0387 ท่านเป็นผู้ใด
ตอนที่ 387 ท่านเป็นผู้ใด?
กู่ฉิงซานหยุดอยู่บนผิวน้ำอยู่ครู่หนึ่ง
เขายังไม่ได้จากไป แต่เฝ้ารอจนกระทั่งศพของอสุรกายลอยหายไปสุดสายตา
ความสงบเงียบกลับคืนสู่บริเวณโดยรอบ เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงสายลมและสายน้ำที่พัดเข้ามาในหูเท่านั้น
กู่ฉิงซานถอนสายตากลับ และเริ่มทำการสำรวจรอบๆ
สายธารแห่งการหลงเลือนนี้เต็มไปด้วยเมฆหมอกหนาที่ลอยล่อง ส่งผลให้ไม่สามารถมองเห็นขอบชายฝั่งแม่น้ำได้
ในวิสัยทัศน์ของเขา บัดนี้จึงมีเพียงเมฆหมอกเท่านั้น
กู่ฉิงซานลอบสงสัยอย่างลับๆ
ตามตำนานแล้ว สายธารแห่งนี้สมควรที่จะเต็มไปด้วยคนตาย
และคนตายทั้งหมดจะต้องข้ามผ่านสายธารนี้ไปสู่นรกภูมิ หรือกลับคืนสู่สังสารวัฏไปเกิดใหม่
และที่สำคัญเลยก็คือ ในสายธาร สมควรที่จะมีเรือข้ามฟาก
แน่นอน ว่านั่นคือสายธารแห่งการหลงเลือนของโลกแห่งผู้ฝึกยุทธ ที่มีโครงกระดูกหญิงเป็นผู้รับหน้าที่พายเรือข้ามฟาก
แต่สำหรับโลกจริง หากอ้างอิงตามการปรากฏกายของเหล่าเครื่องจักรปรภพแล้ว เรือข้ามฟากก็สมควรจะเป็นเครื่องจักรเช่นกัน
กู่ฉิงซานเฝ้ารออยู่สักครู่
แต่เขาก็ยังไม่พบเจอกับสิ่งใด
มันน่าแปลกใจนัก สิ่งมีชีวิตทั้งหมดโดยปกติแล้วจะมาถึงที่นี่หลังจากที่ตายลง แม้ว่าเส้นทางจะถูกปิดกั้นก็ตามที แต่อย่างน้อยก็สมควรที่จะมีการดำรงอยู่ของเทพวิญญาณสิ
แล้วเพราะอะไรกัน? ทำไมปรภพจึงได้ว่างเปล่าเช่นนี้?
กู่ฉิงซานทนไม่ไหวต้องเอ่ยถามออกมา “ระบบ ทำไมฉันถึงไม่เจอกับสิ่งมีชีวิตอื่นเลยล่ะ?”
ติ๊ง!
ระบบตอบกลับ “นั่นเพราะในปรภพมีแต่คนตาย ดังนั้นจึงไม่อาจพบเจอกับสิ่งมีชีวิตได้”
กู่ฉิงซาน “โอ๊ย เรื่องนั้นฉันรู้น่า ไอ้สิ่งมีชีวิตอื่นที่ว่าน่ะ ฉันหมายถึงพวกผู้ดูแลหรือผู้พิทักษ์ปรภพน่ะ”
“ระบบเองก็ไม่ทราบว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับปรภพ ขอให้ผู้เล่นโปรดทำการสำรวจปรภพด้วยตนเอง”
กู่ฉิงซานยอมแพ้ที่จะเอ่ยถามต่อ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างงั้นก็ลงมือเลยแล้วกัน
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม ปรากฏเส้นแสงหิ่งห้อยขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
“โปรดทราบ”
“คุณได้ทำการสังหารอสุรกายดัดแปลง ซึ่งนี่ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ของหกวิถี”
“ดังนั้น ช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้ ก็จะถูกรับรู้โดยโลกใบอื่นที่กำลังดิ้นรนต่อสู้กับพวกมันอยู่เช่นกัน ด้วยวิธีการพิเศษอันหลากหลายที่แตกต่างออกไป”
“และเนื่องจากผู้ที่สังหารอสุรกายจริงๆ แล้วคือสายธารแห่งการหลงเลือน ดังนั้นคุณจึงไม่สามารถที่จะรับพลังวิญญาณได้”
“คุณได้ทำการปลดล็อกภารกิจที่เกี่ยวข้องกับสมญาเฉพาะของเทพสงคราม”
“ร้องขอให้ผู้เล่นเฝ้าพยายามต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง และสังหารอสุรกายอีกครา เพื่อที่จะทำการปลดล็อกสมญาเทพสงครามที่เกี่ยวข้อง”
กู่ฉิงซานพออ่านจบ ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว
นี่มันเป็นเหมือนกับฉากในตอนที่เขาได้รับฉายา ‘นักฆ่า’
สมญาเทพสงครามเป็นสิ่งดีที่ แต่ที่มันไม่สะดวกก็คือ ทุกครั้งเลย ระบบมันจะไม่ยอมบอกว่าสมญาที่ว่านั่นคือสิ่งใด
กู่ฉิงซานพยายามที่จะเอ่ยถาม แต่ระบบก็ไม่ยอมเอ่ยตอบ
ในเวลานั้นเอง เส้นแสงหิ่งห้อยอีกกลุ่มก็เด้งขึ้นมาบนหน้าต่างระบบเทพสงคราม
“การกระทำของคุณได้ดึงดูดความสนใจจากบางสิ่งของปรภพ”
“ร้องขอให้ผู้เล่นให้ความสนใจเกี่ยวกับมันอย่างจริงจัง เพราะมันจะเป็นตัวกำหนดว่าคุณจะรอดชีวิตอยู่ต่อไปในปรภพหรือไม่”
ณ จุดนี้ ดูเหมือนว่ากู่ฉิงซานจะถูกกระตุ้นเตือน เขาหันหัวไปตรวจสอบดูรอบๆ
ขณะเดียวกัน แถวตัวเลขเรืองแสงก็ลอยขึ้นเหนือศีรษะของเขา
“ศูนย์ๆๆ”
กู่ฉิงซาน “นี่มันอะไรกัน?”
เสียงตอบกลับ “สวัสดี กระผมต้องขอโทษจริงๆ ที่รบกวนนาย แต่ถ้านายเข้าสู่ปรภพ นายก็จะต้องมารวมอยู่ในสถิติของกระผม”
“แล้วคุณเป็นใครกัน?”
“กระผมคือเครื่องจักรคำนวณบุญส่วนบุคคล ทุกคนที่เข้ามาในปรภพจะต้องถูกผูกมัดไว้โดยกระผม เพื่ออำนวยความสะดวกให้กระผมได้วิเคราะห์เพื่อทำการตรวจสอบบุญได้ตลอดเวลา”
“และเมื่อผลวิเคราะห์ออกมาว่าบุญเป็นลบ คนตายก็จักต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปในนรก”
“ทว่าหากบุญเป็นศูนย์หรือเป็นบวกพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องลงนรก แต่สามารถกลับคืนสู่สงสารวัฏไปเกิดใหม่ได้เลย”
กู่ฉิงซานพยักหน้าและชี้ไปที่เหนือหัวของเขาแล้วกล่าวว่า “ถ้าอย่างงั้นทำไมของฉันถึงเป็นศูนย์ๆๆ?”
“เพราะนายคือ ‘คนเป็น’ และนายจะต้องตกตายลงจริงๆ เท่านั้น กระผมถึงจะสามารถคำนวณบุญของนายได้ นี่เรียกว่าการตัดสินขั้นสุดท้ายของชีวิตส่วนบุคคล และจะสามารถทำได้เฉพาะหลังจากที่เขาเสียชีวิตและถูกกลบฝังลงแล้วเท่านั้น”
“เอ่อนี่ ดูเหมือนว่าเลขข้างบนจะเด่นสะดุดตาเกินไปหน่อยนะ คุณช่วยไม่แสดงมันจะได้ไหม?” กู่ฉิงซานร้องขอ
“แน่นอนว่าย่อมได้” เครื่องจักรคำนวณบุญส่วนบุคคลกล่าว
และแทบจะในทันที ตัวเลขด้านบนหัวของกู่ฉิงซานก็หายไป
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปโลกมนุษย์เหมือนกับเครื่องจักรอื่นๆ ล่ะ?” กู่ฉิงซานเอ่ยถาม
เครื่องจักรคำนวณบุญกล่าว “กระผมจะบ้าจี้ตามเครื่องจักรอื่นๆ ไปที่โลกทำไมกัน? ในเมื่อฟังก์ชันการแสดงผลของกระผมน่ะ จะมีประโยชน์เฉพาะเมื่ออยู่ในปรภพเท่านั้นนี่นา”
กู่ฉิงซานคิดเกี่ยวกับมันและกล่าวว่า “เอาเถอะ พอดีว่าฉันมีบางอย่างต้องการที่จะถามจากคุณน่ะ”
“โอ๋? งั้นคงต้องขอแสดงความเสียใจล่วงหน้าแล้วล่ะ เพราะกระผมคงไม่สามารถพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องบุญได้”
“แต่มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเองนะ”
ทว่าคราวนี้อีกฝ่ายไม่ตอบสนองกลับ
กู่ฉิงซานเอ่ยถามออกไปอีกสองสามประโยค
แต่เครื่องจักรคำนวณบุญก็ยังคงเงียบ
ดวงตาของกู่ฉิงซานเริ่มขุ่นเขียว เวลานี้เขาราวกับกำลังโดนทิ้งให้โกรธเกรี้ยว เป็นบ้ายืนพูดจาอยู่คนเดียว
เขาหันไปมองรอบๆ
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ เขาก็คงต้องเริ่มต้นสำรวจก่อนเป็นอันดับแรก มุ่งมั่นพยายามที่จะหาความจริงเกี่ยวกับปรภพในก่อนหน้านี้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู่ฉิงซานก็วาดดาบเช่าหยินออกไปอย่างง่ายดาย ทำการแยกสายธารออกจากกัน
บนพื้นผิวของสายธารไม่มีสิ่งใด ดังนั้นเขาจึงจำต้องลงไปเพื่อดูว่าอาจจะมีอะไรอยู่เบื้องล่างหรือไม่
เขายืดหลังตรง และทิ้งตัวดิ่งลงไปยังเบื้องล่างของสายธาร
กระแสน้ำแยกตัวออกเพื่อหลีกเลี่ยงและวนอยู่รอบตัวเขาอย่างเงียบๆ
บางครั้งในระหว่างทาง ก็จะมีบ้างที่พบเห็นสิ่งแปลกๆ ไหลไปพร้อมกับกระแสน้ำ
กู่ฉิงซานตกลงไปยังก้นสายธาร
ใต้ฝ่าเท้าของเขา เป็นหินสีขาวอมเทาอยู่ทั่วทุกพื้นที่ กู่ฉิงซานเรียกดาบพิภพออกมาและพยายามค่อยๆ ตัดเฉือนมันเบาๆ
ทว่ากลับบังเกิดประกายไฟสาดกระเซ็นสวนกลับมา
และตรงพื้นก้นสายธารยังคงอยู่ในสภาพเดิม
ดาบพิภพที่หนักกว่าแปดสิบหกจุดสามเจ็ดล้านจิน น้ำหนักที่แม้กระทั่งแขนของอสุรกายก็ยังมิอาจแบกรับได้ แท้จริงแล้วกลับไม่สามารถตัดเฉือนพื้นหินเบื้องล่างสายธารอย่างงั้นหรือ?
“ไม่ว่าจะเป็นสายธารแห่งการหลงเลือน หรือพื้นหินนี่ มันก็ล้วนเป็นกฎเกณฑ์ของโลกปรภพทั้งสิ้น ดังนั้น ข้าจึงมิอาจสะบั้นมันได้” ดาบพิภพอธิบาย
“อืม เข้าใจแล้ว ข้าก็แค่สงสัยเลยลองทดสอบดูก็เท่านั้น” กู่ฉิงซานกล่าว
เขาถอนหายใจบรรเทาความตึงเครียด
ในที่สุด...ในที่สุดตนก็มาถึงโลกปรภพเสียที
มองไปยังแต้มพลังวิญญาณที่ยังถูกใช้งานโดยสกิลก้าวข้ามผ่านมหาสมุทรแห่งความทุกข์ระทมบนหน้าต่างระบบเทพสงครามที่กำลังลดหลั่นลงอย่างต่อเนื่อง
นับว่าโชคดีจริงๆ ที่หลังจากเช่าหยินได้ทำการหลอมกลั่นหยดน้ำของสายธารแห่งการหลงเลือนไป การจ่ายออกด้วยแต้มพลังวิญญาณจึงช้าลง เชื่องช้าลงอย่างมาก
หนึ่งพันแต้มพลังวิญญาณที่หายไปในทีแรก นับว่าคุ้มค่าจริงๆ
และเขาก็ยังเหลือแต้มพลังวิญญาณอยู่อีกมากกว่าหนึ่งพันแต้ม
กู่ฉิงซานเลือกทิศทางที่จะไปแบบสุ่ม และเริ่มต้นที่จะสำรวจ
เขาตัดสินใจที่จะลองพยายามเดินหาเบาะแสยาวๆ จากเบื้องล่างของสายธารดูก่อน จนกว่ามันจะไกลพอสมควรจากถ้ำมืด จากนั้นจึงค่อยออกจากสายธารแห่งการหลงเลือนเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ภายนอกดู
ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากเบื้องหลังเขา
“กรุณา...รอก่อนสักครู่”
กู่ฉิงซานชะงักงันไป
เพราะเสียงนี้...มันมิใช่เสียงของเครื่องจักรคำนวณบุญส่วนบุคคล
เขาค่อยๆ หันหน้ากลับไปอย่างช้าๆ ทว่าดันไม่พบสิ่งใด
บางทีมันอาจจะเป็นเสียงจากในกระแสน้ำ เพราะบ่อยครั้งที่จะมีสิ่งต่างๆ ที่มิอาจเข้าใจได้ถูกห่อหุ้มด้วยน้ำจากสายธารและไหลออกไป
ทว่าเวลานี้ กู่ฉิงซานกลับไม่พบอะไรแบบที่ว่านั่นอยู่ใกล้ตัวเขาเลย
อันที่จริงแล้วกล่าวได้ว่า ตั้งแต่ที่เขาตกลงไปในสายธาร ตนก็ได้กวาดจิตสัมผัสเทวะออกไปและสำรวจรอบๆ ตัวตั้งแต่ตอนนั้น
จนกระทั่งถึงตอนนี้ จิตสัมผัสเทวะของเขาก็ยังถูกปลดปล่อยออกไปและปกคลุมในพิสัยหลายร้อยลี้
แม้ว่าการกระทำนี้ จะส่งผลให้กระทั่งผู้ฝึกยุทธระดับสูงบางคนก็ยังต้องเหนื่อยล้า หรือขี้เกียจเกินไปที่จะต้องมามุ่งสมาธิมาคอยสังเกตสิ่งรอบตัวก็ตาม แต่ตัวกู่ฉิงซานเองจะประมาทไม่ได้ และเขาจะไม่มีทางทำผิดพลาดเช่นนั้น
จิตสัมผัสเทวะกวาดไปมาสองสามรอบ
ทว่าเขาก็ยังไม่ค้นพบสิ่งใด
สิ่งนี้เองทำให้กู่ฉิงซานต้องเริ่มระวังตัวอย่างจริงจัง
กู่ฉิงซานหนึ่งกำปั้นประสานหนึ่งฝ่ามือ โค้งคารวะออกไปและเอ่ยถาม “ท่านผู้ทรงเกียรติ ไม่ทราบว่าท่านจักสามารถแสดงตนให้ข้าเห็นได้หรือไม่?”
“เจ้าสามารถจัดการกับอสุรกายได้ด้วยตัวคนเดียว ย่อมแน่นอนว่าข้าต้องการที่จะพบเจ้า โปรดรอสักครู่”
เสียงของผู้หญิงไม่เพียงฟังดูเหมือนค่อนข้างจะเย็นชา ทว่ายังคงแฝงไว้ซึ่งคำใบ้ของความหวาดระแวงและเจตนาฆ่าอยู่เล็กน้อย
และแน่นอน ว่ากู่ฉิงซานก็รับรู้ได้จึงเจตนาฆ่าที่ว่านั่นเช่นกัน
ทันใดนั้น ในหัวใจของเขาก็บังเกิดความคิดหนึ่งขึ้นทันใด
“ท่านเป็นเครื่องจักรหมายเลขอะไร?” เขาเอ่ยถาม
“หืม? จริงๆ แล้วเจ้าทราบอยู่แล้วหรือว่าข้าเป็นเครื่องจักร?” เสียงผู้หญิงเปล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอน เพราะข้าเคยได้พบกับพวกเครื่องจักรพิพากษาความปรารถนามาก่อนแล้ว”
“เช่นนั้น เจ้าสมควรเป็นลูกค้าของพวกเขาใช่หรือไม่?”
“ไม่หรอก พวกเราเป็นสหายกัน”
“อย่างงั้นหรือ…อย่างไรก็เถอะ ข้าไม่ยอมเชื่อเจ้าอย่างง่ายดายหรอก เพราะหลังจากทั้งหมดนี้ เมื่อครู่แม้กระทั่งอสุรกายก็ยังมิอาจจับเจ้าได้ เจ้าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่พิเศษออกไปอย่างแน่นอน” เสียงผู้หญิงยังคงหวาดระแวง
ในหัวใจของกู่ฉิงซานสงบลง
คาดว่านี่คงจะเป็นหนึ่งในแปดสิบแปดเครื่องจักรจริงๆ
มันสามารถซ่อนตัวอยู่เบื้องล่างของสายธารแห่งการหลงเลือนได้ ฟังก์ชันความสามารถของมันกล่าวได้ว่าค่อนข้างแปลกทีเดียว
แต่แล้วจู่ๆ ก็เกิดประกายแสงวาบผ่านเข้ามาในหัวของกู่ฉิงซาน
จริงสิ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับทางปรภพก็ตามที แต่หากเขาสามารถนำเครื่องจักรที่ทรงพลังกลับไปยังโลกมนุษย์ได้ล่ะก็ กำลังรบของฝั่งเขาอาจจะเพิ่มพูนมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมก็ได้
ขณะที่กู่ฉิงซานกำลังคิด เขาก็ได้เอ่ยออกมาอย่างเป็นเรื่องเป็นราวว่า “ข้าเป็นสหายของเจ้าจริงๆ นะ ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะมีทั้งสิ้น แปดสิบแปดเครื่อง และจำนวนตัวเลขนี้ก็เป็นเพราะท่านเทพวิญญาณผู้สร้างน่ะเป็นผู้ที่เชื่อถือในเรื่องโชคลาง”
เสียงผู้หญิงแลดูครุ่นคิด “กระทั่งเรื่องนี้เจ้าก็รู้? เช่นนั้นเจ้าทราบหรือไม่ถึงโชคชะตาของเทพวิญญาณ?”
กู่ฉิงซานขบคิดคำกล่าวเดิมของเครื่องจักรพิพากษาความปรารถนาและกล่าวว่า “เขาจบสิ้นแล้ว”
“โห แล้วเจ้ารู้อะไรอีกไหม?”
“เครื่องพิพากษาความปรารถนาน่ะต้องการเลือดในการกระตุ้น อ้อจริงสิ ส่วนเครื่องจักรที่ชอบกลั่นแกล้งผู้คนน่ะจะถูกเรียกว่าเครื่องจักรขจัดโทสะ แถมยังได้ยินว่าเป็นหวานใจคู่กัดของเครื่องจักรพิพากษาความปรารถนาด้วยนะ”
เสียงผู้หญิงดูจะผ่อนคลายลง และเอ่ยพึมพำว่า “กระทั่งความลับในบรรดาเหล่าเครื่องจักรเจ้าก็ยังทราบ จิตวิญญาณมนุษย์ผู้นี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ศัตรู...”
เจตนาฆ่าโดยรอบสลายไป
และโครม!
พื้นดินพลันสั่นไหว
กู่ฉิงซานกำลังเฝ้ารออย่างกระวนกระวาย
หินสีเทาที่แข็งแกร่ง บัดนี้แตกแยกออกจากกัน
หินเหล่านี้ที่ซึ่งดาบพิภพก็ยังมิอาจตัดเฉือนได้ จู่ๆ ก็ถูกแยกออกจากกันเป็นสองฟากฝั่งอย่างรวดเร็ว!
ตามต่อด้วยมวลน้ำเปล่งแสงสีฟ้าที่แผ่ร่องรอยจางๆ ของกระแสไอเย็นออกมาโดยรอบค่อยๆ ยกตัวลอยสูงขึ้น
แล้วมวลแสงก็แตกกระจายออกเล็กน้อย
พร้อมกับการปรากฏกายของหญิงนางหนึ่งที่สวมใส่ชุดคลุมฟ้าที่มีสีสัน ร่างกายบอบบาง ผิวเปล่งปลั่งราวกับหยก ริมฝีปากสีชาด คิ้วราวกับถูกปักร้อยเรียงโดยขนของนกหงส์ ทว่าการแสดงออกทางสีหน้าโดยรวมแล้วยังคงดูเย็นชา
หญิงในชุดคลุมฟ้าโค้งกาย และค่อยๆ เอ่ยถามออกมาว่า “ใต้เท้า แท้จริงแล้วท่านเป็นผู้ใดกันแน่?”
…………………………………………….