1 Chapter 1 : အလကားေပးေတာင္ မစီးေတာ့ဘူး
ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လူေတြ လူေတြသူ႔တို႔ကိစၥနဲ႔သူတို႔ သြားလာေနၾကတာ။ စီးပြားေရးသမားေတြ မိသားစုေတြ ကေလးတစ္ျပံဳတစ္ေခါင္းနဲ႔ ေျပးလႊားသြားလာေနၾကတာ ဆပ္ကပ္တစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလိုပဲ။ ပင္ပန္းေနတာေတြေတာင္ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္းဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိပါဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ရေသးလို႔သာ မ်က္စိအေညာင္းခံၿပီး ၾကည့္ေနရတာ။
"မီရာမီ ဖေလာ္ရီဒါသို႔သြားမယ့္ ေလယာဥ္အမွတ္ 186သို႔ တက္လို႔ရပါၿပီ" ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေၾကာ္ညာသံကိုၾကားရမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္။
"အခုမွပဲ" ကြၽန္မထိုင္ေနတဲ့ ေနရာေလးကထၿပီး ဒီဆပ္ကပ္လိုလူအုပ္ႀကီးရဲ႕ အေဝးကို ထြက္လာခြင့္ရေတာ့တယ္။ လမ္းမွာ လူေတြကို တိုးလိုက္ရတာ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ကြၽန္မကိုမ်ား မသတီသလို ၾကည့္ေနၾကတာ။ အဲ့လိုၾကည့္တဲ့သူေတြအမ်ားစုကလဲ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့သူေတြနဲ႔ ကြၽန္မကို ႐ွိေနတယ္လို႔ေတာင္မထင္ပဲ သူတို႔ကေလးေတြေနာက္လိုက္ဖို႔ ေက်ာ္မယ္ခြမယ္ၾကံေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ ေလယာဥ္တံခါးဝက အမ်ိဳးသမီးကို လက္မွတ္ျပၿပီးမွပဲ ေ႐ွ႕ဆက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ အခုမွပဲ ေလယာဥ္ေပၚမွာ စိတ္ခ်မ္းသာသာေနရေတာ့တယ္။
ေလယာဥ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ၿပီးမွပဲ ကြၽန္မရဲ႕ အမကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ ႏွိပ္စက္ခ်င္မွန္းသိလာတယ္။ ပထမအခ်က္က ေလယာဥ္စီးရမွာ မႀကိဳက္မွန္းသိတဲ့ကြၽန္မကို ဖေလာ္ရီဒါ လာခိုင္းတယ္။ ဒုတိယအခ်က္က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကမွ သိလိုက္ရတဲ့ သူေယာက်ား္ယူေတာ့မယ္ဆိုတာရယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ ကြၽန္မက သူ႔ရဲ႕ အရံသတိုးသမီး လုပ္ေပးရမယ္ဆိုပဲ။ စတုတၳအခ်က္က ကြၽန္မ ေလယာဥ္စီးရတာကို သိပ္မုန္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ေတာ့ ကြၽန္မကို ဘာမွမတိုင္ပင္ပဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ေပးၿပီး သုတ္ေျခတင္ ထြက္လာခိုင္းတာပဲ။
အာ!!! ကြၽန္မရဲ႕ အမ ဂ်ဴလီယာ အတိုေကာက္ ဂ်ဴးကေတာ့ ၂၅ႏွစ္႐ွိေနၿပီကို ၁၆ႏွစ္ကေလးကို လုပ္ၿပီး လပိုင္းပဲေတြ႔ရေသးတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ယူေတာ့မယ္ေျပာလာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ္ခ်စ္သြားၾကတာလား မဟုတ္ရင္ေတာ့ သူ႔ဘဲက ေတာ္ေတာ္ပိုက္ဆံ႐ွိေနလို႔ပဲျဖစ္မွာပါ။ ဂ်ဴကသူ႔ရဲ႕ ဖူးစာဖက္ကို႐ွာေတြ႔ဖို႔အတြက္ ရည္းစားထည္လဲတြဲေနတာဆိုေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မကေတာ့ ရည္းစားထားဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ေတာင္ အခ််ိန္မေလာက္လို႔ ေသခ်င္ေစာ္နံေနတာ။ ရည္းစားမထားဘူးတဲ့သူလို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ အရင့္အရင္ကေတာ့ ထားဖူးတာေပါ့ အခုကေတာ့ တကယ္ကို အခ်ိန္မေလာက္ဘူး။ ဘာလို႔မေလာက္လည္းဆိုေတာ့လည္း တစ္ပတ္မွာ ၅ရက္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အလုပ္နားတဲ့ ၂ရက္မွာ ေကာလိပ္အတြက္ Online သင္တန္းေလးေတြတက္ရေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ အခုလတ္တေလာမွ ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္ကိုလည္း အမွန္ေျပာရရင္ အိမ္အိုႀကီးကိုလည္း ျပန္ျပင္ေနရေသးတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ကြၽန္မအတြက္ အားလပ္ခ်ိန္။
ကြၽန္မက အသက္၂၃ႏွစ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကို ရင့္က်က္မႈမ႐ွိသလို ခံစားေနရတယ္။ အမက ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပသာနာအရမ္းလုပ္လို႔ အသက္၁၈ႏွစ္မွာ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ခံလိုက္ရတယ္ေလ။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အမတစ္ေယာက္ထဲ မေနတတ္ျဖစ္မွာဆိုးလို႔ဆိုၿပီး အမနဲ႔အတူ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့တာေပါ့။ အစပိုင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ႏိုင္ငံသားကတ္အတုတစ္ခုရလို႔ စားပြဲထိုးအလုပ္လုပ္ၿပီး ညီမႏွစ္ေယာက္ တိုက္ခန္းငွါးေနျဖစ္ၾကတယ္။ ကြၽန္မတို႔ဆီမွာ အသက္၁၆ႏွစ္ဆို အလုပ္ေပးမလုပ္ေတာ့ ႏိုင္ငံသားကဒ္အတုနဲ႔ အသက္၁၈ႏွစ္ပါလို႔ လိမ္ရတာ အမက အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္မပဲလုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဝမ္းစာ႐ွာရမွာပဲေလ။ အမအသက္၂၀ျပည့္ေတာ့ သူ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ အိုဟိုင္းယိုးမွာပဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ရတယ္။ အမက အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားတယ္ ၿပီးရင္ အပတ္တိုင္းကြၽန္မကို ဗီဒီယို Call ေခၚၿပီး သူ႔ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြ သူတြဲေနတဲ့ဘဲေတြအေၾကာင္းေျပာျပတာ ၾကာေတာ့ နားေတာင္ၿငီးလာတယ္။
ထူးထူးျခားျခား တစ္ႏွစ္ေလာက္ သူ႔ဆီက ဘာမွမၾကားရေတာ့ပါလားလို႔ ေတြးေနကာမွ ႐ုတ္တရက္ဆက္သြယ္လာၿပီး သူမဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္လည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ထားၿပီးၿပီတဲ့ အခုထြက္လာခဲ့ေတာ့ဆိုၿပီး ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာလာေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္မက အမကို ခ်စ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ အခုလိုေတြလုပ္လြန္းလို႔ သူ႔ကို စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ကိုင္ေပါက္ပစ္ခ်င္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚက ကြၽန္မရဲ႕ ေနရာေလးမွာထိုင္ၿပီး La-La Land ဆိုတဲ့ သီးခ်င္းေလးကို ညည္းေနကာမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြၽန္မကို အနံလာခံေနတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ကာမွ အသက္၂၀ဝန္းက်င္ေလာက္႐ွိမယ္လို႔ထင္ရတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ဆံပင္အညိဳရင့္ မ်က္လံုးကလည္း အညိဳရင့္နဲ႔ ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ ေမ႐ိုးကားကားပံုစံကို ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ကြၽန္မကို ျပံဳးျပလိုက္တာ သူ႔ရဲ႕ သြားေဖြးေဖြးေတြကိုေပၚလို႔။
"ဘာကူညီေပးရမလဲ" လို႔ေမးလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ သတိထားမိတာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက ကြၽန္မနားမွာ ေတာ္ေတာ္ကပ္ေနတာပဲ။
အဲ့ဘဲႀကီးနဲ႔ ေဝးရာကို သြားမယ္ဆိုကာက "နင့္ရဲ႕ အနံက ေကာင္းလိုက္တာ" လို႔ေျပာလာတယ္။
"အိုး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္မကို အနံလိုက္ခံေနတာ ရပ္ၿပီး ေဝးေဝးသြားပါေတာ့"လို႔ ကြၽန္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးေျပာလိုက္တာပဲ။
ကြၽန္မကို အဲ့ဘိုးေတာ္ကထပ္ျပံဳးျပလိုက္ေသးတယ္ ၿပီးမွ သူ႔ေနရာသူသြားထိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ကြၽန္မကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အနားကေန ေလယာဥ္မယ္လွလွေလးျဖတ္သြားမွ ကြၽန္မကို စိုက္ၾကည့္တာ ရပ္ေတာ့တယ္။
ေလယာဥ္လည္း စထြက္မယ္ေျပာေကာ ကြၽန္မျဖင့္ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ေလယာဥ္စီးရတာကို ေသေလာက္ေအာင္မုန္းတာပဲ။ လက္ကိုခံုမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုတ္ထားရတာ ကေလးထြက္ခါနီး ညစ္ေနရတဲ့ မီးေနသည္လိုပဲ။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ရင္ေတြအရမ္းခုန္လာတာ ေပါက္ကြဲမတတ္ပဲ။
"ေလယာဥ္စီးရတာကို ေၾကာက္ေနတာလား"လို႔ ေဘးနားကေန ေစာေစာက လူရဲ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံၾကားေပမယ့္လည္း မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ ဆက္ေၾကာက္ေနတယ္။ အမကိုပဲ အျပစ္ေတြ တင္ေနမိတယ္။ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ မလြယ္ဘူးမွတ္ အမေရ။
ေလယာဥ္စထြက္ဖို႔ ဘီးလိမ့္ေလေလ ကြၽန္မ ပိုပိုေၾကာက္လာေလေလ။ မ်က္လံုးကို အေသပိတ္ လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရတယ္။ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ျပန္ခုန္ဆင္းခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္တယ္။
" ကေလးမေလးလို ေလယာဥ္စီးရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္တဲ့လား" ေစာေစာကလူ ကြၽန္မေဘးနားကေန လာေျပာေနတယ္။ သူ႔ကို စိတ္ထဲမထားပဲ အမကိုပဲ ဘယ္လိုလက္စားျပန္ေခ်ရမလဲ ေတြးေနလိုက္တယ္။
ေလယာဥ္က ျဖည္းျဖည္းေလးထြက္ေနတာ ဒီကေၾကာက္လို႔ေသေတာ့မယ္။ ျမန္ျမန္အေပၚတက္ေတာ့။ ေလယာဥ္လည္းအေပၚစတက္ေရာ အနားမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာအနံခံေနသလိုပဲ ခံစားလိုက္ရျပန္ေရာ။ "႐ွင္႐ူးေနတာလား ကြၽန္မနားက ျမန္ျမန္ဖယ္" လို႔ အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေဒါသထြက္ဖို႔ေတာင္ အားမ႐ွိေတာ့ဘူး။
ဒင္း!!!ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ခါးပတ္က မီးလင္းေနတာဆိုေတာ့ အခုေဝဟင္ေပၚေရာက္ေနၿပီဆိုတာပဲ။ အခုမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာရာရေတာ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ ညာျခမ္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက အနံလိုက္ခံေနတဲ့ ႏွာဘူးတစ္ေယာက္ ႐ွိတာမေတြ႔ေတာ့မွပဲ အလံုးႀကီးက်သြားေတာ့တယ္။
ၾကည့္ရတာ အဲ့တစ္ေယာက္ နည္းနည္းမ်ား ေဂါက္ေနတာလား ဒါမွမဟုတ္ လူသတ္သမားမ်ားလား။ လူသတ္မယ့္႐ုပ္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး ႐ုပ္ရည္ေလးက သန္႔သန္႔ေလးနဲ႔။ ေျပာမရဘူးေလ အခုေခတ္က အျပင္ပိုင္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ခြဲျခားလို႔မွမရတာ။ လူသတ္ကားေတြလည္း အမ်ားႀကီးၾကည့္ထားဖူးေတာ့ ႐ုပ္ေခ်ာတိုင္းလည္း လူေကာင္းပါလို႔ ေျပာမရဘူး။
"မဟုတ္တ႐ုတ္ ေတြးေနတာေတြ ရပ္လိုက္ေတာ့" လို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္သတိေပးေနရတယ္။
အခုမွ ေလယာဥ္ေပၚက လူေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနမိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔တူတယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ေအးေဆးတဲ့လူေတြ စာအုပ္ေလးေတြဖတ္လို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီေနေနၾကတာ။ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုၾကည့္ရတာလည္း ဆံပင္သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အရမ္းကို ၾကည့္လို႔ေကာင္းၾကတာပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ရွည္ၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲက်ေနတာပဲ။ ဝတ္ထားတာကလည္း အမဲေရာင္ တီ႐ွပ္နဲ႔ အျပာေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီေလးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဆိုၿပီး ဝတ္လာလိုက္တာ။ အေပၚက အမဲေရာင္ ဂ်က္ကပ္ အမဲေရာင္ ဘြတ္ဖိနပ္ဆိုေတာ့ ေဘာင္းဘီကလြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး မဲေနတာပဲ။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း အမ်ိဳးသမီးဆန္ဆန္မဝတ္တတ္။ အခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ ဝတ္တာကိုပဲ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ကြၽန္မရဲ႕ ျမင္ကြင္းေ႐ွ႕ကို အမဲေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျဖဴေရာင္ကိုယ္က်ပ္ဝတ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဝင္လာတယ္။ ခႏၱာကိုယ္မွာလည္း ႂကြက္သားေတြနဲ႔ ေတာင့္တင္းေနတာပဲ။ အေပၚကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အညိဳေရာင္ဆံပင္ အညိဳေရာင္မ်က္လံုး ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သြားေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လူ။ ေစာနကလူ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္း ေမးေစ့ ေမး႐ိုးေတြမွာ ေစာေတြအရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးေလးေတြေပါက္ေနတာပဲ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ လူခ်ာလူခန္႔တစ္ေယာက္ပါပဲ ကြၽန္မကို သူ႔ႀကိဳက္မလား လာေမးရင္ေတာ့ NOပါ ဘာလို႔လည္းလိုေတာ့ လာမေမးပါနဲ႔။
"ေမာ္ဂန္လား" လို႔ အသံျသျသနဲ႔ဲေျပာလာေတာ့ မ်က္လံုးပင့္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ၾကည့္မိတယ္။ " နာမည္က ေမာ္ဂန္လား"
"ဘယ္လိုသိတာလဲ" ကြၽန္မ သိလိုစိတ္နဲ႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္မနဲ႔လည္း သိတာမွမဟုတ္တာ ကြၽန္မနာမည္ကို ဘယ္လိုသိသြားတာပါလိမ့္။
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားေနာက္က တစ္ေယာက္ကိုေျပာေနတာ" လို႔ ကြၽန္မေဘးနားလာထိုင္ၿပီး ရယ္ရႊမ္းရႊမ္းလာေျပာေနတယ္။ မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
"ဒါဆို ႐ွင္ကေကာ"လို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ေမးေပးလိုက္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽန္မကို အနံလာမခံေနဘူးေလ။
"ေဂ်႕စ္" ဆိုၿပီး ျပံဳးျပံဳးႀကီးေျပာလာတယ္။
ကြၽန္မအသိအမွတ္ျပဳေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေခါင္းေလး ၿငိမ့္ျပၿပီး ျပတင္းေပါက္ဘက္လွည့္ေနလိုက္တယ္။ ၂နာရီေတာင္ စီးရမယ့္ ေလယာဥ္ဆိုေတာ့ တစ္ေရးေလာက္အိပ္ၿပီး လိုက္မွျဖစ္မယ္။ အမကိုပဲ စိတ္တိုခ်င္လာတယ္။ ဒါေတြက သူ႔ေၾကာင့္ပဲ အခုလို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လိုက္လာရတာ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပါးျပင္ကို ပူေႏြးေႏြးေလေငြ႔ေတြလာတိုက္ေတာ့မွ ေဒါသေတြ ေထာင္းကနဲ ထြက္လာေတာ့တယ္။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"႐ွင္ကြၽန္မကို ဒီလိုဆက္ၿပီး အနံလိုက္ခံေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႐ွင့္ႏွာေခါင္းကိုျဖတ္ၿပီး ႐ွင့္လည္ႁပြန္ကိုပါ ပိတ္ပစ္လိုက္မယ္" လို႔ သူ႔မ်က္လံုးကို တည့္တည့္ႀကီးၿပီး ေျပာပလိုက္တယ္။ ကြၽန္မနားကို အရမ္းလာကပ္ေနတာ နည္းနည္းေလးေရြ႔မိတာနဲ႔ နမ္းမိေတာ့ေအာင္ပဲ။ ဘုရားေရ ဒီလူဘာမ်ားလိုသြားတာပါလိမ့္။
အဲ့တစ္ေယာက္ ရီၿပီး သူ႔ေနရာသူျပန္သြားခဲ့လို႔ေတာ္ေသးတယ္။ ကြၽန္မေလ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ေသာက္ျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ အန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာမွပဲ ကြၽန္မစိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဟိုတႏွာ႐ူးက ေလယာဥ္မယ္နဲ႔က်ဴေနတာကိုး။
"မဂၤလာပါ အခုေျပာေနတာကေတာ့ သင္တို႔ရဲ႕ ေလယာဥ္မႉးပဲျဖစ္ပါတယ္။ American ေလေၾကာင္းလိုင္းကို စီးႏွင္းေပးတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ေလယာဥ္စဆင္းေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္" လို႔ မိုက္ကေန အမ်ိဳးသားအသံထြက္လာတယ္။
ေလယာဥ္က စဆင္းေနၿပီဆိုေတာ့ အနည္းငယ္ခါသြားလို႔ အတက္တုန္းကလို ျပန္ေၾကာက္လာေသးတယ္။ ေဘးကေန ရယ္သံၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ ေဘးကလူေတာ့ ေသေတာ့မယ္။ ကြၽန္မကို နည္းမ်ိဳးစံု ႏွိပ္စက္ေနတာ။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ဆင္းရင္ သူနဲ႔ထပ္ေတြ႔စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေတာ့လို႔သာ သည္းခံေနတာ။
၁၅မိနစ္ေလာက္လည္း ၾကာၿပီးေရာ ေလယာဥ္လည္း ေျမျပင္ေပၚေရာက္ေရာ။ Jaceတစ္ေယာက္ ကြၽန္မေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္လာတာ ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္လာတယ္။ ကြၽန္မသူ႔ကို မ်က္ေစာင္းေတြ ထိုးေကြၽးေနတာကို ရီရီေမာေမာပဲ လိုက္လာေနေသးတယ္။ ဒီလူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြတ္ေနေလာက္ၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းအေဆာက္အအံုထဲလည္းေရာက္ေရာ လူေတြကမ်ားလြန္းလို႔ ကြၽန္မကို လာႀကိဳမယ့္ ဂ်ဴးကို မနည္း႐ွာရတယ္။ ၾကည့္သာၾကည့္ေနတာ ဂ်ဴး ရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေတာင္မေတြ႔ရပါလား။ ေနာက္မွ "ေမာ္ဂန္ စတုန္း"လို႔ေရးၿပီးကိုင္ထားတဲ့ စာေလးကိုေတြ႔မွပဲ စိတ္ခ်ရေတာ့တယ္။
အဲ့နားကိုသြားေတာ့ နာမည္ကို ကိုင္ထားတဲ့သူက သက္ေတာ္ေစာင့္လိုလိုဘာလိုလို ပံုစံနဲ႔။ "ေမာ္ဂန္ စတုန္း" လားလို႔ ကြၽန္မကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္ေသးတယ္။ "ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ပါ" တဲ့။
လိုက္ခဲ့ဆိုေတာ့လည္း လိုက္သြားရတာေပါ့...
ပထမအပိုင္း ၿပီးပါၿပီ!!!
အခုမွ စၿပီး ဝတၳဳကို ဘာသာျပန္တာမလို႔ အမွားေလးေတြ အေရးအသားမေျပတာေလးေတြ႐ွိရင္ သည္းခံၿပီးဖတ္ေပးၾကပါလို႔။ ေနာက္အပိုင္းေတြက်ရင္ စာေရးဆရာနီးနီး အေရးအသားတိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္လို႔။ အားေပးတဲ့သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
တစ္ပတ္တစ္ပိုင္း အဆင္ေျပသလို တင္ေပးသြားပါမယ္လို႔။
