ตอนที่ 28 หน้าเลือด

บุย ลูกน้องของพีโวด้า รับผิดชอบตรวจตราบริเวณรังหลักของกลุ่มโจร [แมวราตรี]

โครม!

หลังข้าออกมาจากบ้าน ข้าก็ถีบกองขยะแถวนั้นจนกระจุย

อีหน้าเลือดเอ๊ย ลดหนี้ให้แค่ 3 เหรียญทองแดงเนี่ยนะ

ตอนแทงชนะก็จ่ายช้า ลีลาผัดผ่อนไปเรื่อย แต่พอแทงแพ้ ก็ทวงเอาๆ จ่ายช้าก็คิดดอกอีก

อีดอกพีโวด้าเอ๊ย

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แต่ถ้าไม่ยอมมันก็ไม่มีแดกอีก

เซ็งโว้ยยยย! ต้องทนอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ

ตอนนั้นเองที่คนสนิทของอีนังนั่นวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนรน

"หืม? เกิดอะไรขึ้น หนีใครมาวะ"

"มีพวกไหนไม่รู้มาถล่มบ้านเก็บสินค้าของเราน่ะสิ โดนไปหลายหลังแล้ว ฉันไปก่อนนะ ต้องรีบไปรายงานหัวหน้า"

ข้ารีบเอามืออุดปากเพราะกลัวเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกไป

ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าอีนังหน้าเลือด กรรมตามสนองแล้วโว้ย

อีพีโวด้ามันหัวเสียแน่ จังหวะดีเลย ระหว่างที่มันหัวหมุนกับการตามของคืน มันก็จะไม่สนใจอะไรสักอย่าง

ข้าจึงหยุดตรวจตราแล้วออกไปเดินเล่น

ไปดูซ่องละกัน เผื่อมีสินค้าใหม่น่าเสียน้ำ

หลังเดินมาสักพัก แต่จังหวะที่จะเดินพ้นตรอก ข้ากลับโดนขอทานที่ไม่รู้รีบร้อนมาจากไหนชนเข้าอย่างจัง

"เฮ้ย! จะรีบไปตายรึไงวะ!"

ข้ารีบกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาพร้อมกับเงื้อหมัดขู่จะต่อยมัน

อุตส่าห์อารมณ์ดีขึ้นแล้วเชียว ไอเวรนี่มันน่าโดนกระทืบนัก

"ขะ ขอโทษครับ ยกโทษให้ด้วย"

"ถามไม่ได้ยินรึไงวะ! ว่ารีบร้อนไปไหน! ห๊ะ!"

"อ๊าาาาา! อย่าทำผมเลย ผมบอกแล้ว ผมบอกแล้ว"

"ก็บอกมาสักทีสิวะ!"

"มีกิลด์ใหญ่สองกิลด์กำลังไล่จับเด็กผู้หญิงทุกคนอยู่ครับ"

"จับไปทำไมวะ"

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมแค่กลับไปพาลูกสาวไปซ่อน"

พอข้าเงยหน้ามองดู ก็เห็นความวุ่นวาย

มีทั้งพวกที่พาเด็กผู้หญิงไปซ่อนกับพวกไล่จับไปส่งเพื่อหวังเงินรางวัล

ทำให้เกิดการสู้กันไปทั่ว ข้าจึงปล่อยไอขอทานนี่ไป

แล้วหาไม้เหมาะๆ มาถือไว้ ก่อนเข้าหาพวกมันคนนึงที่ไล่จับเด็ก

ข้าพุ่งเข้าไปกระโดดถีบจนมันล้มลงกับพื้น

"ไอเวรที่ไหนวะ!"

มันสบถอย่างเดือดดาล แล้วก็ถูกข้าเหยียบหน้าอกกดลงไปไม่ให้มันลุกขึ้น

ข้าเงื้อไม้เตรียมฟาด

"ยะ อย่านะ!"

"แกจับเด็กแบบไหนอยู่วะ"

"อะ เอาไปเลยครับ! ผมจะไปจับที่อื่น! ผมจะไม่ยุ่งที่นี่แล้ว!"

"จะถามแค่ครั้งเดียว รู้อะไรก็คายออกมาให้หมด แกจับเด็กแบบไหนอยู่"

"รู้แค่ว่าผมสีดำกับชื่อเอลด้าครับ"

ข้าเงื้อไม้ขู่มันอีกครั้ง

"รู้แค่นี้จริงๆ ครับ! อย่านะ!"

ข้าจึงยกเท้าปล่อยมันไป ตอนที่มันพลิกตัวเตรียมจะวิ่งก็ถีบตูดมันจนล้มไปทีนึง

เพราะข้าตัวใหญ่กว่า แม้จะไม่พอใจมันก็ไม่กล้าหาเรื่อง

จากนั้นข้าจึงรีบเดินกลับ จะใช่เด็กคนเดียวกันหรือเปล่าวะ ไม่ได้ถามชื่อซะด้วยสิ

แต่ถ้าใช่ พวกมันอาจจ่ายแพงกว่าอีหน้าเลือดนั่นก็ได้

ปัญหาอย่างเดียวคือจะเอามันออกไปขายให้พวกกิลด์ยังไงดี

อีพีโวด้าต้องให้คนเฝ้าไว้เด็กนั่นไว้แน่ๆ

ต้องรีบไปชิงมาก่อนมันรู้ข่าวนี้

และเหมือนท่านเทพธิดาเข้าข้างข้า เพราะข้าเห็นนักผจญภัยกลุ่มนึงไล่จับเด็กผมสีดำมาสอบถาม

ดูแล้วท่าจะแข็งแกร่งมาก แถมจำนวนก็เยอะ พอมีหวังละวะ

ข้าจึงเข้าไปเจรจาบอกว่ามีเด็กผู้หญิงผมดำที่อาจตรงกับที่พวกเขาหาอยู่ในบ้านหัวหน้าข้า

พอบอกลักษณะอื่นๆ ของเด็กนั่นไป หัวหน้ากลุ่มก็ยอมตกลงด้วยทันที

ข้อเสนอของข้าคือให้พวกเขาช่วยจัดการคนทั้งหมดแล้วเหลือสมบัติของอีนังนั่นไว้ให้ข้าสักชิ้นสองชิ้น จะได้เอาไปเป็นทุนหนีไปใช้ชีวิตที่เมืองอื่น

แต่หัวหน้าคนนั้นกลับบอกปัด เขาบอกจะเอากี่ชิ้นก็เอาไป เขาไม่สน ขอแค่เด็กนั่นใช่คนที่ตามหาก็พอ

นี่แหละหัวหน้าที่ข้าอยากได้ ไม่ใช่แบบนังหน้าเลือดนั่น

ข้าจึงบอกจำนวนคน ทักษะการต่อสู้ เผ่าพันธุ์ อาวุธ และแผนผังชั้นใต้ดินทั้งหมด พร้อมกับนำทางไปหาด้วย

พอถึงที่หมาย ข้าก็ถีบประตูเข้าไป

"เอ๊า ตกใจหมด แกจะถีบประตูทำไมวะไอบุย"

"ซ่อมเดี๋ยวนี้เลยนะ แค่นี้ก็หนาวจะตายอยู่แล้ว"

"เดี๋ยวก็ไม่หนาวแล้วลุง ฮ่าๆๆๆ"

ข้ารีบถอยไปหลบมุม เพื่อให้พวกเขาจัดการ

"กะ แกพาใครมาวะ"

"ลูกค้าหัวหน้าเหรอหรือว่าหัวหน้าจ้างพวกนี้คุ้มกันพวกเรา"

คำตอบของพวกลุงคือการโดนฆ่าทิ้ง คนนึงโดนมีดแทงเข้าที่หัวใจ อีกคนถูกฟันจนคอเกือบขาด

พวกอ่านสถานการณ์ไม่ออกก็ตายไปโง่ๆ แบบนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ

หลังจากพวกเขาเตะกองผ้าออกก็เจอประตูลับตรงตามที่ข้าบอก

ข้าถือท่อนไม้แล้วเดินนำลงไปเพื่อให้พวกนี้เชื่อใจว่ามันไม่ใช่กับดัก

"บุย เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมคนเฝ้าประตูถึงร้องเสียงดัง"

หนึ่งในคนงานของนังพีโวด้ารีบเดินเข้ามาถามข้าที่กำลังซ่อนไม้ไว้ข้างหลัง

"ไม่มีอะไรหรอก ลุงมันก็บ่นเรื่องอากาศหนาวของมันนั่นแหละ"

"อ๋อ แล้วไป งั้นแกไปบอกให้พวกมันหุบปากหน่อย หัวหน้ากำลังเครียด"

"ได้สิ"

และพอมันหันหลังข้าก็เงื้อไม้ฟาดหัวมันเต็มแรง

ผัวะ!

แล้วรีบแนบตัวกับกำแพงปล่อยให้พวกเขากวาดล้างพวกมัน

ฆ่าให้หมด ฆ่าให้หมดเลย

สมบัตินี้จะกลายเป็นของข้าคนเดียว ฮ่าๆๆๆๆ

*****

โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]

"ยิงเวทลมพังประตูเข้าไปเลย ธนูตาม แล้วค่อยตามไปเก็บให้หมด"

เพื่อไม่ให้พวกมันตลบหลังหรือหนีไปเรียกพวกมาเพิ่ม

ประตูที่ถูกเวทลมยิงอัดใส่ระเบิดขึ้นเสียงดัง เพราะเป็นประตูไม้ธรรมดามันจึงแตกเป็นชิ้นๆ และพุ่งเข้าใส่ทุกคนในห้อง

บางคนก็โดนเศษประตูเสียบจนสู้ต่อไม่ไหว หลังโดนลูกธนูยิงซ้ำเข้าไป จำนวนคนในห้องก็ลดลง

แล้วค่อยให้พวกแทงค์ถือโล่บุกนำเข้าไป

ส่วนผมเงื้อมีดรอ หลังเสียงระเบิดของประตู พวกที่สงสัยก็แห่กันออกมาดู

เมื่อพวกมันพ้นมุมออกมา ผมก็เขวี้ยงมีดใส่พร้อมกับนักธนู

พวกที่ไม่คาดคิดว่าจะมีการโจมตีเข้ามา จึงป้องกันตัวไม่ทัน ไม่บาดเจ็บก็ตายคาที่ในทันที

พวกที่ไหวตัวทันก็เริ่มโวยวายแจ้งว่าศัตรูบุกและเตรียมการรับมือพวกเรา

ข้อมูลทุกอย่างตรงตามที่เจ้านั่นบอก งานก็ง่ายขึ้น

หลังฆ่าพวกที่อยู่ในห้องหมด ผมก็เตรียมการบุกต่อ

ผมให้แทงค์ลากศพคนในห้องออกมาแล้วโยนออกไปตรงมุมหักเลี้ยวพอดี

พวกมันที่คิดว่าเป็นศัตรูก็ทั้งยิงเวทและยิงธนูใส่ศพเพื่อนของมัน

ครั้งที่สองพวกมันก็ยังยิง แต่พอโยนครั้งที่สี่มันก็เรียนรู้ที่จะหยุดมองก่อน

ครั้งที่ห้าผมจึงให้นักเวทไฟกอดศพแล้วพุ่งออกไป

พอพวกมันเห็นว่าเป็นเพื่อนอีกแล้วจึงไม่ทันระวังตัวและเงยหน้าขึ้นมองตรงมุมแทนที่จะสังเกตที่ศพ

นักเวทไฟที่ซ่อนอยู่จึงยิงระเบิดเพลิงเข้าใส่พวกมัน พร้อมกับที่แทงค์พุ่งเข้าไปตั้งโล่กำบังให้ตัวเองและนักเวท

เปลวไฟสว่างจ้าและเผาอากาศจนที่นี่ร้อนอบอ้าว

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจนปวดหูเพราะมันเป็นสถานที่ปิด

นักเวทลมก้าวออกไปแล้วใช้เวทลมพัดเปลวไฟเผาไล่จนพวกมันต้องถอยร่น

จังหวะที่พวกมันถอยลูกธนูหลายดอกก็พุ่งฝ่าเปลวไฟฆ่าพวกมันได้อีกหลายคน

เพราะกลัวว่าอากาศจะหมดจึงไม่ให้ใช้เวทไฟต่อ

ผมสั่งให้นักเวทลมสร้างพายุขึ้นมาแล้วยิงออกไป พร้อมให้ทุกคนโยนอาวุธของศัตรูเข้าไป

พายุเคลื่อนที่ช้ากว่าปกติ เพราะน้ำหนักของอาวุธ

วิธีนี้สามารถหยุดกำลังเสริมพวกมันได้ เพราะถ้ามีแค่พายุก็อาจมีคนกล้าฝ่าเข้ามา

พวกเราจะได้มีเวลาเข้าไปฆ่าคนในห้องได้อย่างไม่ต้องกังวล

หลังเก็บกวาดพวกที่ซ่อนอยู่ในห้องแถวนี้หมด ผมก็พยักหน้าให้นักเวทลมพร้อมกับที่ทุกคนในทีมเข้าไปหลบในห้อง

พวกมันยืนออติดกันอยู่หน้าพายุ รอให้เวทหมดลง และมันก็เป็นไปตามแผนของผม

ผมให้นักเวทลมฝ่ายเราสั่งให้พายุระเบิดออก อาวุธทุกอย่างจึงปลิวว่อนไปทั่ว

จึงเกิดเสียงกรีดร้องระงมผสมกับเสียงอาวุธดังไปทั่ว

"ฆ่าให้หมด!"

พวกเราทั้งทีมเดินหน้าบุก โดยแทงค์กับผู้ใช้หอกไม่ต้องสนใจพวกที่ยังนอนบาดเจ็บสาหัสตามพื้น เดินเหยียบและก้าวข้ามพวกมันไปเลย

โดยผมกับพวกที่เหลือจะคอยซ้ำปิดฉากพวกมันเอง

แทงค์กับผู้ใช้หอกจะเดินหน้าเข้าไปปะทะกลุ่มถัดไปทันที โดยให้นักธนูช่วยยิงเสริม

พอเจอหอกจนเข้ามาไม่ได้ ก็โดนธนูยิงใส่ พอหลุดเข้ามาได้ก็ติดโล่ของแทงค์

รอจนจำนวนหลุดเข้ามาได้เยอะ พลหอกจะถอยมาแนวหลังเตรียมพร้อม

จากนั้นแทงค์จะพร้อมใจกันหมุนตัวเปิดทางให้นักเวทลมกับไฟยิงเวทใส่พวกมัน

เผาฆ่าไปได้อีกเพียบ แล้วแทงค์ก็กลับไปยืนเอาโล่ขวางอีกครั้งพร้อมกับเดินหน้ากดดันให้พวกมันถอยหลังไปเรื่อยๆ

เมื่อพวกมันรวมตัวนักเวทโดยมีคนถือโล่คอยกันให้ ผมก็สั่งทันที

"ปาเลย!"

หลังออกคำสั่งแทงค์สองคนจะใช้ท่าพุ่งกระแทก พุ่งเข้าไปเพื่อให้พวกมันลนลาน

แต่ก่อนจะถึงแทงค์จะหยุดสกิลแล้วเบี่ยงตัวหลบ ให้ผู้ใช้หอกทั้งสามคนใช้สกิลปาหอก

"""เสียบทะลวง!"""

หอกสามเล่มพุ่งทะลุโล่ แทงค์ของฝั่งนั้น จนเสียบทะลุตัวนักเวทติดกับกำแพง

แทงค์กลับมาตั้งโล่อีกครั้งแล้วเดินหน้าไปพร้อมกับนักดาบไล่เก็บพวกมันที่ไม่มีจิตใจจะสู้ต่อแล้ว

"หยุดก่อนค่ะ! ถ้าอยากได้อะไรเราจะรีบคืนให้! เพราะงั้นได้โปรด! ช่วยหยุดโจมตีพวกเราก่อนได้มั้ยคะ!"

ตามข้อมูลที่บุยบอก ผู้หญิงคนนี้คือหัวหน้าของกลุ่มโจร [แมวราตรี]