1069 เพียงลำพัง
ตอนที่ 1069 เพียงลำพัง
จางหยิงห่าวโยนซากศพของชายร่างกำยำสองคนเข้าไปในวังวนความว่างเปล่าก่อนมองซากศพทั้งสองค่อยๆ หายไปในสายลมอันไกลลิบ
ผ่านไปสักพัก เขาหันมากล่าวด้วยความสับสนว่า
“เหล่าต้า กู่ฉิงซาน มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่มั่นใจ”
เหล่าต้ากอดอกก่อนกล่าวช้าๆ ว่า “เจ้าว่ามาเลย”
“ถ้าพวกเราอยากกลับไปช่วยแม่นางเฮยไห่ ทำไมพวกเราต้องตอนที่นางกำลังจะตายล่ะ อย่างไรเสีย ชีวิตของนางก็ยืนยาวมาก พวกเราสามารถเลือกช่วงเวลาที่ปลอดภัยเพื่อพานางกลับมายังช่วงเวลาของพวกเราก็ได้นี่”
เหล่าต้าส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “เรื่องมิติและเวลาถึงกับเป็นสิ่งที่อันตรายมากที่สุด”
เขาตบบ่ากู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ดูอย่างหมอนี่นะ เขาสามารถกลับมาได้หลังจากไปยุคโบราณมาแล้ว ความจริง ข้าอยากรู้ว่าเขาไปเมื่อไหร่และเขากลับมาอย่างปลอดภัยได้อย่างไร”
กู่ฉิงซานยักไหล่แล้วกล่าวว่า “ในตอนนั้น ข้าอยู่ในสถานการณ์พิเศษน่ะ ข้าไปเศษเสี้ยวโลกคู่ขนานนับไม่ถ้วน ภายหลังข้ามาถึงยุคโบราณที่แท้จริง มันคงอยู่ในช่วงเวลาพิเศษเท่านั้น”
“ช่วงเวลาหรือ แล้วช่วงเวลานั้นมันพิเศษยังไง” เหล่าต้าถาม
กู่ฉิงซานตอบว่า “ช่วงเวลานั้นถูกซ่อนโดยราชานิรันดร์ มันคือช่วงเวลาที่เขาตาย”
เหล่าต้าเผยสีหน้าเข้าใจแล้วกล่าวว่า “ไม่สงสัยเลย มันคือเกาะแห่งเวลานี่เอง”
เย่เฟยหลีขัด “เกาะแห่งเวลาคืออะไรหรือ”
“เป็นการใช้ความสามารถพิเศษเพื่อแยกช่วงเวลาที่แท้จริงส่วนหนึ่งออกจากเส้นเวลา นั่นแหละคือเกาะแห่งเวลา”
เหล่าต้านิ่งแล้วกล่าวว่า “เอาเป็นว่าข้าขอพูดให้ชัดยิ่งขึ้นละกัน… ที่จริง โชคชะตาของทุกชีวิตในโลกต่างมีความเกี่ยวข้องกัน แต่ความเชื่อมโยงนี้มีทั้งแข็งและอ่อน… เจ้าเข้าใจจุดนี้หรือเปล่า”
“เข้าใจ” จางหยิงห่าวตอบ
“แม่นางเฮยไห่คือหนึ่งในผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลกเก้าร้อยล้านชั้น นางทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในโลกเก้าร้อยล้านชั้นมามากมายนับไม่ถ้วน ทำให้ก่อเกิดเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์อันเลื่องชื่อมากมาย แม้แต่ข้าก็เคยได้ยินชื่อนางผ่านหูมาบ้าง”
กู่ฉิงซานขัด “ทุกครั้งที่ผู้มาใหม่จากโลกนับพันล้านใบก่อนมายังพื้นที่จ้าวโลกเพื่อถูกคัดกรอง นางล้วนเป็นผู้ลงมือ”
เหล่าต้าพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ดังนั้นนางจึงมีพลังที่จะตัดสินเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์และโชคชะตาของผู้คนนับไม่ถ้วน… เจ้าคงเดาได้ว่าผลกระทบที่มีต่อประวัติศาสตร์จะเป็นยังไงหากจู่ๆ พวกเราพรากนางออกมาจากช่วงเวลาหนึ่ง”
“ข้าขอบอกเจ้าเลยว่ามันส่งผลกระทบร้ายแรงมาก จะมีปัญหากับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์นับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในอดีตและอาจถึงขั้นมีปัญหากับโชคชะตาของผู้คนอีกมากมาย”
เหล่าต้าชูสองนิ้วแล้วกล่าวว่า “ถ้าเป็นแบบนี้จะมีสองสถานการณ์ที่เป็นไปได้ หนึ่งคือโลกจะถูกทำลายทันที สองคือพวกคนที่อยู่ในประวัติศาสตร์ ตามความรู้สึกของสัญชาตญาณที่แรงกล้าที่สุดของพวกเขาคือมีหลายสิ่งเกิดขึ้นในความทรงจำชัดเจน แต่พอมาคิดดูดีๆ จู่ๆ พวกเขาก็เข้าใจว่าสิ่งเหล่านั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน”
“พวกเขาจะค้นพบหลายสิ่ง บางคนถึงขั้นรู้ความลับบางอย่างในอดีตจนอาจถึงขั้นคาดเดาอนาคตของตัวเองได้บางส่วน แต่สุดท้าย จู่ๆ กลับกลายเป็นว่ามันคือสิ่งที่พวกเขาคิดไปเอง”
หัวใจของกู่ฉิงซานขยับก่อนถามว่า “หรือว่า… นี่คือจุดกำเนิดโลกคู่ขนานอย่างนั้นหรือ?”
“ถูกต้อง” เหล่าต้าตอบ “จู่ๆ โลกหมุนไปตามชะตาลิขิต หนึ่งกาลอวกาศจะถูกแบ่งเป็นสองกาลอวกาศ ทั้งสองกาลอวกาศจะมีประวัติศาสตร์อันยาวนานเหมือนกัน แต่กลับถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจนด้วยเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งก่อนเข้าสู่ยุคที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”
“นี่คือหนึ่งในเหตุผลของการเกิดโลกคู่ขนาน”
“แต่ว่านะ กู่ฉิงซาน เจ้าเคยกลับมาจากยุคโบราณ แล้วเจ้าเคยเห็นแม่น้ำแห่งกาลเวลาหรือเปล่า”
กู่ฉิงซานพยักหน้าแล้วตอบว่า “ข้าเคยเห็นมาก่อน”
ที่จริงแล้วเขายิ่งกว่าได้เห็นอีก ในตอนนั้น เขาพกเหรียญสีทองแห่งปฐพีเอาไว้ ด้วยโชคที่แท้จริง ทำให้พวกเขาหลีกเลี่ยงจากสัตว์ประหลาดในแม่น้ำแห่งกาลเวลาจนกลับมาได้ในท้ายที่สุด
เหล่าต้ากล่าวต่อว่า “การแทรกแซงในอดีตจะทำให้สัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในแม่น้ำแห่งกาลเวลาโกรธ เมื่อเจ้าทำบางสิ่งที่แทรกแซงประวัติศาสตร์ พวกมันจะสัมผัสได้ทันทีก่อนโจมตีตอนที่เจ้ากลับมาด้วยหมายจะฆ่าให้สิ้นซากเพื่อนำประวัติศาสตร์กลับสู่สภาพเดิม”
“พวกมันแข็งแกร่งแค่ไหนหรือ” จางหยิงห่าวถาม
“มีทั้งแข็งแกร่งและอ่อนแอ… พูดตามตรง ในยุคทองของข้า หากเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งที่สุดทั้งสี่ในแม่น้ำแห่งกาลเวลา ข้าก็มีแต่จะถูกกิน”
ทุกคนกลั้นหายใจ
เหล่าต้ากล่าวต่อว่า “พูดง่ายๆ ยิ่งเจ้าแทรกแซงอดีตมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้สัตว์ประหลาดตื่นตัวมากขึ้นเท่านั้น แถมยังทรงพลังมากขึ้นอีกด้วย”
“ถ้าโลกไม่ถูกทำลายก็โลกคู่ขนานถือกำเนิด แต่ไม่ว่าจะกรณีไหน เจ้าที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ต้องถูกกินโดยสัตว์ประหลาดที่คุ้มกันแม่น้ำแห่งกาลเวลา”
“ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้โดยง่าย”
จางหยิงห่าวกล่าวหลังจากครุ่นคิดว่า “เพราะอย่างนั้น หากผู้คนตาย ความเชื่อมโยงของนางที่มีต่อโลกทั้งใบ ที่มีต่อผู้คนนับไม่ถ้วนและที่มีต่อทุกสิ่งจะมีผลกระทบน้อยมาก”
“ถูกต้อง เมื่อเฮยไห่ตาย นางจะอยู่ในสภาพที่ไม่ส่งผลกับผู้อื่นอีก ทันทีที่ถูกพากลับมาจากช่วงเวลานั้น จากมุมมองของประวัติศาสตร์ ทุกสิ่งที่นางเคยทำในช่วงชีวิตอันยาวนานจะยังคงไม่แปรเปลี่ยน”
“นางถึงกับถูกนับว่าตายไปแล้วในประวัติศาสตร์อดีต เพราะ ‘เหตุ’ นั้นเองที่ทำให้พวกเราสามารถเดินทางผ่านมิติและเวลาได้ ไม่มีวันนำไปสู่ ‘อนาคต’ จนก่อเกิดเป็นกฎแห่งเวรกรรมอย่างสมบูรณ์กับพวกเรา”
“แบบนี้ ทุกสิ่งในอดีต รวมถึงชะตากรรมกับประวัติศาสตร์ในช่วงเวลาดังกล่าวก็จะไม่เกิดการเปลี่ยนแปลง”
“และเป็นเพราะเหตุกับผลที่พวกเราก่อ นางจึงได้มายังอนาคต”
“ประวัติศาสตร์ กาลอวกาศ ชะตากรรม เวรกรรม ทุกสิ่งช่างสมบูรณ์แบบ”
“ต้องขอบคุณเรื่องนี้ ทำให้ตอนพวกเราชุบชีวิตนางเพื่อนำกลับมาจากอดีตด้วยกัน สัตว์ประหลาดในแม่น้ำแห่งกาลเวลาจึงไม่ตื่นตัว”
“พวกเราจึงสามารถรอดกลับมาได้”
“ดังนั้น นี่จึงเป็นหนทางที่ถูกต้องในการเดินทางผ่านอดีต”
เหล่าต้าอธิบายรวดเดียวจบ
ทุกคนถึงกับงงงวย
เมื่อผนวกกับประสบการณ์ที่เจอเข้าไป กู่ฉิงซานจึงจำฉากตอนถูกสัตว์ประหลาดแห่งกาลเวลากลืนกินได้
เขาถอนหายใจก่อนกระซิบเสียงต่ำว่า “ไม่สงสัยเลยว่าทำไมข้าถึงตายหลายครั้ง…”
“กู่ฉิงซาน เจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ” ลอร่าถาม
“อา ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร” กู่ฉิงซานรีบตอบ
เหล่าต้ากล่าวต่อว่า “เรื่องกฎเกณฑ์ลับแห่งเวลา ข้าไม่สามารถพูดให้จบในหนึ่งวันหนึ่งคืนได้ แต่หากจะอธิบายให้พวกเจ้าเข้าใจ แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว”
จางหยิงห่าวขัดก่อนกล่าวว่า “ทุกคน พวกเสี่ยวเมียวขอให้กู่ฉิงซานหยิบบางอย่างออกมาด้วยนะ”
“มันยังไงหรือ” กู่ฉิงซานถาม
จางหยิงห่าวตอบอย่างวิตกว่า “กองทัพโกลาหลต้องมีระบบข่าวกรองเป็นของตัวเอง ไม่อย่างนั้นพวกมันไม่มีทางรับรู้การเคลื่อนไหวของเสี่ยวเมียวกับแอนนาที่จะมาที่นี่ได้”
“แสดงว่า… กองทัพโกลาหลต้องทิ้งคนจำนวนมากไว้ในช่วงเวลาของพวกเราเพื่อรับผิดชอบเรื่องจับตาดูการเคลื่อนไหว”
กู่ฉิงซานพลันหัวเราะออกมา “ข้ารู้ว่าพวกมันหวาดกลัวอะไร”
“พวกมันกำลังจับตาดูว่าพวกเราจะกลับอดีตเมื่อไหร่ ถ้าพวกเราไม่กลับไป เท่ากับพวกมันรอในอดีตเก้อไม่ใช่หรือ”
“ใช่” เหล่าต้าปรบมือแล้วกล่าวว่า “ไม่เพียงพวกมันรอเก้อเท่านั้น แต่ยังเป็นการหลีกเลี่ยงที่จะพบกับตัวเองในยุคนั้นด้วย”
กู่ฉิงซานกล่าวคำพูดสุดท้ายว่า “ดังนั้น พวกเราจะไม่กลับอดีตสักพัก”
เหล่าต้ากล่าวว่า “…แบบนี้ พวกมันจะหงุดหงิดยามที่รอ จากนั้นก็กลับมาจากอดีต”
“ทันทีที่กลับมา พวกเราทั้งหมดจะกลับไปอดีตทันที” กู่ฉิงซานกล่าว
ทุกคนเงียบ
กู่ฉิงซานอัญเชิญดาบออกมาก่อนแปลงเป็นฉานนู่
ฉานนู่กลายเป็นรูปลักษณ์ของเขา
“ที่จริง เป้าหมายหลักการทำแบบนี้ก็เพื่อถ่วงเวลา… ตอนนี้ข้าต้องไปเอาสิ่งหนึ่งก่อน สงครามจะประสบผลสำเร็จหรือล้มเหลวขึ้นอยู่กับสิ่งนี้” กู่ฉิงซานกล่าว
“ฉานนู่จะแทนที่ข้าเพื่อเดินทางไปอาณาจักรหนามกับพวกเจ้า จากนั้นแพร่งพรายเรื่องรวบรวมคนในอาณาจักรหนาม ค่อยๆ ถ่วงเวลา ค่อยๆ สร้างจังหวะ”
“ข้าจะแอบออกไปหาสิ่งนั้น เมื่อหาเจอแล้ว ข้าจะไปอาณาจักรหนามเพื่อรวมกับพวกเจ้า”
“ข้าจะไปกับเจ้า” จางหยิงห่าวกล่าว
กู่ฉิงซานส่ายหน้า
“พวกมันสามารถปลอมเป็นเสี่ยวเมียวกับแอนนาจนมาหาพวกเราได้โดยตรง ต้องมีใครบางคนจับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกเราอย่างลับๆ แน่ ดังนั้นพวกเราจะลดจำนวนไม่ได้ ห้ามกระตุ้นความสงสัยของพวกมันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น วิญญาณกรีดร้องจะรู้ทันทีว่าเรื่องการซุ่มโจมตีถูกเปิดโปงก่อนกลับมาจากอดีตทันที”
ลอร่ากล่าวอย่างแปลกประหลาดว่า “จับตาดูพวกเราหรือ แต่สมบัติส่วนหนึ่งในร่างข้าที่ทำหน้าที่ป้องกันการสอดแนมกลับไม่ตรวจพบอะไรเลยนะ”
เหล่าต้าหัวเราะออกมา “ประสาทสัมผัสของข้าเฉียบแหลมมาก อีกฝ่ายไม่กล้าใช้คาถาหรอก ต้องเป็นความสามารถสังเกตการณ์ที่ไม่ใช้คาถาแน่ๆ เป็นอุปกรณ์ธรรมดาอย่างกล้องส่องทางไกลพิเศษที่เอาไว้จับตาดูผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตจากระยะไกลได้”
ทุกคนคิดเหมือนกัน
ลอร่าเอื้อมมือไปที่เส้นผมก่อนคลายสายรัดอีกครั้ง
หลังจากชิงไพ่บัญญัติมาจากมือของสองเทพได้ กู่ฉิงซานได้คืนเชือกแห่งเมฆาสัญจรให้นาง
“กู่ฉิงซาน ในเมื่อเจ้าจะไปลงมือคนเดียว ข้าแนะนำว่าเจ้าควรเก็บสิ่งนี้ไว้ต่อ มันสามารถนำโชคมาให้เจ้าได้” ลอร่ากล่าว
กู่ฉิงซานรีบส่ายหน้าก่อนปฏิเสธว่า “ลอร่า ตอนเจ้ากลับอาณาจักรหนามอาจจะไม่ปลอดภัย เจ้าควรสวมเอาไว้”
“ข้าไม่ได้โง่นะ กู่ฉิงซาน อย่ามาทำเป็นพูดจาสุภาพกับข้าแบบนี้”
ลอร่าอดที่จะกล่าวแบบนั้นไม่ได้ก่อนคว้ามือของกู่ฉิงซานมามัดเชือกแห่งเมฆาสัญจรเอาไว้
กู่ฉิงซานยังคงปฏิเสธ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉากหนึ่งพลันวูบไหวขึ้นในใจ
ยุคโบราณ
เขาเพิ่งชิงดาบศักดิ์สิทธิ์กับดาบพิภพมาได้
ผู้สร้างปฐพีมอบเหรียญสีทองให้เขาขณะกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “จำเอาไว้ ข้าแค่ให้ยืมเท่านั้น เมื่อเจ้ากลับมาเมื่อไหร่ เจ้าต้องคืนให้ข้า”
หลังจากนั้น มันกล่าวอีกครั้งว่า “หลังจากเจ้ากลับมาแล้วสะสางทุกอย่างแล้ว จงหาเวลาใช้งานเหรียญนี้ มันจะพาเจ้ามาที่โลกของข้าอีกครั้ง… จากนั้นเจ้าจึงจะสามารถคืนเหรียญนี้ให้ข้าได้”
เพราะเสียโชคไป ผู้สร้างปฐพีจึงตายที่ประตูโลก
ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น หัวใจของกู่ฉิงซานพลันรู้สึกถึงโชคชะตาที่ไม่อาจบรรยายได้
ในอนาคตที่ยาวไกลและมืดมิด หายนะที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้คล้ายกับกำลังรอคอยเขาอยู่
เหมือนกับที่ผู้สร้างปฐพีเคยเผชิญมาก่อน
กู่ฉิงซานจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป
เขายอมให้ลอร่ามัดเชือกแห่งเมฆาสัญจรที่แขน จากนั้นกระซิบว่า “เช่นนั้นข้าจะพกติดตัวไว้สักพัก”
ลอร่าเห็นเขาไม่ขัดขืนจึงกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ระวังตัวด้วย พวกข้าจะรอเจ้าในอาณาจักรหนาม”
กู่ฉิงซานพยักหน้า
ตอนนี้ หน้าต่างระบบเทพสงครามแสดงแถวหิ่งห้อยขนาดเล็กขึ้นมา
“โปรดทราบ”
“ท่านได้รับสมบัติแปลกประหลาด: เชือกแห่งเมฆาสัญจร”
“ท่านได้รับตัวตนที่สาบสูญ: ‘ผู้ปลุกโลกธุลีเมื่อช้านาน’ ด้วยตัวตนนี้ ท่านจะถูกบดบัง
โดยโลกธุลีที่เคยถูกทำลายในยุคโบราณ”
“ท่านได้รับองค์ประกอบลึกลับ: ที่พักพิงน่าสงสัยของโลกอดีต”
……………………….