1 CHAPTER 1: ณ จุดเกิดเหตุ
ซ่า…ซ่า…ซ่า…
ฝนเม็ดน้อยเม็ดใหญ่จำนวนมากตกลงมาจากเมฆฝนสีดำที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าอันมืดครึ้ม หยาดลงบนตึกรามบ้านช่องที่ตอนนี้ร้างผู้คนจนกลายเป็นซากปรักหักพังที่รอวันถล่มลงมา สายลมอ่อน ๆ พัดโชยมา ทำให้สิ่งรอบข้างอย่างใบไม้หรือเศษกระดาษชิ้นน้อยใหญ่ปลิวไปตามกระแส พื้นถนนเต็มไปด้วยกองเลือดสีแดงเข้มเหนียวเหนอะและกองศพของตัวอะไรบางอย่างที่ดูแล้วรูปร่างคล้ายคลึงกับมนุษย์ แต่มันกลับน่าขนลุก มันนอนตายเป็นจำนวนมหาศาล
แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่ามันอยู่ตรงกลางสี่แยก
กองศพ 'ซอมบี้' นอนกองทับถมกันจนกลายเป็นภูเขาขนาดย่อม ๆ มีเลือดสีดำไหลออกมาตามบาดแผล เส้นเลือดสีดำและสีแดงบาง ๆ ผุดขึ้นมาตามเนื้อหนังของศพเหล่านั้น แต่ละศพล้วนมีบาดแผลอยู่ตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นรอยกระสุนปืน รอยถูกของมีคมเฉือนจนเนื้อหนังหลุดหายไป รวมถึงรอยกัด และไม่มีท่าทีจะเยียวยาสมานแผลให้หายเป็นปลิดทิ้งได้
สิ่งที่น่าสนใจมากกว่ากองศพพวกนั้นก็คือ มีชายคนหนึ่งนั่งชันเข่าอยู่บนยอดกองซากศพพวกนั้น ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเลือดและเต็มไปด้วยบาดแผลรอยข่วนรอยบอบช้ำ รวมถึงรอยแผลอื่น ๆ โชคดีที่มีน้ำฝนมาชำระล้างคราบเลือดที่ตกค้างอยู่ตามร่างกายจนเผยให้เห็นผิวหนังสีเทาซีดและมีเส้นเลือดสีดำผุดออกมา เขายังไม่ตาย แต่เพียงพักเหนื่อยจากการต่อสู้กับพวกมันกว่าร้อยตัวด้วยตัวเองคนเดียว ในมือขวากำด้ามดาบคาตะนะสีดำที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝนและเลือดสีดำของพวก 'ซอมบี้' คมดาบที่บิ่นเหลี่ยมไปเล็กน้อยสะท้อนแสงแวววาว เส้นผมสีดำขลับเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ถ้าฝนยังไม่ตก คุณอาจจะได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายอยู่ทั่วบริเวณนี้อย่างแน่นอน แต่วันนี้กลับโชคดีเหมือนพระเจ้าประทานพรให้หยาดฝนทุกเม็ดทำการชำระล้างสิ่งปฏิกูลให้หมดสิ้น
แต่ครั้งนี้ พระเจ้ากลับทอดทิ้ง…ปล่อยให้มนุษย์ตายตามลำพัง
"โอ…พระผู้เป็นเจ้า…" ชายคนนั้นภาวนาออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งพร้อมกับเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีแต่เมฆครึ้ม "ทำไมท่านถึงได้ทอดทิ้งเราแบบนี้ เราทำอะไรให้ท่านโกรธหรือ?"
เขาเงียบไปพักหนึ่ง แต่เสียงตอบรับก็มีแต่เสียงฝน
"ท่านสร้างโลกนี้ขึ้นมาอย่างสดใส แต่กลับทำลายลงอย่างช้า ๆ แล้วปล่อยให้มันเน่าเฟะอย่างเย็นชาเพราะมนุษย์อย่างพวกเรางั้นหรือ? ผมไม่เถียงหรอกนะว่ามนุษย์อย่างพวกเราทำอะไรเหี้ย ๆ ให้กับโลกใบนี้บ้าง แต่พระเจ้าก็มีหน้าที่รับฟังคำสารบาปแล้วชำระล้างให้มันผ่องใสไม่ใช่หรือ?" น้ำตาอุ่น ๆ ของชายหนุ่มไหลรินผสมกับน้ำฝนเย็น ๆ ที่หยดลงมากระทบกับใบหน้าที่มองขึ้นไปข้างบนเพื่ออ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นคำตอบก็คือเสียงฟ้าร้องและสายฟ้าที่ผ่าลงมาที่ตึกหลังหนึ่งที่อยู่ด้านขวามือ ส่งผลให้ตึกนั้นถล่มลงมา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาตกใจแม้แต่น้อย แต่รู้สึกกว่าแย่ที่ท่านผู้นั้นไม่ฟังยอมคำขอร้องของเขา
"ก็ได้…ในเมื่อท่านได้เลือกคำตอบของท่านแล้ว" ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำด้วยสีเลือด "มันก็ถึงเวลาที่ผมก็ต้องเลือกคำตอบและเส้นทางโชคชะตาของผมแล้ว"
ชายหนุ่มยืนขึ้น สายตาที่โกรธเกรี้ยวนั้นยังคงจ้องเขม็งไปยังท้องฟ้าอย่างท้าทาย
"กูจะหันหลังให้กับมึง!! พระเจ้า!! หยาดฝนที่กระหน่ำลงมาก็เป็นเพียงแค่ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติล่ะวะ!!" เขากระโดดลงมาจากกองศพเหล่านั้นพร้อมกับชี้ดาบคาตะนะขึ้นฟ้าโดยไม่สนว่าพวกซอมบี้กลุ่มใหม่นับร้อยกำลังวิ่งเข้ามาเนื่องจากเสียงที่ชายหนุ่มได้คำรามสุดเสียงออกไป ซึ่งพวกมันมีความไวต่อเสียงอย่างดี ถ้าเป็นคุณ คงอยากจะนั่งอยู่เฉย ๆ ไม่พูดไม่จา แม้ว่าในใจเราอยากจะตะโกนออกไปสุดเสียงมากก็ตาม แต่ด้วยความอยู่รอดแล้ว การเลือกที่จะหุบปากแล้วอยู่เฉย ๆ แล้วรอให้พวกนั้นเดินผ่านไป หรือเพียงหวังแค่ลม ๆ แล้ง ๆ รอให้มีหน่วยกู้ภัยมาช่วยชีวิต หรือรอให้มีคนใจบุญเดินผ่านมาช่วย…ไม่แน่หรอก คนสมัยนี้ไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตา พวกเขาอาจจะพุ่งเอามีดจ้วงใส่หน้าท้องของคุณจนทะลุจนถึงด้านหลัง กระชากเอากระดูกสันหลังออกมากัดกินน้ำไขสันหลังของคุณหรือเลือดแทนน้ำเปล่าอย่างหิวกระหาย
นั่นอาจจะเป็นอีกหนึ่งในความเป็นจริงที่อาจจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นในอนาคตก็เป็นได้
ความจริงในตอนนี้ก็คือ ผมที่กำลังใช้พลังในการคงสภาพร่างกายของตัวเองให้อยู่ในร่างผีดิบยืนอยู่ท่ามกลางฝูงพวกมัน ถ้าไม่มีพลังนี่ ผมคงอยู่ได้ไม่เกินสองวันหรอก นั่นแหละ ผมไม่ได้สนใจหรอกว่าพวกซอมบี้มันจะมารุมกินโต๊ะผมสักเท่าไหร่ แน่นอน….เนื้อหนังสีเทาซีด เส้นเลือดสีดำผุดขึ้นมาจนเกือบจะทะลุเนื้อ ดวงตาสีแดงก่ำ รอบดวงตาสีดำ กล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นและแน่นขึ้น
ใช่แล้ว…ผมเคยตายมาก่อน…จากนั้นก็เกิดใหม่และได้รับพลังนี้มา…อย่างเป็นปริศนา
ตอนแรกก็คิดว่ามันเหมือนดั่งของขวัญจากพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งมันก็ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ก็ช่างเถอะ…ผมไม่สนบุคคลที่ปรากฏตัวในพระคัมภีร์ไบเบิลเพียงอย่างเดียว หรือจากลมปากและน้ำลายของคนนั้นคนนี้เขาพูดกัน ถ้าจะง่ายกว่าก็คือปล่อยให้ผมตายเหมือนกับพวกตัวประกอบในหนังซอมบี้น่าจะเป็นการดีที่สุด
ผมกำดาบคู่ใจไว้แน่นแล้วกระโดดพุ่งเข้าไปประจันหน้ากับความมันอย่างกล้าหาญ พร้อมกับเหวี่ยงคมดาบฟันคอซอมบี้จนขาดสะบั้นเป็นจำนวนมากที่กำลังเคลื่อนตัวมาทั้งกองทัพอย่างบ้าคลั่ง
"เข้ามา!!"
__________________________________________________________
To Be Continue Ep.2
