกลับไปทางพี่ธุมเกตุฉันเห็นพี่เขานอนหงายอยู่ก็เลยขอแอบเอามือไปซุกใต้แขนหน่อยละกันน

ธุมเกตุ

กระผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรดุ๊กดิ๊กๆอยู่ข้างกายกระผมเมื่อลืมตาแล้วหันไปดูก็เจอกับลูกนกน้อยๆนอนตัวสั่นเพราะความหนาวผมเลยเลยจะกอดสักประเดี๋ยว เมื่อนางหายสั่นก็ค่อยคลายกอด แต่สุดท้ายผมก็สู้ความง่วงไม่ไหวจึงกอดนางแล้วหลับไปเช่นนั้น