0526 ร่วมมือกัน
ตอนที่ 526 ร่วมมือกัน
ณ โซนที่นั่งพิเศษ
เวลาไหลผ่านไปอย่างเงียบๆ
ขวดไวน์ยังคงถูกแช่อยู่ในถังน้ำแข็ง
ขณะที่เค้กยี่สิบชั้นคอยส่งกลิ่นหอมละมุนออกมาเล็กน้อย
แสงไฟภายในห้องไม่สว่างหรือซีดจางจนเกินไป ส่งผลให้รู้สึกสบายและไม่ระคายสายตา
กู่ฉิงซานกับเด็กสาวตัวน้อยมองหน้ากันและกัน
มีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในห้อง และช่วงเวลานี้คงจะปลอดภัยชั่วคราว
“นี่คุณ?” เด็กสาวเริ่มถามซักไซ้
แต่กู่ฉิงซานก็ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไปอยู่ดี
เพราะท้ายที่สุดนี้ ซูเซี่ยเอ๋อได้ถูกส่งเข้าไปอยู่ในโลกใบนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว
ในหัวใจของเขาเริ่มปั่นความคิดอย่างรวดเร็วและพยายามที่จะค้นหาช่องโหว่ในแผนการของทริสเต้
ทริสเต้กำลังตามหาตัวเจ้าหญิง
ว่าแต่ทำไมเธอถึงต้องไปตามหาตัวเจ้าหญิงหนามด้วยล่ะ?
ตั้งแต่ที่ตัวเธอหันไปพึ่งพิงเผ่ามาร เดิมก็สมควรที่จะปลดปล่อยเกมหมื่นสวรรค์สิ้นโลกาออนไลน์ทันที และเริ่มที่จะเปิดฉากจู่โจมอัลเบอัสไปเลยแท้ๆ
แต่ทริสเต้ก็ยังไม่ทำ
สงครามยังมิได้เริ่มต้นขึ้น ตลอดทั้งอัลเบอัสยังคงเงียบและสงบสุขดี
ทว่าเบื้องล่างผิวน้ำที่นิ่งงัน กลับบังเกิดวังวนของความปั่นป่วนอันยากจะอธิบายกระเพื่อมไหวขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทุกสิ่งอย่างคล้ายกับลูกศรคมกริบบนคันธนู ที่ถูกรั้งจนตึงแล้วแต่ก็ยังไม่ยิงออกไปเสียที
ทริสเต้…ร้อนรนถึงขั้นระดมองครักษ์ทั้งหมด
เพื่อไล่หาตัวเจ้าหญิง
ไม่เว้นกระทั่งภายในห้องโซนพิเศษนี้ ที่ห้องเดียวก็ถึงกับถูกค้นหาถึงสองครั้ง
แม้แต่แขกผู้ทรงเกียรติอย่างจิตวิญญาณพฤกษาศักดิ์สิทธิ์ ก็ยังถูกทริสเต้ร้องขอให้ช่วยเธอออกค้นหา
วิธีการและแผนของทริสเต้นับว่ายอดเยี่ยมจริงๆ
แต่เวลามันก็ผ่านไปนานแล้ว ถึงแม้จะไม่พบกับตัวเจ้าหญิงก็ตาม แต่ทริสเต้ก็น่าจะสมควรเริ่มสงครามได้แล้วสิ?
งั้นทำไมถึงยังไม่เริ่มสักทีกัน?
กู่ฉิงซานจ้องมองเด็กสาวตัวน้อย และจมเข้าสู่ห้วงความคิด
เจ้าหญิงหนามเองนับว่าหลักแหลมไม่เลวเหมือนกัน เพราะเธอเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่ในสถานที่เดียวกันกับที่ทริสเต้อยู่
เขาเกรงว่าบางที กระทั่งตัวทริสเต้เองก็คงจะคาดไม่ถึงเหมือนกัน
สงคราม…
เจ้าหญิง…
กุญแจสำคัญเหล่านี้ จะต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมันที่เขายังไม่เข้าใจสิ!
ถ้าคุณต้องการที่จะหยุดเกม คุณก็จะต้องค้นกุญแจสำคัญจากเจ้าหญิงหนาม!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ กู่ฉิงซานก็เปิดปากของเขา
“เมื่อครู่…ดูเหมือนว่าเธอมีอะไรที่อยากจะบอกกับฉันสินะ?”
เขาเอ่ยถามเด็กสาวตัวน้อย
“อ๊า...ใช่แล้ว พอดีว่าฉันต้องการให้คุณช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ ไปยังสมาคมกำปั้นเหล็กแห่งความยุติธรรมที่อยู่ในดินแดนมิติอนันต์น่ะ” เด็กสาวเร่งตอบ
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ไม่มีปัญหา ฉันสามารถพาเธอไปด้วยกันได้อย่างแน่นอน”
แต่ไม่รีรอให้เด็กสาวตัวน้อยแสดงท่าทีดีใจ กู่ฉิงซานก็กล่าวออกมาทันทีว่า “แต่คงต้องรอคนของฉันก่อน พอสามารถรับตัวเธอกลับมาแล้ว ฉันถึงจะพาเธอกับคนของฉันกลับไปด้วยกันทีเดียวเลย”
“ว่าไงนะ? นี่คุณต้องการรอคนอื่นก่อนงั้นเหรอ?”
ท่าทีของเด็กสาวกลายเป็นว่างเปล่า
สถานการณ์ในตอนนี้ นับว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนยิ่ง
ทริสเต้สามารถค้นพบตัวเด็กสาวได้ตลอดเวลา
แต่เขากลับบอกว่ายังต้องการที่จะรอคนอื่น
เด็กสาวตัวน้อยเริ่มนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และกล่าวว่า “คุณกำลังรอแฟนอยู่ ถูกต้องใช่ไหม?”
“ใช่?”
กู่ฉิงซานเล่าคร่าวๆ อย่างสงบ “พอดีว่าเธอเข้าร่วมการเรียกขานของวิหคหนามน่ะ และทริสเต้เองก็เอ่ยปากออกมาด้วยตัวเองแล้วว่าคนด้วยกฎเกณฑ์ของเธอ แฟนของฉันย่อมสมควรที่จะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัยในอีกไม่นาน”
เด็กสาวตัวน้อยจมอยู่ในความกังวลทันที
หากไร้ซึ่งความหวังในการรอดชีวิต ตนก็พร้อมที่จะยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
แต่ตอนนี้ ในเมื่อได้เห็นถึงแสงสว่างในการเอาชีวิตรอดขึ้นมาแล้ว เธอก็ไม่เต็มใจที่จะละทิ้งโอกาสที่ว่านั่นไป
เด็กสาวตัวน้อยเฝ้ามองชายที่อยู่ตรงกันข้าม
เขาเป็นคนจากโลกกระจัดกระจาย
และเขาก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจเรื่องราวอะไรเลย
นี่เธอจะสามารถโน้มน้าวใจเขา ให้ไม่เลือกที่จะรอแฟนได้หรือเปล่านะ?
เด็กสาวตัวน้อยรำพึงเบาๆ สุดท้ายก็ส่ายหัว
ไม่ล่ะ เกรงว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อเขายอมจ่ายออกไปมากมาย เพียงเพื่อให้จิตวิญญาณพฤกษาศักดิ์สิทธิ์เอ่ยปากช่วยเหลือออกมา คาดว่าในหัวใจของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็คงไม่มีทางละทิ้งการช่วยเหลือแฟนตัวเองแน่ๆ
ดังนั้นวิธีเดียวที่จะให้เขาเลือกที่จะจากไปได้ก็คือ
ตราบใดที่ช่วยเขาแก้ไขปัญหาทั้งหมด ตนเองก็สามารถไปกับเขาได้ ออกจากที่นี่ด้วยด้ายมิติที่เป็นสัญญาณเชื่อมต่อกับสมาคมกำปั้นเหล็ก
อนิจจา…คงไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆ
เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากเธอเลือกที่จะไม่พึ่งเขาแล้วออกไปจากที่นี่ ไม่ว่าเธอจะพบใครจากภายนอก คนๆ นั้นก็จะต้องเรียกพวกองครักษ์มาจับกุมตัวเธอแน่ๆ
เนื่องจากเพราะรางวัลนำจับของตนเองนั้นสูงค่ายิ่ง และคงไม่มีใครสามารถปฏิเสธมันได้
แถมทุกคนก็ยังต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์วิหคหนามอีก
โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าราชวงศ์ได้สูญสิ้นไปแล้ว
ผู้คนในราชวงศ์เวลานี้ ทั้งหมดล้วนเป็นตัวปลอม!
เด็กสาวเฝ้ามองกู่ฉิงซานด้วยสีหน้าซับซ้อน
มีเพียงเขาเท่านั้น ที่ไม่เลือกที่จะเรียกองครักษ์ตั้งแต่แรก
เขาคือแสงสว่างสุดท้ายของเธอ!
เมื่อเทียบเปรียบกับการเฝ้ารอความตายอยู่ที่นี่ มันคงจะดีกว่าที่จะไล่ติดตามแสงแห่งความหวังไป!
ตัวเธอเองเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของราชวงศ์หนาม และจะต้องไม่มาตายลงที่นี่เด็ดขาด!
เด็กสาวตัวน้อยตัดสินใจอย่างรวดเร็ว และกล่าวทันทีว่า “ฉันสามารถช่วยคุณให้เข้าสู่โลกของทริสเต้ เพื่อไปรับตัวแฟนสาวของคุณได้ แต่คุณต้องสาบานก่อน ว่าจะต้องไม่ทิ้งฉัน”
“นี่เธอมีวิธีการที่จะเข้าสู่โลกใบนั้นอย่างงั้นเหรอ?” กู่ฉิงซานแสดงอาการประหลาดใจ
“ใช่ อันที่จริงแล้ว สิ่งที่ฉันขโมยมามันคือโลกของทริสเต้นั่นเอง ดังนั้นอีกฝ่ายเลยเป็นกังวล และไม่ละความพยายามที่จะไล่ตามตัวฉันสักที” เด็กสาวตัวน้อยกล่าว
กู่ฉิงซานแทบลืมหายใจ เขาถามเสียงกระซิบ “ว่าแต่เธอไปขโมยโลกของทริสเต้มาทำไมกัน?”
เด็กสาวตัวน้อยตอบ “เพราะนี่คือการแก้แค้น! เป็นการแก้แค้นของฉัน ฉันมีความสามารถที่จะทำให้ทริสเต้ไม่อาจค้นพบโลกของตัวเองได้อีกเลยตลอดไปได้ โดยมีเงื่อนไขว่าฉันจะต้องไม่ถูกเธอจับตัว”
กู่ฉิงซานพอได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น
นี่แหละ!
เกมหมื่นสวรรค์สิ้นโลกาออนไลน์ : เชื้อไฟ ถูกซ่อนอยู่ในโลกของทริสเต้!
แต่โลกที่ว่านั่นดันมาถูกขโมยไปโดยเจ้าหญิงหนาม! ส่งผลให้ระบบของราชามารไม่อาจปะทุขึ้นได้! ดังนั้น เวลาในการเปิดฉากโจมตีอัลเบอัสจึงต้องเกิดความล่าช้าออกไป!!
นี่แหละคือกุญแจสำคัญของเรื่องราวทั้งหมด!!!
“ยอดเยี่ยม! เธอทำได้ดีมากๆ เลย!” เขาอุทานออกมา
เด็กสาวตัวน้อยตกใจในทีแรก แต่แล้วเธอก็ยิ้มออกมา ก่อนที่สีหน้าจะกลับคืนสู่ความสงบที่แฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจจางๆ ออกมาดังเดิม
ได้ยินแค่เพียงเสียงของเด็กสาวอธิบายต่อว่า “แต่ฉันมีเรื่องต้องบอกคุณก่อน ว่าจริงๆ แล้วเรื่องนี้มันอาจแตกต่างไปจากที่คุณเคยได้รู้ได้ฟัง เดิมทีโลกใบนี้ที่คุณคิดว่ามันไม่อันตราย แท้จริงแล้วมันน่ะอันตรายยิ่งกว่าโลกใดๆ ที่คุณได้เคยพบเจอมาอย่างเทียบกันไม่ติดเลย”
“หืม? นี่เธอรู้ด้วยเหรอว่าฉันเคยได้เผชิญหน้ากับโลกไหนมาบ้าง?” กู่ฉิงซานเอ่ยถาม
“ไม่รู้หรอก แต่โลกของทริสเต้น่ะมันอันตรายมากจริงๆ หากคุณไม่ระวังก็อาจเอาชีวิตไปทิ้ง ดังนั้นควรรอบคอบให้มากเข้าไว้…เพราะฉันไม่ต้องการที่จะตายไปพร้อมกับคุณ”
“ข้าพเจ้าทราบแล้ว เจ้าหญิงหนามที่เคารพ”
บังเกิดความเงียบขึ้นในห้อง
เด็กสาวตัวน้อยเผลอก้าวถอยหลังกลับไป
และเธอก็อดไม่ได้ที่จะถอยไปอีกก้าว
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอค้นพบว่ากู่ฉิงซานไม่คิดลงมือทำอะไร เธอก็ไม่ได้ถอยอีก
เด็กสาวตัวน้อยจ้องมองกู่ฉิงซาน พยายามที่จะควบคุมสีหน้าท่าทีของตนมิให้แสดงออกถึงความตื่นตระหนก
เธอพยายามสงบความคิดและจิตใจอยู่สักครู่
ขณะที่ชายตรงข้าม ยังคงเฝ้ามองเธออย่างเงียบๆ และมิได้ทำสิ่งใดเลย
เด็กสาวตัวน้อยจึงค่อยๆ เข้าใจในที่สุด
ว่าจริงๆ แล้วเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรกับเธอเลย
…ชายผู้นี้ ช่างเป็นคนที่แปลกจริงๆ
หากเป็นผู้อื่น ไม่ว่าใครก็ตาม หากพบตัวเธอ ทั้งหมดก็คงจะเรียกองครักษ์ และรายงานไปทันทีว่าได้เจอกับสาวใช้แล้ว
แต่ผู้ชายคนนี้ถึงขนาดมองออกถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ แต่เขาก็ยังเลือกไม่ทำอะไรอยู่ดี!
ทุกการกระทำของเขาดูเหมือนจะได้รับการตัดสินใจ และพิจารณามาเป็นอย่างดี แน่นอน ว่านี่มันรวมไปถึงวิธีคิดที่ดูจะไม่ซ้ำใครอีกด้วย
เด็กสาวตัวน้อยอดใจไม่ไหว จำเป็นต้องเอ่ยถาม “คุณรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เมื่อไหร่ก็ได้ที่ฉันต้องการจะรู้ตัว”
“การแปลงโฉมของฉันมันล้มเหลวถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?” เด็กสาวตัวน้อยรู้สึกท้อแท้
“ไม่หรอก แต่เป็นเพราะฝ่าบาทโดดเด่นเกินไปต่างหาก บทบาทแม่บ้านน่ะไม่เหมาะสำหรับพระองค์หรอก เอ…ถ้าอธิบายไปแบบนี้ กระหม่อมหวังว่ามันคงจะช่วยให้ท่านอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างนะ”
“ขอบคุณที่ปลอบใจ แต่ก็เอาเถิด ในเมื่อสถานการณ์มาถึงจุดนี้แล้ว พวกเราก็ควรจะซื่อสัตย์ต่อกัน ดังนั้นฉันจะเผยโฉมที่แท้จริงของตัวเองเลยคงจะเป็นการดีกว่า”
“ได้ยลรูปโฉมอันงดงามที่แท้จริงของฝ่าบาท นับว่าเป็นเกียรติของกระหม่อมยิ่ง”
เด็กสาวตัวน้อยพยักหน้า และหันกลับไปอย่าเงียบๆ
สีผิวหมองคล้ำกลับกลายเป็นสีขาวเนียนดั่งหยก ชุดสาวใช้หายไป และถูกชุดกระโปรงยาวสีขาวเข้ามาแทนที่
เธออยู่ในรูปโฉมที่สง่างาม ห้วงอารมณ์และพฤติกรรมแลดูเคร่งขรึม แสดงออกถึงบรรทัดฐานอันเข้มงวดตามหลักมารยาทผู้ดี
แต่เธอมีอายุเพียงแค่สิบสองปี เท่านั้น
กู่ฉิงซานสบกับดวงตาของเด็กสาว
ซึ่งนี่ดูจะแตกต่างไปจากแสงแห่งรุ่งอรุณทริสเต้ เจ้าหญิงจะมีคู่ดวงตาสีฟ้าดั่งท้องนภา ยามเมื่อได้สบตากับเธอ จะรู้สึกคล้ายกับห้วงสติถูกดึงดูดเข้าไป บังเกิดความพึงใจและความสุขสม ราวกับกำลังเฝ้ามองดาราพร่างพราวอันงดงาม
“ขอแนะนำตัวอีกครั้ง เรามีนามว่าลอร่า เป็นเจ้าหญิงหนามแห่งยุคนี้”
“ลอร่า?”
“ใช่”
“ส่วนกระหม่อมชื่อกู่ฉิงซาน”
“ขอสารภาพตามตรงว่าตัวเราไม่มีความหวังอื่นใดหลงเหลือแล้วจริงๆ มิสเตอร์กู่ฉิงซาน เจ้าช่วยนำตัวเราไปยังสมาคมกำปั้นเหล็กจะได้หรือไม่?”
พอแปลงกลับเป็นสถานะเดิม วิธีการพูดและคำเรียกขานอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไป เธอไม่ได้เรียกกู่ฉิงซานว่า ‘คุณ’ อีกต่อไป
“แน่นอน ตราบใดที่ฝ่าบาทส่งกระหม่อมเข้าสู่โลกของทริสเต้ และไปรับตัวแฟนของกระหม่อมกลับมาได้น่ะนะ” กู่ฉิงซานกล่าวอย่างง่ายๆ
เจ้าหญิงลอร่าลองครุ่นคิดดูเล็กน้อยจึงเอ่ยถาม “แล้วเหตุใดแฟนของเจ้าถึงเข้าสู่โลกใบนั้น แต่เจ้ากลับไม่กันล่ะ?”
กู่ฉิงซานบอกเล่าถึงเหตุผลและความจริงที่เกิดขึ้น
เจ้าหญิงตัวน้อยดูจะกระตือรือร้น ตั้งใจฟังเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะหลอกลวงเธอ
เจ้าหญิงลอร่าพอได้ฟัง ก็เอ่ยปากออกมา “ไม่น่าแปลกใจเลย ว่าทำไมเจ้าถึงอยากช่วยแฟนของตัวเองนัก”
“คำถามสุดท้าย” ลอร่าเอ่ยต่อ “ตัวเราสามารถนำพาเจ้าไปในโลกใบนั้นได้ก็จริง แต่ก่อนหน้านั้น เราจะเชื่อถือคำของเจ้าได้อย่างไร?”
“กู่ฉิงซานแห่งนิกายร้อยบุปผา ขอให้คำมั่นสาบานในที่นี้ ว่าตราบใดที่ฝ่าบาทช่วยกระหม่อมเข้าสู่โลก กระหม่อมจะพาพระองค์หลบหนี และเอาชีวิตรอดไปให้จงได้”
“หากกระหม่อมผิดพลั้งในคำมั่น ก็ขอให้วิถีเต๋าแหลกสลาย กลายเป็นคนพิการไปตลอดทั้งชีวิต”
บังเกิดสายลมที่มองไม่เห็นขึ้นรอบตัวกู่ฉิงซาน ก่อนที่พวกมันจะค่อยๆ ซึมหายเข้าไปในร่างเขา
“นี่คือคำมั่นสาบานของผู้ฝึกยุทธอย่างนั้นหรือ? มันดูไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เอาเถิด เท่าที่เห็นมันก็เชื่อถือได้ไม่เลว ในเมื่อทำถึงขนาดนี้ ตัวเราก็จะเชื่อใจเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน”
ว่าจบ เธอก็เหยียดนิ้วออกไป และแตะลงบนเค้กยี่สิบชั้น
ก้อนเค้กขนาดใหญ่แหวกออกเป็นสองฟากฝั่ง เผยถึงลูกบอลคริสตัลสีสันสดใสที่สว่างไสวอยู่ภายใน
ลูกบอลคริสตัลลอยล่องอยู่กลางอากาศอย่างเงียบๆ ขณะเดียวกันก็ปลดปล่อย หมอกสีเทาออกมาบดบังแสงของมัน
ลอร่าวาดมือ
และบอลคริสตัลก็ตกลงบนฝ่ามือของเธอ
“นี่คือโลกของทริสเต้ที่ถูกผนึกเอาไว้โดยตัวเรา ดังนั้นหล่อนจึงไม่สามารถตรวจจับตำแหน่งของมันได้” ลอร่าอธิบาย
กู่ฉิงซานพอได้ฟังก็ตกตะลึง!
แต่เดิม แท้จริงแล้วกลับปรากฏว่าลอร่าได้ใช้เทคนิคมนตรา ทำการผนึกกลิ่นอายของโลกใบนี้ และซ่อนมันเอาไว้ในเค้ก!
ต้องไม่ลืมนะว่าพวกขุนนางวิหคหนามที่มาจากดินแดนอัศจรรย์น่ะ เป็นพวกจุกจิกในเรื่องของมารยาท พวกมันล้วนไม่คิดจะยินยอมแตะอาหารต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด
นอกเหนือไปจากวิหคหนามแล้ว คนอื่นๆ ที่เข้ามาในโซนที่นั่งพิเศษนี้ ก็ย่อมต้องมิใช่คนสามัญ และเป็นธรรมดาที่ล่วงรู้ถึงมารยาทดังกล่าวเช่นกัน
ฉะนั้นแล้ว จะให้พวกเธอตัดเค้ก แล้วหยิบฉวยมันขึ้นมารับประทานต่อหน้าผู้อื่นได้อย่างไร?
ดังนั้น มันจึงเป็นความคิดที่หลักแหลมไม่เลวเลย ที่เลือกซ่อนบอลคริสตัลเอาไว้ในส่วนลึกของก้อนเค้กชิ้นนี้!
เจ้าหญิงหนามผู้นี้ เป็นสาวน้อยที่ฉลาดจริงๆ
…………………………………..........