Bloody Snow (Werewolf - Filipino)
Genre: Werewolf-Vampire-Fantasy-Supernatural
Language: Tagalog (Filipino)
*****
In a snowy day in the middle of the forest, she was running from death, she heard gun shots and seconds after she heard a loud scream coming from a woman's voice.
Hindi magkamaway sa pagiyak si Snow, hindi dahil sa tama ng baril sa kaniyang braso na kanina niya pa iniinda, kundi dahil sa isiping nawala na ang lahat ng kasamahan niya. Sila at ang maliit na tribong tumulong sa kaniyang tumayong muli sa sarili niyang mga paa. Ngayon, hinahabol siyang muli ni kamatayan sa pangalawang pagkakataon, alam niyang kapag hindi siya nagpatuloy sa pagtakbo ay isa lang ang sasapitin niya.
Ang mamatay sa kamay ng mga hindi niya kilalang tao.
Ngunit isang hindi maipaliwanag na alulong mula sa gitna ng gubat ang nagpahinto at nagpaluhod sa kaniya sa malamig na lugar na iyon. Tila ba huminto ang mundo niya sa isiping anong klaseng nilalang ang kayang gumawa ng ganung kalakas na tunog. Matapos 'nun ay biglaang nawala ang lahat ng ingay sa paligid, patuloy sa paglaglag ang mga puting bagay mula sa langit habang patuloy sa pagiyak ang mga mata niya.
Lumingon siya sa pinanggalingan ngunit wala siyang makitang ibang tao doon kundi ang dugo niyang tila ba naging tulay papunta sa pwesto niya. She was panting so hard, it's like her loud heartbeat can be hear by someone.
Someone near from her.
And when she looked straight, she found herself looking to a human from afar. He was wearing a black coat, black pants and a white shirt.
Pero hindi lang iyon ang napansin niya, dahil isa pang dahilan ay ang mga mata nito... nagliliwanag ang mga mata nito habang nakatingin sa kaniya. At nang magsimula ito maglakad ay muling tumibok ng mabilis ang puso niya sa kaba at takot. Sa isiping may nakasunod pala sa kaniya ay siyang ikinanginig ng kaniyang katawan.
Napayuko siya at napapikit, pilit nilalabanan ang sari-saring emosyon na kanina niya pa nararamdaman. Ngunit ng idilat niya ang mga mata ay agad siyang nakaramdam ng hilo, namamanhid na ang kaniyang braso at dahil siguro iyon sa dugong nawala sa kaniya.
Dumeretso siyang bumagsak sa malamig na lupa, hindi alintana ang taong papalapit na sa kaniyang pwesto. At nang tumigil ang yapak ng paa nito sa harapan niya, nakita niyang lumuhod ito at tila ba pinagmamasdan siya. Wala na siyang lakas pa para alamin kung sino ito at kung anong kailangan nito.
Dahil isa lang naman ang gusto ng mga ito, iyon ay ang ubusin silang lahat.
Kaya kahit na nanlalabo ang paningin dahil nagbabadyang luha sa ilalim ng kaniyang mga mata, ay binanggit niya ang mga salitang iyon bago siya tuluyang mawalan ng malay.
“Just kill... me.”
eternity_vane · Fantasy
