0544 ถอนขนไก่ทั้งตัว

ตอนที่ 544 ถอนขนไก่ทั้งตัว

ณ กลางดึก

ภายในอัลเบอัส

งานเลี้ยงฉลองยังคงดำเนินต่อไป

เสียงเพลงขับขาน ผู้คนร่ายระบำกันอย่างมัวเมา

และจะเป็นเช่นนี้ต่อเนื่องยาวนานเป็นเวลาสามวันสามคืน ขณะที่รายจ่ายทั้งหมด จะถูกจัดการโดยราชวงศ์วิหคหนาม

แต่สำหรับอาณาจักรหนาม งานเลี้ยงฉลองเช่นนี้ ต่อให้มันดำเนินต่อเนื่องไปยาวนานกว่าหนึ่งร้อยปี ค่าใช้จ่ายของมันก็ไม่นับว่าเป็นสิ่งใด

เพราะพวกเขาอาศัยอยู่ในดินแดนอัศจรรย์มาอย่างยาวนาน จนไม่อาจนับเดือนปีได้ ดังนั้นภายในคลังของอาณาจักร จึงย่อมเต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติมากมายที่ซ้อนทับๆ กัน จนมิอาจคาดคำนวณถึงมูลค่าของมันได้

ดังนั้น โดยทั่วไปแล้ว จึงไม่มีใครกล้าคิดที่จะมีปัญหากับพวกเขา 

เนื่องจากดินแดนอัศจรรย์ มันตั้งอยู่ในส่วนลึกสุดของโลกเก้าร้อยล้านชั้น และมันช่างยากเย็นแสนเข็ญจริงๆ สำหรับคนทั่วๆ ไป หากคิดจะเดินทางไปที่นั่น

ไม่ต้องกล่าวถึงทุกชนิดของสถานการณ์อันตราย ที่อยู่ในดินแดนอัศจรรย์ แม้กระทั่งตัวตนทรงอำนาจจำนวนมากเพียงได้ยินได้ฟังก็ยังรู้สึกขนลุก

ดังนั้น อาณาจักรหนามจึงเป็นหนึ่งในรัฐที่ร่ำรวยที่สุดในตลอดทั้งโลกเก้าร้อยล้านชั้นอย่างแท้จริง

ชายที่แข็งแกร่งที่สุด ซึ่งอยู่เบื้องหลังอัลเบอัส ก็มีความสัมพันธ์อันดีกับวิหคหนาม ดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติได้รับสิทธิ์ในการเป็นเจ้าภาพของงานเลี้ยงฉลองเจ้าหญิงหนามในครั้งนี้

อย่างไรก็ตาม ตัวตนทรงอำนาจที่กล่าวมา กลับปรากฏตัวขึ้นต้อนรับการมาเยือนของราชวงศ์วิหคหนามในวันแรกเท่านั้น

แต่หลังจากนั้น เขาก็หายตัวไป

ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปที่ไหน

ทว่าก็หาได้มีใครใส่ใจกับเรื่องนี้ไม่

เพราะท้ายที่สุดนี้ ตัวละครหลักในช่วงวันเวลาสามวันสามคืนในปัจจุบัน ก็คือราชวงศ์วิหคหนาม

 นับว่าทริสเต้ประสบความสำเร็จในการปิดบังทุกอย่างได้โดยสมบูรณ์

จนกระทั่งถึงตอนนี้ โชคชะตาเลวร้ายของตัวตนทรงอำนาจดังกล่าว คงจะมีเพียงเสี่ยวเหมียวและแบรี่เท่านั้นที่ตระหนักถึงมัน

ภายในห้องจัดเลี้ยง

คู่ดวงตาสีมรกตอันงดงามของแสงแห่งรุ่งอรุณทริสเต้ กวาดมองผ่านทุกคน เธอเอ่ยคำขอโทษไม่กี่คำแก่แขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย ก่อนจะขอแยกตัวออกมา

แล้วเธอก็มาถึงชั้นบนสุดของโรงแรม มองไปยังยอดหลังคาที่สามารถมองเห็นวิวของตลอดทั่วทั้งอัลเบอัส

กลุ่มก้อนเปลวเพลิงสีเขียวสว่างไสวขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืน 

“เป็นอย่างไรบ้าง?” เธอเอ่ยถามเสียงต่ำ

องครักษ์ที่อยู่ที่นี่กล่าว “ท่านหญิง พอดีว่าพฤกษาศักดิ์สิทธิ์กำลังจัดการเรื่องส่วนตัวอยู่ ดังนั้นผู้น้อยเลยยังไม่ทันจะได้ไถ่ถาม”

“เรื่องส่วนตัวงั้นเหรอ?” ทริสเต้กล่าวอย่างคาดไม่ถึง

องครักษ์พยักหน้ายืนยัน

ทริสเต้ครุ่นคิดสักพัก แต่สุดท้ายก็เลือกก้าวเดินไปข้างหน้า

แล้วเธอก็หายวับไปจากชั้นบนสุด และปรากฏกายขึ้นอีกครั้งบนระเบียงโดยตรง กล่าวกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม “จิตวิญญาณพฤกษานิรันดร์ พฤกษาศักดิ์สิทธิ์ สหายที่ดีที่สุดของข้า เทสส์ผู้ทรงเกียรติ ข้าต้องขออภัยจริงๆ ที่รบกวนเจ้าให้ช่วยตามหาเจ้าหญิงที่หนีไป ปัญหาในครั้งนี้ ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก”

แต่เฝ้ารออยู่ครู่หนึ่ง จิตวิญญาณพฤกษาศักดิ์สิทธิ์ เลดี้เทสส์ก็ยังมิได้ตอบเธอกลับมา

 เหมือนกับว่าเธอจะกำลังอยู่ในระหว่างกระบวนการใช้เทคนิคมนตราบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม โชคยังดีที่ไม่จำเป็นต้องรอนานนัก เพราะในเวลานี้ เปลวเพลิงสีเขียวที่ห่อหุ้มจิตวิญญาณพฤกษา จู่ๆ ก็หดแคบลงอย่างรวดเร็ว และกลับคืนสู่มือของเธอ

ตามต่อด้วยร่างเงาสองตนที่ผุดออกมาจากเปลวเพลิงสีเขียว ผลุบเข้าสู่หว่างคิ้วของเลดี้เทสส์

“เอ๊ะ...แท้จริงแล้วเรื่องราวมันกลับเป็นเช่นนี้…?”

ระหว่างกระบวนการ เรื่องราวที่สองร่างเงาได้พบเจอทั้งหมด ได้ปรากฏขึ้นในจิตใจของเทสส์

ความเป็นจริงอันน่าตื่นตะลึงนี้ ส่งผลให้เปลวเพลิงในมือของเธอสั่นไหวเล็กน้อย

ซึ่งการที่ท่าทีแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ มันนับว่าเป็นเรื่องยากเย็นที่จะพบเห็นได้จริงๆ 

เห็นแค่เพียงเทสส์สะบัดมือที่กำลังสั่นไหว แสร้งว่าจะดับเพลิงสีเขียวที่ลุกไหม้

ระเบียงชมวิว กลับคืนสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

เทสส์หันหลังกลับมามองฝ่ายตรงข้าม

เห็นแค่เพียงคู่มรกตของทริสเต้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด จ้องตรงมาที่เธอ

เธอสบตากับอีกฝ่าย

และอีกฝ่ายก็สบตาเธอ

จู่ๆ เทสส์ก็ยิ้มออกมาทันใด “อย่าคิดมากไปเลย ลอร่าคือเด็กที่เราคอยเฝ้าดูเธอจนเติบใหญ่ ทุกครั้งที่เธอซุกซน มันก็จะสร้างอาการปวดหัวให้แก่ทุกคนเช่นนี้เป็นประจำนั่นแหละ”

“เช่นนั้นเจ้าหาเธอพบแล้วหรือยัง?” ทริสเต้ถาม

“ถ้าตอนนี้ละก็ยัง แต่เรายังไม่ได้ไปค้นหาในพื้นที่วีไอพีเลย เพราะติดปัญหาตรงที่ว่า หากเราลงไปยังพื้นที่ดังกล่าวแล้ว มันอาจจะเป็นการรบกวนแขกผู้มีเกียรติคนอื่นๆ ได้”

เทสส์ดูเหมือนจะลำบากใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อ “พวกตัวตนทรงอำนาจบางส่วนน่ะมักจะอารมณ์ร้อนซะด้วยสิ และนั่นคือเหตุผลที่เราไม่ต้องการที่จะเข้าไปค้นหาในพื้นที่วีไอพีได้อย่างสะดวกใจ”

ทริสเต้พอได้ฟัง ก็จมลงสู่ความเงียบ

เธอจำต้องละความคิดในหัวไว้ข้างๆ แล้วนำปัญหานี้มาขบคิดอย่างจริงจัง

เพราะสำหรับวิหคหนาม การบุกเข้าไปในพื้นที่จัดเลี้ยงวีไอพีนั่นนับว่าเป็นการหมิ่นเกียรติอีกฝ่าย ไร้ซึ่งมารยาทเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าเทคนิคมนตราตรวจจับของพฤกษาศักดิ์สิทธิ์ ก็นับว่าแข็งแกร่งที่สุดแล้วในตลอดทั้งอัลเบอัสเช่นกัน

ดังนั้นเพื่อที่จะทำการค้นหาเจ้าหญิงลอร่า เธอจำเป็นต้องพึ่งพาเทสส์ ให้อีกฝ่ายเข้าไปค้นหาในพื้นที่ วีไอพี

ซึ่งนั่นคือเรื่องที่สำคัญที่สุดในปัจจุบันนี้

ทริสเต้คิดแล้วคิดอีก จนในที่สุดก็ถอนหายใจและกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่เจ้าแก้ไขปัญหานี้ให้แก่ข้าได้ ข้าจะเป็นคนรับหน้าไม่ให้ทุกคนรู้สึกว่าถูกดูหมิ่นเอง”

“ลำบากเจ้าแล้ว” เทสส์กล่าว

ทริสเต้พยักหน้า โค้งกายขอบคุณลงอย่างสง่างามและเดินจากไป

บนระเบียงสูง หลงเหลือแค่เทสส์อยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิด

หลังจากเฝ้ารอชั่วเวลาหนึ่ง จนมั่นใจว่าทริสเต้จากไปไกลแล้ว เทสส์ก็หันไปกล่าวสองสามคำในความว่างเปล่า

 เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

ในที่สุด ในความว่างเปล่าก็เริ่มวูบไหว และปรากฏร่างของไก่ใหญ่บนระเบียงสูง

“ฉันพยายามแล้วนะ”

แต่ทันทีที่มันเปิดปาก จะงอยของมันก็ถูกหุบลงโดยเทสส์ทันที

“ไปหาสถานที่อื่นคุยกันเถอะ”

เทสส์วางมือของเธอลงบนปีกไก่ และทั้งสองก็หายวับไป

ภายในโซนที่นั่งพิเศษ

 ที่นี่ว่างเปล่า ทุกคนได้ออกไปกันหมดแล้ว

ขณะนั้นเอง ไก่ใหญ่กับเทสส์ก็ปรากฏตัวขึ้นทันใด

“เอ๋? แล้วเจ้าเด็กกู่ไปอยู่ที่ไหนแล้ว?” ไก่อุทานด้วยความสงสัย

“เราขอให้เขาไปจัดการเรื่องบางอย่างให้น่ะ ตอนนี้อย่าพึ่งพูดถึงเขาเลย ทางฝั่งเจ้าได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง?”

ไก่ใหญ่กล่าว “ฉันพยายามแล้วนะ แต่ตลอดทั้งอัลเบอัสมันตกอยู่ในการปิดล้อมอันน่าแปลกประหลาดอย่างคาดไม่ถึง ข่าวสารใดก็ตามที่ถูกส่งออกไปภายนอกจะสลายไปในความว่างเปล่า แต่คนที่ส่งข่าวสารออกไป กลับไม่สามารถทราบถึงเรื่องนี้ได้เลย”

เทสส์เอ่ยถาม “หรือในอีกความหมายหนึ่งก็คือ ที่นี่ไม่มีใครสามารถส่งข้อความออกไปได้สินะ?”

“ใช่”

ไก่ใหญ่ยกสองปีกขึ้นกอดอก อ้าขยับจะงอยด้วยความฉงน “ตั้งแต่ที่อาณาจักรหนามทำแบบนี้ อย่าบอกนะว่า…”

“ไม่มีทางที่จะส่งข่าวได้เลยหรือ? ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ? เราอยากจะทราบถึงข้อเท็จจริงนี้จากปากผู้เชี่ยวชาญในด้านการส่งข่าวเช่นเจ้า” เทสส์มองไก่และถามต่อ

ไก่ใหญ่พอถูกเธอชมก็อดไม่ได้ที่จะยืดอกขึ้น ปากเอ่ยกล่าวอย่างภาคภูมิ “ใช่ ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการส่งข่าว หากต้องการจะส่งข่าวใดๆ ตัวฉันยินดีที่จะให้บริการ…แต่เฉพาะคุณเท่านั้นนะ! ”

“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แล้วจะทำได้อย่างไร?” เทสส์เอ่ยถาม

“ดูนี่นะ”

ไก่ใหญ่ขบจะงอย ฝืนทนความเจ็บปวด และดึง! ขนยาวสีขาวออกมาจากบนร่างเขา

“ขนไก่ของฉันมีคุณสมบัติทะลวงผ่านอุปสรรคทั้งหมด หากคุณมีข้อความเร่งด่วนจริงๆ แล้วละก็ สามารถใช้ขนไก่ของฉันได้”

มันถือขนไก่ยาวสีขาว คุกเข่าลง และยื่นให้แด่เทสส์

“ทั้งหมดที่คุณต้องทำก็แค่ใส่ความคิดลงไปในขนไก่ และทำสมาธิเรียกชื่อของบุคคลคนนั้น” ไก่อธิบาย

“เจ้าสิ่งนี้จะไม่ถูกสกัดกั้นใช่ไหม?”

“ขอรับประกันเลยว่าไม่” ไก่ตบหน้าอกของตัวเอง

เทสส์หยิบขนไก่มา และถ่ายเทข่าวสารบางอย่างเข้าไปในขนนกอย่างรวดเร็ว

และเธอก็เปล่งชื่อของชายคนหนึ่ง

ขนนกหายวับไปทันที

เทสส์หลับตาลง และเฝ้ารอคอยอย่างเงียบๆ

ในการรับรู้ของเธอ ตลอดทั้งอัลเบอัสไม่พบเจอสิ่งผิดปกติใดๆ และไม่มีใครสังเกตเห็นว่าขนไก่ได้บินออกจากโลกใบนี้ไปแล้ว

“มันจะสามารถตามหาเป้าหมายได้จริงๆ ใช่ไหม?” เทสส์ลืมตาขึ้นและเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว โปรดมั่นใจได้เลยว่ามันจะไปถึงมือของเขาคนนั้นด้วยตัวมันเอง” ไก่ใหญ่กล่าวอย่างภาคภูมิ

“วางใจได้ใช่ไหมว่าระหว่างทาง มันจะไม่ถูกสกัดกั้นโดยสิ่งใด”

“ขอรับประกันเลยว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นถึงมัน”

เทสส์นิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากชม “นี่มันช่างเป็นพลังที่ยอดเยี่ยมโดยแท้”

“แน่อยู่แล้ว การส่งข่าวสารด้วยขนไก่ของฉัน ไม่เพียงรวดเร็ว แต่มันยังสามารถรักษาความลับได้ในระดับสูงสุดอีกด้วย คุณมั่นใจได้เลย”

ไก่ใหญ่กำลังจะโม้ต่อ แต่จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าบรรยากาศมันไม่ถูกต้อง

เขาค่อยๆ หันหัวไป และพบกับเทสส์ที่กำลังจ้องมองมาบนตัวเขาอย่างเงียบๆ

ดวงตาของอีกฝ่ายแปลกไปเล็กน้อย ส่งผลให้ในหัวใจของเขาเริ่มรู้สึกเย็นยะเยือก

“เอ่อคุณหญิง…มีอะไรรึเปล่า?” ไก่เอ่ยถาม

ความรู้สึกไม่ดีนี้...อย่าบอกนะว่าเธอต้องการจะกินไก่อีกแล้ว!?

 ไก่อดไม่ได้ที่จะสรุปแบบนี้ออกมา

เห็นแค่เพียงเทสส์ที่ยื่นมือของเธอออกมา สัมผัสลูบไล้ลงบนใบหน้าของมัน ปากเอ่ยกล่าวอย่างนุ่มนวล “เรามีเรื่องสำคัญ สำคัญมากๆ และมันจำเป็นที่จะต้องให้เจ้าแสดงถึงความกล้าหาญนั้นออกมา”

 ภายใต้การลูบไล้ออกเธอ ไก่ใหญ่คล้ายกับถูกยาโด๊ป มันกระพือปีกพับๆ และตะโกนก้อง “คุณหญิง ไม่ว่าจะบุกน้ำหรือลุยไฟ ตัวกระผมย่อมยินดีและไม่คิดปฏิเสธคำขอของคุณ!”

“จริงหรือเปล่า?”

“ไม่มีทางโกหกอย่างแน่นอน”

“ดีเลย พอดีว่าตอนนี้ตัวเรามีเรื่องเร่งด่วนที่สุด ที่จำต้องแจ้งแก่หนึ่งแสนตัวตนทรงอำนาจตลอดทั้งโลกเก้าร้อย ล้านชั้น”

“โอ้ แล้วอย่างไรต่อ?”

“เจ้าพอจะ…สามารถถอนขนไก่ทั้งตัวเพื่อเราจะได้หรือไม่?”

…………………………………..........