Kabanata 9: Moment

Kabanata 9

Moment

Gumising ako ng may ngiti sa labi kinabukasan. Bumangon ako't nag-unat.

"Good morning, beautiful." Lumingon ako kay Kael at siya'y nginitian. Saglit ko munang tinitigan ang kaniyang mga berdeng mata bago sumagot.

"Good morning, salamin-kero." Ganting bati ko.

Sumimangot siya at pinangikutan ako ng mata. "Stop calling me in that name. I'm not witch."

Tumawa ako. "Ang cute kaya, bagay na bagay sa iyo." Bumangon ako at inayos ang kama.

He raised his brow and smirked. "Mas bagay tayo," may halong panunuya niyang sagot.

I rolled my eyes.

Ayan nanaman siya, bumabanat nanaman. At hulog na hulog naman ako.

Hindi ko siya sinagot, tinalikuran ko siya at nagkunwaring may inaayos sa bedside table ko upang itago ang pagiinit ng aking mukha.

Narinig ko siyang tumawa. Sigurado akong aasarin nanaman ako ng gago.

"Kinilig ka na naman 'no? ayie.." sinasabi ko na nga ba!

Pumikit ako't humugot ng hininga bago siya hinarap.

"Asa!" sabi ko at mabilis na kinuha ang tuwalya at pumasok sa banyo.

"Sus.. kunwari ka pa, hindi mo na kailangang itago ang kilig mo. Halatang halata ka gurl!" nilakasan niya ang kaniyang boses upang marinig ko siya mula dito sa loob.

"Gago! Huwag kang sumigaw, maririnig ka nila!" balik kong sigaw. Hindi na siya sumagot ulit pero rinig na rinig ko pa rin ang kaniyang pagtawa.

I just ignored him. Bahala siya diyan.

In-open ko ang shower at dinama ang tubig na bumabagsak mula rito papunta sa aking katawan.

I reached the soap and pomped a little amount of shampoo in a bottle and start cleaning my whole sexy body.

After 10 minutes of ritual, I wrapped the towel around my body and went out of the bathroom.

"Magpapalit ako, Kael." I suddenly said. Kahit na confident ako sa katawan ko, hindi ko pa rin kaya na magbihis sa kaniyang harapan. That is so akward and embarrassing.

"O tapos?" he asked as if he didn't know and understand what I wanna say.

"O tapos?" I sarcastically giving him back his question. "Baka pwedeng maglaho ka muna saglit?"

"What for? E nakita ko na naman iyan?" he answered in a matter of fact tone.

"Kael!" shouted. My face lit up after remembering the scene when he saw my naked sexy body again.

The nerve of this freaking ghost!

He chuckled. "Okay.. Arte arte.." mahina lang ang pagkakasabi niya sa huli ngunit hindi pa rin iyon nakatakas sa pandinig ko.

"Anong sabi mo? Hindi ako maarte no!" I hissed "slight lang.." I added.

I waited for his answer. Nang wala ng narinig na sagot, nagtungo ako sa harap ng Aparador at nagbihis.

White off-shoulder and pink skirt partnered with 2 inches white sandal. Hinayaan kong nakalugay ang buhok ko. I applied sunkissed clay blush on my lips and a little bit on my cheeks to add some freshness and aura.

This is the second day of school so I need to be prepared just like yesterday. But I hope that the ugly happened between that bastard Lucio and I, won't happen again.

I called Kael and say my goodbye before finally leaving.

"Goodbye, Kael." I smiled.

"Good luck, beautiful. Have a nice day.." he said and winked.

My smile grew bigger. I stared at his nature eyes for a second before I turned my back at him and finally leave. Ngumuso ako ng isiping mamimiss ko na naman siya.

I opened my laptop and browse the internet to search a place where I could bring, Kael. Naisipan ko kasing ipasyal siya pagkatapos ng klase ko ngayong araw.

In the middle of browsing, one of my students approached me.

"Taecher Samara, kumain na po ba kayo? Lunch na po pero hindi pa rin kayo kumakain." Lovie said pouting her lips. Aw so cute.

I reached her arm and pull her closer to me and pinch her cute cheeks. I kissed her as well. Nakakatouch lang ang pagiging concern niya sa akin.

Actually, silang lahat ay ganoon sa akin. 'yong iba sa sobrang pagka-concern sa akin, pati personal kong buhay tinatanong nila. I was also confused kung concern ba ang tawag doon o curious lang. Kung hindi lang sila bata, iisipin kong napaka-chismosa't chismoso nila.

"May ginagawa lang si Teacher saglit," I answered tapping her head. "Ikaw? Kumain ka na ba?"

"Opo." She nodded.

I turned off my laptop and stand up.

"Halika, samahan mo si Teacher kumain."

Tinitigan niya muna ako bago ngumiti at sumagot. "Kahit tapos na po akong kumain, sasamahan ko pa rin po kayo." She said excitedly and giggled.

I giggled too. "Ano nalang, bilhan nalang kita ng ice cream para may kakainin ka habag hinihintay si Teacher. Okay ba 'yon sa iyo?"

Nagliwanag ang kaniyang mukha at nakangangang tumango ng maraming beses.

"Sino po ang tatanggi sa ice cream?" I put my bag and slid in my shoulder. "'yong chocolate flavour po ang kunin niyo ah. Tapos hindi naman po sa sinasabi kong kulang ako sa isa pero.. parang ganon na nga." She added and giggled again.

Ang kulit.

Hinawakan ko na ang kaniyang pulsuhan at iginiya sa Canteen.

"Anong gagawin mo rito sa Aparador mo, Anak? Susunugin mo na ba?" Pang ilang beses na ring anong ni Mama sa akin.

"Hindi, Ma. May pupuntahan lang po ako,"

"At kailangan pang dalhin ito?" she asked and jerked her point finger at the Old Capboard.

"Sweetheart," pange-eksene ni Lucio. Lumapit siya kay Mama at ipinalupot ang kamay sa baywang nito. Habang ginagawa niya iyon, mariin siyang nakatitig sa akin. Na para bang mayroon siyang ipinaparating.

Kinilabutan ako. I averted my gaze at them, parang nagbumabaliktad ang bituka ko. Nakakasuka ang pagmumukha ng pesteng Lucio na 'to.

"Hayaan mo na iyong bata, sweetheart. Kung saan siya masaya, sumportahan mo nalang siya." he said at ngumiti ng nakakakilabot.

Nagpapakitang gilas ba ang isang 'to? Sorry ka nalang, hindi iyan uubra sa akin.

Inirapan ko siya't nilingon si Lola na ngayon ay nakangitng nakatingin sa Aparador.

Matapos niyang ngitian ang Aparador, lumapit siya sa akin. "Maiingat ka, Apo. Enjoy your day!" ngiting ngiti niyang sabi.

"Sige po, bye." Bago ako sumakay, nilingon ko muna si kael na nakatali sa itaas ng tricycle.

"Okay ka lang ba dyan?"

"Oo, huwag mo na akong alalahanin. Sumakay ka na't ang init nang araw."

Sumakay na ako sa loob at sinenyasan si Manong.

"Wow," Kael commented after we arrived here at One Tree.

"Nagustuhan mo ba?"

"Yeah," sagot niya na punong puno ng paghanga ang boses at mata.

"Kung gaano kaganda ang nakikita mo ngayon, Kael. Ganoon din kaganda ang mga mata mo." sumersoyo ang mukha niya at tumingin sa akin.

"Everytime I look in to your eyes, it reminds me of this beautiful place. This place is my home... and now, that you are here, I don't think if kaya ko pang umalis sa lugar na ito. Beacuse my home is in with you, Kael." I added. While saying those words, I can feel my heart beating so fast, it's beating with joy... and love.

Nagtagal ang katahimikan sa pagitan namin. Nakatitig lang kami sa isa't isa. Nasa ibabaw kami ng bundok ngayon. Kaya tinawag itong One Tree, dahil bukod sa puno na pinagsisilungan namin ngayon, wala ka nang makikita pang ibang puno. Hindi pamilyar sa akin ang puno, mataas, malalaki ang sangkay, at namumukadkad ang dahon.

Mula sa ibabaw, matatanaw mo ang buong tanawin ng lugar. Ang mga square shape ng rice and corn plantation, the spindle-legged trees, and fertile-headed mountains.

"Thank you for bringing me here, Samara. Ito ang pinaka-magandang lugar na nasilayan ko sa buong buhay ko," He said still looking into my eyes.

"And it makes more perfect because you're with me."

Naginit ang aking mga mata. Iniwas ko sa kaniya ang aking tingin bago pa tuluyang tumulo ang aking mga luha.

"Tss.. huwag mo nga akong paiyakin, nakakainis ka naman e."

"Anong nakakaiyak sa sinabi ko?"

"Wala, na-touch lang ako."

"Arte arte." Pinunasan ko ang mata ko at muling tumingin sa kaniya.

"Ikaw, ang hilig mong manira ng moment."

"Ako pa talaga ang sinisi mo. Sino ba sa atin ang bigla nalang nagdrama?"

Sumimangot ako.

"Halika ka nga rito, sumandal ka sa akin. Gusto kitang yakapin."

Napalitan ng ngiti ang simangot ko. tumayo ako't sumandal sa kaniya.

Pareho naming tiningala ang langit at pinanood ang galaw ng mga ulap.

"Sana, ganito nalang tayo palagi.." tahimik kong sambit.

"Sana nga."

Muling bumuhay ang katahimikan sa pagitan namin. Tunog ng hangin at awit ng mga ibon lang ang tangi kong naririnig. We stayed in that position until the sun start to set. Mas lalong lumitaw ang kagandahan ng paligid. Ang kaninang maberde at mainit na tanawin, ngayon ay nagkulay kahel na't tahimik at kalmado sa mata't pakiramdam.

This place is really magnificent. Hinding-hindi ko makakalimutan ang araw na ito.

"Kael," pambabasag ko sa katahimikan.

"Hmm..."

"May itatanong lang ako," kaya ko rin siya dinala rito dahil hindi pa ako kuntento sa ibihagi niya sa akin kagabi tungkol sa kaniyang nakaraan, marami pa ring bumabagabag sa aking isip. "Tungkol pa rin ito sa nakaraan mo.." tahimik kong dagdag.

"Hmm..."

"Diba si Corazon ang nagsumpa sa iyo?" panimula ko. "May pagasa pa ba para makalaya ka diyan? May paraan pa ba upang bawiin niya ang sumpa?"

Huminga muna siya ng malalim bago sumagot. "Hindi ko alam.. at wala na rin akong pakialam."

Nalilito ko siyang nilingon. "Patay na si Corazon kaya wala nang pag-asa pa para makalaya ako rito." Pagpapatuloy niya.

Hindi muna ako nagsalita agad. Tinitigan ko siya sa mata, walang bakas ng kalungkutan sa mga iyon. Hindi tulad noon na sobrang lungkot ng mga iyon kapag tungkol sa nakaraan niya ang topic.

Bumuntong hininga ako't nagtanong muli. "Si Lola... alam niya ba ang tungkol sa iyo?" ito ang pinaka-guto kong malaman sa lahat. Napakalaking palaisipan kung paano siya napunta sa bahay, kung paano siya nakuha ni Lola.

Tumango siya. Napapikit ako't sinapo ang aking noo. "Sinasabi ko na nga ba." simula pa lang, alam ko ng may kinalaman siya rito. Hindi ko lang siya kinomprontra dahil ayaw ko siyang nagagalit sa akin. "Paano?"

"Isa siya sa mga Yaya namin noon. Close rin kami, halos siya na rin ang nagpalaki sa akin dahil parating busy si Mama. Nung gabing isinumpa ako, nakita ko siya sa may pintuan. Gulat na gulat at nanginginig sa takot. Gusto ko sanang humingi ng tulong sa kaniya, ngunit kung tinawag ko siya noon, baka pati siya idinamay ni Corazon." Parang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman ko. all this time.. oh my god Lola...

"Umalis muna siya nang lumabas si Corazon at ang lalaking may baril. Nang tuluyang na silang makaalis, pinuntahan ako ng Lola mo. Nang gabing din iyon, kinuha ako ng Lola mo at inuwi sa bahay niya." nanghihina akong napaluhod.

"I have known you for a long time, Samara. How many times have I seen you every time you visit here and come here to your room now. You were young back then and your Lola warned me not to show up to you first. Maybe you can break me in no time. You are still very stubborn. " He chuckled.

"I'm not sutil," sumimangot ako.

"Yes, you are."

"So, matagal mo pala akong kilala, at matagal na pala akong niloloko ni Lola."

"Huwag ka nang magalit sa kaniya."

"Hindi naman ako galit, naiinis lang."

"Tss.. parehas lang iyon. Saka huwag ka ngang sumimangot diyan, ang pangit mo."

Aba! ang salaming-kerong 'to!

"Kung bata pa lang akonoon, ibig sabihin matanda ka na? ilang taon ka na ba?"

"I'm turning 32" napanganga ako.

"I'm just 21.."

"What now?"

"Wala. Ilang taon ka nung nakulong ka rito?"

"21," ibig sabihin 11 years na siyang nakakulong dito? Bigla akong nalungkot.

"Kael, hmm.." tumikhim ako. "Hindi ka ba nagalit sa Papa mo? kung hindi nandahil sa kaniya wala ka ngayon diyan.. at... si Corazon.." hindi ko matapos tapos ang sasabihin ko dahil nagalala ako't baka magalit siya sa akin.

Ngumiti siya. "Nung una, Oo. Nagalit ako. Pero nung araw na sinabi ko sa'yong tanggap ko na ang lahat, kasama na rin doon ang pagpapatawad ko sa kanila, Samara." Nangilid ang aking luha at bigla na lamang siyang niyakap.

"I love you, kael." Bulong ko at tuluyang ng napaluha.

I will mark this night as the best night of my life. A night with the most handsome ghost that I have ever encountered.

He is the handsome ghost that I am willing to love.. and embrace.

______________________________

The Old Cupboard