Chapter 16 Rude Boy

"WHAT'S with you, Sis? Laughing like crazy?"

Magkakapatid nga sila– pare-parehong mood killer.

Nakalimutan ko sigurong i-lock ang pinto sa kwarto ko kaya nakapasok ang malditang ito. And hello? Pasado alas-nuebe na ng gabi, maaga pa ang pasok namin bukas. Bakit nambubulabog siya at hindi pa natutulog?

Tumabi siya sa akin sa kama at mataman akong pinagmasdan.

I rolled my eyes at her. "Ang OA ha? Naka-smile lang po ako, hindi tumatawa."

"Tsk, whatever you say, you look like a crazy woman."

Tumayo siya at pumunta sa pinto. "Kuya Nico! Pakihanda ang kotse, punta tayong mental hospital."

"Tara na! Nakahanda na, kanina pa," sagot ni Nico mula sa labas. Hindi nagtagal ay lumitaw ang seryoso niyang mukha sa pinto. "Sino pupuntahan mo roon?" tanong niya kay Lei.

"Wala akong pupuntahan doon. May dadalhin tayong pasyente."

"Buti pinaalala mo. Hinahanap kita dahil doon. Pasama rin ako, may dadalhin din ako sa mental. Nasa kotse na, natutulog."

Now I don't get the flow of their conversation. Tumayo ako at lumapit sa kanila.

"Anong mayroon?" tanong ko. Ang seryoso nila masyado kung mag-usap kaya na-curious ako. Sinong pasyente?

"Nakita ko kasi siya kanina. Tulala at ang laki ng ngiti. Tapos nakatitig lang sa mga inuwi niyang papeles."

Parang alam ko na kung sino ang tinutukoy ni Nico.

"OMG! Seryoso? Baka hindi na mental dapat dalhin iyon? Sa pulis, maybe? Baka naka-drugs na iyon, lagot tayo."

Napahilot ako sa sentido ko. Para akong nanonood ng dalawang bata na nagpa-practice para sa audition.

"Shh, baka may makarinig sa iyo," saway ni Nico kay Lei at tinuro pa ako, still with his serious face. "Tingnan mo, nakakatakot na tuloy ang tingin niya sa atin."

Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. Are they freaking serious? Baka hindi nila napapansin na sila ang kailangang dalhin sa mental.

"Labas na nga kayo. Diyan kayo magdrama!"

Tinulak-tulak ko sila palabas at sinara na ang pinto.

I sighed. Bumalik na ako sa kama at pabagsak na nahiga. Mayamaya ay tumunog ang phone ko. May message mula kay Liam.

"Are they bothering you? When they're gone, go to my room."

Still bossy? I won't go. Inaantok na ako at gusto ko nang matulog.

WHAT IS this sensation? I think I felt it before. Something hard that runs up and down on my thigh, and squeezes my skin occasionally, especially my buttock. A moan escaped from my lips when a wet tongue keeps on licking my earlobe.

Tongue?

"My Queen?" said the husky voice.

Napabalikwas ako ng bangon. "Liam, what are you doing here?!" asik ko sa kanya.

Wala ba silang planong papagpahingahin ako, kahit isang buong araw lang? My gosh!

"Finally. I've been waking you for quite an hour now, sleeping ugly."

I'm kind of irritated at the moment, tapos ito pa ang sasabihin niya. Kinuha ko ang unan at hinampas iyon sa kanya.

"I dare you to say that again!"

Hinuli niya ang unan na hinahampas ko sa kanya at niyakap. Umupo na rin siya dahilan para ma-exposed ang katawan niya. At nilapit niya ang mukha sa mukha ko.

"What, sleeping ugly?"

"Liam, I am a work of art. Don't fool around and say I'm ugly!"

He kissed the tip of my nose at bumalik sa paghiga. "You're silly, taking every little thing seriously."

"It's bullying! And it hurts. You're the first one to call me ugly. Don't you find me lovely? A pretty wife that you can't ask for more but to stay by my side?"

Honestly, it really is just a small thing to argue but I don't know. Maybe I am still immature, a spoiled brat. I'm used to hearing people say I'm such a beauty. I've never been so insecure since I met this guy.

From ignoring my beauty the first time we officially met, torturing me with his kisses and he still not tempted to take all of me, shutting me up and say I'm annoying. And now he is calling me ugly!

"Let me take away the pain of my rudeness." He pulled me to his embrace.

Ngayon ko lang napansin na bukas ang lampshade. Am I that focused with this naked man in front of me?

"Seriously, Hubby? You're not helping. Why do you love teasing me with your poker face and sarcasm?" Gumanti ako ng yakap. Marahan ko ring pinaikot ang daliri ko sa nipple niya.

"Am I that sarcastic to you?"

Tiningala ko siya bago sagutin. "You are a living robot, Liam. No emotion shown on your face, talking rubbish and sweet words with the same face. How am I supposed to know if you're kidding or not if you are this handsome but cold?"

Sinuklay-suklay niya ang buhok ko. He even planted gentle kisses on my head. Suddenly, I feel like I am not talking to Liam dahil sa kinikilos niya.

"How am I supposed to handle your mood when I don't even know if you're angry or not? The only time your facial expression change is when…" I stopped.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang maalala kung kailan lang nagbabago ang expression ni Liam. It is every time he says he will break me to the bones and torture me with his kisses.

"When?" he asked innocently.

"Forget it! Maaga pa pasok ko bukas." Naupo ako para makalayo sa kanya at hinanap ang phone ko.

Nang makita ko ang oras, bigla na namang kumulo ang dugo ko sa inis. "My goodness, Liam. It's just freaking three in the morning!"

"That's why I'm here."

"What?"

"Remember that I told you to go to my room?"

Dahan-dahan niyang hinihila pababa ang night dress ko sa balikat ko, exposing half of chest.

"Inaantok na ako kaya hindi na ako pumunta!" sagot ko sa kanya. Pinpilit ko ibalik ang damit ko pero hindi niya iyon binibitawan.

"From now on, you are going to sleep in my room." He grab my hand and forced me to lay on my back.

"Ayaw ko nga! Will you just leave me alone?"

He didn't answer, instead, he take off my nighties at pumaibabaw sa akin. He is now kissing and biting me.

"Can't you be a little gentle?"