8

Ang pananagutan ng pakikipagkita sa lalaki at marahil sa pagkakaroon ng pakikipag-usap ay kumikiliti sa kagustuhan ni Vukan, ngunit siya ay nag-alinlangan sandali. Nahihiya pa rin siya sa kinahinatnan ng mga pangyayari noong gabing iyon at kung paano niya nalipol ang lalaking minahal niya pagkatapos ng kanilang one night stand together.

"Look away, Vukan", bulong niya sa sarili. "Hindi mo gustong gawin ito".

Ang mga babala ay dumating nang malakas at malinaw. Napansin niya ang tugon sa mukha ng lalaki matapos siyang sigawan sa parking lot at hindi ito kapana-panabik ngunit higit sa pagkabigo. Nakakaramdam din siya ng kakila-kilabot at umuuwi sa kanyang tahanan na nakakaramdam ng pagkakasala at pag-abuso. Sa kabila ng kung paano sinubukan ng kanyang mga kaibigan na kumbinsihin siya tungkol sa hindi ito isapuso, wala ring gumana.

"Hayaan mo na at mag-focus ka sa ibang bagay", bulong niya sa sarili bago umupo sa upuan niya.

Gayunpaman, hindi niya maalis sa isipan niya ang taong iyon nang sumulyap siya sa kanya kung saan siya naghihintay ng kanyang inumin. Parehong kaakit-akit ang kanyang eleganteng hitsura at ang paraan ng pagdala niya sa sarili.

'Damn it!' Mayabang na ungol ni Vukan bago nilapag ang bag niya sa mesa at bumangon.

Inayos niya ang kanyang sando at pinunasan ang mga mantsa ng kape, bago siniguradong magkasya nang maayos ang kanyang sapatos. Napagpasyahan ni Vukan na hindi na siya magpapakatanga kahit minsan. Ang paggawa ng mga pagbabago at sana ay burahin ang anumang negatibong ideya ng lalaki tungkol sa kanyang sarili ay tila napakahalaga kay Vukan habang papalapit siya.

Sa bawat hakbang na ginagawa, tila dumarami ang mga tao. Binilisan ni Vukan ang kanyang mga hakbang at naramdaman niya ang kanyang sarili na unti-unting pinagpapawisan. Ang kanyang kamiseta ay medyo marumi ngunit hindi sapat para pigilan siya sa pagtatangkang makipagkita sa bata noong nakaraang gabi.

"Excuse me", pag-ungol ni Vukan habang naglalakad siya sa mga taong nasa harapan niya. "Excuse me".

Wala pang sampung bangkay ang tinahak niya ngunit hindi pa siya nakakarating. Ang kanyang target ay tila natupok sa kanyang sariling mundo sa malayo, halos umabot sa kanyang turn, habang si Vukan ay halos hindi nakalagpas sa ilang mga katawan.

"Hoy!" sigaw niya, na nagiging desperado habang iwagayway ang kanyang mga braso sa hangin.

Nakuha lamang ni Vukan ang atensyon ng mga nakapaligid sa kanya sa pamamagitan ng ilang mga scowls at hindi pagsang-ayon na mga komento, bago nagpasyang tumigil sa pagsigaw.

"Shit! He's got an air pod! " she commented after realizing that there is no way in the world she would able to get his attention without making physical contact with that person.

Gayunpaman, nagpatuloy siya, umaasang hindi susuko, bago mawala sa paningin ang kanyang target. Sa pamamagitan ng paghahalo ng mga katawan, pinanood ni Vukan ang taong nawala sa silid sa isang medyo nakakainis na karanasan. Kulang pa ang ginawa niya para i-warrant silang magkita, o hindi bababa sa, iyon ang naramdaman niya nang magdulot sa kanya ang guilt na magalit at tumalikod.

"This can't be happening to me", napansin ni Vukan na namamaga ang mukha niya habang nakatingin sa kinauupuan niya kanina para kumain.

Dinagsa na ito ngayon ng mga estudyanteng nagdaldalan at hindi napapansin na may pinagkakaabalahan ito kanina. Natalo lang siya sa dalawang larangan; ang kanyang upuan at ang taong inaasahan niyang makakasama.

"Maaari bang lumala ang araw na ito?" tanong niya sa sarili.

Hindi na siya makapaghintay na makauwi. Sa kabila ng hindi bababa sa apat na oras ng klase, hindi na siya makapaghintay na makauwi. Sigurado siyang magkakaroon siya ng katinuan kapag naroon siya. Habang naglalakad siya para kunin ang bag niya at umalis, tumunog ang cellphone niya at may lumabas na message notification sa screen niya.

Walang ekspresyon ang mukha ni Vukan habang sabay na binabasa ng kanyang mga labi at naliligalig na isip ang nilalaman ng mensahe; "I need you to run some errands from me on your way back from school. Just some pickups to do".

Ang mensahe ay mula kay Henry Adamson, at malamang na may plano ang lalaki na i-pressure ang kanyang anak pagkatapos ng oras ng klase. Ibinaon ni Vukan ang kanyang mukha sa kanyang mga kamay at banayad na nagmura. Hindi naging maganda ang araw.

"Fuck me!" sigaw niya sa kontroladong boses.

***

Ang nakakapagod na araw ay sa wakas ay natapos, o hindi bababa sa kung ano ang pakiramdam. Gayunpaman, hindi maalis sa isip ni Vukan ang batang lalaki na nakita niya sa cafeteria na may hawak na kape. ang inspirasyon para sa kanyang mga guhit ay dumarating sa tuwing makakatagpo niya ang hindi pamilyar na batang lalaki at dahan-dahang nagsisimulang gumapang papasok din doon.

"Knock! Knock", ang boses ng kanyang ina ay verbally broadcasts from the other side of the door.

"Come in, Ma'am", pag-amin niya.

Napabalikwas si Agatha Adamson sa kwarto, mukhang masaya habang nakaupo sa kama ng kanyang anak. Pinandilatan ni Vukan ang kanyang ina para sa mga sagot, at maaari lamang ipagpalagay na mayroon itong mahalagang bagay na ibabahagi sa kanya. Siya ay hindi isa para sa kakayahang magtago ng mga sikreto nang matagal, at ito ay isang sandali lamang bago niya ibuhos ang lahat ng kanyang ginawa sa kanyang ulo.

Dali-dali niyang hinatak ang manggas ng kaliwang braso, inalagaang maigi ang pagtatago ng tattoo habang nag-aayos para magkaroon ng sapat na espasyo ang kanyang ina para makausap siya.

"Nanay?" tawag nito sa kanya na nakataas ang kanang kilay.

Ngumisi pabalik si Agatha Adamson sa kanyang anak at sumagot, "Guess what?"

Hindi siya mananalo sa paghula. Anumang bagay mula sa pagkuha ng isang bagong mesa hanggang sa pagsasama-sama ng ilang talagang magagandang deal sa anumang bagay, ay maaaring maging sanhi ng kaligayahan ng kanyang ina upang maging maliwanag sa kanyang mukha.

"Please, Mom", pagmamakaawa niya. "Halika na lang".

Binaril ni Agatha Adamson ang kanyang anak sa paborito niyang disappointed look bago tumango. "Pirmahan namin ng tatay mo ang kasunduan sa Wis Tower... pinapirma namin sila ngayon at umaga, lahat ay nahulog sa linya".

"Wow!" Napabulalas kaagad si Vukan nang hindi inaasahan.

Hindi siya makapaniwala, kahit na naniniwala at naniniwala siya sa husay ng kanyang mga magulang pagdating sa pamamahala ng mga negosyo at pagsasara ng mga deal sa negosyo. Ang kasunduan na kanilang natapos kamakailan ay nagkakahalaga ng hindi bababa sa tatlong milyong dolyar na may posibilidad na madoble ang halaga sa loob ng susunod na anim na buwan.

"Congratulations", ngumiti ito at binahagi ang mainit na yakap sa kanya.

"Well, we were celebrated and your father asked me to tell you to get dressed and ready in the next two hours," sabi ng kanyang ina, ang hininga nito ay nagpainit sa kanyang tenga.

Dati niyang pinlano na gugulin ang kanyang oras sa isang mas mapalad at abala na paraan, ngunit walang paraan na tatanggihan niya ang isang pagdiriwang na hapunan kasama ang kanyang mga tao pagkatapos nilang makamit ang napakagandang tagumpay.

"Bababa na ako kapag handa na kayo," paniniguro nito sa kanya.

Kumaway siya sa kanya, bumangon siya sa kanyang kama at mabilis na lumabas ng kwarto. Si Vukan ay gumugol ng karagdagang tatlong segundo sa pakiramdam na masaya para sa kanyang mga magulang, bago lumipad mula sa kama at tumakbo sa kanyang drawing board. Tumingin siya sa kanyang pinto, tumakbo ng mabilis at ni-lock ito, bago tumingala sa blankong canvas na sisimulan na niyang magdrawing mula sa malayo.

Sa sobrang nakakalasing na pagmamadali na hindi niya maitatanggi o mapapailing, tumakbo si Vukan sa pisara at nagsimulang mag-sketch ng isang larawan ng isang tao na tila naka-lock ang kanyang isip nitong mga nakaraang oras.

"Kailangan itong maging perpekto... kailangan itong maging perpekto", binasa niya nang malakas sa kanyang sarili habang nag-sketch siya ng isang magaspang na guhit ng isang batang lalaki na may hawak na tasa ng kape sa kanyang kamay, sa isang blangkong canvas.

Gugugulin niya ang susunod na ilang oras sa pag-aayos nito bago lumabas para sa isang magandang hapunan kasama ang kanyang mga magulang. Ito ay magiging isang perpektong pagtatapos sa isang magkahalong araw.