1288 นามแฝงนักฆ่า

ตอนที่ 1288 นามแฝงนักฆ่า

ขณะกู่ฉิงซานชูดาบเสียงคลื่นขึ้น ภาพมายาทั้งหมดหายไปสิ้น

อู้เกอปรากฎตัวทางฝั่งซ้ายของเขา มีดในมือของนางพุ่งตรงไปที่หน้าอกของเขา

“ตัง ๆ ”

เกิดเสียงปะทะกันสองครั้ง

กู่ฉิงซานก้าวถอยหลัง

อู้เกอไม่ขยับ

กู่ฉิงซานก้าวถอยหลัง

อู้เกอยังไม่ขยับ

ขณะที่ทุกคนรอบข้างกำลังสงสัย กู่ฉิงซานพลิกมือก่อนหยิบธนูออกมา

…เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกตะลึงกันเกินไป กู่ฉิงซานไม่นำสิ่งประดิษฐ์วิญญาณระดับความฝัน “ธนูแห่งวิญญาณล่วงลับ” ของขวัญที่แม่นางฟู่สื่อมอบให้ออกมา แต่หยิบคันธนูยาวสำหรับโลกผู้ฝึกยุทธ์ออกมาแทน

เขาค่อย ๆ ดึงคันธนู หยิบลูกธนูแล้วผ่อนนิ้ว

ฟิ่ว!

ลูกธนูพุ่งเข้าหาอู้เกอ แต่นางสับมันเป็นชิ้น ๆ ด้วยมีดอย่างแผ่วเบา

“เหอะ คิดว่ายืนอยู่ไกล ๆ แล้วใช้ธนูกับลูกธนูจะมากพอ…”

อู้เกอพูดไปได้ครึ่งทาง นางพลันปิดปากลง

ดาบยื่นออกมาจากด้านหลังของนางขณะพาดบนไหล่อย่างแผ่วเบา

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กู่ฉิงซานมายืนอยู่ด้านหลังนาง

เขาถือดาบโดยไม่กล่าวอะไร

“ข้ายอมแล้ว”

อู้เกอถอนหายใจก่อนกล่าวอย่างแผ่วเบา

กู่ฉิงซานยิ้มออกมาแล้วกล่าวว่า “เจ้าแค่ไม่เข้าใจความสามารถของข้า เพราะงั้นก็เลยถูกหลอกยังไงล่ะ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เก็บไปคิดมาก”

“พวกเราควรหาโอกาสสู้กันอีกรอบดีไหม” อู้เกอถามอย่างนึกสนุก

“ทำไมล่ะ พวกเราก็พวกเดียวกันแล้ว… ข้าไม่อยากสู้กับพวกเดียวกันหรอกนะ” กู่ฉิงซานกล่าวขณะคลายคำสาปมังกรฟ้า

“เป็นปีศาจที่เจ้าเล่ห์และขี้ขลาดอย่างนั้นหรือ” อู้เกอถามอย่างท้าทาย

ต่อหน้าคนจำนวนมาก การที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนอะไรได้ นี่ทำให้หัวใจของนางเต็มไปด้วยความโกรธ

กู่ฉิงซานยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร

คำพูดมันก็เป็นได้แค่คำพูด ไม่จำเป็นต้องดีกว่าคนอื่นเขา แค่ก้าวเดินโดยไม่ให้เสียผลประโยชน์ก็พอ อีกอย่าง อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงด้วย

ตอนนี้เขาจำได้แม่นถึงคำแนะนำของอาจารย์ว่าอย่าได้สร้างตราบาปกับผู้หญิงงดงามเด็ดขาด

…แม้ว่าจะทำให้ขุ่นเคืองก็อย่าทำให้ขุ่นเคืองจนเกินไป

เมื่ออู้เกอเห็นเช่นนี้ก็เป็นการยากที่จะพูดอะไรต่อ

ร่างของนางวูบไหวก่อนหายไปจากที่ที่เคยอยู่ ไม่ทราบได้ว่านางไปที่ใด

ในลานประลอง ผู้ตัดสินมองไปที่กลุ่มคนบนอัฒจันทร์

เห็นได้ชัดว่าผลลัพธ์สุดท้ายอยู่ที่ผู้มีอำนาจเหล่านั้น

กู่ฉิงซานมองไปที่คนเหล่านั้นเช่นกัน

…หลายคนบนอัฒจันทร์เป็นร่างมนุษย์ แต่พวกเขาไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ

ยกตัวอย่างเช่น ชายหัวล้านที่นั่งอยู่แถวที่สองมีใบกระดูกหยักบนไหล่

ยังไงซะ อาจจะมีบางตัวตนที่ร่างกายมีขนาดใหญ่กว่าโลกอยู่ ถ้าหากร่างดังกล่าวปรากฏขึ้นมา มันจะกลายเป็นปัญหาเอาได้

แถมร่างแบบนี้ยังเอื้อต่อการสื่อสารอีกด้วย

ผู้มีอำนาจยังคงเงียบขณะสื่อสารกันในใจ

ผ่านไปสักพัก ชายร่างใหญ่กล่าวว่า “ผลลัพธ์เห็นได้ชัดอยู่แล้ว สามารถประกาศได้เลย”

ผู้ตัดสินกล่าวเสียงดังว่า “ข้าขอประกาศว่าผู้ท้าชิงเย่เฟยหลีได้รับการเลื่อนขั้นเป็น ‘นักฆ่าผนึก’ เป็นที่เรียบร้อย”

“ขอบคุณ” กู่ฉิงซานกล่าวกับผู้ชมจากใจจริง

“เย่เฟยหลี ข้าได้เห็นฉากหนึ่งตอนเข้าร่วมการประชุม ดูเหมือนฉายาของเจ้าจะเป็นแบบสุ่ม เจ้าอยากได้ฉายาใหม่หรือเปล่า” ชายร่างใหญ่ถาม

กู่ฉิงซานมองฉิน

หลายคนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา

ฉินครุ่นคิดสักพักก่อนแนะนำว่า “ถึงแม้จะไม่ใช่ชื่อ แต่เจ้าต้องทำให้ผู้คนจดจำได้ง่ายกว่านี้ ยังไงซะ เจ้าก็เป็น ‘นักฆ่าผนึก’ แล้ว”

นางพลันยิ้มออกมาแล้วกล่าวว่า “บางทีสักวัน ฉายาของเจ้าจะกลายเป็นชื่อแล้วกระจายไปทั่วความว่างเปล่า… นี่คือการยกตัวอย่าง ดังนั้นข้าแนะนำให้เจ้าคิดเรื่องฉายาให้ดี”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพัก

แต่ละชื่อเป็นตัวแทนพรของกฎเกณฑ์ที่ช่วยส่งเสริมสิ่งมีชีวิตได้ดียิ่ง

นี่จะต้องทำอย่างระมัดระวัง

อีกอย่าง…

เขาใช้ชื่อเย่เฟยหลีเสมอ มันจะเป็นการสร้างปัญหาให้อีกฝ่ายเอาเปล่า ๆ

เย่เฟยหลีเคยเตือนมาหนหนึ่ง

ตอนเข้าพื้นที่จ้าวโลกครั้งแรก เขาตกตะลึงที่ถูกทักทายจากอาณาจักรหนามจนเขาไม่ได้พักหายใจอยู่พักใหญ่

ใช่แล้ว เขาไม่ควรใช้ชื่อนี้

แต่ว่า!

แต่ว่า!

…เขาไม่เก่งเรื่องการตั้งชื่อนี่น่ะสิ!!!

“ยังไม่ได้คิด” ก็ตั้งไปแล้ว ตอนนี้เขาเป็นปีศาจ ควรจะตั้งว่า “ปีศาจที่ยังไม่ได้คิด” ดีหรือเปล่า

ฟังแล้วมันออกจะ…

ทันใดนั้น แสงสายหนึ่งวูบไหวในจิตใจของกู่ฉิงซาน

ดูเหมือนจะมีวิธีอยู่

ใช่แล้ว!

ที่จริงก็ไม่ต้องใช้ชื่อของเย่เฟยหลีสิ

ในเมื่อเป็นปีศาจแห่งความหวาดกลัวก็ต้องเป็นปีศาจ…

ในลานประลอง คนใหญ่โตทั้งหมดเห็นปีศาจแห่งความหวาดกลัวกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ท้ายสุดเขากล่าวว่า “ข้าคิดถี่ถ้วนแล้ว ข้าต้องมีฉายาใหม่จริง ๆ ”

“ตั้งว่าอะไรล่ะ” ฉินถาม

กู่ฉิงซานยกนิ้วโป้ง ชี้ที่ตัวเองแล้วตอบว่า “ฉ่าเฉียง (โคตรโง่)”

ฉ่าเฉียงคือชื่อของปีศาจแดนชำระผู้ยิ่งใหญ่ แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ชื่อที่แท้จริง เป็นเพียงฉายาเท่านั้น

ในเมื่อฉ่าเฉียงสามารถใช้ฉายานี้ได้ นั่นหมายความว่าฉายานี้เป็นที่ยอมรับของปีศาจ

แสดงว่าเขาสามารถใช้ได้เหมือนกัน!

ใช่แล้ว นั่นแหละ!

กู่ฉิงซานมองทุกคนอย่างมีชัย

…เงียบสนิท

ทั่วลานประลองเงียบสงัด

ในอัฒจันทร์ ชายร่างใหญ่มองเขา ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะพูดอะไร

เป็นเวลานานนับไม่ถ้วน นักฆ่าจากสมาคมนักฆ่าต้องเดินอยู่ท่ามกลางโลกด้วยภาพลักษณ์ที่จริงจัง หมองหม่น เย็นชาและโหดเหี้ยม

พวกเขายังมีชื่อหรือฉายาสุดหรูหราอย่าง “หัตถ์แห่งเงา” “กิโยตินแห่งความตาย” และ “ปีศาจโลหิต”

ฉายานี้ง่ายต่อการพิชิตความเชื่อใจของลูกค้า ลูกค้าจะเต็มใจมอบภารกิจที่เกี่ยวข้องให้แล้วรอให้นักฆ่าสังหารเป้าหมายที่กำหนดด้วยความมั่นใจ

แต่จู่ ๆ กลับโพล่งออกมาว่า “ฉ่าเฉียง” …

ฉายาแบบนี้จะทำให้ลูกค้าคิดอย่างไร

ฉายาแบบนี้มันช่างแตกต่างจากพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

มันเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

ฉายา “ฉ่าเฉียง” มีผลกระทบมากเกินไป มันจะทำลายภาพลักษณ์อุตสาหกรรมที่สมาคมนักฆ่าพยายามสร้างมาอย่างหนักหลายปี

ทันใดนั้น เสียงไอเบา ๆ ดังขึ้น

“ปีศาจเอ๋ย ข้าแนะนำว่าให้เจ้าเปลี่ยนฉายาใหม่จะดีกว่า”

เป็นชายชราผมขาวผู้มีซิการ์อยู่ในปากกับหลังใหญ่ที่กำลังมองกู่ฉิงซาน

ตาข้างหนึ่งมีผ้าปิดตาสีดำ ตาอีกข้างคมปลายราวอินทรีย์ เขานั่งอยู่ใจกลางหอประชุม มือถือไม้เท้าสั้น นกสีดำนั่งยองอยู่บนไหล่ของเขา

ตัวตนของชายชราคนนี้คล้ายกับสูงส่งมาก เมื่อเขาพูดออกมา ทุกคนกลั้นหายใจก่อนก้มศีรษะเพื่อแสดงความเคารพ

“ชื่อนี้ไม่ดีหรือ” กู่ฉิงซานถาม

ชายชราตอบว่า “ไม่ใช่กลยุทธ์ที่ดีที่จะทำให้ผู้คนหัวเราะบนสมรภูมิ เพราะเจ้าจะทำให้สหายหัวเราะตามไปด้วย”

กู่ฉิงซานถามว่า “ข้าไม่เก่งการตั้งชื่อและฉายาจริง ๆ ทำไมท่านไม่ช่วยข้าเลือกสักชื่อล่ะ”

ทุกคนตกตะลึงขณะมองชายชราหลังใหญ่

ไม่มีใครกล้าพูด

ฉินกำหมัดขณะกลืนน้ำลายด้วยความประหม่า

ชายชรายิ้มแล้วกล่าวกับตัวเองว่า “น้อยครั้งนักที่ข้าจะมอบฉายาให้ผู้อื่นด้วยตัวเอง จริง ๆ นะ…”

“ปีศาจแห่งความหวาดกลัวคือปีศาจผู้มีความหวาดกลัวของสิ่งมีชีวิตเป็นอาหาร จากมุมมองของเผ่าพันธุ์ปีศาจนี้ สามารถนับว่าเป็นนักฆ่าชั้นหนึ่งได้”

เขาจ้องกู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ข้าคิดว่าเจ้าระงับจิตสังหารทั้งหมดเอาไว้ก่อนลงมือ มันเหมือนกับสัตว์ประหลาดระแวดระวังเพราะกลัวว่าจะทำร้ายเหยื่อ ที่จริง ถ้าพลังของเจ้าระเบิดออกมา มันน่าจะสูงกว่าระดับ ‘นักฆ่าผนึก’ อีกนะ”

“เจ้าลังเลสองครั้งตอนใช้ดาบ แต่ละครั้งเจ้าลดทักษะและยับยั้งชั่งใจอย่างถึงขีดสุด”

“แต่เมื่อดาบของเจ้าขยับ ความตายนับไม่ถ้วนจะตามมา”

“พลังงานความตายคือสัญญาณของกฎเกณฑ์แห่งความตาย ผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถมองเห็นได้ มีเพียงตัวตนเช่นข้าที่สามารถมองเห็นมันได้”

“เพราะเจ้าฆ่าสิ่งมีชีวิตมามากเกินไป กฎเกณฑ์แห่งความตายจึงคุ้นเคยในการติดตามเจ้าเพื่อเตรียมรับวิญญาณคนตายจากมือของเจ้าทุกเมื่อ”

“หรือก็คือ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจ้าเข้ามาแทนที่ความตายเสมอ”

ชายชราสูบซิการ์ก่อนพ่นควันออกมา “เห็นได้ชัดว่าเจ้าเกิดมาเป็นนักฆ่า ปีศาจที่เกิดมาเพื่อฆ่า ทักษะทั้งหมดของเจ้ามีไว้เพื่อกวาดล้างศัตรู”

กู่ฉิงซานมองชายชราด้วยความประหลาดใจ

เขาเพียงใช้ดาบสองสามครั้งเท่านั้น อีกฝ่ายกลับเห็นมากมายขนาดนี้

“ท่านผู้เฒ่า หากท่านชมข้าเช่นนี้ เกรงว่าคนอื่นในสมาคมจะไม่พอใจจนพวกเขาเข้ามาท้าทายข้าเป็นแน่” กู่ฉิงซานกล่าวด้วยความไม่พอใจ

“เจ้ากลัวหรือ” ชายชราถาม

“ใช่” กู่ฉิงซานตอบ

ชายชราไม่เชื่อก่อนถามว่า “เจ้ากลัวจะแพ้พวกเขาหรือกลัวว่าจะตายด้วยมือของเขากันล่ะ”

“ไม่ ข้ากลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นน่ะ” กู่ฉิงซานตอบตามตรง

ชายชราหัวเราะ

“เจ้าคือปีศาจแห่งความหวาดกลัว พละกำลังเกินกว่าปีศาจแห่งความหวาดกลัวทั่วไป อาจจะเกินกว่าปีศาจส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอตั้งฉายาให้เจ้าว่า เดรดลอร์ด”

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ผิดหวังกับฉายานี้นะ”

กู่ฉิงซานกำลังจะตอบรับ แต่ทันใดนั้น แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กวูบไหวบนหน้าต่างระบบเทพสงคราม

“ผู้ที่มอบฉายาให้ท่านคือจักรพรรดินักฆ่าในวังวนความว่างเปล่า”

“ตัวตนที่เขามอบให้ด้วยตัวเองมีความหมายสำหรับสิ่งมีชีวิตและโลกแห่งความว่างเปล่า ฉายาของท่านจะค่อย ๆ เป็นที่รู้จัก”

“ด้วยการนี้ ฉายาของท่าน: เดรดลอร์ด จึงครอบครององค์ประกอบขั้นต้นที่นำไปสู่ชื่อ”

“ภารกิจชื่อ: เดรดลอร์ด จะเริ่มขึ้นในไม่ช้า”

……………………………………………..