241 Chapter 39: Here she is

Dinala ako ni Rozen sa bahay kung saan sila ngayon nakatira. Ryle is currently working at a software company at ang sabi ni Rozen. He's on duty. Si Joyce lang ang nandito. Ang sabi pa ni Rozen. Itong bahay raw na ito ay regalo ng Daddy nya sa kanya noong ikinasal kami. See? I didn't even know that!

Pinindot ni Rozen ang doorbell. Nakatayo lang ako sa may likod nya. Pinapanood ang mga paang hindi na mapakali kanina pa. "Sana lumabas sya?." nagtaka ako sa kanya. Nang iangat ko na ang ulo para magtanong kung bakit. Nagsalita muli sya. "Ayaw nya rin akong makita."

"Kingina Rozen! Bakit hinahayaan mo nalang?." di ko mapigilan ang pagtaasan sya ng boses. Hindi sya gumalaw. Tiningala nya lamang ang dalawang palapag na bahay.

"Gaya mo. Ayaw nya rin akong madamay.."

"Madamay saan?." nalilito na ako! Sino ba talaga ang panganay sa kanila ni Ryle?. Hindi ba sya?. Bakit ngayon kung umasta sya, parang si Ryle na ang tumatayong magulang nila kahit kasalukuyan pang humihinga ang pareho nilang mga magulang?.

Bwiset! Ganun ba sila katakot sa gagawin nya?. Kung ganun. Ako, wala ng takot sa kanya. Naubos sa pagdaan ng panahon. I'm not afraid anymore. I need to fight for my life. Walang ibang lumalaban sa kanya kaya sya ganyan. That needs to stop. Kailangan tapusin at itama.

"Guluhin ang buhay ko." malungkot na sabi ni Rozen. Humakbang ako ng isa para pantayan sya sa kinatatayuan nya. Ginaya ko rin syang tiningala ang bahay.

"May sapak na yata yang kapatid mo. Hindi nyo ba naisipang ipakita sya sa eksperto?."

"We tried to console him. Helping him to calm the chaos in him but everytime we talked to him. Umiiwas sya agad. Alam na nya agad ang sasabihin at pag-uusapan namin. Kahit nga sina Mama at Denise. Hinayaan nalang rin sya. Si Papa naman, still figuring it out how to help his grandson out of his hand. At ako?. Walang puwang ang pahinga para mag-isip ng paraan sa kung paano matutulungan ang dalawa kong kapatid na lumaya. Joyce need to live her life. She's scared kasi nga bine-brain wash sya ni Ryle. She didn't want to risk kasi iniisip nya lagi. Ayaw nyang manakit ng feelings ng iba. Without her knowing. Mas masakit ang naidudulot ng ginagawa nya ngayon para sa kapakanan ng iba."

Napalunok lang ako. Honestly. Tama nga si Rozen. They both needed help. Ryle has a disorder behavior. And I get what Joyce's point. Maaari kasing maging destructive talaga itong si Ryle. "And it took me years now to finally go near you. Nabalitaan ko lang din sa kaibigan ng kaibigan ko na umuwi ka rito. Kaya sumubok akong kausapin ka." lumingon sya sakin. Tinapunan ko lang sya ng tingin sa gilid ng mata ko. "Help me Lance. Help us." matagal bago ko sya natanguan. At eksaktong sa oras na yun. Bumukas ang pinto. May mukhang sumilip. Natigilan si Rozen. Maging ako, sa totoo lang.

"Si Joyce?." nabitin sa ere ang hangin na hinihinga ko ng kausapin nya ang tao sa loob. Duon ko lamang nabalik sa dati ang paghinga ko ng sumagot ito kay Rozen.

"Ah Sir. Naliligo po. Paosk po kayo." binuksan nya ng husto ang pinto saka kami pinatuloy sa loob. Ang kwento ni Rozen. Kilala na raw sya ng kasambahay dahil sa lagi raw itong nagdadala rito ng pagkain ni Joyce sa tuwing on duty ni Ryle. Isa rin ito sa kakutsaba nya para malaman kung andito ba ang isang kapatid o hinde.

"Si Daniel po Manang?." Daniel?.

"Nasa play room po nya Sir. Naglalaro." iginiya kami nito sa playroom ng bata. At sa bawat paghakbang ko. Naiiwan sa mga larawan na nakasabit sa dingding ang mata ko.

"Daniel is his name. Gustong isunod ni Joyce ang pangalan nya sa'yo. Jr to be exact kaso Ryle didn't like it so he became Daniel."

Shet lang!.

Anong karapatan nyang gipitin si Joyce ng ganun? Para nya itong tinanggalan ng karapatan bilang Nanay sa bata. Burn to hell Ryle! Burn!.

Sa galit ko. Malapit nang mabasag mga ngipin ko.

"Good morning pogi.." bati ni Manang pagkapasok ng kwarto. Nakatalikod ang bata samin. Noong narinig ang boses ni Rozen. Tumayo na ito at agad nagpabuhat sa kanyang Tito. "I miss you Tito.." agad tinakpan ni Rozen ang labi nito para pigilan sa pgsusumbong sa kanyang Tito Ryle. He even hug him. Nakakainggit! Naestatwa talaga ako sa mismong kinatatayuan ko dahil tama nga ang sabi ni Dennis na kamukhang-kamukha ko sya. Walang labis. Walang bahid ng kulang ang dugong nananalaytay sa kanya. Isang tunay na Eugenio.

Then after a minute. Dumating na sya. "Sinong bisita?." dinig kong sabi nya sa kasambahay. Papalapit na sya sa silid.

"Si Sir Rozen po Ma'am.." ani Manang. "Tsaka may kasama po syang isang lalaki. Di ko nga lang natanong ang pangalan." pagpapatuloy nito. Dito na sumabog ang kaba sa dibdib ko. Kingwa! Ganito pala ang pakiramdam kapag haharap ka sa isang hatol. Pinapatay ka sa kaba.

"Kuya?." and there she have it. Here she is. Standing in front of me. Oozing with hotness! Damn Mama!. I'm drooling!.

Tas bumaling naman sya sakin. "La—? You–?." hindi nito matapos tapos ang gustong sabihin. Para bang nakakita sya ng multo sa laki ng kanyang mata at pagakakatigil. I walk once. Hindi pa rin sya gumalaw. As in. Kahit kurap. Wala syang ginawa. "Teka?. Kuya?. At ikaw?." matagal syang nakabawi bago ito sinabi. "Bakit kayo nandito?. Pauwi si Kuya Ryle?." bakas ang takot at kaba sa kanyang kabuuan. Anong ikinakatakot nya?.

"We're here to help you out of here." si Rozen ito na binaba na si Daniel. Tumakbo ang bata papunta sa Mommy nya. Dito naman sya nagpabuhat. "Lance is here to help you." dagdag paliwanag pa nya.

Mabilis umiling si Joyce. "Mapapahamak lang kayo Kuya. Umalis na kayo. We're fine here."

Tumubo ang inis sa puso ko dahilan para kumunot ang noo ko. "But I'm not fine on you, doing things that can harm my son." dito naman sya natigilan. Tumitig ito sa akin. It's the first time since she chooses to hide from me. "Bakit mo ginawa sa akin ang ganun Joyce?. Ginawa mo naman akong tanga. Pinili mong saktan ako para layuan ka, para hindi ko malaman na buntis ka?. Anong dahilan mo para taguan ako? Para lokohin ako?. Para paglaruan ako?. Nagtiwala ako sa'yo. Naniwala. Bakit?."

"Hindi kita niloko Lance. Mahal kita. At kahit kailan. Hindi nagbago iyon. Pinili ko ang mahalin ka mula sa malayo dahil ayokong idamay ka sa problema ko."

"Anong problema?. Karapatan kong malaman ang lahat mula sa'yo Joyce. Asawa kita. Ikaw ang pinili kong pakasalan. Ikaw ang pinili ko."

Yumuko lang sya. Lalong niyakap ang batang kalong nya. "Wala akong magawa, Lance. Kinulong ako ni Kuya Ryle. Pinagbantaan nya akong papatayin ka kapag hindi ako sumunod sa gusto nya." tahimik na syang umiiyak. Without a blink of an eye.. Niyakap ko sya. Sila ni Daniel. "Sorry kasi tumakbo rin ako't hindi ka pinagtanggol at pinaglaban. Mahal kita Joyce. Mas lalong minahal nang dahil kay Daniel." yumakap sya sakin habang humahagulgol.

"Sorry Lance. Sorry.." sa pagitan ng mga iyak nya.

"Mommy?." sumingit si Daniel sa pagitan namin. Saka lamang sya medyo lumayo sakin. "Sino po sya?." umupo si Joyce para pantayan ito. Hinawakan nya din ang magkabila nitong pisngi saka sinabing, "Your dreams came true baby. Daddy is here na." agad akong tiningala ng bata. "You are my Daddy?." magiliw nyang saad. Naluluha ko na ring tango. He slowly turn around and stare at me. Tinitigan nya ako ng matagal. "You look like me?." natatawa akong binuhat sya kahit malabo na ang paningin dahil sa luha. "I'm sorry young boy. Daddy is late." hinawakan nito ang buo kong mukha saka binigyan ng halik ang pisngi ko. Hindi ko iyon inasahan! "Daddy.. Daddy.. Daddy.." halos tumalon ito sa bisig ko dahil sa galak at saya. Biglang yumakap din si Joyce sakin.

"Thank you for coming. I'm tired. Get me out of here." dinig kong bulong nya bago dumating ang hagupit ng isang Ryle!.

"Lance fucking Eugenio!!..."