1 End of Class

After ng exams tinatamad na akong pumasok. I just wanted to play games on my phone together with my online friends.

Tinanghali na akong nagising ngayon. As usual, wala na si mama kasi maaga siyang pumapasok. Namimiss ko na tuloy si papa. Sana di na lang siya umuwi sa Korea. Kailan kaya siya babalik?

Ginising ako ng kapitbahay namin. Pagkagising ko, punta kaagad ako sa kwarto ni mama dahil siya ang nagch-charge ng phone ko.

Nakita ko yung phone ko sa side table ng kama ni mama katabi ng wallet ko na may pera na. May note "Kumain ka Ivan sa baba, nasa kusina na yung pagkain mo." Pagkatapos noon ay bumaba na ako.

Kumain ako ng breakfast at iniwan na lang sa lababo yung pinagkainan ko. Hawak ang phone ko, sabay takbo sa labas, get my bicycle and just ride. I rove around the village kahit medyo mainit na okay lang just to fill my morning routine.

After an hour, I went back but not on our house. I rather go to my aunt's house to play with my cousin.

When I opened my internet, lots of messages pop up on my screen. These messages came from my friends and classmates. I wonder why at this moment, there is someone who haven't message me yet.

I know, he's not just energetic as he is right now when I am there. He is not just as happy as he can whenever I'm on his sight. Maybe he missed me. But I don't want know that I cared about him. Because he really cared about me.

Time passed, I and my cousin did not mind the time but my aunt tell us to eat lunch. So we ate together as fast as we could just to get back on our game. We don't want to miss any second of the game otherwise our rank will not move.

The whole day have passed, it's already 10 pm. We just played online games the whole day. But before I sign off, a message popped on ky screen. "Bukas na ang last practice natin anak ng graduation ninyo. Kailangan pumasok kayong lahat, kung hindi, hindi ko kayo pagma-martsahin sa graduation." The message that prick my heart.

This message is all I want to receive more than anything else. Sir Tatay, I hope in fine time, I can clearly say to you how I'm really blessed and grateful to have you in my life. But I am hesitant to do it now, I don't know why?

After reading the message, I decided to sleep.

The next morning, maaga akong nagising. Bago mag-7 oclock umalis na ako ng bahay papasok ng school. Dahil wala pa si Sir, naglaro muna kami nila Mich ng online games, sumali rin sa amin si Jannelle.

30 mins na ang nakalipas wala pa rin si Sir.

"Papasok kaya si Sir ngayon?" tanong ni Mich.

"Siguro, diba sabi niya ngayon ang last practice natin. Alangan namang wala siya?" - giit ni Janelle

"Nelle, Mich, wag nga kayong maingay, nasa rank game tayo! - magmamasungit ko sa kanila.

"Hey guys! Sir Laurence is here! Get up your things and form a line!" - sabi ni Juan Miguel.

Pumila na ang iba habang ako naglalaro pa rin. Hinatak ako patayo ni Janelle. Sinabi niya pabulong, "Ivan tumayo ka na diyan! Pumila na tayo at baka magalit pa si Sir Laurence. Dali!" Kaya pumila na ako.

Bakas nga sa mukha ni Sir Laurence ang walang emosyon. May problema kaya siya? Or baka may anxiety nanaman siya?

"Uy Franz, laro tayo dito nila Mich!"

"Mamaya na lang. Baka magalit si Sir" sabi ni Franz.

"Kindly keep all your phones or I will conficate all of that and you can claim it on the graduation day!" medyo galit na sabi ni Sir Laurence.

"Ivan! Di ka talaga susunod sakin? Akin na yang phone mo!"

"Sir, ayaw ko po."

"Ico-confiscate ko yan at hindi ko ma ibabalik sa'yo!"

"Ivan, itago mo na kasi. Madadamay nanaman kami eh." bulong ni Janelle.

Bakit ba kasi ako na lang laging pinapagalitan ni Sir? Last day na nga lang ng school papagalitan pa ako.

"Sir, nagmumukmok nanaman yung anak mo oh!" narinig kong sambit ni Ella kay sir.

"Hayaan mo siya, kailangan niyang matutunan lahat ng kailangan niyang matutunan." tugon ni Sir sa kanya.

"Ivan, alam mo naiinggit kami sa'yo." sabi ni Ced.

"Oo nga Ivan. Parang anak ka talaga ni Sir." dagdag ni Franz.

"Kasi ako kahit wala na akong papa, para ko na ring tatay si Sir. Pero may tito naman ako na bagong asawa ni mama. Nung namatay kasi si papa, wala akong emosyon. Di ko nga siya nami-miss eh. Pero si Sir kahit lagi niya rin akong pinapagalitan, nakakakwentuhan ko naman siya. Mami-miss ko siya." sabi ni Ced.

"Ako naman, ma-mimiss ko rin si Sir kasi ang bait niya. Atsaka natuwa ako nung nakausap ko yung papa niya nung christmas party natin, ang bait niya rin." dagdag ni Franz.

Natahimik lang ako sa mga sinabi nila.

After lunch, nag-start na yung practice namin. Nakapila na kami sa may gate papasok sa quadrangle.

Noong nakarating na kami sa upuan namin, gustong-gusto ko na talaga umupo kaya umupo ako. Pero ito yung first time na napalo ako ni Sir sa binti. Alam kong may reason naman siya kasi unfair ko naman sa iba. Di ko talaga alam kung bakit lagi ko siyang nasusuway. Tuloy napahiya ako sa mga kaklase ko. First time ko pa namang magkaroon ng honors tapos nagpasaway pa ako.

Naging okay naman ang practice. After ng practice nakuha namin ang invitation at toga. Nang makuha ko na, agad akong umuwi para makapaglaro pa ng basketball sa village.

Nakapaglaro ako ng basketball. Tatlong court ang pinuntahan ko at lahat panalo. Pag-uwi ko sa bahay nakalimutan kong magpalit ng damit. Basang-basa ako ng pawis at sa sobrang pagod nakatulog ako.

Nagising ako nang dumating si mama. Ubo na ako ng ubo. Medyo matamlay dahil nilalagnat.

Naalala ko yung laging sinasabi ni Sir na wag magpapatuyo ng pawis at magkakasakit. Lagi lang akong nakukulitan sa kanya kapag sinasabi yun pero tama nga naman. Sana sinunod ko lahat ng sinabi niya.