Chapter 1

"Nathaniel. Wag malikot." saway ko dahil gusto niya daw tumalon sa lupa na ililibing si Mama. Sabi ko hindi pwede dahil hindi na siya makakabalik.

Tinapon ko ang ginawa kong rosas na de papel habang buhat si Nathaniel na nakahawak sa aking leeg. Pumunta ako sa tabi ng kasambahay na tumawag sa'kin kanina para ibigay si Nathaniel. Nakita ko ang biglaan niyang simangot, unshed tears started forming in my brother eyes.

"Ayaw mo ba sa'kin, Ate? Palagi mo nalang ako pinapamigay."

"Let's talk later. For now, stay quiet." bulong ko.

Pumunta ako sa tabi ni Papa at halos nagdalawang-isip dahil sa likod niya ang dalawang mag-amang Azvameth na nagbubulongan. Kinibit ko ang aking balikat dahil taka akong tignan ni Elainora, ang pinsan ko na babae.

Habang inilibing si Mama ay nanatili kaming tahimik.

"You just met her and then what? Fuck her for a minu–Ouch!" Narinig ko ang pag-aray ng matanda sa likod ko. Taka kong tinignan si Papa na tinakpan ang tenga ko.

"Pa?"

"Sorry, Rosa." Narinig ko siya, "Kayong dalawa! Wag nga kayong magsalita ng maselan sa likod ng anak ko! Magbigay galang naman kayo kahit sa aking anak lang!" pabulong niyang sigaw.

"Well, you can't blame me. I'm also worried about my son–"

"Please, shut up for a minute!" Hindi pinatapos ni Papa ang matanda sa likod niya. Nagulat ang lahat sa naging away ng dalawa na naririnig na pala. Kahit anong gawin na takpan ni Papa sa aking tenga ay naririnig ko pa rin.

Kaya naman ay binitawan niya na at nagsimula na umalis paalis bago pa siya madatnan ni Abuelita. Abuelita face were turning red after the incident. She tried to remain calm after hearing that the Manuelson have finally arrived.

Napalunok ako at dali-daling lumingon sa paligid.

"Oh, I see that you missed your fiancée, Rosa."

"I don't and we were never engaged."

It was not even my father decision to gave me away. A month that I stayed for the Manuelson mansion and there I met one of the three Paul Manuelson's son. Pedro Manuelson, without hesitation asked my hand in the very front of my Abuelita! And it was Abuelita who answered his question to be his wife! So I didn't have a choice but to stay there for a year.

Then I finally come back here now. So I wasn't there when Mom was pregnant. I wasn't there by her side until it was her labor day. When she finally said goodbye and lead me to here.

Kumalabog ang puso ko matapos matamaan ang pamilyar na katawan na papunta sa direksyon ko. And it was Pedro!

His body are not chubby yet not fit. It was normal. I see that his beard have finally grow again when I asked him to shave it. His brown hair were slicked on his back and he's wearing his favourite white t-shirt. Partnered with jeans and rubber shoes. He was simple. It was simple. But strange enough that I was so nervous.

What if he ask me to come back to him? What if he ask for my hand again, in front of everyone?

Natatakot ako sa walang dahilan! Pedro are gentleman! He wouldn't do that! Have faith on him, Rosa! Remember that he decline you to be on his room when he knows that I'm scared and innocent. He ask you if you're sensitive with his beard the reason he shaved it for you after the following day!

Napahinga ako nang maluwag dahil ngayon lang huminto ang tumatakbong puso. Ngunit bumalik din dahil ngayon ko lang napansin malapit na siya sa direksyon ko.

Ngumiti siya bago dali-daling dumako sa'kin. Nagulat ang lahat sa ginawa ni Pedro. He wrapped his arms around me, making me feel his body.

"I missed you." He whispered.

Napaawang ang bibig ko dahil sa gulat sa kaniyang ginawa. Ilang minuto na ata ang lumipas nung yakapin niya ako ngunit hindi pa rin siya kumakalas. Nahihirapan na akong huminga ngunit hindi ako nagsalita dahil naramdaman ko na namiss niya nga talaga ako.

Sa wakas ay kumalas na rin siya.

Narinig ko ang bulongan ng paligid dahil sa ginawa niyang yakap sa'kin. Naalis ang ngiti niya nang napunta sa likod ko ang tingin niya.

"Hmmm, we'll catch up soon. Also, I'm sorry for the lost, Rosa. May she rest in peace." sambit niya.

Umalis siya sa aking paningin at nagtaka naman ako sa inakto ni Pedro. Kaya ay lumingon ako sa likod ko at nakita pa rin ang mag-amang Azvameth. Napansin ko na nag-uusap muli sila. Ngayon ay hindi na nila sinubukan ang pagbulongan.

"Papatalo ka?"

The guy besides him chuckled, "Hindi pa simula ang laro, ako na ang uuwi ng panalo."

Sinuko siya ng kaniyang Papa, "Yabang. Siguraduhin mo lang na ikaw ang papalit sa'kin. Naiintindihan mo ba ako, Garvin?" seryosong tanong na parang hindi sila nagbibiruan kanina.

Hindi sumagot ang lalaki ngunit ay napunta sa akin ang atensyon. Nanlaki ang mata ko at uminit ang pisngi sa hiya. Nakita niyang nakikinig ako sa usapan nila.

Iisipin niya na chismosa ako!

"Are you okay?" tanong sakin ng katabi ko.

"Ano sa tingin mo? Nawalan na ng ina." Inis na ginawan ng lingon ni Elaine ang lalaki sa tabi niyang sumagot sa tanong niya.

"Ano?! Hindi ikaw ang kinakausap ko! Chismoso!"

I sighed. The burial are over and the reception have already begin after the arrival of the family Manuelson. How can a simple reception for my dear mother can be this chaotic?

But still, all of our visitor were pleased with the noise. It's not usually be this joyous when someone died.

But.. is this normal? Napabuntong hininga ako at umalis paalis katulad nang ginawa ni Papa kanina.

Pumunta ako sa little garden ni Mama at namataan si Papa na simpleng pinagmamasdan ang mga halaman na nandoon. Mama really love roses. Her small little garden are filled with roses. It's a row filled with different colors. Many kids often ask Mama to pick up a rose for their mom.

Sadly, I can't see that anymore.

Umupo ako sa damo at sumandal sa matibay na kawayan na ginawang gate. There, I sobbed quitely and mourned for my mothers death. Kung bakit ang mababait na tao ay nawawala nang mabilis ay hindi ko alam.

If only I was there.

Pinunasan ko ang mga luha na dumudulas sa aking pisngi dahil narinig ko ang pag-apak ng kaniyang paa sa harap ko. He lowered his body so Papa can't see him. May kinuha siya sa kaniyang bulsa at nung naramdaman ko ang pagpunas ng kaniyang mabangong panyo ay halos mapasukan ng madaming tanong sa aking isipan.

Ano bang ginagawa niya dito? Sinundan niya ako? Masyado naman siya! Bakit kailangan niya akong sundan? Bakit niya ginagawa 'to? Did he pity me? Is he disappointed for me to cry like this?

"Everyone may lost their love ones. You can drive me away. But.. I really am sorry.. I can't stop myself from seeing myself from you," I looked up at... I forgot his name. Braben?

"At least let me wipe out your tears." he whispered.

"Anong pangalan mo?" i asked.

"Hmm? Oh. Garvin."

"Garvin," Kinuha ko ang mabangong panyo sa kaniyang kamay. Our fingertips touch and I can see how he stopped for a minute before looking away.

Ako ngayon ang nagpunas sa aking luha at tumutulong sipon.

"Have you lost your mother before?"

He chuckled before shaking his head off, "I have not."

Taka ko siyang tinignan dahil doon.

"Hmmm? Bakit mo pala nasabi na nakikita mo ang sarili mo saakin?"

"I lost my dog," My mouth formed an O. "I mourned her death for months."

"Talaga?" Tumango si Garvin. "And her? Babae siya?"

"Yes. She's a golden retriever. Her name is.." He stopped before staring at me. I saw how his eyes glinted before his lips curves a smirked.

"Rosa."

"He named his dog of what now?!" My cousin burst out a laughed at my bed while hands are on his stomach for laughing hard.

Matapos kong ikwento sakaniya ang nangyari tungkol saamin ni Garvin ay palagi na niya akong inaasar na mukha daw akong aso. Hindi ko tuloy alam kung hawig ko ba ang isang golden retriever dahil madami naman kaming pagkakaiba ng isang aso at tao.

Hindi ko maintindihan si Elaine. Hindi kaya kapag nakita siya ni Tito ay ilagay siya sa isang mental?

Kaya dito siya nanatili sa aking kwarto kapag kasama niya sila Tito at Tita kapag bibisita. Minsan kapag nagtatrabaho si Papa ngayong summer ay bumibisita si Nathaniel dito. Wala kasing magbantay sakaniya at si Elainora ay palagi ng bumibisita sa bahay namin. Wala na rin kasi si Mama. Ilang buwan na ang lumipas. Dalawa ata o tatlo.

Atsaka malapit ng matapos ang summer vacation namin. Nakakalungkot nga dahil mukhang ang bilis ng panahon.

"Arcade?" kuryuso kong tanong.

"Yup! Nag-aaya si Kuya Lucas. Kasama niya naman ang barkada niya at mukhang naawa satin na palaging nasa bahay ngayong summer."

"Si Kuya Lucas? Nakarating na siya?"

Balita ko ay nasa Manila na siya nag-aaral. Me and my cousins used to be closed until they moved to different places for college and schools. Hanggang sa kami nalang ang natira ni Elaine.

Maybe El Salvador will be closed for good, in the future. Sad how it contains many memories of the people in here. Especially like us.

"Oo? Hindi mo ba siya nakita nung lamay ni Tita Elv? Sabagay, hindi kita masisi dahil.. sabi mo nga.. umiyak ka.. kasama ang isang.."

"Hindi naman kami gumawa ng kahit na ano, Elaine. Sana ay huwag mong sabihin kay Abuela.."

"Alrighty! Basta sasama ka, huh. And you were sad so.. I can't let my bestie slash cousin be sad." Pumayag nalang ako sakaniya sa arcade. "At ako ang magbibihis sa'yo!"

Natahimik ako bago ay tumakbo palabas ng kwarto. No! Mama!

"See? I told you. Your style in clothes are old and vintage. Although I admit that it's pretty, it's still not enough to make you fashionable."

"But we're going in an arcade. Not in a fashion show, Elaine..." Binulong ko ang reklamo ko habang siya ay patuloy na nage-explain on why her styles in clothes are better than mine and why should I trust her on this.

I was wearing a baby blue sando layered with a black shoulder shirt. I wear a denim pants and a pair of Stan Smith. A checkered red longsleeve are wrapped on my waist.

Elaine added me some makeups and tried to straighten out of my hair but failed.

It was still curly.

"They're here!" sigaw ni Elaine.

She's wearing a longsleeve white shirt layered with a black short dress. Elaine wore a Gucci shoulder bag and a pair of boots. All are designers clothes. While mine.. well.. I bought it in a thrift store.

Her hair are tied up with a messy bun and have a great makeup that makes her face looks awesome. Plus points for the red lipstick.

Lumabas kami ng bahay at nakita ang kotse ni Kuya Lucas. It's a brand new Toyota Camry. He had a new car again?

Pumasok si Elaine sa front seat at ako naman sa likod nila. Pagbukas ko ay halos mapangiti sa bangong amoy ng kotse. It's his perfume! Ang sarap pa rin sa ilong.

Umupo ako sa pamilyar na taong nakamask at cap. Pagitan namin siya ni Kuya Henry. Isa muna ang dinala ni Kuya Lucas sa mga kaibigan niya ah? Dalawa pala. Kasama ang lalaki sa gitna namin.

Nakamask at cap kasi siya kaya hindi ko makita ang mukha. Pero pamilyar siya sa'kin. Saan ko nga ba siya nakita?

"Garvin, bro! Alisin mo na ang cap at mask mo! Tinted naman 'tong Baby Camry ko!" pagmamayabang ni Kuya Lucas sa bago niyang sasakyan.

"Ano?! Garvin?!" sigaw ni Elaine sa harap.

Ako naman ay halos hindi makapaniwala nung inalis na nung lakaki ang kaniyang mask at cap.

"Tropa mo siya, Kuya?!" sigaw ulit ni Elaine na tinawanan lang ng kaniyang kuya.

Inayos ni Garvin sa tabi ko ang kaniyang magulong buhok dahil sa cap. Nilagay niya sa kaniyang bulsa ang mask at nilingon niya ako.

Ngumiti siya. "Hi." bati niya.

My face heated for no reason. And that's the start of our ride becomes messy and chaos.