Chapter 07: The Exploit

Qien Zxie Callahan

Kanina pa hindi mapakali 'yung utak ko sa kakaisip. It wasn't as we expected it would be. Akala 'ko talaga it will be just as simple as eating a slice of cake, but I'm wrong. We're now taking the path towards the Metropolitant City. Naka sakay kami ngayon sa isang higanteng Ship. Malaki talaga siya, as in! It's composing of two chambers--- the first one is the control room and tha last one is the weapon room---obviously, then room where the weapons are.

"Are you okay?" Natigilan ako sa boses ng nagsalita, bakas ang pag aalala sa mukha niya. Kahit na palagiang makikita ang ngiti sa mukha ni May, mayroon pa rin pala siyang ganitong side.

I smiled bitterly. "I'm insanely Okay." What a great lie!

Ngunit sa kabila ng pagsisinungaling ko, mukhang hindi pa rin siya kuntento roon. I just shrugged and smiled to comfort her. Mabuti na lang at mukhang naaniwala ko na siya roon dahil ngumiti na lamang siya at saka pumunta sa table kung san naroon ang mga weapon na designated para a kaniya lamang.

Dito kasi sa agency namin, may mga weapon na agad na gagawin ng mga Inventors for you by the help of your reflexes and agilities, pati na rin ang mga kakayahan mo. Ang mga weapon na 'yon ay nilikha para lang sa isang Agent. Means, hindi ito pwedeng gamitin ng ibang tao kun'di ikaw lang. If ever man na magamitin 'yon ng ibang tao, it will automatically self-distruct. Though, nasa kabilang chamer ang weapon room, mas pinili nila Headmaster Wayne na ilagay ang sari-sarili naming weapon sa chamber na 'to. In case of emergency daw.

Sounds futuristic right? Yeah! But we aren't sure about te Universe's safetiness.

I sighed after realizing how deep I am trhuinking about. Tumayo ako mula sa circular na lamesa na para lang sa aming apat at saka dumiretso sa lamesa kung nasaan ang mga gamit ko.

While I am walking, nakita ko ang mga kateammates 'ko na busy-ing busy sa mga ginagawa nila. Sa upper right corner naka designated si May, habang nasa may upper left corner naman si Xenon. Our team leaser? nasa may lower left corner and I am at the last spot which is the lower right corner. In other words, we are on the four corners of this chamber.

Nang maka-uo na ako sa upuan na may LED lights sa mga gilid-gilid ay tinignan ko ang mga gamit na naroon.

there, I saw some of my 'favorite' weapons that I usually use. May bubble gum-tracker (I use this when I need to stalk or follow somene.), there's the ATM bracelet (ginagamit ko to for emergency s'yempre. It's limitless money naman since ang agency na ang bahalang mag supply ng pera dito. I tend to use it when the 'kagipitan' strikes or kapag kailangan ko talagang gamitin sa mission.), Meron ding Techno-glass (It was actually look like a simple glass eye-wear but you don't know what's the real catch. Kaya nitong ipakita ang mga impormasyon tungkol sa isang bagay o tao na nakikita ng naka suot nito by just turning it on.) and so on and so forth.

Marami rami pang mga weapon ang nandito sa ibabaw ng table ngunit hindi ko na ito inisa-isa pa. There were some old weapons that I used before, mayroon ding mga bagong gamit na nakasalansan sa lamesa. Hindi ko pa alam ang uses ng mga yon at para saan 'yon gagamitin kaya mas minabuti ko na lang na hindi muna 'yon galawin.

Medyo matagal-tagal pa naman ang biyahe namin papunta sa Metropolitant City, pero bigla bigla na lang akong nakaramdam ng takot? or more likely pangamba? I don't know. But fudges! It's making me feel uneasy! I can't even focus my mind on what was the strategies that we need to use for us to survive that catastrophe!

Before anything else could happen, I immediately went to the room where I was assigned. Tamad akong umalis doon at saka pumunta sa tapat ng sliding door. Masyado silang abala kaya di nila namalayang naka alis na ako sa Control room. Nang makalabas doon ay dumiretso na ako sa Isang pintuan na may nakalagay na 'Agent 022' na sign sa pintuan nito.

Nang bumukas ito ay bumungad sa akin ang isang plain na may pagka-modernong kwarto. Plain yet modernized. May isang floating bed sa gitna, may tiny lamp don sa gilid ng kama at saka meron ding maliit na cabinet sa gilid ng kama kung saan nakapatong yung lamp.

Pabagsak akong humiga sa kama, at saka dinama kung gaano ito kalambot. Nakakapang hina, para akong naka-higa sa mga ulap dahil sa lambot nitong kama. The next thing I knew, unti-unti ng bumibigat ang mga talukap ng aking mata.

***

Isang madilim na lugar.

Hindi ko alam kung nasaan na ako ngayon, basta ang alam ko lang, hindi ako pamilyar sa lugar na ito.

It was far from the reality. Madilim, walang kahit na anong makikita rito kun'di kadiliman lang. Para akong nasa kawalan. But then, it doesn't make me feel nervous. It just makes me feel comfort. The darkness, the solemnity and the silence the darkness caused.

Tumayo ako mula sa pagkakadapa sa lupa--- I don't even know if lupa talaga siya dahil sa lamig nito. Nang maka tayo na ako ng maayos ay sinimulan ko ng maglakad. Tuloy-tuloy lang, kahit na hindi ko na rin alam yung direksyon na pinupuntahan ko. Basta ang alam ko lang, kailangan kong maka alis sa lugar na 'to sa lalong madaling panahon.

Mula sa dahan-dahang paglalakad at nagsimula na akong tumakbo. Hindi ko alam kung bakit, ngunit bigla na lang kusang kumilos ang katawan ko at tumakbo.

Habang tumatakbo ay bigla na lang akong naka ramdam na para bang may humahabol sa akin. Hindi ko rin alam kung ino yon at kung bakit niya ako hinahabol.

Takbo lang ako ng takbo sa mga oras na 'yon, sa gitna ng kawalan. Hindi ko alam kung saan ba ako pupunta o kung ano ba talaga ang gagawin 'ko. Habang tumatakbo ay hindi ko mapigilan ang aking sarili na lingunin ang taong kanina pa humahabol sa'kin.

Napahinto ako habang nakalingon pa rin ako sa aking likuran. How could that thing even possible? Fudges! Nawala 'yung kanina pa humahabol saa'kin! Bigla na lamang nanlamig ang katawan 'ko dahil sa nangyari. Hindi pwedeng mangyari yon!

Lumaki ang mga mata ko ng makita kung sino ang nasa harapan ko. He was standing right in front of me. He's breathing so hard that I can almost feel his deep sigh. Mukhang malauo-layo ang niya. Ngunit hindi yon ang nakakuha ng atensyon ko, kun'd ang kutsilyong hawak-hawak niya.

Napansin niya naman ang pagtingin ko doon, kaya dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Dahan-dahan naman akong lumayo sa kaniya. Hindi ko alam kung bakit o kung ano ang ginagawa ko. Hindi dapat ako lumalayo, he was our team leader right away! Pero bakit gan'to ang nararamdaman 'ko? It was as if he can stab me using the knife that he is holding right now.

Fudges! I don't know what to do! Patuloy lang siya sa pag lapit sa akin at patuloy din ako sa paglayo sa kaniya. "Wag kang lalapit!"

Napa-hinto siya sa sinabi ko, mukhang hindi niya akalain na sasabihin ko 'yon. Ilang sandali pa, ay nakita kong sumilay sa kaniyang mukha ang paghihinayang at pag aalinlangan. I have a gut feeling of what's happening. Para bang may nag utos sa kaniya na gawin ang isang bagay na hindi niya gusto.

Muli akong tumingin sa leader namin, naka-yuko siya habang nag papakawala ng malalalim na paghinga. "I need to do this." Narinig 'kong bulong niya matapos ang pagpapahinga. Damn! I need to stop him! Agad 'kong tinakbo ang pagitan naming dalawa para lamang pigilan siya.

Napa balikwas ako mula sa aking pagkakahiga sa kama. Malalim ang bawat paghingang lumalabas sa aking labi. Punong-puno rin ng mga butil ng pawis ang aking noo at sobrang bilis ng tibok ng aking puso. I calmed my self. It was just a nightmare. It was just a nightmare. Pina ult-ulit 'kong sinabi ito sa aking isip. Kailangan 'kong kumalma.

Kinuha ko ang tubig na nakalagay sa gilid ng aking kama. Naka-patong ito katabi ng Lamp. Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong-hinga. Panaginip lang pala. Isang napaka samang panaginip. Ngunit isa rin sa napaka-misteryosong panaginip na nangyari sa akin. Bakit naman kaya 'andon sa loob ng panaginip ko si Clint?

Yan ang kanina pa bumabagabag sa aking isipan. Simula kanina ng magising ako ay iyong bagay na 'yon na lang lagi ang sumasagi sa aking isipan. Minsan napapatulala na lang ako sa kawalan at paulit-ulit na tinatanong ang aking sarili ang napanaginipan 'ko.

"Jen, Okay ka lang ba?" Nagising ang diwa ko nang marinig ang isang pamilyr na boses.

"I'm fine, Xenon." Yes, it was Xenon. Ngumiti ako sa kaniya upang malaman niyang ayos lamang ako. Ngunit mukhang hindi siya nakuntento sa sinabi ko. Hinawakan ko ang kaniyang kamy at tinignan siya."Look, I'm okay, Xenon! I'm okaay!"

Tila nahimasmasan naman siya sa sinabi ko kaya nakahinga na ako ng maluwag. Agh! Mahirap palang magpanggap sa mga kamember 'ko, they will do anything to get the answers for their questions.

Bumuntong hininga ito at nagsalita. "As what you have said." Umayos siya ng tindig at saka nagpaalam, "Got to go!"

Bumalik na siya sa station niya at inayos na ang mga dapat niyang ayusin. Ipinagpatuloy 'ko naman ang mga bagay na dapat kong gawin at saka ipinag sa walang bahala muna ang panaginip 'ko kanina.

"Thirty Minutes before The Landing!" Boses ng isang robotic system.

Napa-tigil naman kaming apat sa kung ano man ang pinaggagawa namin kanina. Isa isa kaming nagkatinginan, maliban lang syempre sa team leader namin. We can't even land our eyes on his milky-white-type of skin.

"Okay Agents! Get yourselves ready! The Exploit of Our mission will sson begin." Ani ng Leader namin na si Clint at saka ipinag patuloy ang kaniyang ginagawa.

And because of what he have said, nagsimula ng magkagulo ang utak naming tatlo.

I heave a deep sigh and open my eyes. Mybe this will be THE EXPLOIT of our team's adventure.

to be continued...

UNEDITED